Δε μπορώ να ανεχτώ τις
νεκρές υπάρξεις.
Μούχλα, μούχλα, μούχλα.
Κοινωνίες κυκλωμένες
από γκρίζους ποτισμένους από αίμα
τοίχους
Κουφάρια σαβανωμένα
πηγαινοέρχονται γελοία σε
διαδρόμους
εκτελώντας τα προστάγματά του.
Σκοτεινιά, και απ΄ το
δρόμο
φτάνει ο θόρυβος ως το κρεβάτι μου
Με πνίγει ο χρόνος και ο χώρος
γι΄ αυτό παίρνω τη μεγάλη απόφαση.
Από δω και πέρα
ότι λέω δε το ξελέω
Τ΄ άκουσες αυτό φεγγαράκι μου;
1995
