Η ενότητα δεν λαμβάνει χώρα έτσι απλά. Δεν είναι κάποια ξαφνική αίσθηση από το Πνεύμα. Είναι κάτι που χτίζεται και αυξάνεται ως το σημείο να προεκταθεί και πολύ πιο πέρα. Η ενότητα δεν είναι το αποτέλεσμα της αναζωπύρωσης. Όταν έρχεται ενότητα, τότε η αναζωπύρωση έχει ένα τόπο για να κατοικήσει.
Είναι τόσο δύσκολο να κατανοήσουμε ότι ο Θεός που έγραψε «διδασκαλία επί διδασκαλία, στίχο επί στίχο» (Ησα. 28/κη':10,13) θα είχε ένα θείο σχέδιο για να φτιάξει την ομάδα Του που Εκείνος ονειρεύεται; Το πρότυπο του Θεού έχει πολλά επίπεδα ενότητας και κάθε επίπεδο ενότητας αποφέρει τη δική του αντίστοιχη δύναμη στην αλλαγή και επιρροή σε όλα και όλους γύρω σου. Το σύνολο της συλλογικής δύναμης της ενότητας αυξάνεται με κάθε επίπεδο. Θα συμμεριστώ μαζί σας πέντε επίπεδα ενότητας, παρόλο που ίσως υπάρχουν περισσότερα. Να θυμάσαι και να καταλάβεις ότι το σύνολο της δύναμης που έρχεται από το ένα επίπεδο αυξάνεται πολλαπλασιαστικά, καθώς προχωράς στο επόμενο επίπεδο.
ΑΤΟΜΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ
Το πρώτο επίπεδο ενότητας στη βασιλεία του Θεού το βρίσκουμε μέσα στον ίδιο τον εαυτό μας. Ξέρεις ότι είναι πιθανόν να υπάρχει διχασμός στην ίδια την καρδιά σου; Ο απόστολος Ιάκωβος αναφερόταν στην ελαττωματική ατομική ενότητα όταν έλεγε: «Άνθρωπος δίγνωμος είναι ακατάστατος εν πάσαις ταις οδοίς αυτού.» (Ιακ. 1/α':8) Αν δεν μπορείς να εμπιστευτείς τον εαυτό σου, υπάρχει έμφυτη ακαταστασία. Σταμάτα και σκέψου το. Αναρωτιέσαι γιατί μερικοί άνθρωποι κάνουν τόσο παράλογα ή απερίσκεπτα πράγματα; Κανένας άλλος δεν μπορεί να τους εμπιστευτεί, επειδή οι ίδιοι δεν μπορούν να εμπιστευτούν τους εαυτούς τους! Ποτέ δεν ξέρεις σε ποια πλευρά θα εναντιωθούν.
Σκέψου ένα δίγνωμο άνθρωπο που ετοιμάζεται να παντρευτεί. Δεν θα 'πρεπε κάποιος να προειδοποιήσει αυτή τη γλυκιά κοπέλα ότι πάει να παντρευτεί ένα δίγνωμο άνθρωπο; Ο εσωτερικός διχασμός του ανθρώπου εκείνου ίσως γίνει αιτία να ξυπνήσει το επόμενο πρωί ερωτευμένος με μια άλλη. Συμβαίνει. Γιατί; Διγνωμία.
Δεν μπορείς να πας στο επόμενο επίπεδο ενότητας, αν πρώτα δεν τακτοποιήσεις κάποια πράγματα στο χαμηλότερο επίπεδο ενότητας. Είναι σαν να κτίζεις ένα σπίτι χωρίς πρώτα να βάλεις θεμέλια. Αυτός ο άνθρωπος δεν έχει καμιά δουλειά να προσπαθεί να παντρευτεί και να καταστρέψει και τη ζωή κάποιου άλλου, αν πρώτα δεν εξακριβώσει ποιος είναι και τι έχει καλεστεί να κάνει, «να κάνει βεβαία την κλήση και την εκλογή του» (Β' Πετρ. 1/α':10). Κάποιος ίσως είναι ικανός να πει, ξέρω ποιος είμαι. Γνωρίζω σε ποιον πιστεύω. Καταλαβαίνω που στέκομαι εν Χριστώ.
Υπάρχει κάτι να πεις γι' αυτούς που αλλάζουν δουλειές τόσο συχνά όσο αλλάζουν παπούτσια κάποιοι άλλοι, που ποτέ δεν ξέρουν τι θέλουν ή ποιοι είναι. Μ' αυτούς τους ανθρώπους ποτέ δεν ξέρεις αν βρίσκονται μέσα στην εκκλησία ή είναι έξω από την εκκλησία. Ξεγλιστρούν μέσα-έξω τόσο συχνά, που τους έχει κολλήσει η ταμπέλα: «αυτός που παρασύρεται». Αυτό μπορείς να το επαληθεύσεις ρωτώντας τους:
«Τι κάνεις; Πώς είσαι αυτή τη βδομάδα;»
«Είμαι καλά τώρα. Δεν ξέρω για την επόμενη βδομάδα.»
Ποιο είναι το πρόβλημα; Η διγνωμία είναι η ασθένεια. Το σύμπτωμα είναι η έλλειψη αφιέρωσης.
Η Γραφή λέει: «Εάν λοιπόν ο οφθαλμός σου ήναι καθαρός όλον το σώμα σου θέλει είσθαι φωτεινόν.» (Ματθ. 6/ς':22). Υπάρχει κάτι το δυναμικό στη σταθερότητα και την αποφασιστικότητα του Παύλου όταν μιλούσε με αυτά τα λόγια: «αλλ' εν πράττω» (Φιλ. 3/γ':13). Ήταν προσηλωμένος στο στόχο του. Λαχταράμε να μπορέσουμε να πούμε: «Είμαι ασφαλής μέσα στο Χριστό. Είμαι ασφαλής μέσα σ' αυτό που με κάλεσε να κάνω. Έχω στόχο, αποφασιστικότητα και σταθερότητα. Ξέρω ποιος είμαι και που πηγαίνω.»
Αν μπορείς να βρεις ένα άτομο που είναι ολοκληρωτικά παραδομένο στο Χριστό, έναν άντρα ή μία γυναίκα που ξέρει τι κάνει, χωρίς να νοιάζεται αν αρέσει ή όχι στους άλλους, αρκεί να ευαρεστεί το Χριστό, εκείνο το άτομο γίνεται όπως ο απόστολος, που αφού δίνει μία μεγάλη λίστα από πιθανότητες είπε: «Δεν φροντίζω όμως περί ουδενός τούτων» (Πραξ. 20/κ':24). (Δεν λογαριάζω τίποτε - μετάφραση 4 καθηγητών) Αυτή είναι η απόλυτη σταθερότητα. Τι είναι αυτό που σε μετακινεί από τη θέση σου; Είναι ο φόβος των ανθρώπων που σε μετακινεί; Θα έμενες κατάπληκτος αν ήξερες τον αριθμό των εργατών που βλέπουν τον εαυτό τους σαν να διακονούν προς ανθρώπους. Ο μόνος οίκος που είπε ο Θεός ότι θα ανοικοδομούσε ήταν η Σκηνή του Δαβίδ. Το μέρος εκείνο, όπου αυτοί που λάτρευαν γίνονταν το μοναδικό καταπέτασμα ανάμεσα στο Γιάχβε και τον κόσμο. Έστρεφαν την πλάτη τους στο λαό (στον άνθρωπο, σαν να λέμε), το πρόσωπό τους κοίταζε την Κιβωτό και λάτρευαν το Θεό. Πρέπει να καταλάβουμε ότι το πρωταρχικό κάλεσμά μας είναι να διακονούμε προς Αυτόν. Μερικές φορές για να δούμε το πρόσωπό Του, πρέπει να στρέψουμε τα νώτα μας στο πρόσωπο του ανθρώπου. Ένας καλός διευθυντής ορχήστρας γνωρίζει ότι πρέπει να γυρίσει την πλάτη του στο ακροατήριο και να κοιτάζει τη μουσική. Αν γίνεις ένας εργάτης για Εκείνον, οτιδήποτε πηγάζει απ' αυτό είναι καλό. Θα μας ελευθερώσει από το φόβο των ανθρώπων και θα μας κάνει να αντιληφθούμε την εξάρτησή μας από το φόβο του Θεού. Υπάρχει δύναμη στον αποφασιστικό και σταθερό στόχο.
Δεν πρόκειται να στενοχωρηθώ τόσο πολύ για κάποια πράγματα που άλλοι γονείς νοιάζονται όταν έρθει η ώρα οι κόρες μου να βρουν συζύγους. Πρώτη προτεραιότητά μου είναι να μάθω αν αυτοί οι επίδοξοι σύζυγοι «ξέρουν ποιοι είναι». Είναι οι οφθαλμοί τους «καθαροί» και αποφασιστικοί; Έχουν πνευματική και διανοητική σταθερότητα; Έχουν κάνει «βεβαία την κλήση και την εκλογή τους»; Έχουν συγκεντρωθεί στο ποιοι είναι και πνευματικά, αλλά και μέσα στον κόσμο;
Δεν με νοιάζει αν ένας άντρας πλένει αυτοκίνητα. Αν αυτό είναι που κλήθηκε να κάνει, είναι ο καλύτερος πλύστης αυτοκινήτων που μπορεί να υπάρχει; Μπορεί να καταλήξει να έχει δέκα πλυντήρια αυτοκινήτων δικά του! Αυτό που ενδιαφέρει είναι να έχει στόχους και να μην είναι δίγνωμος. Αν είναι δίγνωμος, ο κόσμος θα πει ότι έχει διχασμένη προσωπικότητα. (Μερικοί άνθρωποι δεν είναι διχασμένοι. Είναι αποσυνδεμένοι και κάνουν τα δικά τους!) Η διγνωμία είναι μια μορφή πνευματική σχιζοφρένειας.
ΕΝΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ
Το δεύτερο επίπεδο της ενότητας είναι η ενότητα στην οικογένεια. Αν θέλεις να έχεις ενότητα στην οικογένειά σου, πρέπει πρώτα να έχεις ατομική ενότητα. Μπορούμε να κηρύττουμε και να διδάσκουμε «άνδρες, αγαπάτε τας γυναίκας σας» (Κολ. 3/γ':19), αλλά αν ο άνδρας-άτομο και η γυναίκα-άτομο δεν αποκτήσουν ατομική ενότητα, δεν θα υπάρξει ποτέ αληθινή οικογενειακή ενότητα. Αν θέλεις επίσης να κάνεις αυτό που ο Θεός σε καλεί να κάνεις, πρέπει να είσαι ενωμένος με την οικογένειά σου.
Πριν μερικά χρόνια πήγαινα με το αυτοκίνητο ένα νεαρό στο σπίτι του από την κατασκήνωση των νέων. Ήταν περίπου 15 χρονών. Όταν τον πήγα στο διαμέρισμά του, ήταν σκοτεινά και ασυνήθιστα άδειο. Η μαμά και ο μπαμπάς του είχαν χωρίσει πριν χρόνια και ενώ εκείνος ήταν στην κατασκήνωση, η μητέρα του μετακόμισε και δεν του το είπε ποτέ! Μιλάμε για ένα συντριμμένο νεαρό! Έβγαζα τα πράγματα από το αυτοκίνητο, όταν επέστρεψε από την μπροστινή πόρτα με ένα μικρό σημείωμα. Το σημείωμα αποτελούνταν μόνο από μια λέξη: «Μετακομίσαμε.» Δεν ενοχλήθηκε καν να γράψει που είχαν μετακομίσει και γιατί.
Δεν ήξερα τι άλλο να κάνω, έτσι τον πήρα σπίτι μαζί μου. Του είπα: «Παιδί μου, μπορείς να μείνεις μαζί μας μέχρι να βρούμε την οικογένειά σου.» Μετά που τους βρήκαμε, στην πραγματικότητα δεν ήθελε να φύγει. Ήθελε να μείνει μαζί μας. Αυτός ο νεαρός συνέβη να κληθεί στη διακονία, ίσως επειδή κάποιος έγινε πρότυπο σταθερότητας και αποφασιστικότητας γι' αυτόν, όταν εκείνος το χρειάστηκε. Μία σταθερή ζωή δεν σημαίνει ότι δεν θα περάσεις από δύσκολους καιρούς, αλλά σημαίνει ότι οι αντίθετοι άνεμοι δεν θα αλλάξουν την κατεύθυνσή σου. Οφείλουμε στις οικογένειές μας την άγκυρα της σταθερότητας και της αποφασιστικότητας.
Δεν θυμάμαι ποτέ να άκουσα τη μαμά και το μπαμπά μου να λένε ένα αρνητικό λόγο ο ένας στον άλλο, καθώς μεγάλωνα. Αντιλαμβάνομαι ότι θα έχουν ειπωθεί κάποια λόγια, αλλά αυτές οι κουβέντες που ανταλλάχτηκαν, δεν έγιναν ποτέ μπροστά σε μένα ή την αδελφή μου. Είμαι παράγωγο μιας οικογένειας, που ήταν γεμάτη από ενότητα. Αυτό, που προσφέρει στα παιδιά, έχει ανυπολόγιστη αξία. Έχουν τουλάχιστον μία λιγότερη ανησυχία. Δεν χρειάζεται να ανησυχώ για την οικογένειά μου. Γνωρίζω ότι με αγαπάνε και ότι θα βρίσκονται πάντα εκεί για μένα. Αυτό πρέπει να είναι «δεδομένο» στη ζωή των ανθρώπων.
Πάρε για παράδειγμα μία από τις πρώτες πλήρεις προτάσεις που δίδαξα και τις τρεις κόρες μου, όταν ήταν ακόμα στην κούνια. Τις έμαθα να απαντάνε σε μία ερώτηση:
Τι υποτίθεται πως πρέπει πάντα να θυμάστε;
Σπάνια περνούσαν δύο μέρες χωρίς να τις ρωτήσω. Η απάντηση που τις έμαθα να λένε απ' έξω ήταν:
Ο μπαμπάκας μου μ' αγαπάει.
Όταν το έμαθαν αυτό αρκετά καλά, επέκτεινα το μάθημα-παιχνίδι:
«Πότε σε αγαπάει;»
«Πάντα.»
«Σ' αγαπάει όταν είσαι καλή;»
«Ναι!»
«Σ' αγαπάει όταν είσαι κακή;»
«Ναι!»
Μπορείς να αντιληφθείς τι τις μαθαίνω; Τοποθετώ κάτι μέσα στη βάση τους που είναι τόσο σταθερό, που δεν θα χρειαστεί ποτέ να νοιαστούν γι' αυτό: Είμαι ο πατέρας τους, τις αγαπάω χωρίς όρους και ποτέ δεν πρόκειται να τις αφήσω.
Όταν μία από τις κόρες μου με πλησίασε στα χρόνια της εφηβείας της, της είπα: «Γλυκιά μου, δεν θέλω να φεύγεις από το σπίτι και να κοιμηθείς με κάποιον. Το σεξ πριν το γάμο είναι λάθος. Αν το κάνεις, θα απογοητευθώ. Θα κλάψω και θα προσπαθήσω να φέρω πειθαρχεία. Αυτό θα ραγίσει την καρδιά μου. Μην το κάνεις. Αν όμως το κάνεις, θα σ' αγαπώ ακόμα και τότε. Μη νοιαστείς ποτέ να έρθεις σε μένα, διότι όσο έχω φαγητό να τρώγω, θα έχεις κι εσύ φαγητό. Όσο έχω στέγη, θα έχεις κι εσύ στέγη. Θα σε ωθήσω να κάνεις το καλύτερο για σένα. Θα τα πας καλά. Θα σε μάθω να κερδίζεις τα δικά σου χρήματα, αλλά ποτέ μη σε απασχολήσει αν σ' αγαπώ. Τίποτα δεν υπάρχει, που να μπορεί να με κάνει να σταματήσω να σ' αγαπώ.
Ένας άλλος «Πατέρας» είπε κάποτε: «Τεκνία μου, ταύτα σας γράφω διά να μη αμαρτήσητε και εάν τις αμαρτήση έχομεν παράκλητον προς τον Πατέρα τον Ιησούν Χριστόν τον δίκαιον.» (Α' Ιωαν. 2/β':1) Ο Ιησούς θα μεσιτεύσει για τη συγχώρησή μας. Με άλλα λόγια μας λέει ο Κύριος: «Δεν χρειάζεται να στενοχωριέστε για Μένα. Είμαι με το μέρος σας.»
Ένα άλλο πράγμα που θα ήθελα να αναφέρω με ειλικρίνεια για την ανατροφή μου είναι ότι, δεν είχε σημασία πόσο σκληρές ήταν οι καταστάσεις στο έργο της Βασιλείας, ποτέ δεν άκουσα ούτε από τον πατέρα μου, ούτε από τη μητέρα μου να μιλάνε άσχημα για κανένα. Αυτό έσπειρε σπόρους μέσα στη δική μου ζωή, που με κατέστησαν ικανό να μεγαλώσω ομορφότερα, αντί με πικρία.
Τα χρόνια που επένδυσα στην ποιμαντορική διακονία, υπήρξε μία περίπτωση, όπου κάποιοι γονείς στην εκκλησία έφεραν την έφηβη κόρη τους σε μένα. Τους πίεζε να την αφήσουν να λάβει μέρος σε κάποιες δραστηριότητες του γυμνασίου για τους τελειόφοιτους και αυτό τους έκανε να νιώθουν άβολα. Φαινόταν καθαρά ότι αυτή η νεαρή κοπέλα εξασκούσε τα νεανικά φτερά της και άνοιγε δρόμο για περισσότερη ανεξαρτησία. Ήταν επίσης προφανές ότι δεν είχε σημασία τι έλεγαν ή έκαναν οι γονείς της. Το μόνο που δεν έκαναν ήταν να τις βάλουν χειροπέδες και στη φυλακή. Αυτή η νεαρή σκόπευε να πιέσει για να πετύχει τα ειλικρινή σχέδιά της.
Αυτοί οι αλλόφρονες γονείς ήρθαν σε μένα σαν ποιμένας τους και μου ζήτησαν να μιλήσω στην κόρη τους, ελπίζοντας ότι θα μπορέσω να την πείσω διαφορετικά. Κάθισα μαζί τους κάτω και τους είπα, όσο πιο τρυφερά, αλλά και σταθερά μπορούσα: «Είμαι πρόθυμος να μιλήσω στην κόρη σας, αλλά αμφιβάλλω αν θα μ' ακούσει καν.» Ίσως νομίζετε ότι δεν έβαλα σ' εφαρμογή την πίστη μου, ή ότι δεν ενθάρρυνα τους ανήσυχους γονείς, αλλά υπήρχε ένα βαθύτερο πρόβλημα. Έβλεπα αυτούς τους ανθρώπους χωρίς διακρίσεις να σπέρνουν σπόρους διχόνοιας στην εκκλησία χρόνο με το χρόνο. Δεν μετέδωσαν στα παιδιά τους κανένα επίπεδο σεβασμού στο δύσκολο έργο ενός ποιμένα, επειδή οι ίδιοι είχαν ελάχιστο σεβασμό. Ήξερα ότι το βράδυ η κουβέντα γύρω από το τραπέζι στο σπίτι ήταν πολύ κριτική για όλη τη διακονία, όχι μόνο τη δική μου σαν ποιμένας τους.
Όταν τους είπα, «θα κάνω ότι μπορώ, αλλά δεν νομίζω ότι θα βοηθήσει», εκείνοι ρώτησαν, γιατί. Τους είπα: «Δεν με έχετε εμπιστευτεί και φοβάμαι ότι έχετε ήδη σπείρει σπόρους δυσπιστίας και την κόρη σας.» Ήμουν βέβαιος ότι η παρατήρηση ήταν αληθινή. Δεν μπορούσα να την πείσω. Όταν χρειάστηκαν εμένα και τη διακονία μου σαν εργάτη του Ευαγγελίου, ήμουν πρόθυμος, αλλά δεν μπορούσα να βοηθήσω, επειδή είχαν ήδη εγκαταστήσει μία βάση επαναστατικότητας και περιφρόνησης προς την πνευματική εξουσία.
Πολύ συχνά όταν επιτρέπουμε να καταστραφεί η ενότητα σε ένα επίπεδο (για παράδειγμα, στην τοπική εκκλησία), αιφνιδιαζόμαστε όταν αυτό επηρεάζει την ενότητα σε άλλο επίπεδο. Αυτοί οι καλοπροαίρετοι άνθρωποι, που όμως κατευθύνονταν λαθεμένα, είχαν σπείρει διχόνοια στην τοπική εκκλησία τους, μόνο και μόνο για να τη θερίσουν στη ζωή της ίδιας τους της κόρης.
Όπως σημείωσα νωρίτερα, αυτά τα επίπεδα ενότητας είναι αλληλένδετα με τόσο πολύπλοκο τρόπο, που όταν τραβήξεις μία κλωστή από τη σωστή θέση της, συχνά ξηλώνεται μεγάλο μέρος του ρούχου.
Σύμφωνα με τη Γραφή, ένας άντρας δεν μπορεί να είναι επίσκοπος, αν «δεν κυβερνά καλώς τον εαυτού οίκον .» (Α' Τιμ. 3/γ':2-5) Νομίζω ότι αυτό φαίνεται τόσο σαν παρατήρηση όσο και σαν εντολή. Αν ένας άντρας δεν έχει την ικανότητα να δημιουργήσει και να διατηρήσει την ενότητα μέσα στην οικογένειά του, μπορείς να τον βάλεις στη θέση του ποιμένα, αλλά δεν θα έχει επιτυχία σ' αυτή την υψηλότερο επίπεδο. Αυτά τα επίπεδα ενότητας χτίζονται το ένα πάνω στ' άλλο.
Ο συνηθισμένος παραλληλισμός, ότι ο Θεός πήρε τη γυναίκα από την πλευρά του άντρα για να βαδίζει πλάι του και όχι πίσω του, είναι αληθινή στην αρχική πρόθεση του Θεού. Αυτή η αλήθεια πρέπει να απομακρύνει κάθε σοβινιστική συμπεριφορά, που διατηρούν οι άντρες για να εξουσιάζουν ως κύριοι πάνω στις γυναίκες. Ο αληθινός βιβλικός γάμος συνδέει δύο ανθρώπους, που έχουν αμοιβαία υποταχθεί ο ένας στο θείο προορισμό του άλλου εν Χριστώ. Ο χωρισμός συχνά γεννιέται από την ασθένεια του διχασμού και το γνωστό θέμα της εξουσίας. Χτυπάει στα πιο βασικό μέρος του κτίσματος του σπιτιού. Δεν πρέπει ποτέ να ζητάμε να βάζουμε κανένα «κάτω από» μας, ούτε καν (ή ιδιαίτερα) τους συζύγους μας. Ο στόχος μας πρέπει να είναι να βάζουμε τους εαυτούς μας κάτω από την εξουσία του Χριστού και να ωθούμε και άλλους να κάνουν το ίδιο.
Όταν μάθουμε να ενισχύουμε, αντί να υπερισχύουμε, πλέκουμε ξανά «το καλάθι της ενότητας», που είναι το δοχείο που ο Θεός έχει θεσπίσει για την ευτυχία της οικογενειακής μονάδας.
