ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "Φ ύ σ η και Ρ α τ σ ι σ μ ός"...

Όπως και το δίδυμο "καλό - κακό" στην Φύση, έτσι και το δίδυμο "δίκαιο - άδικο" στους αρχαίους Έλληνες είχε με την "δοτική πτώση" ορισμένους και συγκεκριμένους αποδέκτες και με αυτό σαν γνώμονα οι πάνσοφοι αρχαίοι Έλληνες ήξεραν ακριβώς, τι έλεγαν και τι εννοούσαν.

Γενικά το «δίκαιο» σε όλες τις εποχές, σε όλα τα άτομα και όλες τις κοινωνίες «ήταν μοίρασμα των τριών αγαθών πού αναφέρονται σε άλλο κεφάλαιο, δηλαδή πρώτον της τροφής ή των χρημάτων διατροφής σήμερα, δεύτερον τον ιδιόκτητο τόπο διαμονής και τρίτον της παραγωγής δικών των απογόνων».

Η διαμάχη για την Αρχηγία, πού γίνεται εντός ενός λαού, μεταξύ των ανθρώπων ή ζώων, γίνεται, ώστε σαν αρχηγός, να κάνει κάποιος την μοιρασιά, με δικό του «δίκαιο», όπως αυτόν ή την ομάδα του συμφέρει. Εδώ βασικά ότι ισχύει για τους ανθρώπους ισχύει και για τα ζώα, χονδρικά βέβαια.

Σήμερα στην εποχή της ημιμάθειας και της θρησκοληψίας, που σαρώνει την Ελλάδα, το δίκαιο και το άδικο είναι αόριστα, ενώ στην αρχαία εποχή είχαν αποδέκτες με την δοτική που καταργήθηκε από αμόρφωτους κοινωνικό-ιστορικά πολιτικούς, ή εσκεμμένους καταστροφείς της Ελληνικής γλώσσας (Ράλλη - Παπανδρέου) και γλωσσολόγους.

Έτσι σήμερα, αόριστα «δίκαιος» είναι αυτός που πράττει το αόριστο «δίκαιο», ενώ «δίκαιο» είναι πράξεις καθορισμένες από κάποιον, πού είχε ΣΥΜΦΕΡΟΝ υλικό να το δημιουργήσει και να το ονομάσει «δίκαιον».

Αόριστα «άδικος» είναι, αυτός που δεν πράττει το «δίκαιο», το οποίο κάποιος «δυνατός» έτσι ονόμασε και επέβαλε.

Έτσι λοιπόν «δίκαιο» είναι πράξεις καθορισμένες από κάποιον «δυνατό» πού είχε συμφέρον υλικό, να το δημιουργήσει και να το ονομάσει «δίκαιον». Για τον λόγο αυτόν δεν συμπίπτει ποτέ το δίκαιο του ενός με το δίκαιο του άλλου και το δίκαιο, όπως ο ένας το εννοεί, δεν είναι και το σωστό και λογικό «δίκαιον» για όλους.

Αναρωτιόμαστε Σωκρατικά. Είναι "δίκαιο", την περιουσία του πατρός, αν αποθάνει, να την μοιράζονται ισόποσα τα παιδιά του, με ξένους; Γιατί δεν είναι δίκαιο αυτό για μερικούς, αφού σε μια «δίκαια» κοινωνία όλα μοιράζονται δίκαια, και ισόποσα;

Θέσαμε αυτήν την ρητορική ερώτηση για να δείτε, πως όλα όσα λέγονται δίκαια, δεν είναι και "Δίκαια", για όλους.

"Δίκαιον" λοιπόν είναι "ότι συμφέρει να μοιραστεί και ο τρόπος μοιρασιάς, μετά από διαπραγμάτευση σε μια ομάδα ανθρώπων, ενός αντικειμένου, εκ των τριών προαναφερθέντων δηλαδή τροφής (χρημάτων), κατοικίας, απογόνων".

Το ίδιο "αντικείμενο μοιρασιάς" σε άλλη ομάδα ανθρώπων, μπορεί να μοιραστεί αλλιώς και να θεωρούν, αυτοί οι άνθρωποι της άλλης ομάδας, πολύ "δίκαιο" μοίρασμα, το δικό τους μοίρασμα αντικειμένου. Ο καθένας έχει τα δικά του επιχειρήματα για να δικαιολογήσει το δικό του "δίκαιον", αλλά και τους δικούς του, τρόπους επιβολής αυτού.

Οι τρόποι επιβολής του "δικαίου" και το "δίκαιον" αλλήλοις εξαρτώνται. Οι αρχαίοι Έλληνες έλεγαν επιγραμματικά "άλλο πράγμα είναι, να έχεις «ΔΙΚΑΙΟΝ» με την λογική και άλλο πράγμα, να αποκτάς το «ΔΙΚΑΙΟΝ» σου".

Αν δεν έχεις τρόπο να επιβάλεις και να αποκτάς το "δίκαιο" που εννοείς, δεν υπάρχει "άδικο", είτε το θέλεις, είτε δεν το θέλεις.

Κανένας δεν πολεμά για το "δίκαιό" σου, αν δεν πολεμήσεις και εσύ για το "δίκαιο" του άλλου, όμως ΠΑΝΤΑ κατόπιν συμφωνίας γραπτής.

Με το σκεπτικό αυτό υπάρχουν πολλά "Δίκαια". Αν τα αριθμήσουμε όλα γεμίζουμε τόμους. Μερικά θα αναφέρουμε όμως εδώ, για να δούμε και να καταλάβουμε πόσο "άδικα" είναι τα "δίκαια" πού ο καθένας πρεσβεύει, για να καταλάβουμε επίσης αργότερο το "απόλυτο δίκαιο της Ρατσιστικής Φύσεως", που από πολλούς αντιρατσιστές, επίσης θεωρείται «άδικο».

Σαν πρώτο και καλύτερο για παράδειγμα έχουμε το "δίκαιο του ισχυρότερου". Αυτό το "δίκαιο" παρατηρείται στα ζώα αλλά και σε ανθρώπους που ζουν μοναχά τους και όχι σε αγέλη ή ομάδα ή κράτος. Εφαρμόζεται επίσης από ένα κράτος επί άλλου κράτους, αν δεν υπάρχουν συμμαχίες.

Στο "δίκαιο του ισχυρότερου", σε διαφωνίες ο δυνατότερος επιβάλει την θέλησή του στον αδύνατο με ποινή μέχρι και θανάτου και αυτό είναι "δίκαιο", για αυτούς τους δύο αντιμαχόμενους. Επίσης σε διαφωνίες κρατών, το δυνατότερο κράτος επιβάλει την θέλησή του στο αδύνατο κράτος, με ποινές μέχρι και κατακτήσεως ή θανάτωσης των υπηκόων του αδύνατου κράτους και αυτό είναι "δίκαιο πολέμου", για αυτά τα δύο αντιμαχόμενα κράτη.

Είναι "δίκαιο του ισχυρότερου" διότι κανένας δεν μπορεί, να τιμωρήσει αυτόν που επιβάλει το "δίκαιο", ούτε τον τρόπο που το επιβάλλει. Η ράτσα με τέτοιο "δίκαιο του ισχυρότερου", σαν κοινωνία, δεν έχει πιθανότητα να προοδεύσει, σαν κράτος όμως «Ρατσιστικής δημοκρατίας» έχει τις καλύτερες πιθανότητες να αντιμετωπίσει εισβολείς.

Σαν δεύτερο "δίκαιο" είναι το δίκαιο του «αρχηγού ομάδας, φυλής» ή «βασιλέως». Σε αυτό κάποιος έχει πάρει δικαιώματα, σαν αρχηγός, συνήθως με την δύναμή του και εφαρμόζει "δίκαιο" επάνω σε όλη την ομάδα ή φυλή.

Το "δίκαιο" είναι μεροληπτικό υπέρ αυτών που τον βοηθούν στην διακυβέρνηση της ομάδος. Την επιβολή αυτού του "δικαίου", με βία εφαρμόζουν και πραγματοποιούν οι επωφελούμενοι, φίλοι, αυλοκόλακες και στρατιωτικοί. Το "δίκαιο" αυτό, λέγεται αλλιώς και "βασιλικό ή μοναρχικό". Παρατηρείται συνήθως αυτό το "δίκαιο" σε ομάδα από ζώα και σε ομάδα από ανθρώπους, οι οποίοι μόλις ανήλθαν από την βαθμίδα του ζώου. Η ράτσα με τέτοιο δίκαιο δεν έχει πιθανότητα να προοδεύσει.

Σαν τρίτο "δίκαιο" είναι το «δίκαιο της θρησκείας». Σε αυτό κάποιος έχει πάρει δικαιώματα, όχι με σωματική δύναμη, αλλά συνήθως, σαν γεροντότερος γενάρχης, με πολλά τέκνα σε ηλικία, που τον υποστηρίζουν σε διάφορες αποφάσεις του. Την επιβολή του "δικαίου" και εδώ, με βία εφαρμόζουν και πραγματοποιούν τα τέκνα, εγγόνια και δισέγγονα του ή επιλεγμένοι πολεμιστές ή ιεράρχες (μητροπολίτες, ιμάμηδες, μουλάδες, ραβίνοι).

Τους νόμους αυτού του «δίκαιου», ο γεροντότερος τους περιβάλει με μυστικοπάθεια και ότι προέρχονται από μία ανωτέρα δύναμη πού βρίσκεται αόρατη και στα σκοτάδια του νου. Χωρίς την πολεμική βία και την τυραννική επιβουλή, το «θρησκευτικό δίκαιο» δεν μπορεί να εφαρμοστεί, όπως και ο Μακιαβέλι γράφει στο «περί κυβέρνησης και κυβερνήτη», θεωρίας του. Η ράτσα με τέτοιο δίκαιο δεν έχει πιθανότητα να προοδεύσει.

Σαν τέταρτο "δίκαιο" είναι το "δίκαιο" της "φυλετικής πολιτείας" ή «φυλετική δημοκρατία», όπως έπρεπε κανονικά να λέγεται. Πραγματοποιήθηκε αρχικώς στην αρχαία Ελλάδα και το νέο σε αυτό το "δίκαιο" ήταν, ότι λάμβαναν μέρος όλοι οι πολίτες της πολιτείας.

Για εφαρμογή αυτού του "Δίκαιου", όλοι οι πολίτες της πολιτείας με εκλογές πλειοψηφίας διαλέγανε 50 άτομα και από αυτά με κλήρο έβγαινε ένας, σαν δικαστής σε μία υπόθεση. Διαλέγονταν δηλαδή από τους καλύτερους, στην τύχη κάποιος. Αυτός δίκαζε εφαρμόζοντας αυστηρά γραμμένες τιμωρίες ή συμβιβάσεις, ειδικά για κάθε παράβαση.

Ήταν για την εποχή εκείνη η καλύτερη λύση, αλλά ακόμη και τώρα, αν και είναι η καλύτερη διαλογή δικαστή δικαίου, δεν εφαρμόζεται σε όλη την γη, διότι εφαρμόζονται τα προηγούμενα πρωτόγονα "δίκαια" του δυνατού, του μονάρχη, του θρησκευτικού αρχηγού.

Αλλά ακόμη και εδώ στην «φυλετική δημοκρατία», όπως ήταν και των αρχαίων Αθηναίων, την επιβολή του "δικαίου", την πραγματοποιούσαν και την εφάρμόζαν με βία, οι πολίτες των Αθηνών. Αυτό γινόταν, από ειδικούς αστυνομικούς που πληρώνονταν από τον δήμο για την επιβολή του «δικαίου», «υπηρέτες» ή «δούλοι (εργάτες)».

Η «ράτσα» με τέτοιο «δίκαιο» στην αρχαία Ελλάδα και στην αρχαία Αθήνα, είχε πιθανότητα να φτάσει σε μια ορισμένη πρόοδο, αλλά πολύ γρήγορα αυτό το «δίκαιο» ανατρέπονταν εκ των έσω, με συνεργαζόμενη σε επαναστάτη δύναμη μιγάδων, αλλά και από άλλα καθεστώτα, πού ήταν στην περίγυρο σαν κράτη και ήταν πιο δυναμικά, όπως των Σπαρτιατών, των Μακεδόνων και άλλα. Για τον λόγο αυτόν πρέπει να προτιμάται το «ρατσιστικό δίκαιο», όπως στους «έξη νόμους της ρατσιστικής φύσεως» δίδεται.

Όπως βλέπουμε από τα παραπάνω "δίκαιο" και "άδικο", που δεν μπορεί να επιβληθεί με αυστηρή τήρηση, με τιμωρία στους παραβάτες του «δικαίου», δεν υπάρχει.

Δεν υπάρχει επίσης «αόριστο δίκαιο και άδικο" όπως μας διαμόρφωσαν οι ηλίθιοι ή πονηροί πολιτικοί, οι οποίοι κατάργησαν την δοτική πτώση των αρχαίων Ελλήνων, αλλά υπάρχει «δίκαιο», μόνον με αποδέκτες, που στην αρχαία Ελληνική δίδονταν στην γραμματική, σε πτώση δοτική.

Εκεί το δίκαιο και το άδικο το έδινε, αυτός πού ομιλούσε ή έγραφε την περίπτωση, όπως στο δράμα της «Αντιγόνης» με τα πολλαπλά δίκαια θεών και ανθρώπων, με όλες τις επιπτώσεις.

Σαν τελικό δίκαιο αναφέρουμε το "Δίκαιο της Ράτσας". Σε αυτό όλοι οι άλλοι κανόνες ανατρέπονται.

Σε αυτό το «Ρατσιστικό δίκαιο» δεν έχουν πλέον καμιά σημασία τα άλλα «δίκαια» που προηγουμένως αναφέρθηκαν, διότι μόνον και τηρητέο «δίκαιο» είναι, από την αρχή μέχρι το τέλος ζωής κάθε πολίτη, «η με κάθε μέσον διαβίωση, βάση των έξι νόμων του ρατσισμού και με την σειρά πραγματώσεως, για την επιβίωση της ράτσας». Οι νόμοι αυτοί αναλύονται σε άλλο κεφάλαιο και αυτό είναι το «ανώτατο Δίκαιον».

Οι κανόνες «δικαίου» αυτοί πρέπει να αρχίζουν και να εφαρμόζονται από κάθε άτομο με σχολαστική ακρίβεια, σαν επιβίωση και διαβίωση, από γέννησης μέχρι θανάτου, σε κάθε μονάδα της φυλής.

Μετά την παραγωγή απογόνων, πρέπει η διδασκαλία των απογόνων να είναι τόσο εμπεριστατωμένη επί του «δικαίου και πρακτέου», με αποδέκτες και με παραδείγματα επί των επιπτώσεων ωφέλειας ή καταστροφής, από τους «έξη βασικούς κανόνες ρατσισμού και την σειρά πραγμάτωσης». Έτσι οι απόγονοι μέσω αυτών, θα διδάσκονται δια βίου περί του σωστού, ωφέλιμου, για την ολότητα και πρακτέου, σε κάθε περίπτωση.

Δυστυχώς επειδή η επανάληψη των ιδίων κανόνων και η τέλεια εφαρμογή αυτών είναι εύκολη να ειπωθεί αλλά πολύ δύσκολη στην πράξη, δύσκολο είναι και αυτό το «Ρατσιστικό δίκαιο» της φύσεως να εφαρμοστεί τέλεια και ακόμη δυσκολότερα είναι να κρατηθεί.

Συνήθως σπάει το «Δίκαιο Ράτσας» από μέσα, αν μπόρεσαν αρκετό καιρό να το κρατήσουν οι απόγονοι, διότι εισέρχονται μιγάδες και παρείσακτοι εντός της ράτσας, από πονηρούς και μαλθακούς υπηκόους, οι οποίοι φέρνουν από την αλλοδαπή δούλους (εργάτες), για να τους εκμεταλλεύονται, αλλά και για σεξουαλική τους ικανοποίηση.

Για αυτό δεν πρέπει να επιτραπεί σε κάποιους πού είναι επιρρεπείς σε «αδυναμίες», να πάρουν την κυβέρνηση της ράτσας και να υποκύψουν σε δικές τους σωματικές αδυναμίες, σωματικού έρωτα, πλάνα παρακάλια άλλης αδύνατης ράτσας ανθρώπων, μαλθακότητα, χλιδή, οκνηρία, προστασία από αντιπάλους μιας δυνατής ξένης ράτσας.

Διότι μετά από αυτό, η ράτσα πού αναφέρεται στο δοκίμιο, θα σταματήσει, όπως είναι επόμενο, την εφαρμογή του «Ρατσιστικού δίκαιου και την σειρά πραγμάτωσης», διότι κάποια ανώτερα μέλη αυτής θα έχουν γίνει μιγάδες και έτσι δεν θα μπορεί η ράτσα να απομονώσει αυτά τα μέλη, επειδή θα βρίσκονται ήδη στην κορυφή της εξουσίας.

Προσοχή λοιπόν στους αρχηγούς, που θα πρέπει να εκλέγει η Ράτσα, διότι με τον τρόπο της άσκεφτης διαλογής αρχηγού, διαλύεται μια ΣΩΣΤΗ και εκλεκτή ράτσα και ξανά επιστρέφει στα συνηθισμένα άλλα κατώτερα «δίκαια» πού αναφέραμε, αλλά και στον εκφυλισμό της ιδίας.

Για τον λόγο αυτόν η ράτσα, εάν θέλει να εφαρμόζει ΠΑΝΤΑ το «Ρατσιστικό δίκαιο» με τους «έξι ρατσιστικούς κανόνες ΔΙΚΑΙΟΥ και την σειρά πραγμάτωσης», πρέπει να μην αφήσει να εισέλθουν εντός αυτής, άλλης φυλής, δια γάμου ή κατά άλλον τρόπον άνθρωποι, αλλά και να δημιουργήσει νόμους ώστε να μην ανέρχονται στα ανώτερα στρώματα εξουσίας μιγάδες, αλλά και επιρρεπείς άνθρωποι, πού μπορεί να υποκύψουν σε σωματικές αδυναμίες, σωματικού έρωτα, πλάνα παρακάλια άλλης αδύνατης ράτσας ανθρώπων, μαλθακότητα, χλιδή, οκνηρία, προστασία από αντιπάλους μιας δυνατής ξένης ράτσας.

Στην περίπτωση πού και ένας ΜΟΝΟΝ, άλλης φυλής άνθρωπος εισέλθει με γάμο, ή κατά άλλον τρόπον, τότε αρχίζει και η φυλή αλλά και το «Ρατσιστικό δίκαιο, με την σωστή σειρά πραγμάτωσης» να διαλύονται.

Η σειρά πραγμάτωσης των νόμων του «Ρατσιστικού δικαίου» αναφέρονται στο κεφάλαιο.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "Φ ύ σ η και Ρ α τ σ ι σ μ ός"...

.

ΠΙΣΩ στα θέματα