Η μέρα είναι νύχτα, και η νύχτα είναι μέρα. Έχω ντοκουμέντα, φίλοι μου γι΄ αυτό. Αποστομωτικά επιχειρήματα που επιβεβαιώνουν την άποψη αυτή, διαθέτω μια αποδεικτική πορεία που με τα μελανότερα χρώματα αφήνει να διαγραφεί η τρισκατάρατη μοίρα μου.Τι σημαίνει μέρα για τη δική σας γνωστική αντίληψη; Τίποτα άλλο παρά την έλευση του άρματος του Φαέθοντα, τίποτα άλλο από το φως του ήλιου να αγκαλιάζει την πλάση. Αφήστε με λοιπόν να ψιθυρίσω στα αυτιά σας συλλογισμούς που εξουδετερώνουν τα διανοητικά σας μορφώματα και ακολουθήστε με στην ερεβώδη μέρα-νύχτα μου.
Κάθε πρωί ξεπροβάλει ο ήλιος από το παράθυρό μου και με πνίγει το σκοτάδι του. Που άραγε να βρίσκονται τα φεγγοβόλα μάτια σου; Η λάμψη της αλαβάστρινης μορφής σου, σίγουρα θα φωτίζει κάποιον άλλο. Δε με θέλεις, και η νύχτα σα βαθιά κρεμεζί μανδύας σκεπάζει την ψυχή μου. Είστε τυφλοί και βλέπετε στο φως του ήλιου. Ωωωω, αντιληφθείτε τη νύχτα που η μοίρα προορίζει για όλους μας.
Και μετά, και μετά τα οξυμένα αυτιά μου διακρίνουν μες τη σιγαλιά τον ερχομό της νύχτας. Τη νύχτα που με το αχνό και αγνό της φως, φωτίζει τα απύθμενα βάθη της τυρρανισμένης μου ψυχής. Το φεγγάρι και τα άστρα μου ψιθυρίζουν λόγια παρηγοριάς «η αγάπη δεν είναι γιατρικό, γιατί στον πόνο έχει μερτικό» και εγώ να θέλω να πεθάνω, γιατί στο φεγγοβόλημα των αστεριών φανερώνεται η κενότητα της καρδιάς μου. Και η καρδιά μου κρυώνει, και ούτε στους κάλυκες των νυχτολούλουδων μπορεί να βρει μέρος να ξαποστάσει. Μονάχα περιπλανιέται στα ατέλειωτα, προαιώνια σκότη, ζητιανεύοντας για μια αχτίδα φωτός, που ,ωιμέ, μονάχα η νύχτα προσφέρει.
Εύλογα λοιπόν συνάγεται από τα άνωθεν, πως η μέρα δεν είναι τίποτα άλλο από τη νύχτα, και πως η νύχτα είναι η ίδια η μέρα αυτοπροσώπως, με μια ,ίσως, βραδινή τουαλέτα φορεμένη στο κορμί της.
15/3/1999
