ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "Φ ύ σ η και Ρ α τ σ ι σ μ ός"...

Στην Ευρώπη η ρίζα (η γενιά) γενικά λέγεται "ΡΙΣ - ΡΑΣ - RΑS - ΡΑΣΑ - RΑCΑ - RΑSΑ - RΑΖΑ - RΑΖΕ - "ΒυR(Α)Ζελ" - ΡΑΣΣΕ - RΟΟΤS. Όπως βλέπουμε, είναι όλες παράγωγα της πρώτο Ελληνικής λέξεως, στην Αχαϊκή διάλεκτο ΡΑΣ = ΡΑΣΑ = RΑCΑ = ράσα, Ράτσα, ρίς (ρισζός), ρίσα, ρίζα, ρίσα φυτού, ράσα γενιάς.

Ο υπερήφανος για την ρίζα, ράσα, Ράτσα αυτοονομάζεται, λέγεται ΡΑΤΣΙΣΤΗΣ, RΑCΙSΤΑ, RΑCΙSΤ, RΑSΙSΤ. Επεκράτησε να γράφεται έτσι, διότι οι πρώτοι που την χρησιμοποίησαν σε γραφή, όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω και που την διέδωσαν, ήταν οι Αχαιοί (κτηνοτρόφοι) της Χάλκης στη Ρώμη. Έτσι τα τρία «υ», «ι», «η», που στην εξέλιξη της μικτής Αττικό – Ιωνικής, επεκράτησαν από ΛΑΘΟΣ των τάχα μορφωμένων πολιτικών και γλωσσολόγων, να προφέρονται ίδια, ως «ι», στην Αχαϊκή του Λατίου ΣΩΣΤΑ, γράφονταν και προφέρονταν το μεν «υ» ως "ου", το δε «ι» ως "ι" και το «η» σε "ι.ι" ή "α", όπως και σήμερα.

Έτσι ο τιμητής της ΡΑΣΑΣ (RΑCΑS), λεγόταν RΑCΙSΤΑ στον ενικό κατά το ΜΑΣΙΣΤΑ (αυτός που έχει "μάσα (μάζα)"), και στην τραχιά γλώσσα των Αχαιών κτηνοτρόφων το «C» προφέρονταν «τσ», άλλοτε δε «Κ» και σπάνια «Σ», προ «Τ» ή στο τέλος λέξεως.

Με αυτές τις αλλαγές δεδομένες, στη Ιταλία επικρατεί η άποψη για τις διαφορές μεταξύ Αχαϊκής, Δωρικής και σημερινής Αττικό - Ιωνικής όπως είναι στην Ιταλική παροιμία για Έλληνες και Ιταλούς, "UΝΑ RΑCΑ - UΝΑ FΑCΑ" δηλαδή ΕΝΑ ΡΙΣ(Α) - ΕΝΑ ΦΑΣΗ στα Νεοελληνικά της διαμορφωμένης σήμερα Αττικό - Ιωνικής.

Βλέπουμε τις διαφορές των γραμμάτων, ενώ η έννοια είναι ίδια. Στην λέξη (U)ΝΑ το U αλλάζει σε Ε και όλα τα άλλα μένουν σταθερά, στην άλλη R(Α)CΑ μόνο το Α σε Ι και στην τρίτη FΑC(Α) το Α σε Η, ενώ όλα τα υπόλοιπα μένουν αναλλοίωτα φωνητικά.

ΦΑΣΗ ως γνωστόν στην αρχαία Ελλάδα λέγεται η στιγμιαία εικόνα, ενώ επίΦΑΣΗ η τονισμένη εικόνα. Λέγοντας διαφορετικά : "Κατάγονται από μία ρίζα οι κάτοικοι της Ιταλικής και Ελληνικής χερσονήσου και έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά της προσωρινής εικόνας προσώπου και του σώματος τους". (Ως γνωστόν η εικόνα ενός ανθρώπου αλλάζει σύμφωνα με το γήρας αυτού.).

Στην Αχαϊκή της Σπάρτης που γράφεται με Αττικά γράμματα η Σπαρτιάτισσα εντέλλεται στον υιό της δίνοντας την ασπίδα του πολέμου "ή ΤΑΝ ή επί ΤΑΣ" δηλαδή "Ή ΤΗΝ (ή αυτήν να φέρεις), Ή ΕΠΙ ΤΗΣ (ή επί αυτής να σε φέρουν). Εδώ στα τονισμένα γράμματα βλέπουμε την μετατροπή του «Η» σε «Α» ή αντιθέτως και το «ή» να χρησιμοποιείται σαν διαζευκτικό "είτε".

Σε αυτήν την φράση της Σπαρτιάτισσας μητέρας όμως βλέπουμε και κάτι άλλο που μοιάζει με την Αχαϊκή της ΡΩΜΗΣ του Λατίου, και δεν μοιάζει με την αναλυτική διάλεκτο της Αττικής, το άρθρο "ΤΗΝ» και «ΤΑΣ", χρησιμοποιούνται ΑΝΤΩΝΥΜΙΚΑ και το «ή» να χρησιμοποιείται ΜΟΝΟΝ σαν διαζευκτικό "είτε".

Η αρχαία Αττική και η Ιωνική διάλεκτος δεν είχαν ΠΝΕΥΜΑΤΑ γραμματικής αλλά φώνημα "λέξεως" το "χ" που τοποθετούνταν σαν αρχικό "`" και ονομάζονταν δασεία, όπως και η Αχαϊκή της Σπάρτης και της Ρώμης του Λατίου. Στην Ρώμη όμως αντί της δασείας χρησιμοποιείται το φωνητικό «Χ», που στα Αχαϊκά της Χάλκης γράφεται «Η»,πράγμα που χρησιμοποιούν ακόμη και τώρα οι Ευρωπαϊκές διάλεκτοι ή γλώσσες όπως τις ονομάζουν σήμερα, που προέρχονται από την Αχαϊκή διάλεκτο.

Το «πνεύμα» της γραμματικής που ονομάζεται "ψιλή" επίσης δεν υπήρχε στις αρχαίες Ελληνικές διαλέκτους. Είναι εφεύρημα των «κουλτουριάρηδων» της «Μακεδονικής Ελληνικής γλώσσας» στις μετά τον Μέγα Αλέξανδρο δυναστείες, για την εκμάθηση της Ελληνικής από μη ομιλούντες αυτήν, αλλοεθνείς βαρβάρους. Κανονικά δεν έπρεπε να λέγεται ούτε πνεύμα, διότι σε αυτούς σήμαινε η «ψιλή», ότι η λέξη δεν παίρνει πνεύμα «δασεία (χ)», άρα τίποτα. Από αυτό καταλαβαίνουμε ότι οι νέοι «ταγοί» της Ελληνικής γλώσσας είναι απλώς κακοί Μίμοι αρχαίων Ελλήνων σοφών, δηλαδή με άλλα λόγια ΑΜΟΡΦΩΤΟΙ.

Η Αχαϊκή της Σπάρτης, όπως και άλλων πόλεων της Ελληνικής χερσονήσου, καθώς και των άλλων αποικιών των Αχαιών δεν είχαν άρθρα, αλλά χειρίζονταν αντί αυτών τις αντωνυμίες.

.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "Φ ύ σ η και Ρ α τ σ ι σ μ ός"...

ΠΙΣΩ στα θέματα

[...]