Το μυστικό μονοπάτι που οδηγεί στην παρουσία Του

«Ξέρω ότι είναι κάπου εδώ. Μπορώ να πω ότι είμαι κοντά. Πρέπει να υπάρχει τρόπος για να μπω εκεί μέσα. Ω, εκεί είναι. Παρόλο που αυτό το μονοπάτι στ' αλήθεια δεν φαίνεται όμορφο. Μάλιστα είναι κάπως ραγισμένο και ματωμένο. Ας δούμε πως ονομάζουν αυτό το μονοπάτι. Μετάνοια. Είσαι σίγουρος ότι αυτός είναι ο δρόμος; Είσαι σίγουρος ότι αυτός είναι ο τρόπος που θα μπορέσω να αγγίξω το στόχο μου, το πρόσωπό Του και την παρουσία Του; Θα ρωτήσω ένα συνοδοιπόρο. Μωυσή, τι λες εσύ; Βρέθηκες εκεί. Πες μου.

«Και είπε Κύριος προς τον Μωυσήν, Και τούτο το πράγμα το οποίον είπας, θέλω κάμει, διότι εύρηκας χάριν ενώπιόν μου, και σε γνωρίζω κατ' όνομα. Και είπε, Δείξον μοι, δέομαι, την δόξαν σου.»

«Και είπε, Δεν δύνασαι να ίδης το πρόσωπόν μου, διότι άνθρωπος δεν θέλει με ιδεί, και ζήσει.» (Έξοδ. 33/λγ':17-18,20)

Όταν ο Μωυσής ζήτησε από το Θεό να του δείξει τη δόξα Του, ο Κύριος τον προειδοποίησε ότι κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να Τον δει και να ζήσει. Ακόμα και στην καινή διαθήκη αυτή η δήλωση είναι αληθινή. Μόνο οι νεκροί μπορούν να δουν το Θεό. Υπάρχει μια σύνδεση ανάμεσα στη δόξα Του και το θάνατό μας.

Όταν ο Μωυσής άρχισε να πιέζει την υπόθεση αυτή με το Θεό και είπε: «Θέλω. Πρέπει.», είχε ήδη το σχεδιάγραμμα της σκηνής του μαρτυρίου. Ήταν ο άνθρωπος που ο Θεός επέλεξε για να λάβει τις αρχιτεκτονικές λεπτομέρειες του μοντέλου σωτηρίας προ Γολγοθά και της απόλυτης αποκατάστασης και επιστροφής στην παρουσία Του. Αναμφίβολα ο Μωυσής κοίταξε στη σκηνή του μαρτυρίου και στο νόμο και σκέφτηκε: «Δεν είναι στην πραγματικότητα αυτό. Αυτό είναι μόνο ένα είδος κάποιου μοντέλου απ' αυτό που θα κάνει ο Θεός. Είναι μόνο ένας τύπος, μια σκιά.» Νομίζω ότι ήξερε ότι τα έπιπλα και τα σκεύη της σκηνής είχαν όλα συμβολική σημασία. Ήθελε να δει την τέλεια έκβαση, αυτό που θα προέκυπτε. Αυτός ο άνθρωπος ξεκίνησε να φτιάχνει «ένα τόπο λατρείας» τόσο μεγάλο για να σταθεί ικανή να τον φτιάξει μια μόνο γενιά, που είπε: «Δείξε μου τη δόξα Σου.» Τότε ήταν που ο Θεός του είπε: «Δεν μπορείς. Μόνο οι νεκροί μπορούν να δουν το πρόσωπό Μου.»

Γι' αυτό μ' αρέσει να διαβάζω για τις ενορατικές προσευχές ανθρώπων όπως η Έιμυ Σεμπλ Μακφέρσον και ο Ουίλλιαμ Σέιμουρ, ο οποίος συνήθιζε να κολλάει το κεφάλι του πάνω σ' ένα καφάσι με μήλα στις ολονύκτιες συναθροίσεις προσευχής στην Αζούζα Στρητ και να προσεύχεται να κατέβει η δόξα του Θεού κάτω. Πιστεύω ότι όταν αυτές οι διαφορετικές, αλλά ενωμένες προσευχές του λαού του Θεού συγκεντρωθούν και εν τέλει φτάσουν στην κορυφή της δύναμης, της πείνας και της έντασης, στο τέλος θα είναι για το Θεό «πάρα πολύ» για να αργοπορήσει περισσότερο. Στο τέλος θα πει: «Αυτό είναι. Δεν θα περιμένω άλλο. Ήρθε η ώρα!»

Αυτό συνέβη στην Αργεντινή στα 1950. Ένας άνθρωπος ονόματι Έντουαρντ Μίλλερ έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο, «Κλάψε για Μένα, Αργεντινή», στο οποίο περιγράφει μία από τις πηγές της μεγάλης αναζωπύρωσης στην Αργεντινή που προοριζόταν να επηρεάσει τη Νότιο Αμερική και τελικά ολόκληρο τον κόσμο. Ο δρ. Μίλλερ είναι σήμερα 80 ετών, αλλά περισσότερο από τέσσερις δεκαετίες πριν ήταν ένας από τους ελάχιστους ιεραποστόλους των Πεντηκοστιανών ή του Πλήρους Ευαγγελίου που υπηρετούσαν στην Αργεντινή. Λέει για την ιστορία 50 φοιτητών στο Βιβλικό Ινστιτούτο της Αργεντινής που άρχισαν να προσεύχονται και δέχτηκαν μια αγγελική επίσκεψη.

Έπρεπε να αναβάλλουν τα μαθήματα εξαιτίας του έντονου βάρους προσευχής που είχαν για το έθνος της Αργεντινής. Κάθε μέρα για 49 μέρες στη σειρά, αυτοί οι μαθητές προσεύχονταν και μεσίτευαν για την Αργεντινή μέσα σ' αυτό το Βιβλικό σχολείο. Εκείνη την εποχή η Αργεντινή ήταν μια πνευματικά έρημη και άκαρπη γη, καθόσον ήξερε ο δρ. Μίλλερ. Είπε ότι γνώριζε μόνο 600 πιστούς πληρωμένους με Πνεύμα Άγιο σ' ολόκληρο το έθνος κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης του Χουάν Περόν.

Ο δρ. Μίλλερ μου είπε ότι δεν είχε δει ποτέ ανθρώπους να κλαίνε τόσο έντονα και για τόσες πολλές ώρες στην προσευχή. Η πηγή και ο σκοπός πρέπει να ήταν υπερφυσικά. Δεν ξέρουμε πολλά για τη μεσιτεία σήμερα. Πολλοί από μας νομίζουν ότι αποτελείται από ξεφωνητά εναντίον των πονηρών πνευμάτων, όμως δεν είναι αυτό που χρειάζεται να λάβει χώρα. Απλά έχουμε ανάγκη τον «Πατέρα» να φανερωθεί.

Θα μπορούσε να περιγραφτεί μόνο ως «υπερφυσικό κλάμα»

Ο δρ. Μίλλερ μου είπε ότι αυτοί οι φοιτητές έκλαιγαν κάθε μέρα. Ανέφερε ένα νεαρό που είχε ακουμπήσει το κεφάλι του πάνω σε τοίχο από τούβλα και τσιμέντο και έκλαιγε μέχρι που τέσσερις ώρες αργότερα μία γραμμή από δάκρυα είχαν τρέξει πάνω στον πορώδη τοίχο. Μετά που πέρασαν έξι ώρες, στεκόταν μέσα σε μια λακκούβα από τα ίδια του τα δάκρυα! Αυτοί οι νεαροί μεσίτες έκλαιγαν μέρα με τη μέρα και μου είπε ότι θα μπορούσε να περιγραφτεί μόνο ως υπερφυσικό κλάμα. Αυτοί οι φοιτητές δεν μετανοούσαν απλά για κάτι που είχαν κάνει. Το Πνεύμα τους είχε κινήσει προς κάτι που ονομάζεται «εντεταλμένη μετάνοια», κατά την οποία άρχισαν να μετανοούν γι' αυτά που είχαν λάβει χώρα στην πόλη τους, την περιοχή τους και τη χώρα της Αργεντινής από άλλους.

Ο δρ. Μίλλερ είπε ότι την 15η μέρα της συνεχούς μεσιτικής προσευχής και κλάματος ενώπιον του Κυρίου, ήρθε ένας προφητικός λόγος που διακήρυττε: «Μην κλαίτε πλέον, διότι ο Λέων της φυλής του Ιούδα κατήσχυσε επί του άρχοντα της Αργεντινής. 18 μήνες αργότερα οι Αργεντινοί γέμιζαν τις ευαγγελιστικές συναθροίσεις θεραπείας σε ποδοσφαιρικά γήπεδα που χωρούσαν 180.000 ανθρώπους και ακόμα και τα μεγαλύτερα στάδια στη χώρα δεν ήταν αρκετά μεγάλα για να χωρέσουν τα πλήθη.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τι μου είπε:

«Αν ο Θεός μπορέσει να σηκώσει αρκετούς ανθρώπους σε μια περιοχή που θα απορρίψουν την κυριαρχία και την εξουσία του σατανά, αν αρκετός από το λαό του Θεού απορρίψει την εξουσία του σατανά με το σωστό τρόπο, με μετάνοια, με συντριβή και με μεσιτική προσευχή, τότε ο Θεός θα πετάξει μια αναγγελία έξωσης πάνω στην είσοδο της δαιμονικής δύναμης που δεσπόζει σ' αυτή την περιοχή. Κι όταν το κάνει αυτό, τότε υπάρχει ένα φως και μια δόξα που αρχίζει να έρχεται.»

Προσευχόμαστε πραγματικά για ένα άνοιγμα στους ουρανούς πάνω από τις πόλεις μας και το έθνος μας έτσι ώστε όταν η δόξα του Θεού έρθει, οι άνθρωποι στην περιοχή μας να μην μπορούν να αντισταθούν πλέον, επειδή το οχυρό των δαιμονικών δυνάμεων έχει συντριφθεί. Πώς συμβαίνει αυτό; Λαμβάνει χώρα μέσα από μια επίσκεψη της φανέρωσης της δόξας του Θεού. Ω, να υψώνονταν εκείνες οι «προσευχές» που θα έκλειναν τις πύλες της κόλασης και θα άνοιγαν τα παράθυρα του ουρανού!

Μας αρέσει να χορεύουμε γύρω από καιόμενες βάτους

Ένα από τα προβλήματά μας είναι ότι όποτε έχουμε καλές συναθροίσεις ή νιώθουμε σαν να έρχεται αναζωπύρωση, έχουμε την τάση να κατασκηνώνουμε σ' εκείνο το σημείο κι εκτός απ' αυτό να αποσύρουμε την εκζήτησή μας για το Θεό για να μπορούμε να χορεύουμε γύρω από τις καιγόμενες βάτους. Έχουμε τόσο πολύ παγιδευτεί σ' αυτό που συνέβη στη βάτο που δεν επιστρέφουμε ποτέ στην Αίγυπτο για να ελευθερώσουμε το λαό!

Ο Θεός λέει στην Εκκλησία Του ότι δεν είναι αρκετό απλά και μόνο να είναι ευλογημένη. Δεν είναι αρκετό να λαμβάνει τα δώρα Του και να βαδίζει μέσα στο χρίσμα Του. Δεν θέλω περισσότερες ευλογίες. Θέλω Αυτόν που ευλογεί. Δεν θέλω περισσότερα χαρίσματα. Θέλω τον Δότη. «Εννοείς ότι δεν πιστεύεις στα χαρίσματα γι' αυτό δεν θέλεις τις ευλογίες του Θεού;» Όχι, εννοώ ότι μερικές φορές μέσα στη συναισθηματική μας αναταραχή θέλοντας να δούμε κάτι από τον «άλλο κόσμο» να επισκέπτεται για λίγο αυτό τον κόσμο, καταβαλλόμαστε και παρεκκλίνουμε από το θείο στόχο μας. Μη σε συνεπαίρνουν τα «παιχνίδια» που έχει ο Θεός. Θέλει Εκείνος να σε συνεπαίρνει.

(Χρησιμοποιώ τον όρο «παιχνίδια» για να περιγράψω τη στάση μας απέναντι στα χαρίσματα του Θεού. Δεν προσπαθώ να υποβαθμίσω ή να υποτιμήσω τον αληθινό σκοπό και την αξία αυτών των υπερφυσικών δόσεων από το Θεό. Ο Θεός δε μας έδωσε πολύτιμα χαρίσματα όπως το χάρισμα της προφητείας, το λόγο γνώσεως ή το χάρισμα των θεραπειών για να τα χρησιμοποιούμε και να εντυπωσιάζουμε τη σάρκα ή να επηρεάζουμε ανθρώπους. Δίδονται με σκοπό να οικοδομήσουν και να εξοπλίσουν το Σώμα του Χριστού για το έργο της διακονίας.)

Η διακονία μου απαιτεί να ταξιδεύω πολύ συχνά κι όταν επιστρέφω στην οικογένειά μου δεν εξάπτομαι όταν τα παιδιά μου εκτοξεύουν ερωτήσεις όπως «Τι μου έφερες, μπαμπάκα; Μου πήρες τίποτα;» Κατανοώ ότι αυτό είναι φυσιολογικό για τα μικρά παιδιά, αλλά αυτό που πραγματικά θέλω, αυτό που ονειρεύομαι σχεδόν κάθε μέρα που βρίσκομαι μακριά είναι η στιγμή που η εξάχρονη κόρη μου θα συρθεί στην αγκαλιά και να μου κάνει «αγαπούλες» χωρίς τις σκέψεις για το τι παιχνίδι έχω στριμώξει μέσα στη βαλίτσα μου. Νομίζω ότι αυτό είναι που θα θυμούνται και τα παιδιά μου χρόνια αργότερα, δεκαετίες μετά που τα παιχνίδια και τα μικρά πράγματα έχουν εξαφανιστεί σε κάποιο σκουπιδότοπο. Ο Πατέρας επιθυμεί το ίδιο πράγμα. Οι βιαστές του Θεού θέλουν το Θεό! Ούτε τα «πράγματα του Θεού» δεν ικανοποιούν κάποιον που είναι «άνδρας κατά την καρδίαν Του». (Πραξ. 13/ιγ':22)

Τον περισσότερο χρόνο όταν δεχόμαστε μια επίσκεψη από το Θεό, τα μάτια μας βρίσκονται σε λάθος πράγμα. Θέλουμε τα πνευματικά Του «παιχνίδια». Του λέμε: «Άγγιξέ με, ευλόγησέ με, Πατέρα» κι έχουμε καταφέρει να μεταστρέψουμε τις τοπικές εκκλησίες μας σε «ευλόγησέ με» κλαμπ. Πουθενά μέσα στη Γραφή το θυσιαστήριο (σ.τ.μ.: έτσι ονομάζουν το χώρο μπροστά από τον άμβωνα ή την πλατφόρμα που καλούν τους ανθρώπους για προσευχή.) δεν είναι «το μέρος της ευλογίας». Το θυσιαστήριο υπάρχει μόνο για ένα πράγμα. Ρώτησε μόνο εκείνο το μικρό αρνάκι που μεταφέρθηκε στο θυσιαστήριο. Δεν είναι μέρος ευλογίας. Είναι μέρος θανάτου. Αν όμως μπορέσουμε να δεχτούμε αυτό το θάνατο, τότε ίσως μπορέσουμε να δούμε το πρόσωπο του Θεού.

Γιατί μιλάς για το θάνατο τόσο πολύ;

Μιλάω για το αντίστοιχο του θανάτου στην Καινή Διαθήκη, το οποίο είναι η μετάνοια, η συντριβή και η ταπείνωση ενώπιον του Κυρίου. Πάρα πολλές φορές ομολογούμε μόνο με τα χείλη το Λόγο του Θεού. Λέμε ότι είναι αληθινός, αλλά ενεργούμε σαν να μην είναι. Τι θα γινόταν αν ο Θεός εννοούσε αυτό που έλεγε; Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα αν είναι αλήθεια ότι μόνο οι νεκροί άνθρωποι βλέπουν το πρόσωπό Του;

Πολύ εύκολα ικανοποιούμαστε με πράγματα που δεν είναι ακριβώς αυτό που πρέπει να είναι. Επιμένω σ' αυτό το σημείο διότι η Εκκλησία βρίσκεται σε σοβαρό κίνδυνο να σταματήσει για ακόμα μία φορά στην «καιόμενη βάτο» σ' αυτή την θαυμαστή επίσκεψη της παρουσίας του Θεού. Υπάρχει ένας μεγαλύτερος σκοπός πίσω από τις συναθροίσεις που λαμβάνουν χώρα σ' ολόκληρο τον κόσμο (και δεν είναι μόνο για να ευλογηθούμε). Ο Θεός θέλει να ανοίξουν οι ουρανοί πάνω στις πόλεις μας έτσι ώστε οι άνθρωποι που είναι χωρίς Θεό να γνωρίσουν ότι Αυτός είναι Κύριος και τους αγαπάει. Αυτός είναι λοιπόν ο πραγματικός σκοπός της επίσκεψης του Θεού ανάμεσα στους ανθρώπους. Πρέπει να βγάλουμε τα μάτια μας από τα «παιχνίδια» και να τα θέσουμε στο σκοπό.

Όπως ο Μωυσής πρέπει να κράξουμε κι εμείς: «Όχι, Σ' ευχαριστώ, Κύριε. Δεν είναι αρκετό. Θέλουμε περισσότερα, πρέπει να δούμε περισσότερα, θέλουμε να δούμε τη δόξα Σου. Δεν θέλουμε να δούμε μόνο πού βρισκόσουν. Θέλουμε να δούμε πού πηγαίνεις»

Εκεί πρέπει να σταθούμε καλώντας το Θεό να μας δείξει πού θα πάει ν' ανοίξει τους ουρανούς πάνω στις πόλεις μας. Αυτό είναι που ψάχνω. Θέλω μόνο να ανακαλύψω πού θα πάει για να μπορέσω να βρεθώ στο μέρος που θα ανοίξει. Κανένας πάνω στη γη δεν ανάβει το σπίρτο στις καιγόμενες βάτους. Μόνο ο Θεός μπορεί να το κάνει αυτό. Το δικό μας μέρος περιλαμβάνει την περιπλάνηση μέσα στην έρημο μέχρι να βρούμε εκείνο το σημείο κι έπειτα να θυμηθούμε να βγάλουμε τα παπούτσια μας, διότι πατάμε πάνω σε άγιο έδαφος.