Πιστοί έξω από εκκλησίες

και η αυξανόμενη ανησυχία

των χριστιανών

από τον Brad Hοuston

Πολλοί χριστιανοί εγκαταλείπουν την εκκλησία από απογοήτευση. Οι συναθροίσεις δεν χάνουν μόνο αυτούς που ονομάζουμε "επαναστάτες" που διαφωνούν με κάποιες γραμμές διδασκαλίας γύρω από τον χριστιανισμό, ή ένα αδελφό ή μία αδελφή που έχει πέσει. Αντίθετα αυτές οι συναθροίσεις χάνουν ηγέτες, ένθερμοι σε πίστη με τον Ιησού, άλλα απογοητευμένοι με την αυξανόμενη απάθεια  που εισχωρεί μέσα σε τόσες εκκλησίες.

Σύμφωνα με μία σφυγμομέτρηση του 2000, το 44% των χριστιανών που ρωτήθηκαν χαρακτήρισαν τους εαυτούς τους σαν μη εκκλησιαζόμενους (δηλώνοντας ότι δεν ανήκαν σε κάποια  συνάθροιση  ή δεν παρακολούθησαν κύριες συναθροίσεις στους τελευταίους 6 μήνες). Ο χριστιανός ερευνητής Τζωρτζ Μπάρνα δημοσίευσε πρόσφατα έρευνα η όποία έδειχνε ότι 10 εκατομμύρια αναγεννημένοι χριστιανοί δεν προσέρχονται σε κάποια οργανωμένη εκκλησία. Ο Νεοζηλανδός Άντριου Στορμ της διακονίας "Έλεος και Αλήθεια", σχολιάζει αυτό το φαινόμενο: "Αυτό το 'έξω-από-εκκλησία' φαινόμενο έχει αυξηθεί τόσο πολύ που γράφονται βιβλία για το θέμα. Στην πραγματικότητα πριν μερικά χρόνια άκουσα μία εκτίμηση που έδειχνε ότι υπάρχουν ΔΕΚΑΔΕΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ τέτοιοι χριστιανοί μόνο στην πόλη μας ( Νέας Ζηλανδίας). Και πιστεύω ότι συμβαίνει το ίδιο σ' όλο το δυτικό κόσμο. Προσωπικά έχω έρθει σε επαφή με εκατοντάδες τέτοιους ανθρώπους κυριολεκτικά. Το εκπληκτικό στην υπόθεση είναι ότι συχνά είναι οι πιο αφιερωμένοι Χριστιανοί. Προσεύχονται, έχουν όραση και βάθος. Ακόμη κουράστηκαν να "παίζουν το παιχνίδι" μέσα στο σύστημα της εκκλησίας και αποχώρησαν. Η συμμετοχή τους σε εκκλησία συχνά πάει πολλά χρόνια πίσω. Στην πραγματικότητα, συνήθως ήταν υπεύθυνοι σε κάποιο τομέα."

Δυστυχώς οι ποιμένες δεν βοηθούν στο πρόβλημα. Η μείωση της συμμετοχής δεν είναι πρόβλημα που συχνά οι ποιμένες δεν επιθυμούν να το παραδεχτούν και να το ομολογήσουν. Σήμερα οι εκκλησίες είναι απομονωμένες η μια απ' την άλλη. Σπάνια βλέπεις ποιμένες να ανοίγονται σε άλλους από διαφορετικά δόγματα, αλλά είναι ακόμη σπανιότερο να βλέπεις ποιμένες να ανοίγονται μέσα στο ίδιο δόγμα.

Ένας φίλος και ποιμένας σε μια τοπική εκκλησία της περιοχής εδώ στην πόλη μας, στο Βανκούβερ, έφυγε από μια πολύ μεγαλύτερη εκκλησία, που ήταν ποιμένας νεολαίας δέκα χρόνια πριν. Έφυγε απ' αυτή την εκκλησία με πολλή ειρήνη και με ενθουσιασμό ήθελε να υπακούσει το κάλεσμα του Κυρίου για τον ίδιο να γίνει ποιμένας σε μια νεοσύστατη εκκλησία στην άλλη μεριά της πόλης. Προς μεγάλη του έκπληξη, ο ποιμένας στην εκκλησία που πήγαινε ο φίλος μου πειράχτηκε βαθιά από την αποχώρησή του. Αντί να βοηθήσει σ' αυτή τη μεταβατική περίοδο, ο ποιμένας αρνήθηκε να βοηθήσει και δημιουργήθηκε σχίσμα ανάμεσα στις δυο εκκλησίες (και στη θεολογία και στο κλίμα). Σχεδόν δέκα χρόνια μετά το σχίσμα αυτό παραμένει και σήμερα. Αν οι ποιμένες μας, αυτοί που είναι χρισμένοι από τον Κύριο, δεν μπορούν να έρθουν μαζί με πίστη να ενισχύσουν ο ένας τον άλλο, πώς περιμένουμε αδελφοί και αδελφές  πιστοί, να πηγαίνουν σε τέτοια μέρη παραδοσιακών εκκλησιών;

Ο Άντριου Στορμ σχολιάζει το σκεπτικό αυτών των Χριστιανών: "Τώρα όμως έφυγαν. Γιατί; Προφανώς η εκκλησία το βρίσκει πολύ δύσκολο να το εξηγήσει ή να ασχοληθεί μαζί του. Οι συνηθισμένες κατηγορίες που συχνά παρουσιάζονται είναι: "Έτσι κι έτσι πληγώθηκαν και έχουν ρίζα πικρίας." Ή βρίσκονται σε "επανάσταση". Ή ότι "δεν είναι μέσα σε ομάδα." Ή "αποστάτησαν".

Αν όμως μιλήσεις μ' αυτούς τους ανθρώπους, συχνά θ' ανακαλύπτεις ότι κάθονταν στην εκκλησία για χρόνια και χρόνια και απλά δεν άντεχαν να κάθονται και να παρακολουθούν το ίδιο παλιό παιχνίδι να συνεχίζει. Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ είναι αυτό που τους αγγίζει, ακόμα και μέσα στις πιο "πλήρεις Πνεύματος" εκκλησίες μας. ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΜΕΣΑ Σ' ΟΛΗ ΤΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ ΜΑΣ; Έτσι βέβαια δεν υποτίθεται ότι πρέπει να είναι;

Νέες μόδες και προγράμματα έρχονται και φεύγουν, αλλά η μετριότητα και η ΕΛΛΕΙΨΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ φαίνονται απλά να προχωρούν αιώνια. Και τόσο ήσυχα, μερικές φορές χωρίς καν να το παρατηρήσει κανείς, αργά ξεγλιστρούν από τις πόρτες χωρίς να επιστρέψουν ποτέ. Μερικοί που είπαν μάλιστα ότι ένιωσαν το Θεό να "τους καλεί έξω". Άλλοι απλά ένιωσαν ότι δεν μπορούσαν να μείνουν πια. Η κατάσταση της εκκλησίας φαίνεται απ' αυτό, περισσότερο απ' ότι μπορούν να πουν τα λόγια.

Πολλές εκκλησίες καταφεύγουν σε διάφορα προγράμματα για να κρατήσουν μέλη. Τα κηρύγματα είναι τυλιγμένα με δημόσιες σχέσεις και διαφημιστικές καμπάνιες. Αυτές οι διδασκαλίες είναι θεματικές και προωθούνται να γίνουν σε πολλαπλές εβδομαδιαίες σειρές με την ελπίδα ότι οι Χριστιανοί θα συνεχίσουν να τα παρακολουθούν. Αυτές οι σειρές μαθημάτων οι τόσο προσεκτικά σχεδιασμένες είναι συνηθισμένο φαινόμενο στην εκκλησία σήμερα και όλα αυτά είναι κατασκευασμένα για να "προσελκύουν" μέλη, καθώς και να τραβήξουν την προσοχή των τακτικών πιστών. Αυτές οι καμπάνιες υποχρεώνουν τους ποιμένες να παραμένουν "στο θέμα" μέσα σ' ένα υποσχόμενο χρονικό πλαίσιο 4, 6, ή 8 εβδομάδων, αλλά επίσης βάζουν το Λόγο του Θεού μέσα σ' ένα κουτί.

Δεν μπορεί ο Λόγος του Θεού να σταθεί μόνος του;

Πριν δέκα χρόνια περίπου πήγα στην εκκλησία ενός φίλου, ένα γνωστό, δοκιμασμένο και αξιοσέβαστο σώμα εκκλησίας. Μετά το κήρυγμα προσκλήθηκα να παρακολουθήσω μια βιβλική μελέτη σε μια από τις τάξεις της εκκλησίας. Αποδείχθηκε ότι η "βιβλική μελέτη" δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια πληροφοριακή συνάθροιση που οδηγούσε ένας βοηθός ποιμένας, ο οποίος ήταν ενθουσιασμένος με την πρόσφατη αύξηση των ανθρώπων στην εκκλησία, ιδιαίτερα από νέους. Έπειτα η συνάθροιση μετατράπηκε σε μια ενθουσιώδη συγκέντρωση με θέμα "να κάνουμε γνωστό το λόγο". Δυστυχώς όμως ο "λόγος" ήταν η εκκλησία, όχι ο Λόγος του Θεού.

Η απόδειξη ότι οι ποιμένες κοιτάζουν τα "δημογραφικά" τους παρά τον Κύριο ενισχύεται όλο και περισσότερο. Τώρα περισσότερο από ποτέ, οι ποιμένες και οι τηλε-ευαγγελιστές ενδιαφέρονται περισσότερο να παρουσιάσουν ένα σόου αντί να κηρύξουν. Η πίεση να προσελκύσουν νέα μέλη στη διακονία τους γίνεται αναγκαιότητα στο νου μερικών εργατών.

Όταν μια εκκλησία χάνει τα μέλη της, το πρόβλημα γρήγορα γίνεται οικονομικό. Λιγότερα μέλη ισοδυναμούν με λιγότερα δολάρια για τον προϋπολογισμό της εκκλησίας και λιγότερα δολάρια και λιγότερα δολάρια υποχρεώνουν τις εκκλησίες να πάρουν αποφάσεις αν θα επιβιώσουν ή όχι. Όμως τέτοιες ταλαιπωρίες μέσα στις εκκλησίες έχουν φέρει τους ποιμένες στον πειρασμό να αποδίδουν την επιτυχία της διακονίας τους με όρους του μεγέθους του σώματος των μελών και όχι με τον αριθμό των ψυχών που κερδίζονται.

Η πρόβλεψη για την Εκκλησία δεν είναι αίσια. Μία πρόσφατη μελέτη που διεξήχθη από την ARIA αποκάλυψε ότι το 10% των μελών των χριστιανικών εκκλησιών έχουν σταματήσει να είναι μέλη. Έχει προβλεφθεί ότι ακόμα 40% θα σταματήσουν να είναι μέλη σε εκκλησίες στα επόμενα 30 χρόνια. Αν αυτές οι στατιστικές αποδειχθούν αληθινές, είναι πιθανές οι συνενώσεις ανάμεσα σε εκκλησίες ή η διάλυση ορισμένων συναθροίσεων.

 Ελπιδοφόρα προσδοκία

Ευτυχώς, υπάρχει μια ελπιδοφόρα προσδοκία σ' αυτή την κατάσταση μέσα στο Σώμα του Χριστού. Ενώ οι Χριστιανοί φεύγουν απ' αυτό που θεωρούμε παραδοσιακές εκκλησίες, αναδύονται κατ' οίκον εκκλησίες και μη παραδοσιακές συναθροίσεις (όπως εκείνες του Διαδικτύου). Πιστεύω ότι πολλές απ' αυτές τις εκκλησίες αναζητούν κοινωνία μετ' αλλήλων και με τον Κύριο, αλλά σε ένα περιβάλλον που να μοιάζει περισσότερο στην πρώτη εκκλησία. Παρόλο που μια συνάθροιση πιστών ίσως να μαζεύεται μέσα σε κάποιους τοίχους, με τίποτα δεν σημαίνει ότι είναι και δεμένοι μεταξύ τους.

Η Εκκλησία (ή το Σώμα του Χριστού) είναι ένας ζωντανός οργανισμός που αποτελείται από πιστούς που μαζεύονται στο όνομα του Χριστού. Σαν Χριστιανοί, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι αυτές οι συναθροίσεις δεν είναι λιγότερο βιώσιμες από τις παραδοσιακές που έχουμε συνηθίσει να ζούμε.

Ίσως ο Κύριος στέλνει ένα μήνυμα στους ηγέτες μας (τους χρισμένους Του) να επιστρέψουν σε μια προσέγγιση πιο κοντά στις ρίζες της εξάπλωσης του Ευαγγελίου. Ίσως Εκείνος έχει άλλο σχέδιο γι' αυτές τις μεταπτώσεις της παραδοσιακής εκκλησίας, αλλά άσχετα με το πως το βλέπουμε, είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι σαν Χριστιανοί δεν πρέπει να παραμένουμε απομονωμένοι. Όπως λέει ο Άντριου Στρομ: "Δεν είναι δυνατόν να μένουν "μόνοι" για πάντα. Κάποια μέρα, αν αυτοί οι άνθρωποι γίνουν μέρος μιας νέας κίνησης του Πνεύματος του Θεού, θα πρέπει να βγουν από την έρημό τους και να γίνουν μέρος του "ΣΩΜΑΤΟΣ" που ο Ιησούς συνάζει", οι νέοι ασκοί που θα έρθουν με αυτή τη νέα κίνηση του Θεού.