ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ ΤΟΥ ΘΥΣΙΑΣΤΗΡΙΟΥ

Μέρος 2ο

από το Μάνο Παπαδάκη

ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ Η ΩΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΚΠΛΗΡΩΘΕΙ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΕΔΑΦΙΟ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ

Το τελευταίο εδάφιο της Παλαιάς Διαθήκης είναι μία προφητεία και αναφέρεται στον Ηλία, ο οποίος θα έρθει πριν τον ερχομό του Κυρίου.

ΜΑΛ. 4/δ':5-6  -  "Ιδού, εγώ θέλω αποστείλει προς εσάς Ηλίαν τον προφήτην, πριν έλθη ημέρα του Κυρίου η μεγάλη και επιφανής, και αυτός θέλει επιστρέψει την καρδίαν των πατέρων προς τα τέκνα, και την καρδίαν των τέκνων προς τους πατέρας αυτών, μήποτε έλθω και πατάξω την γην με ανάθεμα."

Πιστεύω ότι στις μέρες μας ο Κύριος ετοιμάζει ανθρώπους με το πνεύμα του Ηλία, που θα αντιμετωπίσουν κάθε ξένο και πορωμένο θρησκευτικό σύστημα, θα αντιπαρατεθούν χωρίς φόβο απέναντι στο πνεύμα της Ιεζάβελ, θα ενώσουν το λαό του Θεού για να αποκτήσει την ιδιότητα και τη δύναμη ενός Ισραήλ, η οποία έχει χαθεί. Θα σταθούν κόντρα στο πνεύμα των ημερών μας, κόντρα στη ματαιότητα και στο μαμωνά με ένα και μόνο σκοπό. Να πέσει η φωτιά του Θεού στην Εκκλησία και να δουν όλοι τη δόξα του Θεού.

Α' ΒΑΣ. 18/ιη':39  -  "Και ότε είδε πας ο λαός, έπεσον κατά πρόσωπον αυτών, και είπον, Ο Κύριος, αυτός είναι ο Θεός. Ο Κύριος, αυτός είναι ο Θεός."

Αυτό που έχουμε ανάγκη τώρα δεν είναι τα καλύτερα κηρύγματα ή καλύτερη μουσική. Χρειαζόμαστε αναζωπύρωση. Χρειαζόμαστε μία θεία μετάνοια, που θα επιδιορθώσει τα χαλάσματα της καρδιάς μας. Τις τελευταίες μέρες το Πνεύμα του Θεού με ένα νέο χρίσμα θα κράξει μέσα στο λαό: "Πλησιάσατε προς εμέ..." (Α' Βασ. 18/ιη':30).

Θα είναι ένα κάλεσμα μετάνοιας και συντριβής. Θα είναι μία πρόσκληση για να πλησιάσουμε στο θρόνο του Θεού να δούμε το πρόσωπό Του, να αγγίξουμε την καρδιά Του και να ξεχυθεί ένα χρίσμα μέσα στο οποίο θα "βουτήξουμε" και το χρίσμα αυτό θα είναι σε θέση να πλησιάσει τη χαμένη γενιά γύρω μας και να την επιστρέψει στο Θεό "...και πας ο λαός επλησίασε προς αυτόν." (Α' Βασ. 18/ιη':30). Το κάλεσμα αυτό του Θεού θα είναι τόσο δυνατό στην καρδιά μας, που σαν μαγνητισμένοι θα ελκυστούμε στη γλυκιά φωνή Του για να ατενίσουμε τη δόξα Του, τη μόνη ικανή να μεταμορφώσει τη στάση και συμπεριφορά μας. Το δέος που θα συνοδεύει το κάλεσμα αυτό, θα παραλύσει τον εχθρό που δεν θα μπορεί να αποκόψει το λαό του Θεού από τη νέα έκχυση του Αγίου Πνεύματος.

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΘΑ ΚΑΤΑΛΥΣΕΙ ΤΗΝ ΒΑΡΥΤΗΤΑ ΤΗΣ ΣΑΡΚΑΣ

Αν πραγματικά ζητάμε μία θεία και δυναμική παρέμβαση στον τόπο μας, τότε θα πρέπει να ανέβουμε σε επίπεδο επικοινωνίας και αφιέρωσης. Ένας συμβιβασμένος χριστιανός, που έχει αναμείξει τα θεία με κοσμικά πρότυπα συμπεριφοράς, δεν αποτελεί θυσία ευάρεστη. Χρειάζεται να βυθιστούμε μέσα στη ροή του Πνεύματος, καθώς θα έχουμε γίνει δέκτες μιας πυρωμένης αποκάλυψης του Ιησού. Πρέπει να πλησιάσουμε και πιστεύω ότι όλοι νιώθουμε στο πνεύμα μας αυτή την ανάγκη. Να ξεκολλήσουμε από το σημείο που βρισκόμαστε και να προχωρήσουμε σε μία εκζήτηση του προσώπου Του με μία αποφασιστικότητα, που θα αδιαφορεί για οτιδήποτε αγαπούσαμε μέχρι τώρα και θα κοιτάζει μόνο μπροστά, προετοιμάζοντας την έλευση του Κυρίου στη χαμένη ανθρωπότητα. Να σπάσει αυτή η κοσμική βαρύτητα, που μας κρατά αιχμάλωτους στα γήινα και μάταια. Όπως ένας πύραυλος ή διαστημόπλοιο, διαθέτουν ισχύ να σπάσουν το εμπόδιο της φυσικής βαρύτητας και να ταξιδέψουν πέρα από την ατμόσφαιρα, έτσι κι εμείς χρειαζόμαστε από τον Κύριο μία ώθηση, αποκάλυψη, ένα καταλυτικό άγγιγμα, ώστε να κινηθούμε σε ένα πνευματικό επίπεδο, όπου κάθε εξουσία σκότους θα υποταχθεί στην Εκκλησία και κάθε επιθυμία σάρκας θα νεκρωθεί για να λάμψει η δόξα του Θεού.

Πολλοί διαθέτουμε μία δόση δύναμης, η οποία όμως δεν είναι ικανή να σπάσει τα δεσμά. Για δύο-τρεις μέρες φαίνεται ότι είμαστε ικανοί να το κάνουμε, αλλά μετά καταρρέει όλη η ενέργεια και γυρίζουμε ξανά με σκυμμένο το κεφάλι. Το πρόβλημα αρχίζει να γίνεται πολύ σοβαρό, όταν πίσω μας διαθέτουμε σωρεία τέτοιων προσπαθειών και η απογοήτευση συσσωρεύεται δημιουργώντας ένα δυσβάστακτο βάρος, προκαλεί μία ηττοπαθή στάση, σκοτώνει κάθε όραση και μας καθιστά τελείως ανήμπορους να εξαπλώσουμε τη βασιλεία του Θεού. Πηγαίνουμε σε συνέδρια, σε μεγαλύτερες συνάξεις, σε διάφορες εκδηλώσεις, αγγιζόμαστε περισσότερο συναισθηματικά, νιώθουμε κάποια οικοδομή και πρόοδο. Όλα αυτά όμως, κρατάνε μερικές μέρες, διότι με την πάροδο του χρόνου φθίνουν, εξανεμίζονται και επιστρέφουμε στα γνώριμα χριστιανικά επίπεδα.

ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΗ ΦΛΟΓΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ,

ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΑΝΕΒΟΥΜΕ ΣΤΟ ΘΥΣΙΑΣΤΗΡΙΟ

Γιατί να συμβαίνει αυτό τόσο συχνά; Γιατί να είναι αυτό το ανεβοκατέβασμα πάγια κατάσταση και να γίνεται πάντοτε έτσι; Γιατί να αγγιζόμαστε τόσο επιφανειακά; Ναι! Θέλουμε τη θεία εμπειρία. Θέλουμε ένα δυναμικό άγγιγμα στη ζωή μας. Αλλά δεν είμαστε διατεθειμένοι να παραχωρήσουμε τον εαυτό μας στον Κύριο, όπως Εκείνος θέλει. Θέλουμε τη φλόγα, αλλά δεν ανεβαίνουμε στο θυσιαστήριο. Γυρίζουμε γύρω-γύρω από αυτό, νομίζοντας ότι κάποια στιγμή ξαφνικά θα πέσει εκείνη η φωτιά από πάνω, αλλά το μόνο που καταφέρνουμε είναι να κάνουμε κύκλους στην έρημο καθυστερώντας την κατάκτηση της Χαναάν.

Μέχρι σήμερα προχωρούσαμε με ένα είδος χριστιανισμού, όπου κοιτούσαμε να επιβιώσουμε πνευματικά, παρά να μεσιτεύουμε για την πόλη μας, ή την περιοχή μας. Διακονούμε ο ένας τον άλλον χωρίς να γνωρίζουμε το βάρος της αγωνίας του Ιησού για εκείνους που είναι έξω από την εκκλησία. Καταναλώνουμε πολλές ώρες και μέρες ακόμα για δραστηριότητες "εντός των τειχών" της τοπικής εκκλησίας μας και δεν ακούμε τη φωνή της κοινωνίας, που κραυγάζει άναρθρα για σωτηρία. Ταλαιπωρούμαστε υπερβολικά με τα μικροπροβλήματα μεταξύ μας, που μας καθιστούν όλο και λιγότερο ευαίσθητους στο πνεύμα της μεσιτείας, που μας καλεί ο Κύριος να λάβουμε.

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΣΗΚΩΝΕΙ ΤΗ ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ ΘΥΣΙΑΣΤΗΡΙΟΥ

Πιστεύω ότι η Εκκλησία στην Ελλάδα τώρα αρχίζει να δέχεται αλλαγές, που θα την κατευθύνουν στη δόξα του Ιησού. Το Άγιο Πνεύμα σηκώνει εργάτες και δίνει την όραση ενός σώματος, που θα μεσιτεύσει για τη χώρα και θ' ακούσει τη λεπτή και ευαίσθητη φωνή του Θεού. Είναι ένα σώμα, που δεν θα ακολουθεί τον Κύριο μόνο με τα λόγια, αλλά έμπρακτα θ' ανέβει μαζί Του στο Γολγοθά, για να σταυρώσει τις σαρκικές επιθυμίες και να μεσολαβήσει για μία νέα και τελευταία έκχυση του Αγίου Πνεύματος.

Ο Κύριος σηκώνει από ανάμεσά μας τη γενιά του θυσιαστηρίου για να δεχτεί τις προσευχές και να σώσει με μία ώψιμη, αλλά κατακλυσμική περιφορά του Πνεύματος πάνω από την Ελλάδα. θα προσθέσει αποστόλους και προφήτες στην Εκκλησία, όπως την είχε ο Ίδιος θεμελιώσει από την αρχή και θα θέσει τις βάσεις του θριάμβου της Νύμφης. Είναι μία γενιά αφιερωμένων, που δεν θα κοιτούν απλά μπροστά, προσπαθώντας να φτιάξουν και να ορίσουν οι ίδιοι το μέλλον, μέσα από έξυπνους σχεδιασμούς, αλλά θα προχωρούν μη γνωρίζοντας το αύριο, σίγουροι όμως για τη φωνή και την οδηγία του Θεού.

Ίσως αυτή την ώρα οι σημερινοί Ηλίες να βρίσκονται στις ταλαιπωρημένες, μικρές και άσημες εκκλησίες, όπως για μεγάλο χρονικό διάστημα ο Ηλίας τρεφόταν από μία χήρα στα Σαρεπτά της Σιδώνος.

Α' ΒΑΣ. 17/ιζ':8-9  -  "Και ήλθεν ο λόγος του Κυρίου προς αυτόν, λέγων, Σηκωθείς ύπαγε εις Σαρεπτά της Σιδώνος, και κάθισον εκεί. Ιδού, προσέταξα εκεί γυναίκαν χήραν να σε τρέφη."

Ίσως είναι "κρυμμένοι" σε κάποιο χείμαρο της προσωπικής δοκιμασίας και αναμονής και να τρέφονται έστω μέσα από ξερούς θρησκευτικούς νόμους βιώνοντας ένα περιβάλλον Παλαιάς Διαθήκης.

Α' ΒΑΣ. 17/ιζ':2-4  -  "Και ήλθεν ο λόγος του Κυρίου προς αυτόν, λέγων, Αναχώρησον εντεύθεν, και στρέψον προς ανατολάς, και κρύφθητι πλησίον του χειμάρρου Χερίθ, του απέναντι του Ιορδάνου, και θέλεις πίνει εκ του χειμάρρου, προσέταξα δε τους κόρακας, να σε τρέφωσιν εκεί."

Έστω κι αν χρειαστεί να περιμένουμε πολλές μέρες (Α' Βασ. 18/ιη':1), θα έρθει η ώρα που ο Θεός θα εκχύσει αυτό το χρίσμα μέσω του οποίου θα αναστηθεί η ένδοξη Εκκλησία, αλλά και θα απολαύσει σωτηρία ο κόσμος γύρω. Οι σημερινοί Ηλίες περιμένουν εκεί που βρίσκονται να ακούσουν τη βροντερή φωνή του χρίσματος του Θεού: "Ύπαγε, φανερώθητι εις τον Αχαάβ."  Θα αναδυθούν με μία ακατανίκητη δύναμη για να αντιμετωπίσουν το σημερινό Αχαάβ και τη σημερινή Ιεζάβελ. Θα αντιμετωπίσουν την ψευδοεκκλησία πάνω στο όρος Κάρμηλο, για να έρθει η ποθητή βροχή της παρουσίας του Κυρίου πάνω σε μία γη ξερή, χωρίς επίγνωση και συντριβή:

Α' ΒΑΣ. ιη':1-2  -  "Και μετά πολλάς ημέρας ήλθεν ο λόγος του Κυρίου προς τον Ηλίαν κατά το τρίτον έτος, λέγων, Ύπαγε, φανερώθητι εις τον Αχαάβ, και θέλω δώσει βροχήν επί το πρόσωπον της γης. Και υπήγεν ο Ηλίας να φανερωθή εις τον Αχαάβ. Η δε πείνα επεβάρυνεν εις την Σαμάρειαν."

Η ΦΩΤΙΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΝΕΙ ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΜΑΣ ΣΕ ΦΛΟΓΕΣ ΑΓΑΠΗΣ

Όταν ο Θεός ζητήσει να συνδιαλαγεί με ένα έθνος ή με μία ομάδα ανθρώπων, τότε κοιτάζει να βρει εκείνους, που θα σταθούν στο χάσμα, εκείνους που είναι έτοιμοι να μπουν σε μία τέτοια διαθήκη. Σε ορισμένους η αύξηση της αφιέρωσης και αποκάλυψης γίνεται σταδιακά μέσα από δοκιμασίες και την παιδεία. Σε ορισμένους θα επιπέσει ένα χρίσμα, το οποίο θα ανήκει στη γενική πνοή του Αγίου Πνεύματος των τελευταίων ημερών πάνω στη γη. Το χρίσμα αυτό είναι μέρος ενός γενικότερου χρίσματος που θα φέρει μετάνοια, συντριβή, εκζήτηση, καθαρισμό, οικειότητα και γενικά επιστροφή στο ζωντανό Θεό. Αν δώσουμε χρόνο να κοιτάξουμε τις αμαρτίες και τη θέση μας, να ζητήσουμε να έρθουμε πιο κοντά στο θεό, αν διψάσουμε να Τον γνωρίσουμε σαν πηγή ζωής, τότε θα φτάσουμε σε ένα επίπεδο συντριβής, όπου θα είμαστε σε θέση να προσφέρουμε την ευάρεστη θυσία.

Όπως αναφέραμε παραπάνω, το θυσιαστήριο το απαρτίζουμε εμείς, όπως ακριβώς και η θυσία συμβολίζει εμάς.

ΡΩΜ. 12/ιβ':1-2  -  "Σας παρακαλώ λοιπόν, αδελφοί, διά των οικτιρμών του Θεού, να παραστήσητε τα σώματά σας θυσίαν ζω΄σαν, αγίαν, ευάρεστον εις τον Θεόν, ήτις είναι η λογική σας λατρεία. Και μη συμμορφόνεσθε με τον αιώνα τούτον, αλλά μεταμορφόνεσθε διά της ανακαινίσεως του νοός σας, ώστε να δοκιμάζητε τι είναι το θέλημα του Θεού το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον."

Μπορεί να προσευχόμαστε ο Θεός να διασπάσει τα εμπόδια και να ευλογήσει το έθνος, όμως δεν είναι αυτό όλη η θυσία. Μπορούμε να λέμε διάφορα, όμως υπάρχει κάτι πολύ περισσότερο. Είναι η έκχυση της καρδιάς μας. Πολλές φορές τα λόγια που λέμε, μπορεί να μη συμβαδίζουν με τη στάση της καρδιάς μας! Ζητάμε αναζωπύρωση, αλλά βαθιά μέσα μας δεν είμαστε σίγουροι αν τη θέλουμε, διότι αν τελικά έρθει αναζωπύρωση, όλη η ζωή μας θα αλλάξει.

Είναι ζωτικό να λάβουμε από τον Κύριο την καρδιά Του και να πονέσουμε με το δικό Του τρόπο. Να μάθουμε να προσευχόμαστε με την καρδιά και όχι με τα χείλη. Ας αφήσουμε τα βάθη του Θεού να έρθουν και να αγγίξουν τα δικά μας βάθη. Ο Θεός δεν προσέχει τόσο τις κινήσεις του στόματός μας, αλλά κοιτάζει τα κίνητρα και τη στάση της καρδιάς μας. Εκεί πρέπει να έρθει ο καθαρισμός. Αν αγιαστεί αυτό το εσωτερικό θυσιαστήριο, τότε ο Θεός θα μας δεχθεί!

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΦΙΕΡΩΣΗ ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΗΣ ΜΕΣΙΤΕΙΑΣ

Στον Ιεζεκιήλ 43/μγ':18-27 βλέπουμε τη διαδικασία καθαρισμού του θυσιαστηρίου που έπρεπε να προηγηθεί για να μπορέσουν τελικά να προσφέρουν θυσία στο Θεό και Εκείνος να έρθει με πιο οικεία σχέση μαζί τους. Όταν ο Θεός μας πληρώσει με την παρουσία Του, τότε όλα θα αλλάξουν. Θα τελειώσουν οι προσευχές με κέντρο τον εαυτό μας και θα επικεντρωθούν στους γύρω ανθρώπους, που έχουν ανάγκη από σωτηρία και ελευθερία. Είναι αδύνατον να σε αγγίξει πραγματικά ο Θεός και να μην αποκτήσεις καρδιά και αγωνία για εκείνους που τυφλά προχωρούν προς την απώλεια. Θα εξανεμισθεί κάθε πνευματική νωχελικότητα πάνω στο θέμα της μεσιτείας. Ξαφνικά θα έχουμε δάκρυα για εκείνους που προηγουμένως τους κοιτούσαμε αδιάφορα. Ένας προφήτης που ζούσε μέσα σ' αυτή τη δύναμη της μεσιτείας ήταν ο Ιερεμίας.

ΙΕΡ. 9/θ':1 - "Είθε να ήτο η κεφαλή μου ύδατα, και οι οφθαλμοί μου πηγή δακρύων, δια να κλαίω ημέραν και νύκτα τους πεφονευμένους της θυγατρός του λαού μου!"

Ο προφήτης είχε ανέβει στο θυσιαστήριο και πρόσφερε θυσία περί αμαρτίας για το λαό του. Το μεσιτικό χρίσμα ξεχείλιζε από το σκεύος του και είχε μόνο μία επιθυμία, την επιστροφή του ανυπότακτου Ισραήλ.

Ο Δανιήλ στο 9ο κεφάλαιο μεσιτεύει επίσης για το λαό του, ο οποίος βρισκόταν στη Βαβυλώνα. Ανέβηκε στο θυσιαστήριο παίρνοντας τη θέση του λαού του για ανοίξουν οι θύρες της ευλογίας και να λάβει συγχώρηση ο Ισραήλ.

Μϊα ιδιαίτερη περίπτωση μεσιτικής προσευχής είναι εκείνη της Άννας, της μητέρας του Σαμουήλ. Όταν πέσει το χρίσμα της μεσιτείας, θα προκαλέσει αρκετά περίεργα σχόλια, όπως εκείνο του αρχιερέα Ηλεί, που την πέρασε για μεθυσμένη. Όταν ο Θεός κινήσει τις καρδιές μας, ο "καθώς πρέπει" χριστιανισμός και η χλιαρή και συμβιβασμένη νοοτροπία, θα δυσκολευθούν να καταλάβουν την καρδιά αυτή του Θεού. Όπως και να έχει όμως, ο υιός που θα ελευθερώσει τις ψυχές από τους Φιλισταίους, θα γεννηθεί βάσει μιας τέτοιας δέησης, βάσει μιας συντριμμένης καρδιάς, όπως της Άννας. (Α' Σαμ. 1/α':9-21)

Ο ίδιος ο Ιησούς τοποθέτησε τη ζωή Του πάνω στη μεσιτική διακονία. Πολύ εντυπωσιακά ο συγγραφέας της προς Εβραίους επιστολής αναφέρει:

ΕΒΡ. 5/ε':7,9  -  "Όστις εν ταις ημέραις της σαρκός αυτού, αφού μετά κραυγής δυνατής και δακρύων προσέφερε δεήσεις και ικεσίας προς τον δυνάμενον να σώζη αυτόν εκ του θανάτου, και εισηκούσθη διά την ευλάβειαν αυτού ... και γενόμενος τέλειος κατεστάθη αίτιος σωτηρίας αιωνίου εις πάντας τους υπακούοντας εις αυτόν."

Η θυσία του Χριστού αποτελεί τη μεγαλύτερη κραυγή μεσιτείας πάνω στη γη. Μεσιτεία δεν είναι μόνο η προφορά μιας προσευχής, αλλά επίσης κάθε πράξη, που γίνεται προς υπακοή του θελήματος του Θεού. Πάλι η προς Εβραίους επιστολή αναφέρει:

ΕΒΡ. 12/ιβ':24  -  "... και νέας διαθήκης μεσίτην Ιησούν, και εις αίμα καθαρισμού, το οποίον λαλεί καλήτερα παρά το του Άβελ."

Ακόμα και τώρα το δίκαιο και πολύτιμο αίμα του Ιησού, μετά από 2000 χρόνια έχει τέτοια ισχύ, που κράζει για τη δική μας δικαιοσύνη και συμφιλίωση με τον Πατέρα. Κάθε δική μας σταγόνα κόπου και θλίψης για τη δόξα Του είναι μία μικρή φωνή προς το θρόνο Του για παρέμβαση και έλεος.

Ο ΘΕΟΣ ΖΗΤΑΕΙ ΝΑ ΓΕΜΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟ ΟΡΟΣ ΜΟΡΙΑ

Πάνω σ' αυτό θα ήθελα να γυρίσω ξανά στην περικοπή, όπου ο Δαβίδ ήθελε να στήσει θυσιαστήριο στην τοποθεσία, που ο Ορνάν είχε το αλώνι, για να σταματήσει το θανατικό από τον άγγελο. Είναι πολύ σημαντικό να παρατηρήσουμε κάτι. Ενώ κατ' εντολή του Θεού ο άγγελος θανάτωνε τους Ισραηλίτες, ο Θεός σταμάτησε και μεταμελήθηκε για την κρίση, όταν περνούσε πάνω από ένα συγκεκριμένο σημείο.

Α' ΧΡΟΝ. 21/κα':14-15  -  "Έδωκε λοιπόν ο Κύριος θανατικόν επί τον Ισραήλ, και έπεσον εκ του Ισραήλ εβδομήκοντα χιλιάδες ανδρών. Και απέστειλεν ο Θεός άγγελον εις Ιερουσαλήμ, διά να εξολοθρεύση αυτήν, και ενώ εξωλόθρευεν, είδεν ο Κύριος, και μετεμελήθη περί του κακού, κα ιείπε προς τον άγγελον τον εξολοθρεύοντα, Αρκεί ήδη, σύρε την χείρα σου. Ίστατο δε ο άγγελος του Κυρίου πλησίον του αλωνίου του Ορνάν του Ιεβουσαίου."

Χωρίς να παρέμβει ανθρώπινος παράγοντας τη στιγμή εκείνη (ο Δαβίδ, όταν σήκωσε το κεφάλι του, είδε τον άγγελο ήδη σταματημένο με το σπαθί στο χέρι - 21/κα':16), σταμάτησε ο Θεός εκεί την πληγή. Γιατί σ' αυτό το σημείο συγκεκριμένα; Τι κρύβεται πίσω από αυτό το αλώνι; Η Γραφή μας λέει το λόγο λίγο παρακάτω:

Β' ΧΡΟΝ. 3/γ':1  -  "Και ήρχισεν ο Σολομών να οικοδομή τον οίκον του Κυρίου εν Ιερουσαλήμ εν τω όρει Μοριά, όπου εφάνη ο Κύριος εις το Δαβίδ τον πατέρα αυτού, εν τω τόπω τον οποίον ητοίμασεν ο Δαβίδ εν τω αλωνίω Ορνάν του Ιεβουσαίου."

Θυμάστε τι είχε συμβεί στο όρος Μοριά παλιότερα; Εκεί που είχε ο Ορνάν το αλώνι, σ' εκείνο το ύψωμα ήταν που ο Αβραάμ πήγε να θυσιάσει τον αγαπημένο του, μονογενή υιό Ισαάκ!!

ΓΕΝ. 22/κβ':2  -  "Και είπε, Λάβε τώρα τον υιόν σου τον μονογενή, τον οποίον ηγάπησας, τον Ισαάκ, και ύπαγε εις τον τόπον Μοριά, και πρόσφερε αυτόν εκεί εις ολοκαύτωμα, επί ενός των ορέων, το οποίον θέλω σοι ειπεί."

Τι είδε λοιπόν ο Θεός εκεί; Είδε την πράξη της αυτοθυσίας, τη στάση της υπακοής του Αβραάμ. Είδε τη ΘΥΣΙΑ του κριού αντί του Ισαάκ, που τυπολογικά μας παραπέμπει στη θυσία του Ιησού (Εβρ. 11/ια':17-19)! Ο Κύριος θυμόταν ότι σ' αυτό το σημείο έγινε μια τέτοια σημαντική θυσία. Μία πράξη θαυμαστή, που είχε τέτοιο αντίκτυπο και η επίδρασή της ήταν τέτοια που μετά από χίλια χρόνια φάνηκε στην περίπτωση του Δαβίδ. Η ευάρεστη θυσία έχει την ικανότητα να παρέμβει για να ξεχυθεί το έλεος μέσα από το θρόνο για το ανθρώπινο γένος. Η υπέρτατη θυσία του Χριστού προμηθεύει χάρη και συγχώρηση για κάθε μια ψυχή μέσα σ' αυτό τον κόσμο. Κρατά μακριά την κρίση που μας αξίζει λόγω της αμαρτίας.

Όταν σταμάτησε ο άγγελος πάνω στο αλώνι του Ορνάν είχε ακόμη το σπαθί του στο χέρι του. Χρειαζόταν η θυσία του Δαβίδ λίγο αργότερα για να επιστρέψει τη μάχαιρα στη θήκη της και να τελειώσει εκεί το θέμα.

Α' ΧΡΟΝ. 21/κα':26-27  -  "Και ωκοδόμησεν εκεί ο Δαβίδ θυσιαστήριον εις τον Κύριον, και προσέφερεν ολοκαυτώματα και ειρηνικάς προσφοράς, και επεκαλέσθη τον Κύριον, και επήκουσεν αυτού, αποστείλας εξ ουρανού πυρ επί το θυσιαστήριον της ολοκαυτώσεως. Και προσέταξε Κύριος τον άγγελον, και έστρεψε την ρομφαίαν αυτού εις την θήκην αυτού."

Σήμερα ο Κύριος χρειάζεται τα δικά μας σκεύη, τη δική μας προσωπική θυσία και αφιέρωση για να περάσει η θυσία του Χριστού στην καρδιά των ανθρώπων προς ζωή. Χρειάζεται τη δική μας παρέμβαση για να κλείσουν οι πόρτες του Άδη και να γεμίσει ο ουρανός. Ψάχνει εκείνους, που θα χτίσουν πάνω στο Μοριά (θυσία) το λαμπρό οικοδόμημα της εκκλησίας. Εκεί που θυσίασε ο Αβραάμ, εκεί που θυσίασε ο Δαβίδ, εκεί χτίστηκε ο ναός του Σολομώντα με όλη του τη δόξα και μεγαλοπρέπεια! Για να οικοδομηθεί η Εκκλησία σήμερα, οι γνώσεις, η οργάνωση ή οι εξοπλισμοί δεν αποτελούν τη σωστή βάση. Δεν είναι οι διάφορες δραστηριότητες, που απορρέουν από θρησκευτική αρχή ή συμπεριφορά. Η βάση είναι η θυσία. Θυσία χρειάζεται για να ελκύσουμε την παρουσία Του. Κάθε μικρή δική μας θυσία είναι πολύτιμη μπροστά στα μάτια του Θεού, διότι χωρίς εμείς να το βλέπουμε και να το αντιλαμβανόμαστε, επιδρούμε θετικά για την εξάπλωση του Ευαγγελίου. Ίσως θέλουμε να βλέπουμε αμέσως αποτελέσματα. Πρέπει να έχουμε την υπομονή και την αντίληψη, ότι τα πνευματικά δεν λειτουργούν ακριβώς όπως τα υλικά. Τίποτα δεν πηγαίνει χαμένο αλλά αποταμιεύεται στα αιώνια σχέδια του Θεού. Παραδίνουμε ότι επιθυμούμε περισσότερο όσον αφορά τις επίγειες επιθυμίες και το αποτέλεσμα είναι η δόξα ενός ναού, που θα μείνει για πάντα μέσα στην αιωνιότητα.

Μόλις τελείωσε ο Δαβίδ με την πράξη της θυσίας, του αποκαλύφθηκε μία αλήθεια:

Α' ΧΡΟΝ. 22/κβ':1  -  "Τότε είπεν ο Δαβίδ, Ούτος είναι ο οίκος Κυρίου του Θεού, και τούτο το θυσιαστήριον της ολοκαυτώσεως εις τον Ισραήλ."

Ο Δαβίδ κατάλαβε ότι αυτός ο οίκος του Θεού χτίζεται πάνω στη δική μας αφιέρωση και θυσία για το Θεό. Στο Δευτερονόμιο ο Θεός λέει στους  Ισραηλίτες να θυσιάζουν εκεί, όπου θα τους έδειχνε.

ΔΕΥ. 12/ιβ':11,13-14  -  "τότε εις τον τόπον, όντινα εκλέξη Κύριος ο Θεός σας, διά να κατοικίση εκεί το όνομα αυτού ... Πρόσεχε εις σεαυτόν, μήποτε προσφέρης το ολοκαύτωμά σου εις πάντα τόπον όντινα ίδης, αλλ' εις τον τόπον, όντινα εκλέξη ο Κύριος εν μια των φυλών σου, εκεί θέλεις προσφέρει τα ολοκαυτώματά σου, και εκεί θέλεις κάμνει πάντα όσα εγώ σε προστάζω."

Ο Δαβίδ κατάλαβε πού του έδειχνε ο Κύριος να θυσιάσει. Είμαστε σε θέση εμείς να καταλάβουμε την καρδιά του Θεού, το στόχο και το σχέδιό Του για να κοπιάσουμε, να εργαστούμε και να κάνουμε θυσία φέρνοντας αποτελέσματα; Πολλές φορές εργαζόμαστε και κοπιάζουμε σε λάθος κατεύθυνση. Θυσιάζουμε, αλλά η θυσία μας δεν είναι ευάρεστη. Ο Κύριος θέλει να μας κατευθύνει με μία θαυμαστή αποκάλυψη μέσα στην καρδιά Του, να ατενίσουμε τους φλογερούς οφθαλμούς Του και να τοποθετήσουμε τον εαυτό μας στο θέλημα του Θεού και όχι σ' εκείνο που νομίζουμε εμείς ότι είναι το θέλημα του Θεού.

Η προσευχή μου είναι ο Κύριος σε αυτές τις κρίσιμες μέρες να αποκαλύψει στο λαό Του το μέγεθος της σημασίας, της ολοκληρωτικής (ολοκαύτωμα) παράδοσής μας σ' Εκείνον. Να μας οδηγήσει σ' εκείνο το μονοπάτι, που προς το παρόν έχει λίγο θλίψη, αλλά το τέλος είναι δόξα και λάμψη. Προσεύχομαι να πνεύσει ο άνεμος του Πνεύματος και να σπάσει κάθε δέσιμο, που μας κρατάει καθηλωμένους σε στειρότητα και ακαρπία. Να σπάσει κάθε είδους αγάπη για τον εαυτό μας και κάθε φόβος μπροστά στις απαιτήσεις του Πνεύματος, ετοιμάζοντάς μας για τις τελευταίες συγκλονιστικές μέρες, πριν παραλάβει τη Νύμφη Του.

Π ρ ο η γ ο ύ μ ε ν η ...

Copyright 2003 Αναζωπύρωση στην Ελλάδα