ΕΝΑ ΕΡΓΟ

Τα ξωτικά καρφιτσώνουν τα αστέρια στο θόλο του ουρανού
και οι νεράιδες τοποθετούν το φεγγάρι στη θέση του
και το σκηνικό της νύχτας είναι τώρα έτοιμο
για να παιχτεί το θαυμαστό και θλιβερό έργο του έρωτα.

                                  *

Σήμερα είναι μια ιστορία με μένα και σένα
πως σφιχτοδέθηκαν τα σώματά μας
και πως τα ουράνια σώματα εναλλάσσονταν στον ουρανό για να μας δουν
να ψιθυρίζουμε τη κρυφή μας γλώσσα που φώτιζε αλλιώς τις σημασίες
και πως έντυνα το σώμα σου με χάδια για να σηκωθούμε,
να φύγουμε αφού η κλεψύδρα είχε γυρίσει

                                   *

Ανίσχυρος κάτω από τη βροχή να σε φιλώ
Πως γίνεται να δεχτώ τον αποχωρισμό
Σε ποιον και τι να εξεγερθώ
Δεν ξέρω που να βρω λίγο γιατρικό

                                    *

Η δεύτερη σκηνή εξελίσσεται στη μεγάλη πόλη
με τον ουρανό πνιγμένο στον καπνό
και νεράιδες τυφλωμένες φεύγουν για αλλού
και τώρα μόνοι πρέπει να εξοφλήσουμε το όνειρο
με δόσεις στυγνής πραγματικότητας

                                     *

Δες, Δημήτρη το δρόμο που διαβαίνεις για να την συναντήσεις
είναι γεμάτος με μπουρδέλα, εργοστάσια, σπίτια μίζερα
άρρωστους ανθρώπους, ζητιάνους που απλώνουνε το χέρι
αν θες να σ΄ αφήσουν να περάσεις
πρέπει να ζητήσεις συγνώμη

                                      *

από τις κάμαρες που μείνανε άδειες
και τα λουλούδια που μαράθηκαν στο βάζο
από τους γέρους που πληγώσανε
και τα παιδιά που αδικήσαν
από ολόκληρο τον παράλογο αυτό κόσμο

                                   *

Τρέχω μα δεν προλαβαίνω
και ξεχνιέμαι και δε σε καταλαβαίνω
και η απόσταση να θωπεύει τις σκέψεις που απωθούμε
η τιμωρία μας, που αλλιώς είχαμε πρωτοφανταστεί τα πράγματα
Αυτή την κούραση πώς να την αντέξεις
αυτή τη φορά το αντίο είναι οριστικό

                                         *

Συγχώρεσε με που συνήθισα τον έρωτα με δάκρυ να ποτίζω
που το μυαλό το φως έκανε σκοτάδι
τώρα αυτά που ζήσαμε θα αρχίσουν να ξεθωριάζουν
για να γράψουμε από πάνω κάποιο άλλο «σ΄ αγαπώ»

                                           *

Τέλος, μια μέρα πέρασα από το παλιό σκηνικό,
ξεχαρβαλωμένο ανέμιζε στον αέρα.
Έκοψα ένα αστεράκι που κρεμόταν και το άφησα να πέσει κάτω
Έκανα μια ευχή αλλά δε βγήκε
και φεύγοντας κάπου παραπάτησα
και το σκηνικό προτού γυρίσω είχε όλο γκρεμιστεί

                                             *

Οι άνθρωποι πεθαίνουν και δεν είναι ευτυχισμένοι
Οι άνθρωποι πεθαίνουν και δεν είναι ευτυχισμένοι
Και μερικές φορές ζητάνε το φεγγάρι
Και μερικές φορές ζητάνε το φεγγάρι

(Η τελευταία στροφή είναι από τον "Καλιγούλα" του Α.Καμύ)

13/8/2001