"Π ρ ο σ ε κ ο λ λ ή θ η η ψ υ χ ή μ ο υ κ α τ ό π ι ν Σ ο υ " Ψαλμ.. ξγ':8
Νομίζουμε ότι γνωρίζουμε που ζει ο Θεός.
Νομίζουμε ότι γνωρίζουμε τι Τον ευαρεστεί και είμαστε σίγουροι ότι ξέρουμε τι δεν Του αρέσει.
Έχουμε μελετήσει το Λόγο του Θεού και τις αρχαίες επιστολές της αγάπης Του προς τις εκκλησίες τόσο πολύ, που μερικοί από μας ισχυρίζονται ότι γνωρίζουν τα πάντα για το Θεό. Τώρα όμως, άνθρωποι όπως εσύ κι εγώ σ' όλο τον κόσμο αρχίζουν ν' ακούν μία φωνή που τους μιλάει επίμονα, αλλά και έντονα μέσα στη σιγαλιά της νύχτας:
"Δεν σε ρωτάω πόσα γνωρίζεις για Μένα.
Θέλω να σε ρωτήσω 'Με γνωρίζεις πραγματικά;
Με θέλεις πραγματικά;"
Νόμιζα ότι Τον γνώριζα και Τον ήθελα πραγματικά. Κάποια στιγμή μάλιστα νόμιζα ότι είχα κατορθώσει ένα καλό όριο επιτυχίας στη διακονία. Σε τελευταία ανάλυση, είχα κηρύξει σε μερικές από τις μεγαλύτερες εκκλησίες στην Αμερική. Είχα λάβει μέρος σε διεθνείς ευαγγελιστικές εξορμήσεις με μεγάλους ανθρώπους του Θεού. Πήγα στη Ρωσία αμέτρητες φορές και βοήθησα να ξεκινήσουν πολλές εκκλησίες εκεί. Έκανα πολλά πράγματα για το Θεό ... επειδή αυτό νόμιζα ότι έπρεπε να κάνω.
Ένα φθινοπωρινό, κυριακάτικο πρωινό όμως, συνέβη κάτι που τα άλλαξε όλα αυτά. Έβαλε σε κίνδυνο όλες τις επιτυχίες της διακονίας μου, τα διπλώματα και τα κατορθώματά μου. Ένας ποιμένας σε μια εκκλησία στο Χιούστον του Τέξας, που ήταν φίλος μου για πολύ καιρό, μου ζήτησε να μιλήσω στην εκκλησία του. Κατά κάποιο τρόπο ένιωθα ότι αυτός ο προορισμός με περίμενε. Πριν το τηλεφώνημα είχε γεννηθεί μέσα στην καρδιά μου μία πείνα, που δεν θα έφευγε. Το κενό που με κατάτρωγε μέσα σ' αυτά τα επιτεύγματα, όλο και χειροτέρευε. Βρισκόμουν σε ένα φόβο ματαίωσης, σε μία θεία θλίψη για τον προορισμό μου. Όταν με πήρε τηλέφωνο, ένιωσα απλά ότι κάτι από το Θεό μας περίμενε. Ελάχιστα γνωρίζαμε ότι, πλησιάζαμε σε ένα θεϊκό ραντεβού.
Είμαι Χριστιανός με Πνεύμα Άγιο από τέταρτη γενιά. Είμαι βαθιά στη διακονία από τρίτη γενιά, αλλά για να είμαι ειλικρινής μαζί σας: Ήμουν απογοητευμένος και μπουχτισμένος από εκκλησία. Ήμουν όπως οι περισσότεροι άνθρωποι. Προσπαθούμε να δελεάσουμε στις συναθροίσεις μας κάθε βδομάδα. Δέν θα έρθουν, επειδή είναι κι αυτοί απογοητευμένοι και αηδιασμένοι από την εκκλησία. Από την άλλη μεριά όμως, παρόλο που οι περισσότεροι άνθρωποι που αναγκάζονται να έρθουν στις εκκλησίες μας και ζουν μέσα στις αίθουσες των συναθροίσεων, ίσως να είναι απογοητευμένοι κι αυτοί από την εκκλησία, δεν παύει να έχουν και αυτοί πείνα για το Θεό.
Κάτι λιγότερο από αυτό που έχει διαφημιστεί
Μη μου πείτε ότι δεν πεινάνε για το Θεό, όταν φοράνε κρυστάλλινες σφαίρες γύρω από το λαιμό τους, καταθέτουν εκατοντάδες δολάρια τη μέρα για να ακούσουν τους γκρουρού και καλούν πνευματιστές στο ποσό των δισεκατομμυρίων δολαρίων το χρόνο. Πεινούν ν' ακούσουν κάτι που είναι πέρα απ' αυτούς, κάτι που δεν ακούν στην Εκκλησία σήμερα. Η βάση που οι άνθρωποι έχουν απογοητευθεί από την εκκλησία είναι, διότι η Εκκλησία είναι κάτι λιγότερο απ' αυτό που η Γραφή έχει διαφημίσει! Οι άνθρωποι θέλουν να συνδεθούν με μία ανώτερη δύναμη! Η πείνα τους οδηγεί οπουδήποτε αλλού εκτός από την Εκκλησία. Βρίσκονται σε αναζήτηση της σάρκας και προσπαθούν να ικανοποιήσουν την πείνα τους, που κατατρώγει τις ψυχές τους.
Μιλώντας ειρωνικά, μπορώ να πω ότι, σαν εργάτης υπέφερα από τους ίδιους πόνους πείνας, όπως οι άνθρωποι που δεν είχαν συναντήσει ποτέ τον Ιησού! Δεν με ικανοποιούσε να μάθω για τον Ιησού πια. Μπορεί να ξέρεις τα πάντα για προέδρους, βασιλιάδες και διασημότητες. Μπορεί να γνωρίζεις τις διατροφικές τους συνήθειες, τη διεύθυνσή τους και την οικογενειακή κατάστασή τους. Αλλά γνωρίζοντας πράγματα γι' αυτούς, δεν συνεπάγεται οικειότητα. Αυτό δεν σημαίνει ότι τους γνωρίζεις. Σ' αυτή την εποχή της πληροφόρησης, με τα ευχάριστα τμήματα του κουτσομπολιού, που πάνω από στόμα σε στόμα, από εφημερίδα σε εφημερίδα και από άτομο σε άτομο, είναι δυνατόν να διακινούνται γεγονότα για κάποιον, χωρίς να τον γνωρίζεις πραγματικά. Αν άκουγες δύο ανθρώπους να συζητούν για την τελευταία καταστροφή που έπεσε πάνω σε μια διασημότητα, ή την τελευταία νίκη που βίωσε, θα έκανες τη σκέψη ότι γνωρίζουν αυτό το άτομο, ενώ όλα όσα γνωρίζουν είναι μόνο γεγονότα που τον αφορούν! Για πάρα πολύ καιρό η Εκκλησία ήταν μόνο γνώστης των πραγμάτων του Θεού. Συζητάμε για τεχνικές, αλλά δεν συζητάμε μ' Εκείνον. Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ του να γνωρίζεις κάποιον και να γνωρίζεις για κάποιον. Πρόεδροι, βασιλιάδες και διασημότητες! Ίσως γνωρίζω πολλά γεγονότα που τους αφορούν, αλλά δεν τους γνωρίζω στην πραγματικότητα. Αν τους συναντούσα κάποτε κατά πρόσωπο, θα έπρεπε να μου συστηθούν, επειδή η απλή γνώση για ένα άτομο δνε είναι ίδια με τη στενή φιλία.
Δεν είναι αρκετό να γνωρίζουμε απλά για το Θεό. Έχουμε εκκλησίες γεμάτες από ανθρώπους που μπορούν να νικήσουν σε διαγωνισμούς, που αφορούν τη γνώση της Γραφής, αλλά που δεν Τον γνωρίζουν. Φοβάμαι ότι μερικοί από μας έχουμε παρεκτραπεί ή μπλέξει με τα πάντα, από την ευημερία στη φτώχεια και έχουμε γίνει μία κοινωνία τέτοια, που αναπτύσσει εσωτερικά την αυτοδικαίωση, που οι επιθυμίες μας και οι ανάγκες μας, και εκείνες του Αγίου Πνεύματος είναι δύο διαφορετικές έννοιες.
Αν δεν προσέξουμε, μπορεί να αρχίσουμε να ενδιαφερόμαστε για την ανάπτυξη "της αίρεσης των βολεμένων" με το βολεμένο ποιμένα μας, το άνετο εκκλησιαστικό κτίριό μας και το βολεμένο κύκλο των φίλων μας και ξεχνάμε τις χιλιάδες των δυστυχισμένων και πληγωμένων ανθρώπων και εκείνων που πεθαίνουν, οι οποίοι περνάνε έξω από την άνετη εκκλησία μας κάθε μέρα! Δεν μπορώ να βοηθήσω, αλλά σκεφτείτε ότι αν αποτυγχάνουμε ακόμα και στην προσπάθεια να τους προσεγγίσουμε με το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού, τότε σίγουρα ο Ιησούς πέταξε άδικα αρκετό αίμα επάνω στο Γολγοθά. Αυτό τώρα με κάνει να νιώθω άβολα.
Θα έρχονταν και περισσότερα. Ζητούσα απελπισμένα για μία συνάντηση με το Θεό (από τις στενότερες που υπάρχουν).
Επέστρεψα στο σπίτι μετά που μίλησα στην εκκλησία του φίλου μου στο Τέξας. Την επόμενη Τετάρτη, καθώς στεκόμουν στην κουζίνα, ο ποιμένας τηλεφώνησε ξανά. Είπε, "Τόμμυ, είμαστε φίλοι χρόνια τώρα. Δεν ξέρω αν έχω ζητήσει από κανέναν να έρθει ξανά για δεύτερη Κυριακή στη σειρά, αλλά ... θα έρθεις και την επόμενη Κυριακή εδώ;" Συμφώνησα. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Θεός κάτι ετοίμαζε. Μήπως κυνηγούσαν τώρα τον κυνηγό; Μήπως κόντευε να μας συλλάβει Εκείνος, Τον οποίο εμείς οι ίδιοι κυνηγούσαμε;
ΦΙΛ. γ':12 - "Ουχί ότι έλαβον ήδη το βραβείον, ή έγεινα ήδη τέλειος. Τρέχω όμως κατόπιν, ίσως λάβω αυτό, διά το οποίον και ελήφθην υπό του Ιησού Χριστού."
Εκείνη η δεύτερη Κυριακή ήταν ακόμα πιο δυνατή. Κανένας δεν ήθελε να φύγει από την αίθουσα μετά τη βραδινή συνάθροιση.
"Τι θα κάνουμε;", ρώτησε ο φίλος μου ο ποιμένας.
"Θα μπορούσαμε να έχουμε μία συνάθροιση προσευχής τη Δευτέρα το βράδυ", είπα, "χωρίς κάποιο άλλο πρόγραμμα. Ας εκτιμήσουμε την πείνα των ανθρώπων και θα δούμε τι θα γίνει." Τετρακόσιοι άνθρωποι εμφανίστηκαν εκείνο το βράδυ για τη συνάθροιση προσευχής. Αυτό που κάναμε ήταν να εκζητήσουμε το πρόσωπο του Θεού. Σαφώς κάτι συνέβαινε. Μία μικροσκοπική ρωγμή εμφανιζόταν στον ουρανό πάνω από την πόλη του Χιούστον. Μια ομαδική πείνα έκραζε για μια ενωμένη επίσκεψη.
Επέστρεψα στο σπίτι και την Τετάρτη ο ποιμένας μου τηλεφώνησε ξανά, λέγοντάς μου, "Τόμμυ, μπορείς να έρθεις ξανά την Κυριακή;" Τα λόγια του ίσα πού πέρασαν απ' τα αυτιά μου, γιατί άκουγα προσεκτικά την καρδιά του. Στην πραγματικότητα δεν ενδιαφερόταν εγώ να πάω εκεί την Κυριακή. Αυτό που και οι δυο μας θέλαμε ήταν ο Θεός. Είναι κι αυτός συνάδελφος - βιαστής του Θεού και βρισκόμασταν σε θερμή εκζήτηση. Η εκκλησία του με είχε προμηθεύσει με μία φλεγόμενη πείνα. Είχε κι εκείνη ετοιμαστεί για αναζήτηση. Υπήρχε η αίσθηση ότι κοντεύαμε να Τον "πιάσουμε".
Αυτή είναι ενδιαφέρουμε φράση, έτσι δεν είναι; Να Τον πιάσουμε. Στ' αλήθεια, είναι αδύνατη φράση. Δεν μπορούμε να Τον πιάσουμε περισσότερο απ' ότι μπορεί η ανατολή να πιάσει τη δύση. Είναι τόσο μακριά η μία από την άλλη. Είναι, σαν να παίζω κυνηγητό με την κόρη μου. Συχνά, καθώς γυρίζει στο σπίτι από μία μέρα στο σχολείο, παίζουμε αυτό το μικρό παιχνίδι, που αμέτρητοι πατέρες και παιδιά παίζουν σ' ολόκληρο τον κόσμο. Όταν έρχεται και προσπαθεί να με πιάσει και παρόλο το χοντροκομμένο σχήμα μου, ούτε που χρειάζεται να τρέξω. Με τέχνη την αποφεύγω με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κι εκείνη δεν μπορεί ούτε καν να μ' αγγίξει, επειδή ένα εξάχρονο παιδί δεν μπορεί να πιάσει έναν ενήλικα. Αυτός φυσικά δεν είναι ο σκοπός του παιχνιδιού, διότι μέσα σε λίγα λεπτά, λέει γελώντας: "Μα έλα, μπαμπα" και εκείνή ακριβώς είναι η στιγμή, που αιχμαλωτίζει την καρδιά μου, αν όχι την παρουσία μου και το σώμα μου. Έπειτα γυρίζω και δεν με κυνηγάει πλέον, αλλά εγώ την κυνηγώ και την πιάνω και κυλιόμαστε στο γρασίδε μέσα σε αγκαλιές και φιλάκια. Ο κυνηγός γίνεται κυνηγημένος. Μπορούμε λοιπόν να Τον πιάσουμε; Όχι στην πραγματικότητα, αλλά μπορούμε να πιάσουμε την καρδιά Του. Ο Δαβίδ το έκανε. Κι όταν πιάσουμε την καρδιά Του, τότε γυρίζει και μας κυνηγάει. Αυτή είναι η ομορφιά, όταν είσαι κυνηγός του Θεού. Κυνηγάς το αδύνατο, γνωρίζοντας ότι είναι δυνατό.
Αυτό το σώμα των πιστών στο Χιούστον είχε δύο προγραμματισμένες συναθροίσεις την Κυριακή. Η πρώτη πρωινή συνάθροιση ξεκινούσε στις 8:30 και η δεύτερη ακολουθούσε στις 11:00.
Όταν επέστρεψα για το τρίτο σαββατοκύριακο, ενώ βρισκόμουν στο ξενοδοχείο, ένιωσα ένα βαρύ χρίσμα, μία επώαση του Πνεύματος και χωρίς υπερβολές, άρχισα να κλαίω και να τρέμω.
Μ ό λ ι ς π ο υ α ν έ π ν ε ε ς
Το επόμενο πρωί μπήκαμε στο κτίριο για τη συνάθροιση των 8:30, περιμένοντας να δούμε το συνηθισμένο "κοιμισμένο" πλήθος της πρώτη πρωινής συνάθροισης με τη χαμηλόφωνη λατρεία. Καθώς περπατούσα για να καθίσω στην πρώτη σειρά εκείνο το πρωινό, η παρουσία του Θεού ήταν ήδη σ' εκείνο το μέρος τόσο βαριά, που ο αέρας ήταν "πηχτός". Μόλις που ανέπνεες.
Εμφανώς οι μουσικοί έδιναν μάχη για να μπορέσουν να συνεχίσουν τη διακονία τους. Έμπαιναν τα δάκρυά τους στη μέση. Ποτέ δεν είχα φτάσει τόσο κοντά "να πιάσω" το Θεό και δεν επρόκειτο να σταματήσω. Έτσι, είπα στη γυναίκα μου, τη Jeannie: "Πρέπει να πας να συνεχίσεις να μας οδηγήσεις σ' Αυτόν." Η Jeannie έχει ένα χρίσμα να οδηγεί τους ανθρώπους μέσα στην παρουσία του Θεού ως οδηγός λατρείας και μεσίτης. Ήσυχα μετακινήθηκε προς τα εμπρός και συνέχισε να διευκολύνει τη λατρεία και τη διακονία προς τον Κύριο. Δεν ήταν τίποτα φανταχτερό. Ήταν πολύ απλό. Ήταν η πιο κατάλληλη ανταπόκριση εκείνη τη στιγμή.
Αυτή η ατμόσφαιρα μου θύμισε κάποια εδάφια από τον Ησαϊα κεφ. ς', κάτι που είχα διαβάσει και τολμούσα να ονειρευτώ ότι θα το βίωνα κι εγώ. Σ' αυτό το απόσπασμα η δόξα του Κυρίου είχε γεμίσει το ναό. Ποτέ δεν είχα καταλάβει τι σήμαινε η δόξα του Κυρίου να γεμίσει ένα χώρο. Είχα αισθανθεί το Θεό να έρχεται σε κάποια μέρη, Τον είχα νιώσει να προσπερνάει, αλλά αυτή τη φορά στο Χιούστον, ένιωσα ότι όλο ο Θεός ήταν διαθέσιμος μέσα στο κτίριο. Χωρίς υπερβολές το μεγαλύτερο μέρος της παρουσίας Του συσσωρεύτηκε μέσα στην αίθουσα. Είναι όπως η ουρά του νυφικού μιας νύφης, η οποία αφού η νύφη έχει μπει στο κτίριο, εκείνη συνεχίζει να μπαίνει μετά απ' αυτήν. Ο Θεός ήταν εκεί. Γι' αυτό δεν υπήρχε καμία αμφιβολία. Αλλά όλο και περισσότερη από την παρουσία Του συνέχιζε να μπαίνει μέσα στο χώρο μέχρι, όπως στον Ησαϊα, γέμισε το κτίριο στην κυριολεξία. Κατά διαστήματα ο αέρας ήταν τόσο αραιωμένος, που σχεδόν δεν μπορούσες να αναπνεύσεις. Το οξυγόνο φαινόταν να έρχεται με σύντομες, κοφτές ανάσες. Πνιγμένα αναφυλλητά ξεσπούσαν μέσα στην αίθουσα.
- Τόμμυ, είσαι έτοιμος ν' αναλάβεις τη συνάθροιση;
- Σχεδόν φοβάμαι ν' ανέβω εκεί πάνω, διότι νιώθω ότι ο Θεός θέλει κάτι να κάνει.
Δάκρυα έτρεχαν από το πρόσωπό μου, όταν το έλεγα αυτό. Δεν φοβόμουν ότι ο Θεός μπορεί να με χτύπαγε, ή ότι κάτι κακό θα μπορούσε να συμβεί. Απλά δεν ήθελα να παρέμβω, λυπώντας την πολύτιμη παρουσία που γέμιζε αυτή την αίθουσα! Για πάρα πολύ καιρό εμείς οι άνθρωποι έχουμε επιτρέψει στο Άγιο Πνεύμα να πάρει τον έλεγχο μόνο μέχρι ένα ορισμένο σημείο. Βασικά, όποτε μας βγάζει έξω από την άνετη περιοχή μας ή λίγο πιο πέρα από τον έλεγχό μας, τραβάμε τα ηνία (η Γραφή το ονομάζει σβήσιμο του Πνεύματος - Α' ΘΕΣ. ε':19). Σταματάμε μπροστά στο καταπέτασμα της Σκηνής του Μαρτυρίου πολλές φορές.
"Νιώθω να διαβάσω από το Β' Χρονικών ζ':14 και έχω ένα λόγο από τον Κύριο", είπε ο φίλος μου ο ποιμένας.
Γεμάτος δάκρυα κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά και είπα, "Πήγαινε, πήγαινε".
Ο φίλος μου είναι ένας άνθρωπος που δεν αφήνεται σε κάθε είδους εξωτερική εκδήλωση. Ουσιαστικά είναι ένας άνθρωπος "ισορροπημένων" συναισθημάτων. Αλλά όταν άρχισε να προχωράει για ν' ανέβει στον άμβωνα, έτρεμε εμφανώς. Σ' εκείνο το σημείο, ένιωσα τόσο πολύ ότι κάτι επρόκειτο να συμβεί, που πήγα από την πρώτη σειρά που βρισκόμουν, στο πίσω μέρος της αίθουσας και στάθηκα δίπλα στην καμπίνα ηχοληψίας. Ήξερα ότι ο Θεός θα έκανε κάτι, απλά δεν ήξερα που θα συνέβαινε αυτό. Ήμουν στην πρώτη σειρά και θα μπορούσε να συμβεί πίσω μου ή στα πλαϊνά. Ήθελα τόσο απελπισμένα να Τον πιάσω, που σηκώθηκα και δημόσια πήγα πίσω στην καμπίνα ηχοληψίας, καθώς ο ποιμέας περπατούσε προς τον άμβωνα για να μιλήσει. Έτσι θα έβλεπα ό,τι κι αν συνέβαινε. Δεν ήμουν σίγουρος ότι επρόκειτο να συμβεί πάνω στον άμβωνα, αλλά ήξερα ότι κάτι θα συνέβαινε. "Θεέ μου, θέλω να με αξιώσεις να δω ό,τι πρόκειται να κάνεις."
Ο φίλος μου ο ποιμένας στάθηκε πάνω στο διαφανή* άμβωνα στο κέντρο της εξέδρας, άνοιξε τη Γραφή του και ήσυχα διάβασε τα συναρπαστικά εδάφια από τη Β' Χρονικών ζ':14.
"Ο λαός μου, επί τον οποίον εκλήθη το όνομά μου, ταπεινώσωσιν εαυτούς,
και προσευχηθώσι, και εκζητήσωσι το πρόσωπόν μου, και επιστρέψωσιν
από των οδών αυτών των πονηρών, τότε εγώ θέλω επακούσει εκ του ουρανού,
και θέλω συγχωρήσει την αμαρτίαν αυτών, και θεραπεύσει την γην αυτών."
Μετά έκλεισε τη Γραφή του, έπιασε σφιχτά τις άκρες του άμβωνα με χέρια που έτρεμαν και είπε, "ο λόγος του Θεού σε μας είναι να σταματήσουμε να ζητάμε τα αγαθά Του και να εκζητήσουμε Αυτόν. Δεν θα εκζητάμε πλέον τα χέρια Του, αλλά θα εκζητάμε την καρδιά Του."
Εκείνη τη στιγμή, άκουσα μέσα στο κτίριο, όπως κάνει η ηχώ της βροντής και ο ποιμένας σηκώθηκε από το έδαφος και πετάχτηκε προς τα πίσω περίπου τρία μέτρα μακριά από τον άμβωνα. Όταν αυτός έπεσε προς τα πίσω, ο άμβωνας έπεσε μπροστά. Η πανέμορφη σύνθεση με τα λουλούδια που ήταν τοποθετημένη μπροστά του, έπεσε στο πάτωμα, αλλά τη στιγμή που ο άμβωνας χτύπησε στο πάτωμα, είχε γίνει ήδη δύο κομμάτια. Είχε σχιστεί σε δύο κομμάτια σαν να τον είχε χτυπήσει κεραυνός! Εκείνη τη στιγμή ο αισθητός τρόμος της παρουσίας του Θεού γέμισε την αίθουσα.
* O άμβωνας ήταν φτιαγμένος από ακρυλικό πλαστικό υψηλής τεχνολογίας, που συχνά λανθασμένα το αποκαλούν πλέξιγκλας. Μηχανικοί είπαν ότι, αυτό το υλικό μπορεί να αντέξει δεκάδες τόνους πίεσης σε κάθε τετραγωνκό εκατοστό.
