ΤΙΠΟΤΑ
Τί νόημα έχει να
κάνουμε ό,τι κάνουμε; Στο κάτω-κάτω
τίποτα δεν έχει ουσία. Η ζωή είναι
ένα ηλίθιο παιχνίδι χωρίς νικητές.
Ούτε νικημένους. Απλά συνεχίζει για
πάντα, με τον καθένα μας να ψάχνει
να βρεί τρόπους να γεμίσει τη ζωή
του, να δώσει νόημα στην ύπαρξή του.
Το καλύτερο που μπορεί να κάνει
κάποιος είναι να βρίσκει σκοπούς,
κάτι να ασχολείται για να αποκτήσει
την ψευδαίσθηση πως κάνει κάτι
σημαντικό. Στην ουσία, τίποτα δεν
είναι σημαντικό. Όχι μόνο γιατί
κάποια στιγμή αυτός ο κάποιος θα
πεθάνει, θα χαθεί στην ανυπαρξία
και δε θα τον ενδιαφέρει πια τίποτα,
αλλά και επειδή η ιδέα της σημασίας,
του νοήματος ή του σκοπού δεν
υπάρχει. Είναι ένα δημιούργημα
ανθρώπινο, σε μια απεγνωσμένη
προσπάθεια να κάνει τη ζωή
ενδιαφέρουσα.
Η θρησκεία είναι μέρος αυτής
της προσπάθειας, αφού κάθε θρησκεία
δεν είναι τίποτα άλλο από μια
απόπειρα να βρεθεί ο σκοπός του
Σύμπαντος και της Ζωής. Για αυτόν
που κάποια στιγμή αποφασίζει πως η
θρησκεία δεν έχει καμία ουσία και
δεν μπορεί να τον γεμίσει άλλο, όμως,
δεν υπάρχει γυρισμός. Πρέπει να
βρεί κάποιον άλλο τρόπο να δώσει
νόημα στη ζωή του. Το επόμενο στάδιο
είναι η διαπίστωση πως η ζωή δεν
έχει νόημα. Απλά συμβαίνει. Στο κάτω-κάτω
στη φύση δεν υπάρχει η έννοια του
σκοπού. Το σύμπαν είναι ένα
συνοθύλευμα από φαινομενικά τυχαία
γεγονότα που συμβαίνουν απλά
επειδή οι νόμοι του το υπαγορεύουν.
Η ζωή είναι ένα από αυτά τα
τυχαία γεγονότα. Ένα σύνολο από
χημικές αντιδράσεις που συμβαίνουν
απλά και μόνο επειδή "έτυχε" να
δημιουργηθούν οι κατάλληλες
συνθήκες. Προφανώς λοιπόν δεν
μπορεί κανείς να βρεί νόημα σε ένα
γεγονός που συμβαίνει απλά επειδή
"έτυχε" (ο λόγος που βάζω τη
λέξη έτυχε σε εισαγωγικά είναι πως
τίποτα στο σύμπαν δεν είναι τυχαίο
σε μακροσκοπική κλίμακα, αφού όλα
καθορίζονται από ξεκάθαρους νόμους,
άσχετο αν εμείς δεν τους γνωρίζουμε
όλους) να συμβεί. Το καλύτερο που
μπορεί κανείς να κάνει είναι να
βρίσκει πράγματα να απασχολείται,
να χάνεται και να ξεχνάει τη
ματαιότητα της ύπαρξής του.
Στο κάτω-κάτω δεν είμαστε
τίποτα άλλο παρά ζώα καταδικασμένα
να συνειδητοποιούμε την ύπαρξή μας.
ΜΑΡΚΟΣ
Τι γίνεται όμως όταν ζεις πολλές φορές; Γεννιέσαι, πεθαίνεις ανάλογα με την κατάληξη του έρωτά σου, αντλείς πάθος –που είναι το μόνο κίνητρο για ζωή και όχι επιβίωση- από τα χάδια τα φιλιά τα ποιήματα τα τραγούδια από τα γλυκά πρόσωπα, από βράδια όπως αυτά που περάσαμε ευτυχισμένοι φέτος το χειμώνα παρέα στην «Αβησσυνία» με καλές φάτσες ολόγυρα, ζέστη, γλυκόπιοτο! κρασί και τη γλώσσα μας να τρέχει ροδάνι,από τη μαγεία! όταν καμιά φορά είναι σα να πρωτοανακαλύπτεις το ηλιοβασίλεμα ή όπως όταν νιώθεις αυτό που λένε ο χρόνος να διαστέλλεται στο αιώνιο, ή αλλιώς να βγαίνεις εσύ ο ίδιος από το σώμα σου για μια δυο στιγμές και να ενώνεσαι με ότι είναι γύρω σου, τα δέντρα, τα σύννεφα, το κελάιδημα των πουλιών που μόλις ξυπνάνε να σε αγκαλιάζει, να σε πλημμυρίζει να γίνετε η φωνή σου, εσωτερική και δυνατή ,και να δακρύζεις με δάκρυα χαράς και πόνου, οργής και επανάστασης για το παράλογο του κόσμου, του σύμπαντος, της βλακείας σου, της εξυπνάδας σου, με δάκρυα απογοήτευσης και παραίτησης, δάκρυα από τα γλυκόθωρα ματάκια της ζωής, όπως τότε το τελευταίο βράδυ στη Κέρκυρα που πήραμε όλο το μονοπάτι της νύχτας μέχρι την αυγή.
Δε θέλω να μπλέξω στα πολλά λόγια-που μπλέκω- και για αλλού ξεκίνησα. Θέλω να πω πως δε θέλω να μείνω στα τετριμμένα που έγραψα, απλά και σαν αρχή να δείξω τι εννοώ με τους πολλούς θανάτους και τις ζωές. Άλλοι το λένε ευαισθησία της εφηβείας, της νιότης. Είναι κατά πολύ και βιολογικό το θέμα, πας στα άκρα λόγω των ορμονών, εξεγείρεσαι και καταστέλλεσαι, περνά ο καιρός και η ά-σχημη αντίδραση σου, εκφυλίζεται σε καθώς-πρέπει συμπεριφορά. Και αν ως κάτι ακραίο ενυπάρχει σε αυτή το στοιχείο του πάθους, το τέλος της είναι θλιβερό και είναι χίλιοι ΜΕΓΑΛΟΙ θάνατοι..
Δεν ξέρω ίσως κάνω λάθος, γιατί παίρνω ως αξίωμα το ότι το πάθος συνεπάγεται τη ζωή, όμως έτσι νομίζω. Κυριεύεσαι από πάθος και προχωράς. Απλά προχωράς, γεμάτος δύναμη είτε δημιουργική είτε καταστροφική, προχωράς και δε προσπερνάς ότι συναντήσεις αλλά το αγνοείς(εξωτερικά) μα το κάνεις κομματάκι της ευτυχίας σου(καθώς είναι τελείως ξένο από εσένα και το μικρό(μέγα)κόσμο σου) είτε το πολεμάς μέχρι τέλους(έστω και αν το καταβάλλεις τελικά μόνο στο μυαλό σου).
Τέλος πάντων, αν δεν έχεις πάθος απλά προχωράς και προσπερνάς, ξεθωριάζεις σιγά, σιγά κονταίνεις και πλησιάζεις τη σκια σου στο πεζοδρόμιο, χάνεις τη δύναμη με την οποία γεννήθηκες και τελικά πέφτεις-όχι από σύγκρουση με κάτι, μα από το τίποτα.
Αυτά για τους έφηβους που ωριμάζουν, για τον κύκλο της ζωής εν γένει
-ΣΚΕΨΗ ΠΟΥ ΜΟΛΙΣ ΕΚΑΝΑ-
είναι ειρωνεία η πίστη των εφήβων, πως είναι ο καθένας μοναδικός-ξεχωριστός, μα και όλων γενικά που βλέπουν τους νέους σα πολύχρωμη πομπή που ναι μεν φοβάσαι επειδή ξενίζει, μα και θαυμάζεις την ομορφιά και την πρωτοτυπία της. Ποτέ άλλοτε όμως δεν αποτελούν τόσο μάζα οι άνθρωπο όσο στην εφηβεία- σκεφθείτε το. Ως και η «επανάσταση και οι εκφάνσεις της» το πλέον νεωτερικό της στοιχείο, σχεδόν πάντα πανομοιότυπα εμφανίζεται και σχεδόν πάντα ομοιοτρόπως εξαφανίζεται. Στις μετέπειτα ηλικίες τα πράγματα είναι αλλιώς, τα στρατόπεδα χωρισμένα-πολλοί βέβαια έρπονται ανάμεσα- και οι άνθρωποι ξεκάθαρα κολλημένοι στα συμφέροντα τους ή προσκολλημένοι σε όνειρο που δε λέει να σβήσει=}
Επιστρέφω δε θεωρώ τη ζωή χωρίς νόημα, η διατύπωση αυτή έρχεται σε αντίθεση με τη απόδειξη της θέσης, γιατί από τη στιγμή που γίνετε θέμα το αν ή όχι υπάρχει νόημα και υποστηρίζεται πως οι άνθρωποι ψάχνουν οτιδήποτε για να γεμίσουν την κενότητα αυτή της ζωής, αυτομάτως υπάρχει ένα νόημα -σε γενικότερο πλαίσιο που περιλαμβάνει αυτές τις σκέψεις και το «νόημα» που ψάχνουμε- και στα πλαίσια του μας παρακινεί στις φιλοσοφικές αναζητήσεις του αν όντως υπάρχει.
Συμμαζεύοντας , το Νόημα υπάρχει γιατί από τη στιγμή που συλλαμβάνουμε αυτή την έννοια στο μυαλό μας, αρχίζουμε να ψάχνουμε για το αν υπάρχει και πέρα από το μυαλό μας και έτσι αποκτάμε τέλος,σκοπό.
Και όμως δε συμφωνώ με την προηγούμενη παράγραφο. Θέλω να πω καταλαβαίνω τι θες να πεις, είναι απλά θέμα διαφορετικών διατυπώσεων.
«ΚΑΛΙΓΟΥΛΑΣ»του Α. Καμύ
Ο κόσμος είναι παράλογος, οι άνθρωποι πεθαίνουν και δεν είναι ευτυχισμένοι. Συμφωνώ. Πονος,αγαπη,ερωτας είναι πεπερασμένα συναισθήματα, το όποιο «φεγγάρι» του καθενός είναι άπιαστο.Άλλοι γεννιούνται όμορφοι άλλοι άσχημοι, άλλοι έξυπνοι άλλοι καθόλου. Ένας κόσμος που γεννιέται με γραμμένη εκ των προτέρων την αδικία και τη δυστυχία ή έστω τη «λειψή του ευτυχία» είναι ΠΑΡΑΛΟΓΟΣ. Ή τουλάχιστον είναι παράλογος για αρκετούς, ανάμεσά τους και εγώ.
«Η ΕΒΔΟΜΗ ΣΦΡΑΓΙΔΑ»του Ι.Μπεργκμαν
Ο ιππότης και ο ιπποκόμος του γυρνάν από τον πόλεμο. Στη χώρα έχει πανούκλα, ο θάνατος παντού, λιτανείες ,αυτομαστιγώσεις, κάψιμο «όσων φέρουν το σατανά» ,μιζέρια και πόνος, πόνος, ένας κόσμος που αναμένει την Δευτέρα παρουσία το άλλο πρωί. Ο ιππότης συμφωνεί να παίξει με το Θάνατο μια παρτίδα σκάκι. Αν κερδίσει θα του πει ο θάνατος τα μυστικά του. Γιατί "οι άνθρωποι πρέπει να πεθαίνουν και να μην είναι ευτυχισμένοι" ; Ενώ παίζεται η παρτίδα, διασχίζουν τη χώρα. Βλέπουν τη μιζέρια και τη δυστυχία της δημιουργίας. Ο ιππότης βρίσκει ξανά την ελπίδα συναντώντας ένα ζευγάρι θεατρίνων με το παιδάκι, τους που αγαπιούνται βαθιά , αγνά και ειλικρινά. Ο ιπποκόμος ο Γιονς όμως δε βρίσκει πουθενά την ελπίδα, δεν την είχε άλλωστε ποτέ. Οργίζετε όμως, «στρέφει τη γροθιά του στους ουρανούς» όταν βλέπει να καίγεται ένα κορίτσι στην πυρά, παιδί ακόμα, χαμένο, αναμάρτητο, περικυκλωμένο από ανθρώπους, ανθρώπους-τερατα, ανθρώπους-ζωα , που πεθαίνει χωρίς το απόλυτο ίχνος αγάπης, ανάμνησης ευτυχίας, παρηγοριάς, ένα κοριτσάκι αντιμέτωπη με ένα ολόκληρο σύμπαν, με ο,τι υπήρξε, υπάρχει και θα είναι μετά.
Στο τέλος όταν χάνει ο ιππότης και έρχεται να τους πάρει ο θάνατος ο ιππότης φοβάται, δίνει στο Θάνατο τη χαρά του φόβου του. Ο Γιονς όμως σιωπεί. Σιωπεί διαμαρτυρόμενος, εξεγερμένος μέχρι το τέλος.
Τείνω στην απόλυτη συμφωνία με το Γιονς
-Αναρωτιέμαι τι θα λες μετά από κάποιο χρόνια, Δημήτρη. Φοβάμαι μήπως θα τείνεις στον παπά που κλέβει εκείνο το νεκρό και πάει να βιάσει τη κόρη του, και όχι στον Γιονς.
-Όχι, Δημήτρη, στο Γιονς θα τείνω πάντα
Α ναι, μην το ξεχάσω
Όταν έπειτα από όλα αυτά ο ιππότης ρωτά το Θάνατο ποια είναι τα μυστικά του
Εκείνος του απάντα
ΔΗΜΗΤΡΗΣ
1.50 το βράδυ 9/6/00
