Δέκα αργύρια και μια στολή

Τι ονομάζουμε πραγματισμό και πώς θα εφαρμοστεί στη γενιά της εποχής μας; Θα ήμουν εκτός θέματος αν μιλούσα για λίγο για την ωφέλιμη θρησκεία και τον εξυπηρετικό Χριστιανισμό; Και για έναν απλό Θεό; Θα ήθελα να ζητήσω την προσοχή στο γεγονός ότι η εποχή μας είναι μια εποχή όπου η φιλοσοφία που κυριαρχεί είναι ο πραγματισμός. Καταλαβαίνετε τι εννοώ με τον πραγματισμό. Ο πραγματισμός σημαίνει ότι αν δουλεύει κάτι, είναι αληθινό. Αν έχει επιτυχία, είναι καλό. Και η δοκιμή όλων των πρακτικών, όλων των κανόνων, όλης της αλήθειας, όλη της διδασκαλίας, όπως τη λένε δουλεύει; Όλα αυτά δουλεύουν; Σύμφωνα με τον πραγματισμό, οι μεγαλύτεροι αποτυχημένοι όλων των εποχών υπήρξαν μερικοί από τους ανθρώπους που ο Θεός τίμησε περισσότερο.

Για παράδειγμα, αν και ο Νώε ήταν ένας φοβερά καλός ναυπηγός, η κύρια απασχόλησή του δεν ήταν να φτιάχνει πλοία. Ήταν το κήρυγμα. Ήταν τρομερή αποτυχία σαν κήρυκας. Όλους όσους είχε, ήταν η γυναίκα του, τα τρία του παιδιά και οι γυναίκες τους. Εφτά άνθρωποι μέσα σε 120 χρόνια δεν θα το αποκαλούσες ιδιαίτερα αποτελεσματικό. Οι περισσότερες ιεραποστολές θα τον είχαν αποσύρει πολύ πριν. Λέω ότι σαν ναυπηγός τα πήγε πολύ καλά, αλλά σαν κήρυκας ήταν αποτυχία.

Κι έπειτα ερχόμαστε μέσα στους αιώνες σε έναν άλλο άνδρα με το όνομα Ιερεμίας. Ήταν ένας δυναμικός κήρυκας, αλλά όσον αφορούσε τα αποτελέσματα άκαρπος. Αν είχες να υπολογίσεις στατιστικά πόσο επιτυχής ήταν ο Ιερεμίας, θα έπρεπε να πάρει ένα μεγάλο μηδενικό. Διότι ανακαλύπτουμε ότι απέτυχε με τους ανθρώπους, απέτυχε με τους βασιλεύοντες ακόμα και οι θρησκευτικοί ηγέτες τον είχαν αποκηρύξει και δεν ήθελαν να έχουν να κάνουν τίποτα μαζί του. Είχε αποτύχει σε όλα. Ο μόνος που φαινόταν να μπορεί να ευαρεστήσει ήταν …ο Θεός, αλλιώς όμως ήταν μια σκέτη αποτυχία.

Κι έπειτα ερχόμαστε σ’ άλλο ένα πολύ γνωστό πρόσωπο, τον Κύριο Ιησού Χριστό, ο οποίος ήταν αποτυχία σύμφωνα με όλα τα κριτήρια. Δεν πέτυχε ποτέ την οργάνωση μιας εκκλησίας ή ενός δόγματος. Δεν μπόρεσε να χτίσει ένα σχολείο. Δεν κατάφερε να ιδρύσει μια ιεραποστολή. Ποτέ δεν εξέδωσε κάποιο βιβλίο. Ποτέ δεν μπόρεσε να πιάσει κάτι από τα διάφορα κριτήρια ή τα εργαλεία που εφευρίσκουμε εμείς και είναι τόσο χρήσιμο. Δεν ειρωνεύομαι καθόλου. Είναι χρήσιμα. Και ο Κύριός μας κήρυξε για τρία χρόνια, θεράπευσε χιλιάδες ανθρώπους, τάισε χιλιάδες ανθρώπους κι όμως όταν όλα τελείωσαν υπήρχαν 120… Πεντακόσιοι στους οποίους εμφανίστηκε μετά την ανάστασή Του. Και τη μέρα που Τον έπιασαν, ένας άνθρωπος είπε: «Και αν όλοι σε απαρνηθούν, εγώ όμως είμαι πρόθυμος να πεθάνω για Σένα.» Τον κοίταξε και του είπε: «Πέτρο, δεν γνωρίζεις την καρδιά σου. Θα με απαρνηθείς τρεις φορές πριν λαλήσει ο κόκορας αυτό το πρωί.» Όλοι οι άνθρωποι λοιπόν Τον απαρνήθηκαν κι έφυγαν. Με όλα τα κριτήρια της γενιάς μας και της κάθε γενιάς, ο Κύριός μας ήταν μια μοναδική αποτυχία.

Έπειτα απ’ αυτό έρχεται η ερώτηση για το ποιο είναι το κριτήριο της επιτυχίας και πώς πρέπει να κρίνουμε τη ζωή μας και τη διακονία μας. Και η ερώτηση που πρέπει να κάνεις στον εαυτό σου είναι: «Ο Θεός είναι ο σκοπός ή το μέσο;» Και πρέπει ν’ αποφασίσεις πολύ νωρίς στη Χριστιανική ζωή σου αν βλέπεις το Θεό σαν σκοπό ή σαν μέσο. Η γενιά μας είναι έτοιμη να δώσει ιδιαίτερη τιμή σε όποιον είναι επιτυχημένος, ανεξάρτητα από το αν δημιούργησαν αυτό το πρόβλημα ή όχι. Εφόσον μπορούν να κάνουν πράγματα ή κάποια δουλειά ή αν όλα δουλεύουν καλά, τότε η γενιά μας είναι έτοιμη να πει: «Λοιπόν, γι’ αυτό σε λογαριάζουμε.» Έτσι δεν είναι;

Κι ένα άτομο θεωρούνταν Χριστιανός επειδή μπορούσε να συμφωνήσει

σε τέσσερα ή πέντε σημεία που τον ρωτούσαν.

Πρέπει να ρωτήσουμε τον εαυτό μας σε κάθε ανάληψη μιας διακονίας μας και στην πορεία μας και στο βάδισμά μας: «Σκοπεύουμε να γίνουμε Λευίτες που υπηρετούν το Θεό για δέκα αργύρια και μια στολή;» Ίσως υπηρετείς τους ανθρώπους στο όνομα του Θεού, αντί να υπηρετείς το Θεό. Διότι παρόλο που αυτός ήταν Λευίτης κι εκτελούσε θρησκευτικές δραστηριότητες, έψαχνε για ένα τόπο. Ένα μέρος που θα του έδινε αναγνώριση, ένα μέρος που θα του έδινε αποδοχή, ένα μέρος που θα του πρόσφερε ασφάλεια, ένα μέρος που θα τον έκανε να λάμπει με τους όρους των αξιών εκείνων που γι’ αυτόν ήταν σημαντικές. Όλη του η απασχόληση είχε να κάνει με θρησκευτικές δραστηριότητες, άρα έπρεπε να είναι θρησκευτική εργασία. Ήταν πολύ χαρούμενος, όταν ανακάλυψε ότι ο Μιχαίας είχε ένα άνοιγμα. Αλλά αποφάσισε ότι η αξία του ήταν δέκα αργύρια και μια στολή κι ήταν έτοιμος να πουληθεί σε οποιονδήποτε του πρόσφερε τα ίδια. Αν κάποιος ερχόταν και του πρόσφερε περισσότερα, θα πουλιόταν σ’ εκείνον. Έβαλε όμως πάνω του μια τιμή, μια αξία και θεώρησε ότι η θρησκευτική του υπηρεσία και οι δραστηριότητές του ήταν μόνο ένα μέσο προς ένα σκοπό και για τον ίδιο λόγο ο Θεός ήταν το μέσο προς ένα σκοπό.

ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ

Τώρα για να καταλάβουμε τις συνέπειες που έχει αυτό στον εικοστό αιώνα, πρέπει να πάμε πίσω, 100, 150 χρόνια τουλάχιστον, σε μια επίθεση που έγινε στο Χριστιανισμό. Αμέσως μετά τις μεγάλες αναζωπυρώσεις στην Αμερική με το Φίννεϋ, έχοντας εκχυθεί το Πνεύμα του Θεού θαυμαστά σε συγκεκριμένα τμήματα πάνω στη χώρα, εξαπολύθηκε μια ανοιχτή επίθεση στην πίστη μας στην Ευρώπη κάτω από τις υψηλότερες κριτικές. Ο Δαρβίνος έβγαλε τη θεωρία της εξέλιξης, συγκεκριμένοι φιλόσοφοι την υιοθέτησαν στις φιλοσοφίες τους και θεολόγοι την εφάρμοσαν στη Γραφή. Κι έτσι γύρω στα 1850 μπορούσες να παρατηρήσεις την έναρξη μιας μετωπικής επίθεσης ενάντια στο Λόγο του Θεού. Ο σατανάς πάντοτε του επιτίθονταν ύπουλα. Τώρα όμως ήταν μια ανοιχτή εποχή για τη Βίβλο, μια ανοιχτή εποχή για την Εκκλησία κι ο Βολταίρος διακήρυττε ότι θα ζούσε να δει τη Βίβλο να γίνεται ένα ενθύμιο που θα το εξέθεταν σε μουσεία, ότι θα καταστρεφόταν εντελώς από τα ντοκουμέντα που παρουσίαζε εναντίον της με τόση αποτελεσματικότητα.

Λοιπόν, ποιο ήταν το αποτέλεσμα όλου αυτού; Η φιλοσοφία της εποχής έγινε ανθρωπισμός ή ουμανισμός. Και θα μπορούσες να ορίσεις τον ανθρωπισμό σαν το φιλοσοφικό ρεύμα που διακηρύττει ότι ο σκοπός των πάντων είναι η ευτυχία του ανθρώπου. Ο λόγος ύπαρξης είναι η ευτυχία του ανθρώπου. Τώρα σύμφωνα με τον ανθρωπισμό, η σωτηρία είναι απλά η υπόθεση να πάρεις όση ευτυχία μπορείς πέρα απ’ τη ζωή. Υπήρχαν οι επιρροές του Νίτσε που λένε ότι, η μόνη αληθινή ικανοποίηση στη ζωή είναι η δύναμη και ότι η δύναμη είναι η μόνη δικαιολογία της ικανοποίησης κι ότι τελικά όλος ο κόσμος είναι μια ζούγκλα. Κι επομένως εξαρτάται απ’ τον άνθρωπο να είναι ευτυχισμένος, να γίνει δυνατός, και να γίνει δυνατός με κάθε μέσο που μπορεί να χρησιμοποιήσει. Διότι είναι μόνο σ’ αυτή τη θέση της υπεροχής ή όπως είδαμε στη λατρεία του Μολώχ που μπορεί κάποιος να είναι ευτυχισμένος. Ύστερα από ορισμένο χρονικό διάστημα, αυτό μπόρεσε να δημιουργήσει ένα Χίτλερ που θα έπαιρνε τη φιλοσοφία του Νίτσε ως κανόνα και οδηγό σ’ αυτά που θα έκανε και θα έλεγε στο λαό του ότι είναι προορισμένοι να κυριεύσουν τον κόσμο. Επομένως ό,τι μέσο μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε για να το κατορθώσουμε αυτό, είναι η σωτηρία μας.

Κάποιος άλλος εθελοτυφλεί και λέει: «Λοιπόν όχι, το τέλος της ύπαρξης είναι η ευτυχία, αλλά η ευτυχία δεν έρχεται με την εξουσία πάνω στους ανθρώπους. Η ευτυχία έρχεται από την αισθησιακή εμπειρία.» Έτσι έχουμε τον τύπο του υπαρξισμού που χαρακτηρίζει σήμερα τη Γαλλία, ο οποίος έδωσε αφορμή για το ρεύμα μπητ, αυτή την αντικοινωνική συμπεριφορά και τη φοβερή φιληδονία στην Αμερική. Εφόσον ο άνθρωπος είναι ουσιαστικά ένα αδενικό ζώο, όπου οι υψηλότερες στιγμές έκστασης προέρχονται από την εξάσκηση των αδένων του, η σωτηρία είναι απλά να ανακαλύψεις τον πιο επιθυμητό τρόπο για να ικανοποιήσεις αυτό το μέρος του ατόμου. Κι έτσι αυτό έγινε ο σκοπός του ανθρωπισμού, όπου ο σκοπός όλης της ύπαρξης είναι η ευτυχία του ανθρώπου.

Ο Τζων Ντιούη, Αμερικάνος φιλόσοφος αργότερα, που επηρέασε την εκπαίδευση, μπόρεσε να πείσει τους εκπαιδευτικούς ότι δεν υπήρχαν απόλυτα επίπεδα μόρφωσης. Δεν έπρεπε να φέρεις τα παιδιά σε κάποιο συγκεκριμένο επίπεδο, διότι ο σκοπός της μόρφωσης ήταν απλά να επιτρέψει στο παιδί να εκφραστεί και να επεκταθεί σ’ αυτό που είναι και να βρει την ευτυχία του μέσα σ’ αυτό που θέλει το ίδιο να είναι. Έτσι είχαμε πολιτισμική αναρχία, όπου κάθε άνθρωπος μπορούσε να κάνει αυτό που φαινόταν σωστό στα δικά του μάτια και δεν είχαμε Θεό πάνω από μας για να μας κυβερνά. Η Αγία Γραφή αποδοκιμάστηκε και απορρίφθηκε και αναιρέθηκε σύμφωνα μ’ αυτά που έλεγαν. Ο Θεός είχε εκθρονιστεί. Δεν υπήρχε, δεν είχε καμία προσωπική επαφή με τους ανθρώπους. Ο Ιησούς Χριστός ήταν είτε ένα μύθος, είτε απλά ένας άνθρωπος. Έτσι δίδασκαν κι επομένως όλος ο σκοπός της ύπαρξης ήταν η ευτυχία. Το άτομο θα μπορούσε να ορίσει τα στάνταρ της ευτυχίας του και να την ερμηνεύσει.

ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΙ, ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΙ Ή ΤΙΠΟΤΑ ΑΠ’ ΤΑ ΔΥΟ;

Η θρησκεία τότε έπρεπε να υπάρχει, διότι υπήρχαν πολλοί άνθρωποι που ζούσαν απ’ αυτήν, έτσι έπρεπε να βρουν ένα τρόπο να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους. Έτσι πίσω στο χρόνο, γύρω στο 1850, η εκκλησία χωρίστηκε σε δύο μέρη. Η μία ομάδα ήταν οι φιλελεύθεροι, που δέχονταν τη φιλοσοφία του ανθρωπισμού και προσπάθησαν να βρουν κάποια εφαρμογή λέγοντας κάτι στη γενιά τους όπως αυτό: «Χα, χα, δεν ξέρουμε ότι υπάρχει ουρανός. Δεν ξέρουμε ότι υπάρχει κόλαση. Ξέρουμε όμως το εξής: Έχετε να ζήσετε 70 χρόνια! Ξέρουμε ότι υπάρχει μεγάλο όφελος από την ποίηση, από τις υψηλές σκέψεις και τις ευγενείς βλέψεις. Επομένως είναι σημαντικό για σας να έρχεστε στην εκκλησία την Κυριακή, έτσι ώστε να μπορούμε να διαβάζουμε λίγη ποίηση, να μπορούμε να σας δώσουμε μερικά μικρά ρητά και αξιώματα και κανόνες για να ζείτε μ’ αυτά. Δεν μπορούμε να σας πούμε τι θα γίνει όταν πεθάνετε, αλλά σας λέμε αυτό: Αν έρχεστε κάθε βδομάδα και πληρώνετε και βοηθάτε και μένετε μαζί μας, θα βάλουμε ελατήρια στο βαγόνι σας και το ταξίδι σας θα είναι πιο άνετο. Δεν μπορούμε να εγγυηθούμε τίποτα για το τι θα γίνει όταν πεθάνετε, αλλά σας λέμε ότι αν έρθετε μαζί μας, θα σας κάνουμε πιο ευτυχισμένους όσο είστε εν ζωή». Κι έτσι αυτό έγινε η ουσία του φιλελευθερισμού. Δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια προσπάθεια να βάλουν λίγη ζάχαρη στον πικρό καφέ του ταξιδιού τους και να το γλυκάνουν για λίγο. Αυτό είναι το μόνο που μπορεί να πει.

Τώρα η φιλοσοφία που πλανιέται στην ατμόσφαιρα είναι ο ανθρωπισμός. Ο κύριος σκοπός της ύπαρξης είναι η ευτυχία του ανθρώπου. Υπάρχει άλλη μία ομάδα ανθρώπων που είναι αντίθετοι προς τους φιλελεύθερους. Αυτή η ομάδα είναι οι δικοί μου άνθρωποι, οι συντηρητικοί. Λένε: «Πιστεύουμε στη θεοπνευστία της Γραφής! Πιστεύουμε στη θεότητα του Ιησού Χριστού! Πιστεύουμε στην κόλαση! Πιστεύουμε στον ουρανό! Πιστεύουμε στο θάνατο, την ταφή και την ανάσταση του Χριστού!» Θυμηθείτε όμως, στην ατμόσφαιρα πλανιέται ο ανθρωπισμός. Και ο ανθρωπισμός λέει ότι, ο κύριος σκοπός της ύπαρξης είναι η ευτυχία του ανθρώπου. Ο ανθρωπισμός είναι όπως η βρώμα από το βόθρο. Απλά διαχέεται παντού. Ο ανθρωπισμός είναι όπως μια μεταδοτική αρρώστια, μια επιδημία. Απλά πάει παντού. Κι έτσι δεν άργησαν οι συντηρητικοί να αναγνωρίζουν ο ένας τον άλλο, επειδή έλεγαν: «Πιστεύω αυτά τα πράγματα!» Υπήρχαν άνθρωποι στο μεγαλύτερο μέρος τους που είχαν συναντήσει το Θεό. Αλλά βλέπετε, δεν πέρασε πολύς καιρός που είπαν: «Αυτά είναι τα πράγματα που μας καθιερώνουν σαν συντηρητικούς!». Η δεύτερη γενιά είπε: «Μ’ αυτό τον τρόπο γινόμαστε συντηρητικοί! Να πιστεύουμε στη θεοπνευστία της Γραφής! Να πιστεύουμε στη θεότητα του Χριστού! Να πιστεύουμε στο θάνατό Του, την ταφή και την ανάσταση! Μ’ αυτό τον τρόπο γίνεσαι συντηρητικός.»

Και δεν άργησε να φτάσει στη γενιά μας, όπου ολόκληρο το σχέδιο της σωτηρίας έπρεπε να δώσει διανοουμενίστικη συναίνεση σε ένα καταστατικό δόγματος. Κι ένα άτομο θεωρούνταν Χριστιανός επειδή μπορούσε να συμφωνήσει σε τέσσερα ή πέντε σημεία που τον ρωτούσαν. Αν ήξερε που να πει «συμφωνώ», κάποιος θα τον χτυπούσε ελαφρά στην πλάτη, θα του έσφιγγε το χέρι, θα του χαμογελούσε πλατιά και θα έλεγε: «Αδελφέ, έχεις σωθεί!» Έτσι φτάσαμε στο χαμηλό αυτό σημείο, όπου η σωτηρία δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια συμφωνία σε ένα σχήμα ή μια φόρμουλα και ο σκοπός του ήταν η σωτηρία να είναι η ευτυχία του ανθρώπου, επειδή έχει διεισδύσει ο ανθρωπισμός. Αν έπρεπε να αναλύσουμε το συντηρητισμό σε αντίθεση με το φιλελευθερισμό πριν εκατό χρόνια, όπως εξελίχθηκε, θα ήταν ως εξής:

Ο φιλελεύθερος λέει ότι ο σκοπός της θρησκείας είναι να κάνει τον άνθρωπο ευτυχισμένο ενώ είναι εν ζωή και ο συντηρητικός λέει ότι ο σκοπός της θρησκείας είναι να κάνει τον άνθρωπο ευτυχισμένο όταν πεθάνει.

ότι ο σκοπός της θρησκείας είναι να κάνει τον άνθρωπο ευτυχισμένο

και ο συντηρητικός λέει ότι ο σκοπός της θρησκείας είναι να κάνει τον άνθρωπο ευτυχισμένο

Πάλι όμως αυτό που διακηρύχθηκε ήταν ότι ο σκοπός της θρησκείας ήταν η ευτυχία του ανθρώπου. Και λέει ο φιλελεύθερος: «Με την κοινωνική αλλαγή και την πολιτική τάξη θα απαλλαγούμε από τα δάνεια, θα απαλλαγούμε από τον αλκοολισμό και τον εθισμό στα ναρκωτικά και τη φτώχεια. Και θα κάνουμε τον ουρανό στη γη! Και θα είστε ευτυχισμένοι όσο ζείτε! Δεν ξέρουμε τίποτα για το μετά, αλλά θέλουμε να είστε ευτυχισμένοι ενώ ζείτε!» Προχώρησαν έτσι προσπαθώντας να το πετύχουν και βρέθηκαν με ένα τρομακτικό σοκ στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και κλονίστηκαν εντελώς πια με το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Κι έπειτα οι συντηρητικοί, παίρνοντας την ίδια γραμμή, συντονίζονται τώρα στο ίδιο μήκος κύματος του ανθρωπισμού. Μέχρι που καταλήγει να είναι κάπως έτσι: «Δέξου τον Ιησού για να πας στον ουρανό! Δεν θέλεις να πας σ’ εκείνη την παλιά, βρώμικη, απαίσια, καιγόμενη κόλαση, όταν υπάρχει ένας όμορφος ουρανός εκεί πάνω! Έλα τώρα στον Ιησού για να μπορείς να πας στον ουρανό!»

Και η έκκληση αυτή θα μπορούσε να μοιάζει τόσο εγωιστική όπως δύο ανθρώπων που κάθονται σε μια καφετέρια προσπαθώντας να πάρουν την απόφαση να ληστέψουν μια τράπεζα για να πάρουν κάτι! Υπάρχει ένας τρόπος που μπορείς να προσκαλέσεις τους αμαρτωλούς, που για όλο τον κόσμο ακούγεται απλά σαν ένα σχέδιο να αρπάξεις τα κέρδη του Σαββατόβραδου από ένα βενζινάδικο χωρίς να έχεις δουλέψει γι’ αυτά.

Πιστεύω ότι ο ανθρωπισμός είναι η πιο θανάσιμη και καταστροφική φιλοσοφική δυσωδία απ’ όλες που έχουν ανέβει μέσα από τα κάγκελα του λάκκου της κόλασης. Έχει διεισδύσει τόσο πολύ στη θρησκεία μας. Και είναι σε απόλυτη και πλήρη αντίθεση με το Χριστιανισμό! Δυστυχώς σπάνια γίνεται ορατό. Κι εδώ βλέπουμε το Μιχαία που θέλει να έχει το δικό του μικρό ναό και θέλει να έχει έναν ιερέα και θέλει να έχει προσευχή και θέλει να έχει αφιέρωση, διότι «Τώρα γνωρίζω ότι ο Κύριος θέλει με αγαθοποιήσει!!» Κι αυτό είναι εγωισμός !!! Κι αυτό είναι αμαρτία !!! Και περνά από εκεί ο Λευίτης και πέφτει ακριβώς μέσα σ’ αυτό! Διότι θέλει ένα τόπο! Θέλει δέκα αργύρια και μια στολή και την τροφή του! Κι έτσι για να μπορεί να έχει ό,τι θέλει, και ο Μιχαίας να μπορεί να έχει αυτό που θέλει, πουλάνε το Θεό! Για δέκα αργύρια και μια στολή. Κι αυτή είναι η προδοσία των αιώνων !!! Και είναι η προδοσία μέσα στην οποία ζούμε. Και δεν βλέπω πώς ο Θεός μπορεί να αναζωπυρώσει! Μέχρι να επιστρέψουμε στο Χριστιανισμό. Καθώς ερχόμαστε σε άμεση και πλήρη αντίθεση με το βρωμερό ανθρωπισμό που έχει διεισδύσει στη γενιά μας στο όνομα του Χριστού.

Φοβάμαι ότι έχει γίνει τόσο ύπουλο που πάει παντού. Τι είναι αυτό; Κατ’ ουσία είναι το εξής:

Aυτό το φιλοσοφικό αξίωμα ότι ο σκοπός της ύπαρξης είναι η ευτυχία του ανθρώπου, έχει μάλλον καλυφθεί με ευαγγελικούς όρους και βιβλική διδασκαλία. Ο Θεός βασιλεύει στον ουρανό για την ευτυχία του ανθρώπου. Ο Ιησούς Χριστός ενσαρκώθηκε για την ευτυχία του ανθρώπου. Όλοι οι άγγελοι υπάρχουν για την ευτυχία του ανθρώπου κτλ. Τα πάντα για την ευτυχία του ανθρώπου! Και σας διαβεβαιώνω ότι αυτό είναι αντιχριστιανικό !!! Δεν είναι ο άνθρωπος ευτυχισμένος; Δεν ήταν στα σχέδια του Θεού να είναι ο άνθρωπος ευτυχισμένος; Ναι. Αλλά σαν δευτερεύοντας στόχος, όχι πρωταρχικός!

Υπήρχε εκείνος ο καλός άνθρωπος, που οι ασαφείς σκεπτικιστές των ημερών μας θαύμαζαν τόσο πολύ, εκεί πέρα στην Αφρική, ο αγαπητός δρ. Σβάιτσερ. Είναι λαμπρός άνθρωπος. Φιλόσοφος, γιατρός, μουσικός, συνθέτης, αναμφίβολα ένας λαμπρός άνθρωπος. Αλλά ο δρ. Σβάιτσερ δεν είναι πιο Χριστιανός από ένα τριαντάφυλλο και θα το αποκαλούσε προσωπική προσβολή να τον πει κάποιος Χριστιανό. Δεν βλέπει ο Χριστός να έχει κάποιο σεβασμό προς τη φιλοσοφία του ή τη ζωή του. Ο δρ. Σβάιτσερ είναι ανθρωπιστής. Καθόταν στην πλώρη της βάρκας περνώντας το πλατύ ποταμό του Κονγκό για να φτάσει στο σταθμό του και παρακολουθούσε τους Βέλγους αξιωματικούς με τα πανίσχυρα όπλα τους να πυροβολούν τους κροκόδειλους που λιάζονταν στις λασπερές όχθες κατά μήκος του ποταμού. Ήταν ειδικοί σκοπευτές. Θα χρησιμοποιούσαν αυτές τις ειδικές σφαίρες που ανατινάσσονται μέσα στον κροκόδειλο και απλά τους στέλνουν να στροβιλίζονται στον αέρα από τη συστολή των μυών. Θα πείτε: «Μα καλά, πώς ξέρεις τόσα πολλά.» Προς ντροπή μου είχα βρεθεί για το ίδιο πράγμα στο Νείλο. Κι αυτό ήταν το σπορ εκείνων των ανθρώπων που βρίσκονταν εκεί. Τους άρεσε αυτό που έκαναν και κρατούσαν λογαριασμό κι είχαν ένα κορδόνι δεμένο στο όπλο και έκαναν κόμπους κάθε φορά που σκότωναν ένα κροκόδειλο για να δουν πόσους είχαν σκοτώσει. Μια τεράστια κατασπατάληση της ζωής!

Κι εκεί ήταν που ο Σβάιτσερ είδε την ουσία της φιλοσοφίας του. Και ξέρετε ποια ήταν; Τρεις λέξεις : Σεβασμός στη ζωή. Σεβασμός στη ζωή! Τη ζωή του κροκόδειλου….., τη ζωή του ανθρώπου και άλλα είδη ζωής. Ο φίλος μου, ο Τζωρτζ Κλάιν, που ήταν μαζί μας την προηγούμενη βδομάδα και έχει επιστρέψει τώρα στο Γκαμπούν, βρισκόταν περίπου 50 ή 60 μίλια μακριά από το σταθμό του δρ. Σβάιτσερ. Ξέρετε ο δρ. Σβάιτσερ πιστεύει τόσο πολύ στο σεβασμό για τη ζωή που δεν του αρέσει να αποστειρώνει το χειρουργείο του. Έχει το πιο βρώμικο χειρουργείο στην Αφρική. Επειδή τα βακτηρίδια είναι ζωή και δεν θέλει να βλάψει

κανένα από τα καλά βακτηρίδια μαζί με τα κακά, έτσι είναι της άποψης: Άστα να αυξάνονται όλα μαζί.

Έσπασε το αρμόνιό του. Κάποιος του είχε στείλει ένα αρμόνιο και τα μέσα για να το παίζει. Ο Κλάιν είναι πολύ καλός στο αρμόνιο κι επίσης επισκευάζει αρμόνια κι έτσι πήγε να δει το δρ. Σβάιτσερ κι ο δρ. Σβάιτσερ του είπε: «Τζωρτζ, νομίζεις ότι μπορείς να φτιάξεις το αρμόνιό μου;» «Μπορεί. Ας δοκιμάσω.» Έτσι έβγαλε την πλάτη και προς έκπληξή του ανακάλυψε μια τεράστια φωλιά κατσαριδών. Με το χαρακτηριστικό αμερικάνικο ενθουσιασμό και ζήλο ο Τζωρτζ άρχισε να πατά τις κατσαρίδες για να μην αφήσει να του ξεφύγει καμιά. Τότε ο καλός γιατρός έτρεξε με τα μαλλιά σηκωμένα και του φώναξε θυμωμένα: «Σταμάτα αυτό που κάνεις αυτή τη στιγμή!» Ο Τζωρτζ του είπε: «Γιατί; Καταστρέφουν το αρμόνιό σου.» Κι εκείνος απάντησε: «Εντάξει, κάνουν αυτό που είναι στη φύση τους. Δεν μπορείς να τις σκοτώνεις.» Έτσι ένα απ΄ τα αγόρια μπήκε μέσα και είπε: «Εντάξει, κύριε Κλάιν.» Άπλωσε το χέρι πολύ προσεκτικά, τις μάζεψε, τις έβαλε σε μια μικρή τσαντούλα κλείνοντας το πάνω μέρος κι έτσι βάζοντάς τις όλες μέσα, τις πήγε στη ζούγκλα και τις ελευθέρωσε.

Εδώ έχουμε έναν άνθρωπο που πίστευε τη φιλοσοφία του, το σεβασμό στη ζωή. Ήταν εντελώς αφοσιωμένος σ’ αυτό! Ήταν αμετακίνητος! Ακόμα κι όταν ερχόταν στο θέμα της κατσαρίδας ή του μικροβίου. Βλέπετε; Αυτό είναι ο ανθρωπισμός. Αυτή είναι η πιστότητα.

Τώρα σας ρωτώ: Ποια είναι η φιλοσοφία των ιεραποστόλων; Ποια είναι η φιλοσοφία του ευαγγελισμού; Ποια είναι η φιλοσοφία του Χριστιανού;

Αν με ρωτήσετε γιατί πήγα στην Αφρική, θα σας πω πως κύριος λόγος που πήγα ήταν για να βελτιώσω τη δικαιοσύνη του Θεού. Δεν πίστευα ότι είναι σωστό για οποιονδήποτε να πάει στην κόλαση χωρίς την ευκαιρία να σωθεί. Έτσι πήγα για να δώσω στους φτωχούς αμαρτωλούς την ευκαιρία να πάνε στον ουρανό. Δεν το εξέφρασα με πολλά λόγια, αλλά αν αναλύσετε αυτό που μόλις είπα, ξέρετε τι είναι; Ανθρωπισμός. Χρησιμοποιούσα απλά τα εφόδια του Ιησού Χριστού σαν μέσο για να βελτιωθούν οι ανθρώπινες συνθήκες της δυστυχίας και της μιζέριας. Κι όταν πήγα στην Αφρική, ανακάλυψα ότι δεν ήταν φτωχοί, αγράμματοι, ασήμαντοι ειδωλολάτρες που έτρεχαν μέσα στα δάση να βρουν κάποιον να τους πει πώς να πάνε στον ουρανό. Ήταν τέρατα ανομίας !!! Ζούσαν σε πλήρη και ολοκληρωτική απείθεια και περιφρόνηση απέναντι στη γνώση του Θεού! Γιατί είχαν πολύ περισσότερη γνώση απ’ αυτή που είχα ποτέ φανταστεί ότι είχαν!

Άξιζαν την κόλαση! Διότι είχαν αρνηθεί πλήρως να βαδίσουν μέσα στο φως της συνείδησής τους και μέσα στο φως του νόμου που είναι γραμμένος μέσα στην

καρδιά τους και την ομολογία της φύσης και της αλήθειας που γνώριζαν! Κι όταν το ανακάλυψα αυτό, σας διαβεβαιώνω ότι ήμουν τόσο θυμωμένος με το Θεό που σε μια περίπτωση στην προσευχή Του είπα ότι ήταν ένα φοβερά… μικρό πράγμα αυτό που είχε κάνει να με στείλει εκεί έξω για να προσεγγίσω αυτούς τους ανθρώπους που περίμεναν κάποιον να τους πει πώς να πάνε στον ουρανό. Όταν έφτασα εκεί, ανακάλυψα ότι ήξεραν ήδη για τον ουρανό και δεν ήθελαν να πάνε εκεί και ότι αγαπούσαν την αμαρτία τους και ήθελαν να μείνουν μ’ αυτή.

Είχα πάει εκεί, παρακινημένος από ανθρωπισμό. Είχα δει φωτογραφίες λεπρών, είχα δει φωτογραφίες από πληγές, είχα δει φωτογραφίες από κηδείες ντόπιων και δεν ήθελα αυτά τα ανθρώπινα όντα που βρίσκονταν δίπλα μας να υποφέρουν στην κόλαση αιώνια μετά από μια τέτοια δυστυχισμένη ζωή πάνω στη γη. Ήταν όμως εκεί στην Αφρική, που ο Θεός άρχισε να σχίσει το επικάλυμμα αυτού του ανθρωπισμού! Κι ήταν εκείνη την ημέρα στο υπνοδωμάτιό μου με την πόρτα κλειδωμένη που πάλεψα με το Θεό. Διότι βρισκόμουν εκεί και πάλευα με το γεγονός ότι οι άνθρωποι που εγώ νόμιζα ότι δεν γνώριζαν και ήθελαν να μάθουν πώς να πάνε στον ουρανό και έλεγαν: «Κάποιος να έρθει να μας διδάξει», στην πραγματικότητα δεν ήθελαν να αφιερώσουν χρόνο να μιλήσουν μαζί μου ή με οποιονδήποτε άλλο. Δεν είχαν το παραμικρό ενδιαφέρον για την Αγία Γραφή και κανένα ενδιαφέρον για το Χριστό κι αγαπούσαν την αμαρτία τους και ήθελαν να συνεχίσουν μ’ αυτήν. Κι εγώ βρισκόμουν σ’ εκείνο το μέρος εκείνο τον καιρό, όπου ένιωθα ότι όλο αυτό ήταν μια παρωδία κι ένα ψέμα κι εγώ είχα πουληθεί με δελτίο αποστολής! Και ήθελα να γυρίσω πίσω.

Εκεί μόνος στο δωμάτιό μου καθώς αντιμετώπιζα το Θεό ειλικρινά με ό,τι ένιωθε η καρδιά μου, μου φαινόταν ότι Τον άκουσα να λέει: «Ναι. Ο Κριτής όλης της γης δεν θα πράξει το σωστό; Οι ειδωλολάτρες είναι χαμένοι. Και θα πάνε στην κόλαση, όχι γιατί δεν άκουσαν το ευαγγέλιο. Θα πάνε στην κόλαση, διότι είναι αμαρτωλοί, που αγαπούν την αμαρτία τους! Και επειδή αξίζουν την κόλαση. αλλά, δεν σε έστειλα εκεί γι’ αυτούς. Δεν σε έστειλα για χάρη τους.» Και άκουσα τόσο καθαρά όσο δεν είχα ακούσει ποτέ, παρόλο που δεν ήταν φυσική φωνή, αλλά ήταν η ηχώ της αλήθειας των αιώνων που έβρισκε το δρόμο μέσα σε μια ανοιχτή καρδιά. Άκουσα το Θεό να λέει στην καρδιά μου εκείνη τη μέρα κάτι όπως αυτό: «Δεν σε έστειλα στην Αφρική για χάρη των ειδωλολατρών. Σε έστειλα στην Αφρική για Μένα. Αυτοί άξιζαν την κόλαση!! Αλλά τους αγαπώ!!! Και άντεξα την αγωνία της κόλασης γι’ αυτούς !!! Δεν σε έστειλα εκεί έξω γι’ αυτούς !!! Σε έστειλα εκεί έξω για Μένα! Δεν αξίζω Εγώ την ανταμοιβή των παθημάτων μου; Δεν αξίζω εκείνους για τους οποίους πέθανα;»

Όλα αντιστράφηκαν! Άλλαξαν τα πάντα! Και δεν εργαζόμουν πια για το Μιχαία και για δέκα αργύρια και μια στολή. Υπηρετούσα ένα ζωντανό Θεό! Δεν βρισκόμουν εκεί για τους ειδωλολάτρες. Βρισκόμουν εκεί για το Σωτήρα που υπέμεινε την αγωνία της κόλασης για μένα και που δεν το άξιζε. Αλλά Εκείνος τους δικαιούται. Επειδή πέθανε γι’ αυτούς.

Το βλέπετε; Ας το συνοψίσουμε. Ο Χριστιανισμός βλέπει: «Ο σκοπός όλης της ύπαρξης είναι η δόξα του Θεού.» Ο ανθρωπισμός λέει: «Ο σκοπός όλης της ύπαρξης είναι η ευτυχία του ανθρώπου.»

Το ένα γεννήθηκε στην κόλαση, η αποθέωση του ανθρώπου. Και το άλλο γεννήθηκε στον ουρανό, η δόξα και η ύψωση του Θεού! Και το ένα είναι ο Λευίτης που υπηρετεί το Μιχαία και το άλλο είναι μια καρδιά που χωρίς να το αξίζει υπηρετεί το ζωντανό Θεό, επειδή αυτή είναι η υψηλότερη τιμή στο σύμπαν.

κι αυτός είναι επειδή ο Ιησούς Χριστός αξίζει

Ζητήστε να σας αποστέλλονται ταχυδρομικώς τα φυλλάδια

με τα άρθρα για την αναζωπύρωση στην Ελλάδα

σε έντυπη μορφή εντελώς δωρεάν

Συμπληρώστε τα στοιχεία σας

ΠΡΑΓΜΑΤΙΣΜΟΣ

ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ

ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΙ, ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΙ Ή ΤΙΠΟΤΑ ΑΠ’ ΤΑ ΔΥΟ;