BRIEVEN
Correspondentie tussen H.M. de Koningin en het Comité-Generaal

Dit keer willen wij in deze MariaBode een kleine bloemlezing geven uit de correspondentie tussen H.M. de Koningin, de Minister van Binnenlandse Zaken, burgemeester Ed van Thijn etc en het Comité-Generaal Onze Lieve Vrouw ter Staats.

De eerste brief die we hier publiceren is gericht aan de pastoraal opbouwwerker van de Staatsliedenbuurt, Ricus Dullaert.

Henk Brouwer, onze voorzitter, beging hiermee een stomme vergissing. Hij dacht dat Ricus dominee zou zijn, omdat deze in een gereformeerde kerk spreekuur hield. Dik drie maanden later ontving onze voorzitter een briefje van Ricus, welk als naschrift de p.s.: 'Ik ben trouwens wel R.K. en wel van het ware geloof. En beslist geen dominee'.

Een heel andere correspondentie betrof de aanvraag tot straatnaamwijziging. Op 16 november 1988 werd B&W verzocht de verschijningspleinen om te dopen. Dit verzoek werd besproken in de vergadering van de Commissie Straatnamen van 9 december van datzelfde jaar. In het dagblad Trouw van zaterdag 8 april 1989 klapte een woordvoerder van deze commissie uit de school: 'er is op het stadhuis aanvankelijk wat gegniffeld, omdat er nogal wat agnosten in de commissie zitten. Later hebben we er serieus over gepraat. Een verzoek om de Ataturkstraat is immers ook ooit gehonoreerd. En Ataturk heeft heel wat Koerden over de kling gejaagd, dus dat was tamelijk dubieus. Maar in dit geval vonden we de groep aanvragers gewoon te klein'.

Dit was echter niet de officiele reden, die wij op 9 februari 1989 namens B&W mochten ontvangen, zoals u zelf kunt lezen. Uiteraard namen wij geen genoegen met zo'n lullige afwijzing, waarbij de MoederMaagd op een lijn werd gesteld met figuren als Van Limburg Stirum en Von Beuningen. Eerst ging er een protestbrief naar burgemeester Ed van Thijn persoonlijk, met het verzoek wanneer het hem zou schikken de petitie en handtekeningen in ontvangst te nemen. Ondanks de vriendelijke mededeling aan het eind van de brief dat wij voor Van Thijns zieleheil zouden bidden en hem zopuden aanbevelen in onze gebeden ontvingen wij tot heden geen antwoord op dit schrijven.

Omdat onze voorzitter zoiets al verwachtte van een burgemeester die na een volkstribunaal letterlijk de Staatsliedenbuurt werd uitgezet, wendde hij zich ook tot Hare Majesteit koningin Beatrix. Niet alleen omdat Ed van Thijn weleens een stevige reprimande van onze Oranjevorstin kon gebruiken, maar vooral omdat zij, als gewoon koningin, als geen ander kan weten hoe lullig het is als de Koningin des Hemels geen eigen pleintje krijgt.

Zoals u kunt zien, gaf Beatrix de brief ter behandeling aan haar Minister van Binnenlandse Zaken, die begrip toonde dat Maria een eigen pleintje in Amsterdam West wilde hebben, maar het gemeentebestuur hierin een grote mate van wettelijke vrijheid heeft. Een wat al te grote mate van vrijheid, vind ons bestuur in tegenstelling tot de minister. Toch speet het hem, dat 'noch Hare Majesteit de Koningin noch ik als Minister van Binnenlandse Zaken iets tegen een dergelijk besluit van de gemeente' kon doen.

Na uitvoerig overleg met een van onze advokaten, besloot het bestuur als volgende stap een raadsadres aan de gemeenteraad van onze hoofdstad te richten, met het verzoek de beslissing van burgemeester en wethouders te herzien en de mededeling dat er inmiddels protestbrieven onderweg waren naar de koningin, het Heilig Officie te Rome, de Pauselijke Nuntius en bisschop van Haarlem.

Het is spijtig te moeten konstateren dat er in de Amsterdamse Gemeenteraad weinig mensen van het juiste geloof te vinden zijn. Op 14 april 1989 ontvingen wij opnieuw een afwijzing, met de toevoeging dat ze erop vertrouwen dat wij begrip kunnen opbrengen voor deze beslissing. Zijn ze, wat het Comité-Generaal Onze Lieve Vrouw ter Staats betreft, wel effe aan het verkeerde adres. Ook al 'wist' Trouw van 8 april '89 (dus zes dagen voor dat de brief met afwijzing werd verstuurd!!!) te melden dat onze voorzitter 'de strijd lijkt te staken' en 'Brouwer lijkt zich er nu bij neer te leggen'. Sommige dingen 'lijken' wel meer, terwijl het niet zo is. In MariaBode nummer 10 zullen we hier nog op terug komen.