ATATÜRK bu siyaseti, yabancı şirketlerin elindeki çok önemli varlıklarımızı millileştirirken de sürdürmüştür. Demiryolları, fabrikalar, tesisler hep parası tıkır tıkır ödenerek, hem de meteliğe muhtaç olduğumuz o dönemde ödenerek satın alınmıştır. Ama satın alınan sadece tesis değil, ülkenin ve DEVLET'in selametidir.

ATATÜRK'ten 40 yıl sonra, bu gerçeği farkedemeyip ABD ve BATI'ya kafa tutan, şirketlerinin üzerine yatmak isteyen ALLENDE, bu hatasını hayatıyla ödemiştir!... Hoş, onu deviren Pinoche'nin Şili'nin kalkınma ve güçlanmesinde daha büyük rolü olmuştur ya, neyse!..

Kısacası, ATATÜRK HAYSİYETLİ SİYASET GÜDER, GÜVENİLİR DEVLET ADAMI'dır. Her işi usûlüne uygun yapar. YILAN DELİĞİNE PARMAĞINI, ARI KOVANINA ÇOMAK SOKMAZ!. Bunun için Lozan'dan 4 yıl sonra borç indirimi şartı ile kabullendiğimiz "altınla ödeme" prensibini, Fethi Bey rüşvet almış bile olsa, dünya ekonomik bunalıma girmiş bile olsa, kabadayılıkla "ödemiyorum" diyerek reddedip mesele yaratmak istemez. Bilir ki, bu gibi durumlarda BATILILAR mutlaka ülke içinde karışıklık çıkarır, başımıza iş açarlar. Ağrı isyanının o günlere denk gelmesi, herhalde tesadüf değildi.

Gelelim İsmet'in höt höt ötüşüne!.. Hani tamamen "vatanseverlik"ten olduğuna inanmak istiyoruz ama, olaylar öyle demiyor. Onun Fethi Bey'le ezelî çekişmesi bir yana, kendi döneminde BATILILAR'a bu kadar kafa tutmayışı, verdiği tavizler, yaptığı gizli anlaşmalar, ve hele 1947'den sonraki teslimiyetçi politikası, bizi başka türlü düşünmeye itiyor. Sanki ATATÜRK'ü müşgül durumda bırakmak istermiş gibi bir niyet seziyoruz. Zaten bir sonraki bölümde, bu hususu ATATÜRK te dile getiriyor.

(24)- ATATÜRK burada sadece kendisinin müşgül durumda bırakıldığını söylemiyor, çok önemli bir siyasî taktiği açıklıyor.

ATATÜRK, yabancı ülkelere "Cumhurbaşkanlığı ile Başbakanlığın iki ayrı makam olduğu" ve "hükûmet işlerine karışmadığı" gibi bir intiba veriyor. Böylece çözülmeyen problemlerde "arabuluculuk" yapma veya istenmiyen tavizlerden kurtulma imkânı yaratıyor. Hatay meselesi gibi çok önemli konular dışında, kendisi muhatap olarak hiç bir meseleye girmek istemiyor.

Bu taktik bizim şimdiki beceriksiz politikacılarımıza yabancıdır. Hatta tam tersini uygularlar. Yani iktidarda olan ülke menfaatini savunuyorsa, muhalefet âdeta taviz verilmesini ister,vatan hainliği yapar. Muhalefette iken taviz verilmemesini savunan, iktidara gelince, hainleşir, hemen tavizi kendi verir.

Halbuki ABD yıllardır bizi bu eski taktik ile uyutmaktadır. ABD Başkanı, "Valla, size daha çok yardım edeceğiz, ama Senato istemiyor" der... Veya Temsilciler Meclisi'nden Ermeni anıtı yapma kararı çıkar, Başkan hemen bizi arar, "Valla, çok istedik, önliyemedik," der... Halbuki o da işin içindedir. Çünkü, ABD politikası TEK'tir...

Aslında ATATÜRK te borçların altınla ödenmemesi taraftarı idi. Ama İsmet Paşa'nın fayfaracılığını beğenmiyordu. Çünkü büyük sıkıntılar içinde olan BATI kamuoyu böyle bir tutumu haber alırsa, TÜRKİYE aleyhine dönebilirdi. Eğer hem borcu ödemez, hem de "ödenmesini savunan" Fethi Bey'i ön plana çıkarırsa, BATILILAR'a da bir oyun etmiş olacaktı. İşte Bitlisli İsmet'in karşısına Fethi Bey'in Serbest Fırka ile çıkışı, bu taktiğin ürünüdür.

Burada bir noktayı daha eklemek isteriz. ATATÜRK'ün farkında olduğu, ancak vehametinin boyutları tam olarak kestiremediği gerçek, aslında "HÜKÛMETE HİÇ SAHİP OLAMADIĞI" hususu idi!

(25)- Burada Kemâl Tâhir çok önemli bir İKTİSADÎ GERÇEK'ten söz ediyor.

Bütün KAPİTALİST ekonomi kurumları gibi BORSA da kâğıttan saraydır. Üflemekle yıkılabilir. BATI KAPİTALİST SİSTEMİ'nin temeli de BORSA ve KREDİ olduğu için, bu ikisinden birine halel geldi mi, bütün sistem sarsılır. Sistem bir sarsıldı mı, ekonominin gerçek millî servetten çok daha büyük boyuta ulaşmış olduğu bu ülkelerde, para sür'atle değer kaybeder. 1929'da, 1980'lerde, 2008/yd öyle olmuştur.

Şu anda sözü edilen "yeni bir dünya düzeni" de, yürümeyen bu sisteme koltuk değneği bulma çabasından ibarettir. DEVLETÇİLİK İLKESİ yazımızda ve EKONOMİ Eki'nde bu konuya geniş yer verdik.

(26)- Biz bu yazı ile biraz da o dönemle bu dönem arasındaki AHL^FK farkını göstermek istiyoruz. O dönemde milletvekilleri boğaz tokluğuna çalışıyormuş. Arada yolsuzluk yapan varmış.

Peki, bugün niye var?.. Milletvekili maaşı bir servet oldu. Parlamentodaki 550 kendini bilmezin yedikleri önlerinde, yemedikleri arkalarında!.. Bu sistemi ilk başlatan da Bitlis İsmet!

Demek ki, mesele boğazını doyurduktan sonra gözünü doyurmak!.. Biz deriz ki, böylelerinin gözünü TOPRAK doyursun!..

(27)- 1924 Anayasası'nın liberal özelliğini belirtmiştik. ATATÜRK, DEVLET kaynaklarının kıtlığı, AŞAR'ın kaldırılması ile vergi gelirlerinin dörtte bir kayba uğraması, o dönemde özel sektörün canlandırılması hevesini doğurmuştu. Amaç MİLLÎ UNSUR TÜRKLER'in ticarete ve sanayie el atmaları idi. Ancak bu konuda OSMANLI alışkanlığı devam etti. "Millî" açıkgözler, gayrımilli unsurlar olan Rum, Ermeni, Yahudiler ile işbirliği ederek yabancı firmaların temsilciliğine soyundular. Cumhuriyet döneminin ilk yolsuzlukları başladı.

Bu hastalığın çaresi TEK'tir. MİLLÎ EKONOMİ anlayışına sarılmak! Küçük karlar uğruna DEVLET'e kazık atacak, MİLLÎ SERVET'i yabancılara peşkeş çekmeye hazır kişilere en azından DEVLET sektöründe set çekmek!..

Bu sanıldığı kadar zor değildir. Müteahhitlik yapıp taahhüdünü yerine getirmeyenin, bir daha hiç bir müteahhit firmada görev alamıyacak şekilde idarî yönden cezalandırmak; vergi kaçıran, çürük mal satanların ticaret ve sanayiden men edilmesini sağlamak, hatta şahsî ve kaynağı belirsiz aile servetlerine el koymak ile bu namussuzları yola getirmek mümkündür.

Şurası muhakkak ki, DEVLET NİZAMI demek, namuslu insanların en az namussuzlar kadar imkanlara sahip olması, namussuzların, üçkâğıtçıların da tedricen imkânlardan mahrum edilmesi demektir.

(28)- O dönemde hiç değilse alacaklar takip ediliyormuş. Başbakan Demirel'in becerikli yeğeni suntayı "mobilya" diye "ihraç" edip vergi iadesi alıyor... Bir banka genel müdürü "dolarları fare yedi," deyip paçayı kurtarıyor!.(1993) Bir başkasının aldığı rüşveti, krediyi iç etmiş olana iade ettirmek için, Özal'ın hizmetçiden bozma karısı araya giriyor!.. Cin fikirliler "özel banka" kurup, mevduatı topladıktan sonra, kredileri kendi adamlarına verip bankayı "batırıyorlar"!.. Sonra Amerika'da, İsviçre'de yaşıyorlar. Ayakkabı kutularında dolarlar, yatak odalarında sıra sıra kasalar, içi dolu paralar çıkıyor. Başbakan Potamyalı Erdoğan oğluna telefonda "Sülâleyi topla! Evdeki paraları sıfırla!" diye talimat veriyor!..Yandaş olanlar deveyi hamuduyla yutuyor, sonra da "milletin a... na koyacağız" diye yaptığıyla övünüyor... Bunun adı da "verimli özel sektör" oluyor!..

(29)- Şimdi daha gelişmiş "teknikler" var. Adam önce yatırımcı DEVLET kuruluşuna genel müdür oluyor. Sonra ihaleleri kendi kurduğu şirkete veriyor!.. Veya o kuruluşa kendi adamlarını yerleştirip ayrıldıktan sonra, bir yabancı şirketin temsilcisi olarak eskiden yönettiği kuruluşla "iş" yapıyor. Adı yine "serbest teşebbüs"!..

Bir örnek verelim: Karayolları Genel Müdürlüğü'nün 45.000 personeli vardır. Bunların arasında TÜRKİYE'nin en iyi mühendisleri, mimarları, yöneticileri, işçileri, ustaları çalışır. TÜRKİYE'nin en büyük makine parkına sahiptir. Ama hükûmetin baskısı ile pek çok işini "müteahhid"e yaptırır. Neden?..

Bu müteahhitlerin maddi kaynağı yetersizdir. İş yapmadan yüksek avanslar alırlar, yabancı ülkeleden yüksek faizle kredi çekerler. Makine parkları yetersizdir. DEVLET'in araçlarını kiralarlar. Bazen elemanları yetmez, Karayolları onlara "ödünç" personel verir!.. Müteahhitle birlikte arkasındaki politikacılar da ziftlensin diye!.. Sonra yollar, köprüler çöker, akarsuların önü kapandığı için şehirleri sel basar! İşin adı da yine "serbest teşebbüs, piyasa ekonomisi" olur!

Zaman zaman yapılan suistimallerin kokusu çıkar, "otoyol ihalesi"nde olduğu gibi.. (1991) Ancak bütün partiler ayni zihniyetteki yiyiciler ile dolu olduğu için, kanunlar çalan-çırpandan yanadır. Servet Beyanı, "Nereden Buldun?" kuralı işlemez. Gösterişli mahkemeler sonunda herkes beraat eder. Yem olarak ortaya atılan bir kaç kişi ise, tıkıldıkları cezaevinden "infaz yasası" sayesinde hemen çıkarlar.

Bu dümen sadece KARAYOLLARI'nda değil; KÖY HİZMETLERİ'nde, DEVLET SU İŞLERİ'nde, ORDU'da, BELEDİYELER'de, hemen her yerde böyledir. Sonra yatırım maliyeti yüksek olunca, kabahat hep DEVLETÇİLİK'te bulunur.

Yahu DEVLET yemiyor, "demokrasi" ile DEVLET'in başına çöreklenen AKBABALAR yiyor!.. Bu gerçeği farkeden fakat yalnız kaldığı için önliyemiyen Bayındırlık Bakanı Erman Şahin'e de istifa etmekten başka şey kalnmıyor!(1995)

(30)- Ne kadar dürüst bir ifade değil mi?.. Belki hakikaten İsmet o dönemlerde öyle idi. Ama kendi döneminde oğlu Ömer'le ilgili iddialar ayyuka çıkmıştı... Hoş, ALLAH'ı var, şöyledir böyledir ama İsmet; Demirel ve Özal sülalesinin yanında zemzemle yıkanmış gibi pir-u pâk kalır!..

(31)- Gerçekten bu olayları okuyunca, daha en az bir 13.500 kişinin daha asılmış olması gerektiğini düşünüyor insan! Ne var ki, Kemal TAHİR'in verdiği rakamın bir sıfırı fazla... Prof. Ergun Aybars'ın İSTİKLÂL MAHKEMELERİ üzerine yaptığı araştırmalar, İDAM edilenlerin sayısının 1350 civarında olduğunu ortaya çıkarmış bulunuyor... DİVÂN-I HARB tarafından idam edilenler ve isyanlarda ölenlerle birlikte, belki bu rakama ulaşmış olabilir.

Bunların arasında masumlar yok muydu?.. Elbette vardı. Ama yarısı masum olsa bile, değer!..

Çünkü bu, çürümüşlükle yok olmakla savaştır. Savaşta da can kaybı mutlaka olur. Kaldı ki, İsmet'in çömezi Erdal Efendi'nin Kürtçü DEP'le yaptığı ittifak sonucu gelişen olaylarda, 1990-95 arası 7500 masum insan, yaşlı, çocuk, kadın demeden öldürüldü. Demek ki, tedbir alınmaz ise, daha çok masum ölür.

Şimdi şöyle bir çevrenize bakın. Politikacı, belediyeci, iş adamı, yönetici, asker, polis, memur... DEVLET'in ve halkın güvenini kötüye kullanıp, onları soyan nice gravatlı eşkiya göreceksiniz. Bunlar içinde bulundukları camianın da yüzkarasıdırlar. Sadece soymakla kalsalar!.. Ülkeyi başkalarına peşkeş çekmeye amade ne cibilliyetsizler var!..Polisinden Başbakan'ına, Cumhurbaşkanı'na kadar!..

Ne dersiniz, yeni İSTİKLÂL MAHKEMELERİ'nin tam zamanı değil mi?..

(32)- Şimdi o iş artık hava alanında yapılıyor. Hem de daha kalabalık heyetlerle!.. Üstüne üstlük bakandan genel müdüre, genel müdürden daire başkanına, belediye başkanlarına kadar bulaşan bu "kendini bir halt zannetme" hastalığı, inanılmaz boyutlara ulaşmıştır.

Şahit olduğumuz bir tanesini nakledelim: Ankara'da, konuşmasını bilmeyecek kadar cahil Çankaya Belediye Başkanı, kendi geleceği saatlerde odacısına Belediye binasının asansörünü tutturmakta, kimseyi bindirmemekte, memurlar "beyfendi" teşrif edene kadar onca katı yürüyerek çıkmakta idi. (1993)

Bazı genel müdürler de kendi katlarındaki tuvaletleri tümden kapatmakta, o katta çalışan memurları bir kat aşağıya inmeye mecbur bırakmaktadırlar. Adamın kıçı sanki özel tornadan çıkmış!..

Hele sözde emekçilerin temsilcisi TÜRK-İŞ Başkanı Bayram Meral adlı soysuzun makam odasını 7 milyar liraya tefriş ettirmesine ne demeli?.. Üstelik "iş"i üstlenen "müteahhit", oğlu iken!..

Bu kişiler "atatürkçülüğü" de kimselere bırakmazlar... Halbuki şöyle bir ANITKABİR' e uzansalar da ATATÜRK'ün oturduğu koltuğu, giydiği mareşal üniformasını, kullandığı tahta ağızlığı, masasını görseler!.. Bugün bir erin kılığı, bir büro amirinin odası bile daha süslü!...

Bazıları sanki ondan daha fazla ülkeye hizmet etmiş gibi, bir de "Ee, olacak tabii. Zaman değişiyor!" derler. Zaman değişiyor da, kafalar ne âlemde?..

TÜRKİYE'de MUTLAKİYET, TANZİMAT, ISLAHAT, MEŞRUTİYET, İTTİHATÇI, CUMHURİYET, ve şimdi "DEMOKRASİ" dönemlerinde hep sistem değiştirmenin veya eski sisteme yeni bir ad takmanın bütün meseleleri halledeceği sanılmıştır. Hâlâ da öyle sanılıyor!.

MİLLÎ MÜCADELE yazımızın başında belirttiğimiz "HÜRRİYET ÖLÜ DİRİLTME İLACI" anlayışında, "hürriyet" kelimesinin yerine diğerlerini koyun, mantık ortaya çıkar.

Ama gerçek öyle değildir. Bu tavır ülserli bir hastanın başındaki şapkayı, veya sırtındaki çeketi, ayağındaki pantalonu değiştirmekle iyileşeceğini zannetmesine benzer!..

Hastalık içtedir. Her yeni dönemin insanı, "eski dönemden devşirme"dir. Onun kusurları giderilmedikçe, meseleler bitmez!

ATATÜRK döneminin aksaklığı da bundandır. Devir CUMHURİYET'tir, ama insanı İTTİHATÇI'dır, MANDACI'dır, ÇETECİ'dir. Hatta bir cumhurbaşkanımız 1950'lerde bile KOMİTACI olmakla öğünürdü.

İşte bu yüzden ATATÜRK, EĞİTİM'e büyük önem vermiş ve onun döneminde gerçekten çok değerli insanlar yetişmiştir. Ama bunlar onun düşüncelerinin bir ÜLKÜ haline gelmesine, yapılan değişikliklerin gerçek inkılâblara dönüşmesine yetmemiştir.

1940'lardan sonra yetişenler, hele 1960'lardan sonra yetişenler ise bizce artık ATATÜRKÇÜ değil, GAYRİMİLLÎ ŞEFÇİ'dir, veya ATATÜRK DÜŞMANI'dır.

Bu vesile ile "devrimler" konusundaki düşüncelerimizi de serdetmek isteriz.

Bir defa ATATÜRK hiç bir zaman DOKTRİNCİ DEĞİLDİ. "Doktrine gidersek, devrimleri dondururuz," derdi.