สำหรับคนที่ชอบเพลงอัลเทอเนทีฟ คงไม่มีใครไม่รู้จัก พี่อ้อ เดือนเพ็ญ สีหรัตน์ หรือที่รู้ๆกันว่าเป๋น "เจ้าแม่เพลงอินดี้เมืองไทย" พี่อ้อเขียนข้อความนี้ไว้ในหนังสือThe Rock เล่ม1 หน้าปกAudioslave ซึ่งผมเคยเขียนเอาไว้ในเวํบบอร์ของ Thisisclick ครั้งนึงแล้ว แต่อาจมีบางคนที่ยังไม่ได้อ่าน ผมก็เอามาให้อ่านอีกครั้งนึงครับ

Where The Streets have no name
by :เดือนเพ็ญ สีหรัตน์

Intro:บันทึกก่อนออกเดินทาง

คนเราทุกชาติทุกภาษาค่ะ มักชอบเปรียบเทียบการดำเนินไปของชีวิต ว่าเป็นเสมือนการ"เดินทาง"และเมื่อเป็นการเดินทาง ย่อมต้องมี"เส้นทาง"***เส้นทางการเดินของชีวิตนี่ เรียกรวมๆว่า "ถนน"ก็คงไม่ฟังดูดัดจริตเกินไป และไม่เกี่ยวกับถนนจริงๆแต่อย่างใด ศิลปินเพลงเองตั้งแต่รุ่นน้ายันรุ่นนี้ มีไม่น้อยที่เปรียบเปรยชีวิตเอาไว้ในเพลง บ้างก็น่ารัก บ้างก็น่าฟัง บางทีก็น่าคิด

เพลงรักคิกขุสมัยฉันยังเด็กของสเตซี แลททิซอว์ ชื่อ Love on a two way street เนื้อเพลงท่อนแรกบอกว่า
"I found love on a two way street
And lost on lonely highhway"
ดูความสามารถในการเปรียบเปรยของคนแต่งเพลงสิคะ เข้าใจคิดเนอะ
พอผ่านชีวิต ผ่านร้อนผ่านหนาวมาอีกหน่อย อย่างThe Eagles ก็มีเพลงเตือนใจเรื่องการใช้ชีวิต อย่าง Life in the fast lane...ชีวิตบนเลนด่วน ใช้ชีวิตแบบ"ซิ่ง"ตลอด โอกาส "ไม่ตายดี"มีสูง แต่"ถนน"ที่ก่อกำเนิดในโลกดนตรี เส้นที่อยู่ในใจฉันมากกว่าสายไหนๆ คือถนนที่เป็นชื่อคอลัมน์นี้ ฉันขอวิสาสะ เรียก "ถนน" สำหรับการเดินทางร่วมกัน "ของเรา"นับจากThe Rockฉบับนี้เป็นต้นไป ด้วยการหยิบยืมมาจาก"ถนน"หลายสายนั้นของU2และเช่นเดียวกับ"ถนน"ในการเดินทางจริงๆค่ะWhere the street have no name อาจจะเป็นเสมือนการบันทึก "หลักไมล์...Milestones"ของเรื่องราวบางส่วนที่เกิดขึ้นในการเดินทางของฉัน แต่บางครั้งเราก็อาจแวะพักข้างทาง ชมนกชมไม้ ทักทายผู้คนที่ผ่านไปมา เจ๋งกว่านั้นจะนั่งโซ้ยก๋วยเตี๋ยวข้างถนนด้วยกัน และถ้ามีรถไอติมเข็นผ่านมา เราอาจจะ "ตบตูด" ด้วยไอศกรีมโคนแสนอร่อยอีกคนละอันสองอัน ก็คงจะเข้าท่าดีเหมือนกัน

นั่นแหละค่ะ คือ Where the street have no name ที่ตั้งใจไว้

การเส้นทางชีวิต(จริงๆ) ของฉันเอง ก็มีถนนหลายสายตัดผ่านบ้าง ขนานกันบ้าง วนมาบรรจบกันบ้าง ซึ่งสายหนึ่งในนั้น และฉันเลือกเดิน คือเส้นทางของการเป็นคนจัดรายการวิทยุ และระหว่างการเดินทางนี้ ฉันได้พบผู้คนมากมายตลอดเส้นทาง โดยเฉพาะคนที่รักสิ่งเดียวกันฉัน และ...รักฉัน และจากเหตุการณ์หนึ่งในชีวิต ทำให้ฉันรู้ว่า มี"คนที่หวังดี" ต่อฉันมากมายกว่าที่ฉันคิด...มากนัก พวกเขาเป็นNice People ที่อยู่บนเส้นทางนี้ของฉันนั่นเอง เกือบทั้งหมด แทบจะพูดได้ว่าเรา...ฉันและพวกเขา..."รู้จักกัน" แค่ในฐานะ"คนจัดรายการ"และ"คนฟังรายการ"(หรือฉันมีความสุขและอิ่มใจที่เรียกพวกเขาว่า..."แฟนรายการของฉัน"มากกว่า) แต่ น้ำใจ ที่พวกเขาให้หลังจากเหตุการณ์นั้น เป็นสิ่งหาค่าไม่ได้ ซื้อหาไม่ได้ด้วยเงินทอง และไม่ใช่ทุกคน...ที่จะได้รับเช่นนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันพูด(หรือเขียน)ถึง(หรือพาดพิงถึง)เรื่องที่ฉัน"ไม่ได้เป็นดีเจแล้ว"ในที่สาธารณะ ทั้งที่ไม่อยากพูดถึง เพราะการ"ลาออก"ของคนที่มีสถานภาพเป็น"พนักงาน"หือ"ลูกจ้าง"เป็นเรื่องธรรมดาที่สุดเรื่องหนึ่งของมนุษย์ในสังคมคนทำงาน ไม่ว่าการลาออกนั้นจะมีตื้นลึกหนาบางอย่างไร...ก็ตาม ซึ่งเชื่อเถอะ ว่าต่างฝ่ายต่างต้องมี"มุมใครมุมมัน" เกี่ยวกับเรื่องนั้นๆ คล้ายๆRashomonของอากิระ คูโรซาว่า หรือไม่ก็Hero ของจาง อี้ โหมว ที่ต่างคนต่างเล่าเรื่องเดียวกัน แบบ"คนละเรื่องเดียวกัน" (เหอ เหอ) แล้วจะพูดให้มันเมื่อยตุ้มไปทำไม เสียความรู้สึก และเหนื่อย(ใจ)เปล่าๆ เพราะอย่างไรเสีย ฉันก็Walk Away(แบบCast)หรือ Walking Away(แบบเครก เดวิด) และเลือกเก็บสิ่งสวยงามความทรงจำดีๆที่เคยมี และยังมีอยู่...ดีกว่า

ฉันขออนุญาตใช้เนื้อที่ตรงนี้ "ขอบคุณ"...แม้คำขอบคุณร้อยครั้งพันครั้ง ก็ยังไม่ถึงครึ่งของความรู้สึกที่ฉันอยากให้พวกเขา...แฟนรายการของฉัน ขอขอบคุณความคิดถึงความรู้สึกดีๆ ของฝาก ของขวัญ ซีดี ที่ส่งมาให้ และที่สุดของที่สุด คือ "กำลังใจ"(อยากเรียกสิ่ง"ดีๆ"ที่ได้รับนี้ว่ากำละงใจค่ะ)ที่"เพื่อนพ้องน้องพี่"ทุกคนมีให้ ทั้งฝากมา ทั้งมาเอง ทั้งโทรศัพย์ ทั้งอี-เมล์ และ อินเตอร์เน็ต

ฉันบอกกับตัวเองว่าฉันช่างเป็นมนุษย์ที่โชคดีอะไรเช่นนี้ ชาตินี้ถือว่าไม่เสียชาติเกิดแล้ว แม้ตายไปก็นอนตายตาหลับ ฉันจะไม่มีวันลืมสิ่ง"ล้ำค่า"ที่ได้รับนี้...ชั่วชีวิต

น่าทึ่งนะคะ ที่มนุษย์สามารถ"ให้" ความรู้สึกดีๆ แก่เพื่อนมนุษย์ร่วมโลกได้มากมายขนาดนี้ ผ่านฝากความชื่นชมที่เกิดขึ้นจากการ"ทำงาน"และ."ผลงาน"ของเขา และสำหรับคนที่เป็นฝ่าย "ได้รับ" สิ่งนี้มันเป็นยิ่งกว่า "สิ่งมหัสจรรย์"ใดๆในโลก เราสามารถ"รัก"ศิลปินสักรายได้...ผ่านทางความรักที่เรามีต่อผลงานของเขา โดยไม่จำเป็นต้องรู้จักเขาเป็นการส่วนตัว และต่อให้พวกเขาอยู่ไกลคนละฟากฟ้า แต่เราก็รู้สึกใกล้ชิดและอยู่ข้างเดียวกับเขา เมื่อได้ฟังเพลงของเขา ที่เดินทะลุกำแพงทุกอย่าง เข้ามานั่งกลางใจเรา ทั้งยามสุข ยามทุกข์ ยามสมหวัง ยามผิดหวัง และหลายครั้งสามารถทำให้ฉันเป็นส่วนหนึ่ง ในความรู้สึกดีๆที่เกิดขึ้นนั้นด้วย "ขอบคุณ" คนฟังที่แสนดีของฉันทุกคน อีกครั้งค่ะ และบนเส้นทางของการเป็นคนจัดรายการวิทยุอีกเช่นกัน ที่ทำให้ฉันมีโอกาส "เนทาง"(ที่หมายถึงการเดินทางจริงๆ) ไปดูคอนเสิร์ตต่างบ้านต่างเมือง จาก "น้ำใจ"และความเอื้อเฟื้อของอีกหนึ่งกลุ่มเพื่อนร่วมเส้นทางที่...ถ้าไม่มีพวกเขา ถนนสายนี้ของฉันคงจะ...หรืออาจจะ...มาได้ไม่ไกลขนาดนี้ นั่นคือ"บริษัทแผ่นเสียง" เรียกแบบคุ้นปาก คุ้นเคย และคุ้นใจ ก็คือ"ค่ายเทป"ฉันโชคดี(อีกเช่นกันค่ะ) ที่การทำงานของฉันยาวนานพอ และแนวทางการทำงานก็ชัดเจน พอที่ฉันสามารถ"ขอ"และ"บอก" กับปิยะมิตรเหล่านี้ได้ ถึงสิ่งที่ฉันต้องการ สำหรับการทำงานในแนวทางของฉัน ความ"เข้าใจ" และหลายครั้ง ก็ปนความ "รู้ใจ" อย่างไม่น่าเชื่อของค่ายเทปต่อสิ่งที่ฉันทำ

เป็นยาชูกำลังขนานเอกสำหรับคนจัดรายการวิทยุ...อย่างฉัน...ที่...หลายปีที่ผ่านมา...ไม่ค่อยมีปัญญาจะมีปัญญาซื้อผลงานของศิลปินมาเปิดในรายการด้วยทุนทรัพย์ของตัวเอง ก็เรียกว่าตั้งแต่รัฐบาลไทย"ลดค่าเงินบาท"เมื่อปี1997เป็นต้นมา ฉันไม่ค่อยซื้อซีดีเองหรอกค่ะ "ขอ"จากค่ายอย่างเดียวเลย จะซื้อเฉพาะซีดีที่sale หรือแบบ used เวลาไปดูคอนเสิร์ต ต่างบ้านต่างเมืองเท่านั้น(ฮี่ ฮี่ ความลับเปิดเผย)

ฉันขออนุญาตฝากคำ "ขอบคุณ"อีกร้อยคำ พันคำ จากก้นบึ้งของหัวใจ ถึง "เพื่อนพ้องน้องพี่"ทุกคน ทุกค่าย สำหรับ"มิตรภาพ" และ"น้ำใจ" ที่ให้ฉันมาตลอด บนเส้นทางสายนี้ของฉัน
"พี่อ้อจะไม่มีวันลืม...ชั่วชีวิตค่ะ"

จากหนังสือ The Rock

HOME