Ο πόνος και η συντριβή πιθανόν να σε έφεραν κοντά Του την πρώτη φορά και ο πόνος και η συντριβή σίγουρα θα σε οδηγήσουν πίσω σ' Εκείνον χωρίς να αποτύχεις. Έχεις παρατηρήσει ότι, εκείνο το πράγμα που ο Θεός πλησιάζει, απ' αυτό το ίδιο πράγμα εμείς απομακρυνόμαστε; «Ο Κύριος είναι πλησίον των συντετριμμένων την καρδίαν, και σώζει τους ταπεινούς το πνεύμα.» (Ψαλμ. 34/λδ':18) Κι εμείς κάνουμε τα πάντα για να αποφύγουμε τον πόνο της συντριβής.

Η συντριβή μπορεί να έρθει μέσα από καταστροφική λύπη, συμφορά, ή αμαρτία. Μπορείς επίσης να έρθει μέσα από την αποφασιστικότητά μας να εκζητήσουμε Εκείνον, να Τον υπακούσουμε και να τολμήσουμε αδύνατα πράγματα με την δική Του προτροπή. Αυτή είναι μια συντριβή που εσύ τη δημιουργείς και μια ταπείνωση που την επιβάλλεις ο ίδιος στον εαυτό σου. Η νηστεία είναι ένας τρόπος για να το κάνεις αυτό.

Ο Παύλος ήταν ένας εκζητητής του Θεού που πάντα έψαχνε το επόμενο μέρος όπου ο Θεός θα υψωνόταν πάνω σε μια πόλη ή ένα έθνος. Ήταν φοβερά εθισμένος στο να εκζητά το Θεό και τους σκοπούς Του, που αυτό τον έκανε να γνωρίζει πολύ καλά τη συντριβή. Αυτή είναι η ταξιδιωτική περιγραφή του σε ένα μόνο κεφάλαιο από το βιβλίο των Πράξεων:

«.εμποδίσθησαν υπό του Αγίου Πνεύματος να κηρύξωσι τον λόγον εν τη Ασία . και εδοκίμαζον να υπάγωσι προς την Βιθυνίαν. Πλην δεν αφήκεν αυτούς το Πνεύμα. . Και ως είδε το όραμα, ευθύς εζητήσαμεν να υπάγωμεν εις την Μακεδονίαν, συμπεραίνοντες ότι ο Κύριος προσκαλεί ημάς δια να κηρύξωμεν το ευαγγέλιον προς αυτούς.» (Πραξ. 16/ις':6-10)

Αυτό είναι το πρότυπο του αδιάλειπτου εκζητητή του Θεού. Ο Παύλος ήταν πολύ καλά εκπαιδευμένος στην τέχνη του «να κινεί αδιάκοπα τα δάκτυλά του πάνω στις πτυχές του παραπετάσματος», διότι αυτό ήταν το τελευταίο μέρος πρόσβασης προς το Θείο. Αυτός ο άνθρωπος ζούσε με μία θεία έλλειψη ικανοποίησης.

«Για ένα λεπτό. Δεν είχε πει ο Παύλος ότι είχε μάθει να είναι αυτάρκης σε κάθε κατάσταση ή περίσταση;» ίσως ρωτήσεις. Ναι, ήταν. Συνέχισε τα λόγια του για να καθορίσει τι εννοούσε με τη λέξη «αυτάρκης»:

«Ουχί ότι λέγω τούτο διότι υστερούμαι. Επειδή εγώ έμαθον να ήμαι αυτάρκης εις όσα έχω. Εξεύρω να ταπεινώνομαι, εξεύρω και να περισσεύωμαι. Εν παντί τόπω και κατά πάντα είμαι δεδιδαγμένος, και να χορτάζωμαι και να πεινώ, και να περισσεύωμαι και να υστερώμαι.» (Φιλ. 4/δ':11-12)

Ο Παύλος ζούσε σε μια διαρκή κατάσταση θείας έντασης και έλλειψης ικανοποίησης. Εξέφραζε τη σταθερή πείνα του για το Θεό μέσα σε μια ζωή σκορπισμένη σε μια συνεχή εναντιότητα και ακατόρθωτα εμπόδια. Επανειλημμένα ακολουθούσε τον Κύριο στις ίδιες τις πύλες του θανάτου και Τον λάτρευσε σε κάθε βήμα αυτού του δρόμου.

Αυτός ο πρώην Φαρισαίος που έγινε απόστολος, αναζητούσε συνεχώς να αποβλέπει σε περισσότερα από το Θεό, περισσότερες ψυχές και περισσότερη νίκη πάνω στις παραταγμένες δυνάμεις του σκότους. Η ζωή του ήταν μία έντονη αναζήτηση για ακόμα μία συνάντηση με το Θεό και για ακόμα μία ευκαιρία που θα ευαρεστούσε και θα λάτρευε Εκείνον που πέθανε γι' αυτόν. Τα γραπτά του εκφράζουν πλούσια το στόμφο για θεία απελπισία.

«Δεν εξεύρετε, ότι οι τρέχοντες εν τω σταδίω, πάντες μεν τρέχουσιν, εις όμως λαμβάνει το βραβείον; Ούτω τρέχετε, ώστε να λάβητε αυτό. . αλλά δαμάζω το σώμα μου και δουλαγωγώ, μήπως εις άλλους κηρύξας, εγώ γείνω αδόκιμος.» (Α' Κορ. 9/θ':24,27)

Κατά κάποιο τρόπο δεν μπορώ να φανταστώ τον Παύλο να κάθεται σε ένα αναπαυτικό κάθισμα μιας εκκλησίας. Θα συνέχιζε να βλέπει στο βραβείο και θα ξεκινούσε να «πυγμαχεί στον αέρα» στη μέση της συνάθροισης και να διαλύει τα πάντα.

Οι άνθρωποι που εκζητούν το Θεό μερικές φορές γίνονται τόσο απελπισμένοι που κάνουν και τους γύρω τους να νιώθουν το ίδιο απελπισμένοι. Φαίνεται ότι όλα όσα ζητούν από τη ζωή τους είναι το «άγγιγμα». Οι ριζοσπαστικοί αυτοί εκζητητές του Θεού που τελικά αγγίζουν το Θεό, έχουν ένα τρόπο να μπαίνουν στις συναθροίσεις μας και τα μαλλιά τους καπνίζουν ακόμα από πρόσφατες συναντήσεις κάπου σε ένα ανώγειο. Αναζητούν πάντα άλλη μια φωτιά λατρείας που θα φυσήξει μαζί με τον πόθο τους και θα κάνει το Θεό να φανερωθεί και να κάνει σχεδόν αδύνατη τη συνηθισμένη καθοδήγηση μέσα στην εκκλησία. Μερικοί άνθρωποι, εκείνοι που ποτέ δεν «αγγίζουν» το Θεό, επειδή αρνούνται να Τον αναζητήσουν, ρωτούν συνεχώς: «Γιατί δεν μπορούν αυτοί οι ριζοσπαστικοί τύποι να προσαρμοστούν σε κάποια θέση διακονίας και να συγκεντρωθούν στο να πράττουν αγαθές πράξεις για το Θεό τα σαββατοκύριακα; Συμπεριφέρονται λες και πρέπει συνεχώς να μην κάνουμε άλλη δουλειά εκτός απ' το να ασχολούμαστε με το Θεό και ποτέ δεν είναι ικανοποιημένοι.»

Ξέρω κάποιον που άγγιξε το Θεό και ο οποίος διατύπωσε αυτή την απάντηση:

«Αδελφοί, εγώ δεν στοχάζομαι εμαυτόν ότι έλαβον αυτό. Αλλ' εν πράττω, τα μεν οπίσω λησμονών, εις δε τα έμπροσθεν επεκτεινόμενος, τρέχω προς τον σκοπό δια το βραβείον της άνω κλήσεως του Θεού εν Χριστώ Ιησού.» (Φιλ. 3/γ':13-14).

Αυτοί που αποστέλλονται

στους συντριμμένους ζουν

στη διεύθυνση της απελπισίας

Γιατί ο Θεός να σε έχει να ζεις στη διεύθυνση της απελπισίας; Μερικές φορές ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπορεί να σε χρησιμοποιήσει είναι να σε αποστείλει σαν απόστολο εκεί που βρίσκονται οι συντριμμένοι. Πρέπει να περάσεις μια περίοδο προετοιμασίας με συντριβή.

Ο Μωυσής πήγε στην έρημο πριν οδηγήσει τον Ισραήλ μέσα από την έρημο. Ο Ιησούς υπόμεινε πειρασμό στην έρημό Του πριν γίνει Εκείνος η απάντηση στην προσευχή που μας δίδαξε, να μας οδηγεί έξω από τον πειρασμό και να γίνει ο επιούσιος άρτος μας στη μέση της ερήμου μας.

Δεν υπάρχει πιο σύντομος δρόμος για να γίνεις μαθητής Του. Για να προσεγγίσεις του συντριμμένους, πρέπει να ταξιδέψεις μέσα από την κοιλάδα της συντριβής, ώστε το «πνευματικό διαβατήριό» σου να σφραγιστεί και να επικυρωθεί. Γιατί; Οι άνθρωποι στη δουλειά σου και στη γειτονιά σου έχουν ανάγκη να δουν να αντιμετωπίζεις τα ίδια προβλήματα με εκείνα που συναντούν και οι ίδιοι, αλλά να τα προσπερνάς με τη χαρά και τη δύναμη του Κυρίου ενώ Τον δοξολογείς.

Υποψιάζομαι ότι όταν ο Παύλος και ο Σίλας άρχισαν να ψάλλουν στο Θεό και να Τον λατρεύουν τα μεσάνυκτα, Εκείνος άφησε τον ουράνιο θρόνο Του και μπήκε μέσα σ' εκείνο το σκοτεινό μπουντρούμι και να τους απαντήσει με ύμνο κι Αυτός! «Σας αγαπώ κι Εγώ με όλη Μου την καρδιά.»

Η σπουδαιότητα του να ζεις στη διεύθυνση της απελπισίας δεν είναι ότι υποφέρεις για να λάβεις περισσότερα από τον Κύριο. Είναι ότι μαθαίνουμε να Τον λατρεύουμε και να Τον δοξολογούμε ανεξάρτητα από τις περιστάσεις ή την κοινωνική θέση που έχουμε στη ζωή. Η ικανοποίησή μας δεν βασίζεται σ' αυτά που μας συμβαίνουν, ή σ' αυτά που έρχονται στο διάβα μας. Βασίζεται αποκλειστικά στην αγάπη Του για μας. Είναι η ουσία μιας «ζωής νηστείας».

Εφόσον μαθαίνουμε πώς να λατρεύουμε και να ψάλλουμε και να Τον εκζητάμε ακόμα και μέσα στις πιο τρομακτικές νυκτερινές ώρες μας, θα καταφέρουμε περισσότερα από μόνο μια «ξαφνική επίσκεψή» Του. Όταν ο Θεός άκουσε τη λατρεία να υψώνεται από εκείνο το κελί της Φιλιππικής φυλακής, ήρθε τόσο ξαφνικά, που προκλήθηκε σεισμός και ταρακούνησε τις αλυσίδες όχι μόνο του Παύλου και του Σίλα. Η Γραφή λέει ότι όλοι οι φυλακισμένοι ελευθερώθηκαν.

«Και εξαίφνης έγεινε σεισμός μέγας, ώστε εσαλεύθησαν τα θεμέλια του δεσμωτηρίου, και παρευθύς ηνοίχθησαν πάσαι αι θύραι, και ελύθησαν πάντων τα δεσμά.» (Πραξ. 16/ις':26)

Δεν ψάλλεις μόνο για τον εαυτό σου. Ψάλλεις για την πόρνη κάτω στο δρόμο. Ψάλλεις για το ναρκομανή που βρίσκεται στο όμορφο διπλανό σπίτι, που δεν ξέρεις πώς να βγει μέσα από την κόλαση που ο ίδιος δημιούργησε στον εαυτό του. Ψάλλεις για το γείτονά σου που δεν γνωρίζει το Θεό και δεν θέλει να ζήσει ούτε μια μέρα ακόμη.

Δεν είναι ενδιαφέρον που αρκετοί φυλακισμένοι που θα ελευθερωθούν στην πόλη σου, ίσως εξαρτιόνται απ' το αν εσύ μπορείς να ψάλλεις μέσα στον πόνο και τη νυκτερινή απελπισία σου; Αυτό μας επιστρέφει στη συγκλονιστική αλήθεια ότι η εκκλησία δεν έχει να κάνει με σένα. Η εκκλησία έχει να κάνει μόνο με Εκείνον!

Ο Παύλος το καταλάβαινε αυτό. Κουβαλούσε μεσ' την καρδιά του ένα βάρος για τον ιουδαϊκό λαό που έκαιγε μέσα από τη ζωή του κι έτσι έγραψε αυτούς τους «ύμνους» γι' αυτό το λαό:

«Αλήθειαν λέγω εν Χριστώ, δεν ψεύδομαι, (έχων συμμαρτυρούσαν με εμέ την συνείδησίν μου εν Πνεύματι Αγίω,) ότι έχω λύπην μεγάλην και αδιάλειπτον οδύνην εν τη καρδία μου. Διότι ηυχόμην αυτός εγώ να ήμαι ανάθεμα από του Χριστού υπέρ των αδελφών μου, των κατά σάρκα συγγενών μου.» (Ρωμ. 9/θ':1-3)

Ποτέ μη φεύγεις ικανοποιημένος από μια συνάντησή σου με το Θεό

Ο Παύλος ποτέ δεν είχε πρόβλημα με την «εσωτερική εστίαση». Ολόκληρη η ζωή του και η διακονία του απλωνόταν εξωτερικά από την πρώτη συνάντησή του με την παρουσία του Θεού στο δρόμο για τη Δαμασκό που κράτησε τριάντα δευτερόλεπτα. Δεν έφυγε από αυτή τη συνάντηση ικανοποιημένος. Έφυγε από εκεί με μια παντοτινή και αθεράπευτη πείνα για περισσότερα από το Θεό, μαζί με τον άσβεστο πόθο να φέρει κι άλλους μέσα στην παρουσία Του, ακόμα κι αν αυτό του κόστιζε τη ζωή του πάνω εδώ στη γη!

Πότε ήταν η τελευταία φορά που σκεφτήκαμε «τους κατά σάρκα συμπατριώτες μας»; Αφήσαμε την πρώτη μας συνάντηση με το Θεό και στρέψαμε την προσοχή μας στον εαυτό μας ή στο Θεό και το χαμένο κόσμο που ο Ιησούς ήρθε να σώσει;

Αν άφηνες αυτό το φυλλάδιο που κρατάς και έλεγες στον εαυτό σου: «Είμαι τόσο απελπισμένος και πεινασμένος για Εκείνον που δεν αντέχω», θα σου έλεγα ότι βρίσκεσαι σε καλό σημείο.

Στο φυσικό τομέα, οι περισσότεροι από μας τρώμε περισσότερο απ' αυτό που χρειαζόμαστε, επειδή η πείνα μας είναι μεγαλύτερη από την ανάγκη μας. Δυστυχώς κάνουμε ακριβώς το αντίθετο, όταν αφορά τα πνευματικά πράγματα. Τρώμε ελάχιστα από το Θεό και σταματάμε γρήγορα παραμένοντας υποσιτιζόμενοι πνευματικά, επειδή προτιμάμε να κάνουμε συμπόσια με γλυκά, άχρηστα βρώμικα φαγητά. Όταν έχεις έλλειψη πείνας στο φυσικό ή τον πνευματικό τομέα της ζωής σου, πιθανόν κάτι να μην πηγαίνει καλά. Η αρρώστια καταβάλλει το σώμα σου ή η απάθεια τρώει τη ζωή από μέσα σου.

Όταν ξυπνήσει η πείνα σου, η υγεία σου επιστρέφει. Πεινάς για το Θεό; Ελπίζω τελειώνοντας μ' αυτό το φυλλάδιο να νιώσεις άσχημα και μόνιμα πεινασμένος για Εκείνον.