Αγαπάς τις αναμνήσεις από το σπίτι που μεγάλωσες; Τι είναι αυτές οι αναμνήσεις; Η ρίζα τους βρίσκεται στο απλό κτίσμα ή συνδέονται με αυτά που συνέβησαν σ' εκείνο το σπίτι; Φαντάζομαι πως ο μόνος λόγος που θυμάσαι ένα συγκεκριμένο οίκημα με συγκίνηση είναι εξαιτίας των γεγονότων που συνέβησαν εκεί, που περπατούσες με τον πατέρα σου, έπαιζες με τους φίλους σου, που σε κρατούσε η μητέρα σου. Όταν φέρνεις ξανά στο νου σου τα γεγονότα, αντί τη φυσική κατασκευή του σπιτιού, αυτό πραγματικά σου φέρνει νοσταλγία.

Αν ο Θεός μπορούσε να «νοσταλγήσει» κάποιο από τα «σπίτια» λατρείας πάνω στη γη, πιστεύω ότι αυτό θα ήταν η Σκηνή του Δαβίδ. Την έχει τοποθετήσει στο ιστορικό ληξιαρχείο του Ουρανού για να τη διασώσει και να τη ξαναζωντανέψει, όχι εξαιτίας της ομορφιάς της κατασκευής της, αλλά εξαιτίας της θέρμης της λατρείας της. Τα γεγονότα και οι συναντήσεις που είχε ο Θεός εκεί με αυτούς που Τον λάτρευαν με ζήλο, ήταν αυτό που έκανε το μέρος εκείνο αγαπητό σ' Αυτόν.

Δύο από τους στύλους στο ναό του Σολομώντα ήταν φτιαγμένοι από χαλκό, αλλά οι «στύλοι» στη Σκηνή του Δαβίδ ήταν οι άνθρωποι! Ο Θεός ψάχνει νέο υλικό για το οίκημα που θα ταιριάξει στο παλιό πρότυπο. Θέλει να χτίσει ξανά το αγαπημένο Του σπίτι. Είσαι διαθέσιμος; Θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει άλλον ένα «ζωντανό λίθο», κάποιον που θα λατρεύει κατά το πρότυπο και την καρδιά του Δαβίδ.

Σκοπός αυτού του φυλλαδίου δεν είναι η αποκατάσταση της φυσικής κατασκευής ή της μηχανικής λειτουργίας της Σκηνής του Δαβίδ. Σκοπός του είναι η αποκατάσταση του πόθου για λατρεία, της καρδιάς του Δαβίδ. Η κατασκευή θα ακολουθήσει το ζήλο, όπως ακριβώς ο γάμος ακολουθεί την αγάπη και ανοίγει ένα σπιτικό.

Δεν είχα καταλάβει ότι ο Θεός είχε ένα αγαπημένο σπίτι μέχρι το καλοκαίρι εκείνο που πήρα την οικογένειά μου για μια «περιήγηση κληρονομιάς» στο σπίτι της παιδικής μου ηλικίας. Έπρεπε ούτως ή άλλως να πάμε στην πόλη που καταγόμουν, στο West Monroe της Λουϊζιάνα για να δούμε τον παππού μου. Αφού ήμαστε ήδη στην πόλη, ένα απ' τα ζεστά απογεύματα της Λουϊζιάνας φόρτωσα την οικογένειά μου μέσα στο φορτηγάκι μας για μία περιήγηση στη γειτονιά και το σπίτι που μεγάλωσα.

Μερικοί άνθρωποι θα έλεγαν ότι δεν υπάρχουν πολλά στο West Monroe, αλλά είναι κάτι ιδιαίτερο για μένα, γιατί εκεί ήταν το σπίτι μου. Ζούσαμε σε ένα άσπρο ξύλινο σπίτι στην οδό Slack 114. Η τεράστια μανόλια στη μία άκρη της μπροστινής αυλής βρίσκεται ακόμα εκεί (είναι τα καλύτερα δέντρα για σκαρφάλωμα για τα μικρά αγόρια), η βελανιδιά όμως στην άλλη άκρη είχε ήδη από καιρό φύγει (αυτά δεν είναι τόσο καλά για σκαρφάλωμα). Κάθε γωνιά του δρόμου φαινόταν να κρατάει και άλλη μια ζωηρή ανάμνηση, που έπρεπε να συμμεριστώ με τη συνεπαρμένη οικογένειά μου, καθώς περνούσαμε από μπροστά με το αυτοκίνητο. Τους έδειξα το μέρος που ο πατερούλης τους πήγαινε σχολείο και τους περιέγραφα όλα όσα έγιναν τότε, καθώς κάναμε περιήγηση (ξεχνώντας εντελώς τα ελάχιστα πνιχτά χασμουρητά του ακροατηρίου μου).

Όταν σταματήσαμε μπροστά απ' το σπίτι, τους έδειξα το χαντάκι, όπου ο νταής της γειτονιάς, ο Clint, κι εγώ είχαμε παλέψει, επειδή έβρισε την αδελφή μου. Προς στιγμήν φαινόταν σαν μία μάχη βιβλικών προδιαγραφών, αλλά η σύντομή εκδοχή της είναι ότι, έδωσα μια μπουνιά στη μύτη του Clint κι εκείνος μου έδωσε μια μπουνιά στο στομάχι και γυρίσαμε κι οι δυο στο σπίτι κλαίγοντας.

Αγαπούσα το σπίτι που έζησα και μεγάλωσα και θεώρησα δεδομένο και φυσικό να το αγαπήσουν και τα παιδιά μου. Ήταν προφανές ότι δεν βρισκόταν κανένας στο σπίτι εκείνο το απόγευμα, αλλά σ' εμάς, στις βόρειες πόλεις της Λουϊζιάνα υπάρχει στενή αλληλεγγύη και ένας άγραφος κώδικας δίνει τόπο σε τέτοιους είδους «περιηγήσεις κληρονομιάς». Δεν ξέρω σε ποιον ανήκει το σπίτι τώρα, αλλά δεν πίστευα πραγματικά ότι θα ενοχλούσε κανέναν να κάνουν οι Tenney μια περιήγηση στην παλιά τους ιδιοκτησία.

Είχα δυνατές αναμνήσεις από το αγαπημένο μου σπίτι

Η λαμπρή περιήγηση ξεκίνησε από την μπροστινή αυλή (με αρκετές ιστορίες για τη μπροστινή αυλή που πήραν 30 λεπτά). Είχα τόσες πολλές νοσταλγικές αναμνήσεις από αυτά που συνέβησαν στο αγαπημένο μου σπίτι στην οδό Slack 114 και ήθελα και τα παιδιά μου να αποκτήσουν τη δική τους αίσθηση κληρονομιάς και την ιστορική σύνδεση μ' αυτό το σπίτι.

Προχωρούσαμε αργά γύρω από το σπίτι, ενώ εγώ τους έδειχνα τα πιο σημαντικά ιστορικά σημεία και αναπολούσα τη ζωή στον «παράδεισο». Καθώς περάσαμε την πόρτα της πίσω βεράντας είπα στα παιδιά μου για εκείνη τη φορά που ο σκύλος μου δάγκωσε τον άνθρωπο των διανομών. Δεν είχα δει ποτέ μου ένα διανομέα να χορεύει τόσο επιδέξια κρατώντας στα χέρια του δέματα. Ο σκύλος μου δεν ήταν πραγματικά ένας μεγάλος σκύλος, αλλά ήταν αρκετός για να ωθήσει το διανομέα να κάνει τέτοια πηδήματα γύρω-γύρω στην πίσω αυλή, που άξιζαν βραβείο. Προσωπικά εγώ το είχα βρει ξεκαρδιστικό, ο διανομέας όμως δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένος μ' αυτό.

Η οικογένειά μου με είχε εγκαταλείψει

Τους περιέγραψα το σπιτάκι που παίζαμε στην πίσω αυλή και την κούνια που είχαμε φτιάξει στο δέντρο, στην οποία η αδελφή μου κατάφερε να εκπληρώσει την «προφητεία» της μητέρας μου ότι θα σπάσει το χέρι της. Άρχισα πραγματικά να νιώθω όμορφα γι' αυτή την περιήγηση, όταν μετά από τρία τέταρτα που κάναμε το κύκλο του σπιτιού, κοίταξα πίσω μου και ανακάλυψα ότι κανένας δεν ήταν εκεί. Σκέφτηκα ότι θα βρήκαν κάτι εξαιρετικά ενδιαφέρον και είχαν κολλήσει ακόμα σ' αυτό με δέος. Τους είχα πριν λίγο δείξει το μέρος που θάβαμε τα κατοικίδιά μας και σκέφτηκα ότι μάλλον θα τους είχε καταβάλει η θλίψη ή είχαν μαγευτεί από το παρτέρι με τους πανσέδες, που η μαμά μου με μάθαινε να φυτεύω λουλούδια.

Όταν ξαναγύρισα πίσω, αντιλήφθηκα ότι η οικογένειά μου με είχε εγκαταλείψει. Παραδέχομαι ότι ήταν στη μέση μιας ζεστής μέρας με 35 βαθμούς έξω και 100% υγρασία, αλλά δεν καταλάβαιναν ότι αυτό ήταν ένα μικρό κόστος που έπρεπε να πληρώσουν για να βρεθούν στον παράδεισο; Η αλήθεια είναι ότι είχαν πειστεί ότι εγώ είχα χαθεί μέσα στη «χώρα του τραλαλά». Είχαν γυρίσει στο φορτηγάκι, όπου είχαν βάλει το αιρ-κοντίσιον στο τέρμα. Τα πρόσωπά τους δήλωναν μία κατάσταση απόλυτης βαρεμάρας ενώ μάλωναν για το ποια κασέτα να ακούσουν «καθώς ο μπαμπάς κάνει το μικρό του ταξίδι των αναμνήσεων».

Είχα πειραχτεί. Όχι, μάλλον ήμουν περισσότερο από πειραγμένος. Ήμουν θυμωμένος. «Τι συμβαίνει με σας παιδιά;» είπα. «Προσπαθώ να σας δείξω όλα αυτά τα πράγματα .»

«Βαριόμαστε.» διέκοψε η Andrea, η μικρότερη κόρη μου. «Μπαμπά, αυτό το σπίτι δεν σημαίνει τίποτα για μας» πρόσθεσε η Natasha, η μεσαία κόρη μου.

Για μια στιγμή σχεδόν περίμενα να δω να πέφτει κεραυνός πάνω στο φορτηγάκι μας. Στο κάτω-κάτω δεν μιλάς έτσι για μια ιερή γη. Ήταν σχεδόν ιεροσυλία! Τότε η «ασεβής» μεγαλύτερη κόρη μου είπε, «Μπαμπά, ο μόνος λόγος που αυτό το σπίτι σημαίνει τα πάντα για σένα είναι λόγω των αναμνήσεων που έχεις. Εμάς δεν μας συνδέει καμιά ανάμνηση μ' αυτό το σπίτι.»

Τότε κατάλαβα ότι η κόρη μου είχε δίκιο. Δεν ήταν απαραίτητο να ενδιαφέρεται η οικογένειά μου για το σπίτι στην οδό Slack 114 με τον ίδιο τρόπο που ενδιαφερόμουν εγώ. Μπορώ να τους λέω ιστορίες για τη ζωή σ' αυτό το σπίτι, αλλά αυτά τα γεγονότα είναι κάτι περισσότερο από ιστορίες για μένα. Είναι η ζωή μου δεμένη σφικτά μέσα στις αναμνήσεις του αγαπημένου μου σπιτιού.

Γιατί θέλει ο Θεός να ανοικοδομήσει εκείνον τον οίκο;

Μερικές μέρες αργότερα κοίταζα διάφορα εδάφια στη Γραφή μου, όταν τράβηξε την προσοχή μου αυτό το κείμενο στις Πράξεις κεφ. 15/ιε':16.

«Μετά ταύτα θέλω επιστρέψει και θέλω ανοικοδομήσει την σκηνήν του Δαβίδ την πεπτωκυίαν, και τα κατηδαφισμένα αυτής θέλω ανοικοδομήσει, και θέλω ανορθώσει αυτήν.»

Έκανα την εξής σκέψη. Γιατί θέλει ο Θεός να ανοικοδομήσει εκείνον τον «οίκο»; Γιατί δεν ήθελε να ανοικοδομήσει τη Σκηνή του Μαρτυρίου του Μωυσή μέσα σ' όλη την πρωτοτυπία του; Στο κάτω-κάτω αυτό ήταν το πρώτο ουράνιο κατοικητήριό Του που οικοδομήθηκε από γήινα χέρια. Κι ακόμα λαμπρότερα απ' αυτό, γιατί δεν ήθελε ο Θεός να ανοικοδομήσει το ναό του Σολομώντα σ' όλη του τη μεγαλοπρέπεια;

Εκείνη τη στιγμή σαν ν' άκουσα τη φωνή του Θεού να μου ψιθυρίζει: «Επειδή αυτό είναι το αγαπημένο Μου σπίτι.» «Τι λόγος! Γιατί το είπε αυτό;» αναρωτήθηκα. Ο Θεός φαινόταν να μου απαντάει μέσα από τη δική μου εμπειρία. «Λόγω των αναμνήσεων.» Πιστεύω ότι ο Θεός έχει κάποιες πολύτιμες αναμνήσεις από γεγονότα μέσα σ' αυτή τη σκηνή που δεν είχαν συμβεί πουθενά αλλού.

Αυτό το κείμενο δεν αποσκοπεί στη μηχανική ανακατασκευή της σκηνής του Δαβίδ, αλλά στην αναγέννηση του πόθου που έγινε η αιτία να χτιστεί στο πρώτο μέρος. Η σκηνή του Δαβίδ ήταν λιγότερο κατασκευή και περισσότερο εμπειρία. Αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα σ' ένα σπίτι απλά και το δικό σου σπίτι. Αυτή ήταν η αιτία που έκανε την οδό Slack 114 τόσο έντονη σε μένα και τόσο αδιάφορη για τα παιδιά μου.

Αν μπορεί να αποκατασταθεί ο ζήλος της καρδιάς του Δαβίδ, τότε ο ίδιος ο Θεός θα βοηθήσει στη διαδικασία της ανοικοδόμησης της σκηνής (του κατοικητηρίου). Εκείνος το είπε!

Απ' όλα τα οικοδομήματα, τις κατασκευές, τις σκηνές και τους ναούς που έχουν οικοδομηθεί και αφιερωθεί στο Θεό, γιατί ξεχώρισε το προσωρινό άσυλο του Δαβίδ πάνω στο όρος Σιών και είπε: «Αυτό είναι που θα ανοικοδομήσω»; Η απάντηση σ' αυτή την ερώτηση απειλεί πολλές από τις ιδέες που τρέφονται ενδόμυχα για το τι είναι και τι δεν είναι «εκκλησία» και έχει μεταμορφώσει τη ζωή μου και γέννησε αυτό το μήνυμα.