Όταν αποφασίσεις να εγκαταλείψεις το μόνιμο, αναπαυτικό σου κάθισμα στο πίσω μέρος της εκκλησίας για να εκζητήσεις Εκείνον, ο Θεός θα σου δώσει ένα σημείωμα αλλαγής διεύθυνσης. Από εκείνη τη στιγμή είσαι ένας πνευματικός ταξιδιώτης που περιφέρεται συνεχώς, ένας οδοιπόρος σε μια αιώνια πορεία πάνω στον τόπο της παρουσίας Του. ¹

Το πρόβλημα είναι ότι Εκείνος τον οποίον εκζητάς για ν' αγγίξεις, δεν στέκεται ακίνητος πολύ για να Τον βάλει ο άνθρωπος σε ένα μόνιμο κουτί (παρόλο που προσποιούμαστε ότι Τον έχουμε βάλει). Είναι σχεδόν σαν να διαλέγεις να εγκαταλείψεις την Αίγυπτο και είσαι πίσω από το Θεό μέσα στην Ερυθρά Θάλασσα. Η πρώτη συνάντηση με το Θεό της νεφέλης και της στήλης πυρός είναι μονάχα η αρχή.

Το πέρασμα σε ένα κεφάλαιο ζωής είναι ακόμα πιο θαυμαστό και αλησμόνητο. Υπάρχει όμως άλλο ένα πέρασμα μπροστά σου στην απώτερη όψη της ερήμου που συνδέεται με μια δοκιμασία πίστης. (Και δεν υπάρχει επιστροφή στις ανέσεις και στις λιχουδιές της «Αιγύπτου» του παρελθόντος.)

«Μα, Τόμμυ, δεν μ' αρέσει να ζω μ' αυτό . αυτό, αυτό το ανήσυχο συναίσθημα. Θα σταματήσω ποτέ να νιώθω ότι χρειάζομαι περισσότερο από Εκείνον;»

Θα σε βοηθούσε να σου έλεγα ότι όλοι οι πνευματικοί αστέρες των περασμένων αιώνων έζησαν σ' αυτή τη διεύθυνση της απελπισίας; Η Άγια Πείνα ήταν η οδός τους στο χωριό της Μετάνοιας και η Θεία Ανησυχία ήταν ο ταχυδρομικός τους κώδικας. Η πείνα τους ήταν μεγαλύτερη απ' αυτό που λάμβαναν και η θεία έλλειψη ικανοποίησης τους έκανε να προσεύχονται μια προσευχή όπως αυτή: «Δείξε μου τη δόξα Σου.» Δεν βάσιζαν την πίστη τους στην επιτυχία της εκζήτησής τους. Βάσιζαν την εκζήτησή τους στη δύναμη της πίστης τους.

Η μετάνοια μπορεί να επιταχύνει τη διαδικασία της εισόδου στην παρουσία Του. Η αληθινή μετάνοια γεννά θεία λύπη, η οποία γεφυρώνει το χάσμα της αμαρτίας που μας χωρίζει από Εκείνον. Επίσης γεννά απελπισία και συντριβή.

Αν η λατρεία ικετεύει την παρουσία του Θεού, φαίνεται ότι η μετάνοια θέτει μία διεκδίκηση της παρουσίας Του, επειδή Εκείνος δεν θα καταφρονήσει την κραυγή θυσίας μιας συντριμμένης και ταπεινωμένης καρδιάς (Ψαλμ. 51/να':17). Θέτει μία νόμιμη αίτηση για την παρουσία Του. Προμηθεύει καύσιμο, όπως όταν πατάς το γκάζι ενός αυτοκινήτου. Το πρόβλημά μας είναι ότι οι περισσότεροι από μας έχουμε ένα δικό μας κανόνα μετάνοιας. Το βλέπουμε σαν «μία περιστασιακή επίσκεψη στο χωριό της Μετάνοιας». Ο Θεός μας καλεί σε ένα τρόπο ζωής που να ζει μέσα στη μετάνοια. Να «κατοικεί» στο χωριό.

Νιώθεις ότι δεν μπορείς να αντέξεις το βάρος της πείνας σου πια; Σ' έχει κάνει η απελπισία σου να νιώσεις σαν να βρίσκεσαι στο όριο της θλίψης κάποιες φορές; Ίσως νιώθεις κάπως έτσι, αλλά το πρόβλημα βρίσκεται στο ότι έχεις απογοητευτεί από τους ανθρώπους (ίσως όχι ειδικά με όλους τους ανθρώπους) και νιώθεις αηδιασμένος με αυτό που ονομάζουμε εκκλησία (παρόλο που αγαπάς το σώμα της τοπικής εκκλησίας σου).

Ίσως δεν φαίνεται έτσι, αλλά ποτέ δεν βρισκόσουν σε καλύτερη κατάσταση! Γιατί; Η απελπισία είναι η διεύθυνση στην οποία ο Θεός στέλνει το χρίσμα.

Αν είσαι ικανοποιημένος με όλα όσα ο Θεός έχει κάνει, που δεν χρειάζεσαι και δεν επιθυμείς τίποτα περισσότερο, τότε ίσως δεν θα καταλάβεις και πάρα πολλά απ' αυτό το μήνυμα. Να είσαι ευγνώμων για κάθε δώρο και ευλογία, αλλά δεν «ευλογεί το Θεό» να συμπεριφέρεσαι σαν να είχες «αρκετά από Εκείνον». Ο Θεός γεννά μία απελπισία στην καρδιά σου, που σε αναγκάζει να εκζητάς όλο και περισσότερο από την παρουσία Του, η οποία με τη σειρά της σε κάνει να Τον θέλεις ακόμα πιο πολύ! Αυτός είναι ο μόνος αληθινός «γάμος που γίνεται στον ουρανό».

Η πίστη μας δεν βασίζεται σε συναισθήματα, αλλά πυροδοτείται από πόθο. Αγκυροβολούμε την πίστη μας σ' αυτά που είπε και υποσχέθηκε ο Θεός μέσα στον θεόπνευστο Λόγο Του, αλλά ο πόθος παρέχει το θάρρος και μας οδηγεί να εκζητήσουμε και να υπηρετήσομε το Θεό του Λόγου.

Η Γραφή λέει ότι ο Θεός είναι ο ενεργών εν ημίν και το θέλειν και το ενεργείν, κατά την ευδοκίαν αυτού (Φιλ. 2/β'13).

Το θέλημά Του είναι να ελκυστούν όλοι οι άνθρωποι προς τον Εαυτό Του (Ιωαν. 12/ιβ':32). Ζούμε σαν να λέει η πρώτη εντολή: «Αναγνώρισε την ύπαρξη Κυρίου του Θεού σου και να παραβρίσκεσαι σε συναθροίσεις από σεβασμό στη δύναμή Του.» Στην πραγματικότητα λέει, «Θα αγαπάς Κύριο το Θεό σου με όλη σου την καρδιά, με όλη σου την ψυχή, και με όλη σου τη διάνοια» (Ματθ. 22/κβ':37). Βρίσκεις έστω και μια ψυχρή, αδιάφορη, πρόχειρη, παγερά αντικειμενική, απαθή ή ήρεμη φράση σ' αυτή την εντολή;

Είναι «μια συνεχής και μόνιμη φλογερή σχέση»;

Νιώθεις την αίσθηση ότι κάτι λείπει από την Κυριακάτικη πρωινή θρησκευτική εμπειρία που ονομάζουμε εκκλησία; Είναι ο Θεός που έβαλε μέσα σου αυτή την απίστευτη πείνα και τη θεία έλλειψη ικανοποίησης. Ακόμα και όταν Σε ευλογεί, ανάβει μία βαθιά πείνα και λαχτάρα μέσα στα κατάβαθα της καρδιάς σου, που κράζει: «Πατέρα, Σε θέλω!»

Ο Θεός δεν μας καλεί σε ένα διανοητικό διάλογο, παρόλο που συνεργάζεται με τη διάνοια που μας έδωσε. Μας καλεί σε μία συνεχή και μόνιμη φλογερή σχέση, την οποία χαρακτήρισε σαν γάμο μεταξύ του επουράνιου Νυμφίου και της Νύμφης Του, της Εκκλησίας.

Οι πλατωνικές ή ψυχρές σχέσεις είναι ελληνική ιδέα. Η ιδέα του Θεού ήταν η ισόβια θερμή σχέση ανάμεσα στους δύο συζύγους. Ποια από τις δύο διάλεξε ο Θεός για τη σχέση Του με την εκκλησία; (Ποια από τις δύο χαρακτηρίζει περισσότερο τις συναθροίσεις της εκκλησίας μας;)

Καλούμαστε σε μια ζωή δυναμικής πίστης, που κατά διαστήματα τονίζεται από τα εναλλασσόμενα κύματα της σχεδόν αφόρητης πνευματικής πείνας και της ανείπωτης χαράς για τη βαθιά απάντηση στην πείνα μας.

Η εκζήτηση μπορεί να σε μεταφέρει στις πιο προκλητικές περιστάσεις, που θα βιώσεις ποτέ σου, επειδή η λατρεία σε πάει κάπου, που δεν μπορείς να πας διαφορετικά. Αυτό που κάνεις σ' αυτές τις περιστασιακές στιγμές της θείας απελπισίας, καθορίζει αν παραμένεις ένας εκζητητής του Θεού ή αν Τον αγγίζεις ήδη. Το πρώτο είναι καλό, όμως το δεύτερο είναι καλύτερο και η αλήθεια είναι ότι ο Θεός συνεχώς θα μας μετακινεί από το ρόλο του εκζητητή σ' εκείνου που έχει αγγίξει το Θεό και μετά πάλι στο ρόλο του εκζητητή. Σε τελευταία ανάλυση υπηρετούμε ένα Θεό που κινείται (και κρύβεται).

Ρώτησε τον αδελφό Σίλα, πού μπορεί να σε οδηγήσει η εκζήτηση και τι μπορεί να κάνει για σένα η λατρεία. Ο αδελφός Σίλας έγινε βοηθός στο μεγάλο ευαγγελιστή Παύλο.

Ο Σίλας ήταν ήδη ένας αξιοσέβαστος προφήτης στην εκκλησία της Ιερουσαλήμ και είχε εργαστεί καλά με τον Παύλο σε άλλες εκκλησίες. Σχεδίαζαν να κηρύξουν στους Φιλίππους στη Μακεδονία και ο Σίλας ήταν ενθουσιασμένος με αυτή την προσδοκία. Σε τελευταία ανάλυση, αυτή η εξόρμηση κανονίστηκε από τον Παύλο, αφότου έλαβε την «όραση του Μακεδόνα». Σίγουρα ο Θεός επρόκειτο να κάνει θαυμάσια πράγματα! Έπειτα μπήκαν μέσα στη ζώνη της άγιας απογοήτευσης.

Καλώς ήρθες στη ζώνη της άγιας απογοήτευσης

Όλη η κόλαση απελευθερώθηκε όταν έκαναν το βήμα με πίστη να υπακούσουν την ουράνια όραση του Παύλου. Στο δρόμο για την εκπλήρωση του σκοπού τους, ο Παύλος διέκοψε το ταξίδι τους για να βγάλει ένα δαιμόνιο από μια νεαρή κοπέλα που τους ακολουθούσε μέρες. Αυτό θύμωσε τόσο πολύ το ντόπιο επιχειρηματία, που ξεσήκωσαν ταραχή και κόντεψαν να σκοτώσουν τον Παύλο και το Σίλα!

Αντί να κηρύττουν το Ευαγγέλιο πάνω σε μια εξέδρα με τα επακολουθούντα σημεία και τεράστια, τους πέταξαν σε ένα υγρό μπουντρούμι σε μια φυλακή στους Φιλίππους, τους έδειραν και έβαλαν τα πόδια τους μέσα σε ξύλο (Πραξ. 16/ις'). Σ' αυτό το σημείο, μπορώ να φανταστώ το Σίλα, τον προφήτη να σκέφτεται ότι ήταν η κατάλληλη ώρα να ρωτήσει τον απόστολο Παύλο μερικές ερωτήσεις.

«Εντάξει, Παύλο. Λοιπόν, τι κάνουμε τώρα που είμαστε στη φυλακή;»

«Θα κάνουμε το ίδιο πράγμα που σκοπεύαμε να κάνουμε, αν ήμασταν έξω, Σίλα. Θα λατρεύσουμε.» (Φυσιολογικά αυτή την ώρα θα έπρεπε να αποθαρρυνθούν και να απογοητευθούν. Παρ' αυτά, αν θέλεις να είσαι από αυτούς που αγγίζουν το Θεό, θα πρέπει να φτάσει στο σημείο όπου οι περιστάσεις δεν θα επιβάλλονται πάνω σου, αλλά εσύ θα επιβάλλεσαι πάνω στις περιστάσεις!)

«Παύλο, σε χτύπησαν το ίδιο σκληρά μ' αυτό το ξύλο, όπως έκαναν εμένα; Πονάει η πλάτη μου, τα χέρια μου είναι σε αλυσίδες, τα πόδια μου μέσα στα ξύλα και νιώθω το κεφάλι μου να βρίσκεται σε δύο μέρη ταυτόχρονα. Είναι μεσάνυκτα, Παύλο. Δεν χρειάζεται να κοιτάξω το ρολόι μου για να σου πω ότι είναι μεσάνυκτα. Κοίτα μόνο πόσο σκοτεινά είναι εδώ μέσα . Παύλο, εδώ είσαι;»

(Αν μπορείς να φτάσεις στο σημείο, όπου θα μπορείς να λατρεύσεις τα μεσάνυκτα, μέσα σε ένα φυσικό και διανοητικό σκοτάδι που είναι τόσο πυκνό, που δεν μπορείς να δεις ούτε το χέρι σου μπροστά στο πρόσωπό σου ή να δεις οποιαδήποτε ελπίδα για το μέλλον μέσα σε όλο σου τον πόνο και τη σύγχυση, τότε μπορείς να υψωθείς πάνω από τις περιστάσεις.)

«Μη με τρομάζεις έτσι, Παύλο. Πραγματικά με χτύπησαν πολύ και πονάει η πλάτη μου.»
«Όλα εντάξει, Σίλα. Ας ψάλλουμε.»
«Παύλο, δεν μπορείς να ψάλλεις πολύ καλά. Στην πραγματικότητα, τραγουδάς απαίσια.»
«Λοιπόν, το ξέρω, αλλά πονάω κι εγώ πολύ.»

(Τι σε κάνει να ψάλλεις τα μεσάνυκτα; Σημαίνει ότι πρέπει να λατρεύσεις μέσα στον πόνο σου. Σημαίνει ότι πρέπει να κοιτάξεις πέρα από τις φυσικές και πνευματικές χειροπέδες, τις ανοικτές πληγές και το συντριπτικό βάρος των περιστάσεων που φαινομενικά κάνουν αδύνατη την εκζήτηση του προσώπου Του. Μη βάζεις χειροπέδες πάνω σου με το να σε στενοχωρούν περισσότερο οι γνώμες εκείνων που κάθονται δίπλα σου, ζουν μαζί σου, ή δουλεύουν κοντά σου, παρά η γνώμη Εκείνου που στέκεται πάνω από σένα. Μερικές φορές πρέπει να ξεχάσεις τους πάντες, έτσι ώστε να συγκεντρωθείς και να συνδεθείς μαζί Του.)

«Σίλας, τι να ψάλλουμε;»
«Δεν ξέρω.»
«Σίλα, σε πήρα μαζί μου για να με βοηθάς στους ύμνους. Τώρα πρέπει να με βοηθήσεις να ψάλλω.»
«Πονάω.»

Ίσως η καρδιά σου είναι συντριμμένη και το σώμα σου πονάει αυτή τη στιγμή. Τα πράγματα δεν πάνε καλά στη ζωή σου, και τα πάντα μέσα σου εύχονται να ήταν διαφορετικές οι καταστάσεις.

Υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι τα δάκρυα είναι δάκρυα, είτε πέφτουν σε μεταξωτά μαξιλάρια ή φθαρμένα λινά σεντόνια. Ο πόνος έρχεται στη ζωή όλων. «Αυτός ανατέλλει τον ήλιον αυτού επί πονηρούς και αγαθούς, και βρέχει επί δικαίους και αδίκους.» (Ματθ. 5/ε':45) Ο πόνος είναι πόνος, αλλά αν μπορείς να Τον εκζητήσεις μέσα στην κατασκότεινη νύχτα σου, ο πόνος σου μπορεί να γίνει ο άνεμος κάτω από τα φτερά σου που θα σε υψώσουν στην παρουσία Του!

Όταν ήρθες στον Κύριο, ήρθες επειδή τα πράγματα πήγαιναν τόσο καλά στη ζωή σου, που απλά ήθελες να βρεις κάποιον να ευχαριστήσεις; (Δεν το νομίζω.) Πολλοί, αν όχι οι περισσότεροι από μας ήρθαμε στον Κύριο, επειδή κάτι πήγαινε άσχημα ή κάτι καταστρεφόταν στη ζωή μας και δεν είχαμε που αλλού να στραφούμε.