Er is een verkwisting
In vraag stellen wat ik heb geleerd
Vermoeiend blijken mijn dagen als ik luister
Naar die euforische stem binnenin
Het verwijst naar kleuren en klanken, onbekend
Verdrongen buiten de stadsmuren
Van mijn opvoeding

Luisterend, zat ik heel mijn jeugd en nog wat langer
Op de stoelen, betreedt door zovele anderen
in de zoektocht van een systeem
om de kennis die IK dacht voor mezelf te winnen
voorgekauwd, mijn mond in te proppen
verlamd door een schijnbare apathie
dronk ik daarna nog de zonnige hoop 
kritisch te zijn

een gevoel delend met een mens op straat
schijnbaar geen kenner van DE kennis
en geen genie van DE kunst
bloeit er iets open dat onbekend was
barsten stenen net wijdt genoeg
dat er iets groeien kan, ‘onkruid’ hoor ik

bewust van mezelf breek ik de spiegel
gevormd en gemaakt om minne beeld te bepalen
een voorgevoel van euforische gevoelens en chaos
gebrandmerkt door het verleden, 
toch voel ik me anders
Groen, geel en pastel mengen zich met de klanken van dit zingen
En ik verhef mezelf zonder neer te kijken (bewegen)