Ως εν ουρανώ και επί γης
Ποιμένες απ' όλη τη χώρα με καλούσαν να "κηρύξω αναζωπύρωση" στις τοπικές εκκλησίες τους, με τη ελπίδα να τους βοηθήσω να ανεβάσουν τα επίπεδα ενθουσιασμού και ίσως να κερδίσουν και μερικούς ανθρώπους για τον Κύριο. Όλα αυτά τελείωσαν τη μέρα που η καριέρα μου σαν κήρυκας καταστράφηκε μετά από μία συνάντηση που είχα με το Θεό, όπως ο Ιακώβ στο Ιαβόκ, μία συνάντηση που ήρθε, χτύπησε κι έφυγε.
Ο άλλοτε σεβαστός ευαγγελιστής που γνώριζαν, άλλαξε σε ένα συντριμμένο "κυνηγό" του Θεού που έκλαιγε και είχε ένα μηρό που κούτσαινε και μία ακατάπαυστη πείνα για περισσότερα. Ακόμα ποθώ να βλέπω τους χαμένους να έρχονται στον Ιησού, αλλά δεν ενδιαφέρομαι πλέον για το είδος της αναζωπύρωσης, όπου οι άνθρωποι έρχονται να ακούσουν έναν άνθρωπο να κηρύττει. Βρίσκομαι σε εκζήτηση του "Αναζωπυρωτή". Όταν Εκείνος έρθει στην πόλη, η αναζωπύρωση θα έρθει μαζί Του!
Ο Θεός σε μία συνάντηση μαζί Του άλλαξε το "όνομά" μου, εξαρθρώνοντας τα δογματικά μου διαπιστευτήρια και σβήνοντας τελείως την εμπιστοσύνη μου στο χάρισμα του κηρύγματος που είχα, τόσο που, για πολλή ώρα το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να στέκομαι μπροστά στο εκκλησίασμα και να κλαίω ζητώντας την παρουσία Του. Είναι δύσκολο να ορίσω τι είμαι σήμερα, έτσι δημιούργησα τον όρο "κυνηγός του Θεού" για να περιγράψω την εκζήτησή μου για Εκείνον. Μπορώ όμως να σας πω τι κυνηγάω. Κυνηγάω την εμπειρία της καιόμενης βάτου, που αποτελεί το έναυσμα για την απελευθέρωση από τη σκλαβιά όλων που βρίσκονται στα όρια της "ζώνης του θρόνου".
Ένας φίλος μου επινόησε τον όρο "ζώνη του θρόνου" για να περιγράψει την ατμόσφαιρα λατρείας που περιτριγυρίζει τον Θρόνο του Θεού. Αν μπορούσαμε κάπως να δημιουργήσουμε ξανά τη ζώνη του θρόνου "επί της γης", στις εκκλησίες και στις συναθροίσεις μας, όπως είναι στον ουρανό, αν η λατρεία γίνει τόσο επιτακτική, ώστε η φανερή παρουσία του Θεού να αρχίζει να εμφανίζεται ανάμεσά μας, τότε θα δούμε την δόξα του Θεού να εκχύνεται μέσα στις πόλεις μας. Όταν συμβεί αυτό, οι χαμένοι θα έρθουν στον Χριστό μαζικά, όπως δεν το είχαμε ξαναδεί ποτέ πριν. Εκείνος είπε, "Εγώ αν υψωθώ εκ της γης, θέλω ελκύσει πάντας προς εμαυτόν." (ΙΩΑΝ. 12/ιβ':32) Εμείς έχουμε συγκεντρώσει την προσοχή μας στο "ελκύσει" αντί στο "υψωθώ"!
Αυτή η δήλωση είναι κάτι περισσότερο από μία διδασκαλική αλληγορία ή μια αξιομνημόνευτη φράση ενός κηρύγματος. Είναι μια πνευματική πραγματικότητα που αποκαλύπτεται στην όραση του Ιεζεκιήλ χιλιάδες χρόνια πριν. Ο προφήτης είδε ένα ποτάμι (που φανερώνει τη δόξα του Θεού) να εξέρχεται κάτω από τις θύρες του ουράνιου αγιαστηρίου προς τον κόσμο φέρνοντας ζωή, όπου πήγαινε. Ο ποταμός ήταν πολύ ρηχός στη θύρα του οίκου, αλλά καθώς κυλούσε, βάθαινε. (ΙΕΖ. 47/μζ':1-12) Τα φυσικά ποτάμια είναι ρηχά στις πηγές τους και καθώς κυλούν προς τη θάλασσα γίνονται ορμητικότερα, βαθύτερα και πλατύτερα. Αυτή είναι η εικόνα της "κατά Θεό" αναζωπύρωσης.
Τι συμβαίνει όταν η Δόξα του Θεού πέσει σε μια πόλη
Ο Θεός μπορεί "υπερεκπερισσού να κάμη υπέρ πάντα όσα ζητούμεν ή νοούμεν" (ΕΦΕΣ. 3/γ':20) και θέλει να κάνει κάτι τόσο μεγάλο, κάτι πέρα από το μέγεθος και τις διαστάσεις που μπορούμε να συλλάβουμε. Έχει κινηθεί πάνω σε ανθρώπους στο παρελθόν και έχει κινηθεί πάνω στη γενιά μας σε κάποιο μέτρο. Ευγνωμονώ το Θεό για τον τρόπο που επισκέφτηκε μέρη όπως το Toronto στο Ontario, την Pensacola στη Florida, το Houston στο Texas, τη Baltimore στο Maryland και το Λονδίνο στην Αγγλία. (Υπάρχουν και αμέτρητα άλλα μέρη στη Νότια Αμερική, την Αφρική, την Αυστραλία, την Ευρώπη και την Ασία.) Πρέπει όμως να σας πω ότι, ακόμα δεν έχουμε δει τι συμβαίνει όταν η δόξα του Θεού πέφτει σε μια πόλη. Γνωρίζουμε πως μοιάζει, όταν ο Θεός επισκέπτεται μια εκκλησία, αλλά δεν έχουμε δει ακόμα πως μοιάζει όταν επισκέπτεται μια πόλη!
Μια αληθινή αναζωπύρωση πρέπει να επηρεάσει την πόλη, όπως η πλημμύρα της δόξας στην όραση του Ιεζεκιήλ επηρέασε την Ιερουσαλήμ και τα έθνη. Πρέπει να συμβεί πρώτα στην Εκκλησία, διότι εμείς θέτουμε το πρότυπο και κάνουμε το βήμα για ό,τι συμβεί στην πόλη. Παρ' όλ' αυτά, αυτά που βλέπουμε στις συναθροίσεις μας δεν μπορούν να συγκριθούν με την έκδηλη δύναμή Του που αποκαλύπτεται στους δρόμους! Κύριε, ζητούμε ξανά τις Πράξεις 2/β'!
Η λανθασμένη αντίληψη για την αναζωπύρωση και το χρίσμα δημιουργεί παρεξήγηση
Μερικές φορές έχουμε λανθασμένη ιδέα για την αναζωπύρωση και τους ανθρώπους που ο Θεός χρησιμοποιεί στις αληθινές αναζωπυρώσεις. Αυτή η λάθος αντίληψη της αναζωπύρωσης και του χρίσματος δημιουργεί πολλές παρεξηγήσεις. Κάποιος ρώτησε τον Duncan Campbell να δώσει ένα ορισμό για την αναζωπύρωση και έθιξε αυτό το θέμα ως εξής:
"Πρώτον, αφήστε με να σας πω τι εννοώ με τη λέξη αναζωπύρωση. Μία ευαγγελιστική εκστρατεία ή σταυροφορία δεν είναι αναζωπύρωση. Σε μια ευαγγελιστική εκστρατεία ή σταυροφορία θα υπάρξουν εκατοντάδες ή και χιλιάδες άνθρωποι που θα πάρουν απόφαση να ακολουθήσουν τον Ιησού Χριστό, όμως η κοινωνία ίσως παραμείνει ανέπαφη και οι εκκλησίες ίσως συνεχίσουν με τον ίδιο τρόπο που ήταν και πριν την εξόρμηση.
Όμως στην αναζωπύρωση ο Θεός κινείται σε μια περιοχή. Ξαφνικά η κοινωνία αρχίζει να νιώθει το Θεό και το Πνεύμα του Θεού αιχμαλωτίζει άνδρες και γυναίκες με τέτοιο τρόπο, που παραιτούν ακόμα και τη δουλειά, καθώς οι άνθρωποι δίνουν τον εαυτό τους στην υπηρεσία του Θεού. Κατά τη διάρκεια της Αφύπνισης στο Lewis (αυτό που αποκαλούμε Αναζωπύρωση στις Εβρίδες Νήσους) ένας εργάτης έγραψε: 'Το Πνεύμα του Θεού αναπαυόταν θαυμαστά πάνω σε διάφορες πόλεις και χωριά στην περιοχή. Η παρουσία Του βρισκόταν στα σπίτια των ανθρώπων, στα λιβάδια, στα υψίπεδα και στους δρόμους.'
Αυτή η παρουσία του Θεού είναι το πρωταρχικό χαρακτηριστικό μιας Θεόσταλτης αναζωπύρωσης. Από τους εκατοντάδες που βρήκαν τον Ιησού Χριστό εκείνη την εποχή, το 75 τοις εκατό ήταν ήδη σωσμένοι πριν πλησιάσουν μία συνάθροιση, ή ακούσουν κήρυγμα από μένα ή κάποιον άλλο εργάτη μέσα στην εκκλησία. Η δύναμη του Θεού κινούνταν κάνοντας μια εργασία. Ο φόβος του Θεού αιχμαλώτιζε τις ψυχές των ανθρώπων πριν ακόμα φτάσουν σε συναθροίσεις." (Duncan Campbell)
Ποτέ δεν θα είμαι πλήρως ικανοποιημένος βλέποντας τη δόξα του Θεού να εκχύνεται πάνω στους διαδρόμους των εκκλησιών μας, που είναι στρωμένοι με όμορφα χαλιά. Θέλω να τη δω να εκχύνεται στον κεντρικό δρόμο με μια ανεξέλεγκτη και αναπόφευκτη πλημμύρα, που παρασύρει τα πάντα στο πέρασμά της. Θέλω η δόξα Του να εισβάλει μέσα στα εμπορικά κέντρα, στα σούπερ μάρκετ, στα ινστιτούτα ομορφιάς και στα μπαρ σ' όλη την πόλη. Θέλω ν' ακούσω ανθρώπους που δεν πάνε σε εκκλησία να λένε ότι, έπρεπε να φύγουν από την ακριβή δεξίωση στο αγαπημένο τους εστιατόριο και να ακολουθήσουν τα ίχνη της δόξας του Θεού, που θα τους οδηγήσουν σε μια εκκλησία κάπου και θα πουν με απαίτηση: "Ας μου πει κάποιος τι να κάνω!"
Αν τα καλά κηρύγματα και τα ωραία τραγούδια θα έσωζαν τον κόσμο, θα είχε ήδη σωθεί. Υπάρχει κάποιο συστατικό που λείπει και αυτό το "Θείο Συστατικό" χτυπάει στην πόρτα. Η αναζωπύρωση στις Εβρίδες μας δίνει να καταλάβουμε τι συμβαίνει όταν η δόξα ξεσπάσει. Ενώ ο Duncan Campbell περιέγραφε τις πρώτες μέρες της αναζωπύρωσης στις Εβρίδες Νήσους, θυμήθηκε ότι κλείνοντας μία συνάθροιση σε μια εκκλησία γεμάτη κόσμο, παρατήρησε ότι το εκκλησίασμα φαινόταν απρόθυμο να φύγει. Πολλοί άνθρωποι στάθηκαν έξω από το κτίριο της εκκλησίας με μια τεταμένη σιωπή.
"Ξαφνικά ακούστηκε μια κραυγή από μέσα. Ένας νεαρός έχοντας βάρος για τις ψυχές των συνανθρώπων του εξέχεε την ψυχή του σε μεσιτεία." Ο Campbell είπε ότι ο άντρας αυτός προσευχόταν μέχρι που έπεσε κάτω και παρέμεινε πάνω στο πάτωμα της εκκλησίας μπρούμυτα. Είπε: "Το εκκλησίασμα κινιόταν από μία δύναμη που δεν μπορούσε να της αντισταθεί, επέστρεψε στην εκκλησία ξανά και ένα κύμα ελέγχου σάρωσε όλη τη συνάθροιση κινώντας δυνατούς ανθρώπους να κλαίνε μπροστά στο Θεό για έλεος."
"Θεέ, Εσύ υποσχέθηκες!"
Ρώτησα κάποιον Άγγλο φίλο γι' αυτό το περιστατικό και έτυχε να έχει ακούσει τον ίδιο τον Duncan Campbell να μιλάει γι' αυτό. Μου είπε: "Οι περισσότεροι άνθρωποι είχαν ήδη φύγει από την εκκλησία σύμφωνα με τον αδ. Campbell, αλλά μου είπε: "Ο ταχυδρόμος σηκώθηκε και προσευχήθηκε και μετά στάθηκε αυτός ο νεαρός άνδρας. Ποτέ δεν θα ξεχάσω τα λόγια που είπε: 'Ω Θεέ, Εσύ υποσχέθηκες!' Εντελώς ξαφνικά ακούστηκαν σαν τροχοί από άρματα να βροντούν πάνω στην οροφή του κτιρίου. Το επόμενο πράγμα που γνωρίζαμε ήταν ότι, η εκκλησία ξαναγέμιζε!"
Αργότερα έμαθαν ότι πολλοί από τους ανθρώπους είχαν ήδη ξεκινήσει για το σπίτι τους, όταν ξαφνικά ένιωσαν το κάλεσμα να ξαναγυρίσουν πίσω τον ίδιο δρόμο και να πάνε στην εκκλησία να προσευχηθούν. Κατά τη διάρκεια ορισμένων σημείων στην αναζωπύρωση στις Εβρίδες ο Campbell είπε: "Οι περισσότεροι από εκείνους που επέστρεψαν στο Χριστό ήρθαν στην εκκλησία μόνο για να μας πουν ότι άλλαξαν επειδή ήρθε έλεγχος από το Θεό μέσα τους καθώς ύφαιναν στο αργαλειό ή όργωναν το χωράφι τους. Εμφανίστηκαν μόνο για να πουν: 'Που να πάω και τι να κάνω;'"
Έχω κουραστεί από τους χειρισμούς των ανθρώπων που αντικαθιστούν τη δόξα του Θεού, νομίζοντας ότι με τα ανόητα κηρύγματά που κηρύττουν ή τα τραγούδια που ψάλλουν προκαλούν κάτι! Αυτός είναι η αιτία! Αν δεν έχουμε μια αποτελεσματική επίσκεψη του Θεού, έχουμε πρόβλημα. Πρέπει να σταματήσουμε να κοιτάμε σε ανθρώπους. Που είναι οι νεαροί άνδρες (ή οι ηλικιωμένοι, ή οι γυναίκες!) που θα σταθούν ανάμεσά μας και θα πουν: "Θεέ, Εσύ υποσχέθηκες!"
Πρέπει να σταματήσουμε να κοιτάμε πάνω στον άμβωνα για να δούμε τη δύναμη του Θεού. Έχουμε βάλει τεράστια πίεση πάνω στους εργάτες του Θεού για να προσπαθήσουν να χειριστούν και να δημιουργήσουν αυτό που μόνο από το Θεό μπορεί να έρθει. Πρέπει να εμμένουμε σ' Αυτόν και να Τον εκζητούμε μέχρι κάτι να σπάσει στους ουρανούς!
Η φωνή της προσευχής αναμείχθηκε με τους στεναγμούς των μετανοημένων
Σύμφωνα με τον Duncan Campbell, αυτή η θεία επίσκεψη απλά συνεχίστηκε. Γεύθηκαν ένα μέτρο της θείας κατοίκησης που έσεισε την περιοχή. "Ένα βράδυ καθώς οι άνθρωποι έφευγαν από την εκκλησία και καθώς μετακινούνταν προς τον κεντρικό δρόμο, το Πνεύμα του Θεού έπεσε πάνω στους ανθρώπους με μία δύναμη Πεντηκοστής. Καμία άλλη λέξη δεν μπορεί να το περιγράψει. Σε λίγα λεπτά η συναίσθηση της παρουσίας του Ύψιστου έγινε τόσο θαυμαστή και καθηλωτική, που το μόνο που μπορούσε να πει κανείς ήταν αυτό που είπε και ο Ιακώβ: "Βεβαίως ο Κύριος είναι σ' αυτό το μέρος." Και εκεί κάτω απ' τον ανοιχτό ουρανό και στην άκρη του δρόμου η φωνή της προσευχής αναμείχθηκε με τους στεναγμούς των μετανοημένων καθώς η δωρεάν χάρη αφύπνισε τους ανθρώπους με φως από άνωθεν.
"Σύντομα όλο το νησί είχε αιχμαλωτιστεί από μία ισχυρή κίνηση του Πνεύματος, φέρνοντας μια βαθιά συναίσθηση της αμαρτίας και πείνα για το Θεό. Αυτή η κίνηση ήταν διαφορετική από τα άλλα νησιά γιατί ενώ στο Lewis (νησί) υπήρχαν και φυσικές φανερώσεις και πεσίματα από το Πνεύμα του Θεού, εδώ δεν είχαμε τέτοια, αλλά η εργασία ήταν το ίδιο βαθιά και το αποτέλεσμα ήταν μόνιμο." (Duncan Campbell) Αυτή είναι μία εικόνα, μία πρόγευση του θελήματος του Θεού για την Εκκλησία σήμερα.
Εξαρτάται από την Εκκλησία αν θα φέρει σε γέννα τους σκοπούς του Θεού σ' αυτή τη γενιά. Όταν ήμουν ποιμένας σε μία εκκλησία, συνήθιζα να λέω στα ζευγάρια που περίμεναν το πρώτο τους παιδί: "Πρέπει να σας πω ότι, όταν γεννηθεί το μωρό σας, ολόκληρη η ζωή σας θ' αλλάξει." Η τυπική τους απάντηση ήταν ένα κούνημα του κεφαλιού και ένα χαμόγελο: "Ναι, ναι, καταλαβαίνουμε." Τότε ήθελα να σηκωθώ να τους πιάσω από τους ώμους, να τους κοιτάξω στα μάτια και να τους πω ακόμα μια φορά: "Όχι, όχι, δεν καταλαβαίνετε! Στην πραγματικότητα δεν έχετε την παραμικρή ιδέα. Νομίζετε ότι καταλαβαίνετε, αλλά πραγματικά δεν καταλαβαίνετε."
Δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα
Πάρα πολλοί από μας καθόμαστε μαζί στις συναθροίσεις "αναζωπύρωσης" που κάνουμε και κουνάμε το κεφάλι και χαμογελάμε και λέμε: "Ναι, ξέρουμε τι είναι αναζωπύρωση και είμαστε έτοιμοι γι' αυτήν." Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα. Ο αρχικός σκοπός της Εκκλησίας ήταν να είναι ένα τόπος συνάντησης μεταξύ Θεού και ανθρώπου, όχι ένα κλαμπ του στυλ "ευλόγησέ με", ούτε ένα μέρος που ο άνθρωπος έρχεται μόνο και μόνο για να λάβει από το Θεό. Η Εκκλησία δεν δημιουργήθηκε να είναι μια πνευματική "ποτίστρα", που μπορούμε να κυλιστούμε μέσα στο χρίσμα και να ξαναγυρίσουμε σαν τους χοίρους μέσα στη βρώμα μας. Η Εκκλησία δημιουργήθηκε για να δώσεις εσύ κάτι από τον εαυτό σου σ' Εκείνον.
Αν θέλουμε να επαναφέρουμε την Εκκλησία στην αρχική της δύναμη, πρέπει να επιστρέψουμε στην αρχική συνταγή του Θεού για την αναζωπύρωση στη Β' ΧΡΟΝ. 7/ζ':14: "και ο λαός μου, επί τον οποίον εκλήθη το όνομά μου, ταπεινώσωσιν εαυτούς, και προσευχηθώσι..." Η επόμενη φράση αποκαλύπτει το βήμα που πάει πιο πέρα από την προσευχή. Ο Θεός λέει: "και εκζητήσωσι το πρόσωπόν Μου". Νομίζουμε ότι ξέρουμε τα πάντα που πρέπει να ξέρουμε για την προσευχή. Λέμε ότι αντιλαμβανόμαστε την προσευχή και απαγγέλλουμε προσευχές, ακόμα και ότι νικάμε με την προσευχή. Αναρωτιέμαι όμως ακόμα, πόσοι από μας καταλαβαίνουν πλήρως την εντολή του Θεού στη Β' Χρονικών, να εκζητήσουμε το πρόσωπό Του. Πρέπει να εκζητήσουμε το πρόσωπο του Θεού, όχι το χέρι Του. Η προσευχή είναι να παρακαλάς, η εκζήτηση του προσώπου Του είναι να παίρνεις θέση.
Πρέπει να παρατήσουμε τη λατρεία εκείνη που βασίζεται στην ψυχαγωγία, η οποία γαργαλάει τ' αυτιά μας και ενθαρρύνει τις σαρκικές επιθυμίες μας, εκείνες που θέλουμε διαρκώς να ακούμε κάτι, να νιώθουμε κάτι, ή να κάνουμε κάτι, που μας κάνει να νιώθουμε ωραία. Δεν πεινάτε για κάτι περισσότερο; Κάπου, κάποτε θα έρθουμε να εκζητήσουμε το πρόσωπό Του και η δόξα του Θεού θα αναπαυθεί ανάμεσά μας. Όταν αυτό συμβεί, δεν θα φύγουμε από το μέρος εκείνο με ένα παροδικό άγγιγμα του χρίσματος του Θεού. Όλοι εκείνοι που θα δουν τη δόξα Του, θα φύγουν ριζικά διαφορετικοί απ' ότι πριν έρθει Εκείνος.
