Τι πας να κάνεις; Κρύο ντουζ
Τι ώρα είναι; 8.07
Που πας; Στο Ζαϊρ
-Έκανα κρύο ντουζ.
-Έκανες κρύο ντουζ;
-Δεν έκανα κρύο ντουζ
-Στις 8.07 το έκανες;
-Στις 7.08 το έκανα
-Δε θα κάνεις κρύο ντουζ;
-Έκανα στις 8.07
-Που πας;
-Να κάνω κρύο ντουζ
Καμώνομαι τον υπερρεαλιστή, παίρνω τρεις φράσεις, τις διασπώ , τις ανακατεύω στο «καζάνι» του μυαλού μου –και όταν αυτό αρχίσει να κοχλάζει- χύνω το περιεχόμενο του σε νέα καλούπια. Σχηματίζονται ποικίλα ψηφιδωτά, με πολύχρωμες πετρούλες τις λέξεις και τους συνειρμούς που αυτές δημιουργούν. Κάθε λέξη αντιστοιχεί σε πέτρα, κάθε «λεκτικό» ψηφιδωτό αποτελείται από όλες τις «λέξεις» πετρούλες. Κανείς δε μπορεί να χαρακτηρίσει ένα ψηφιδωτό λιγότερο ή περισσότερο ασυνάρτητο από ένα άλλο γιατί το μυαλό συλλαμβάνει το σύνολο και δε θέτει κανόνες για τα επιμέρους. Απογυμνώνοντας το λόγο από ένα νόημα που θα τον διέπει από το πρώτο κεφαλαίο γράμμα της πρότασης μέχρι την τελευταία τελεία, τον μετατρέπεις σε ήχο και συλλογή λέξεων, λέξεων, οι οποίες έχουν τη δυνατότητα να σταθούν μόνες τους και ισάξιες, κάθε μια με τα πολλά διαφορετικά νοήματα που μπορεί να αποκτήσει σε κάθε τυχαία πρόταση. Οι λέξεις παύουν να λειτουργούν ως πειθήνιοι διακομιστές κάποιου νοήματος, άλλα συνδέονται άρρηκτα με τις αναμνήσεις του ομιλητή, με το χώρο γύρω του, τη φαντασία του και ούτω καθ΄ εξής. Οι δυο συνομιλητές που παραλογίζονται φραστικά χρησιμοποιούν τις λέξεις αυτές και οτιδήποτε άλλο υπάρχει ή δεν υπάρχει γύρω τους (αλλά υποπίπτει στην αντίληψή τους είτε ως ύπαρξη είτε ως απουσία) για να δομήσουν τη πρόταση τους. Ο δεύτερος ομιλητής απαντά στο πρώτο όχι ενστικτωδώς και αυτονόητα, αλλά εντοπίζοντας και μελετώντας το «σύμπαν» του άλλου και αναζητώντας τους διαμορφούμενους κανόνες που χρησιμοποιεί στο φαινομενικά παράλογο λόγο του. Επομένως η εκ πρώτης όψεως παράλογη συνομιλία είναι βαθιά λογική για τους διεκπεραιωτές της, και βαθιά αληθινή, καθώς υπακούει σε κανόνες που θεσπίζονται μύχια και αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, και όχι σε κανόνες άκαμπτους και επιβαλλόμενους από τρίτους
-Τι ώρα είναι;
- Στο Ζαίρ ;
-8.07
-Η ώρα είναι 7.08
-Πήγε 7.08;
-Όχι η ώρα είναι 8.07
-Εδώ είναι 8.07
-Στο Ζαίρ τι ώρα είναι;
-Τώρα πήγε 7.08
-Θα κάνω ντουζ
-Ζεστό;
-Θα κάνω κρύο ντουζ
-Στις 7.08;
-Στις 8.07
-Έκανα κρύο ντουζ
-Τι ώρα το έκανες;
-Στις 7.08
-Που το έκανες;
- Στο Ζαίρ
-Τι ώρα είναι στο Ζαίρ;
-7.08
-Πρέπει να κάνεις κρύο ντουζ
-Μα δε πήγε ακόμη 7.08!
Κάθε φράση είναι ένα «λεκτικό ψηφιδωτό», κάθε λέξη μια «πετρούλα» του. Η Πετρούλα βαδίζει πάνω στο ψηφιδωτό, που δεν είναι άλλο από το μωσαϊκό μπροστά από το λουτρό της. Είναι τυλιγμένη με μια πετσέτα και τα μαλλιά της είναι υγρά. Οι σταγόνες του νερού πάνω στο μέτωπο σιγά, σιγά στην αρχή, όλο και πιο γρήγορα στη συνέχεια, με φρενήρη ρυθμό στο τέλος, μετατρέπονται σε στάλες ιδρώτα, καθώς παλέυει με τη σκέψη, με το λόγο, με το Λόγο που μόλις σηκώθηκε από το θρόνο του παραλόγου για να πάει να κάνει ένα κρύο ντουζ.
Η Πετρούλα έκανε ένα κρύο ντουζ
Η Πετρούλα Πετράκη εξέπνευσε λόγω εκτεταμένων εγκαυμάτων πολλαπλού βαθμού που προκλήθηκαν από το ζεματιστό νερό της ντουζιέρας της.
Στην κηδεία της παρευρίσκονται όλοι, η οικογένεια, οι οικογενειακοί φίλοι, οι συνάδελφοι από τη δουλειά – το παιδί μιας συναδέρφου (η οποία δεν είχε που να το αφήσει- κι ας είναι θλιβερό το θέαμα) ανυπόμονα ρωτά τι ώρα είναι.
-Είναι 7.08
Στην κηδεία της παρευρίσκεται σύσσωμος ο Τύπος, κανάλια, καναλάρχες, κάμερες, καλώδια, κινητά, κασσετοφωνάκια , καριερίστες δημοσιογράφοι πρόκειται να περιγράψουν με το νι και με το σίγμα το πώς βρέθηκε παγωμένο και άψυχο το σώμα της Πετρούλας Πετράκη μέσα στη ντουζιέρα της, στη ζωντανή σύνδεση των 8.07 του βραδινού δελτίου.
-Η ώρα είναι 8.07
-Πάντα 7.08
-Είναι τρεις μέρες που οι δείχτες
δείχνουν 8.07
-Πάντα 7.08
-Δεν είναι η πρώτη φορά που
συμβαίνει, μα πρώτη φορά κρατά τόσο
πολύ
-Πάντα 7.08
-8.07, 8.07, τρεις λέξεις –μια φριχτή
κατάρα
-Πάντα 7.08
-Πάντα 8.07 και ελπίδα δεν υπάρχει να
ρωτήσω και να μου πουν πως δεν είναι
8.07;
-Πάντα 7.08
-Τι ώρα είναι;
-Πάντα 7.08
-Με συγχωρείτε, μήπως έχετε ώρα;
-Πάντα 7.08
-Με το συμπάθειο μα μήπως έχετε
ρολόι;
-Πάντα 7.08
-Θα μπορούσατε να μου πείτε τι ώρα
έχει πάει;
-Είναι 8.07
-Πάντα 8.07
-Η ώρα είναι 7.08
-Πάντα 8.07
-Είναι τρεις μέρες που οι δείχτες
δείχνουν7.08
-Πάντα 8.07
……………………………………………………………………………
7.08 – 8.07
7+8=15
8+7=15
Τέσσερα νούμερα που αναπαριστούν την ώρα, συνδυάζονται και δημιουργούν ισότητες, σχέσεις, συνειρμούς. Προσθέτουμε τους αριθμούς των δυο χρονικών στιγμών που βασανίζουν τους ήρωες της συνομιλίας και η ομοιότητα που παρατηρούμε (το κοινό άθροισμα 15) μας κάνει αμέσως να αναζητήσουμε τα κοινά στοιχεία των δυο στιγμών, να εντοπίσουμε τις ομοιότητες και τις διαφορές που υπάρχουν, να τις αναλύσουμε βάσει όποιων «λογικών» μέτρων μπορούμε να σκεφτούμε, ώστε να εξηγήσουμε είτε με μαθηματικό, είτε με ποιητικό λόγο γιατί συμβαίνει αυτό.
Συμβαίνει επειδή το 8 και το 7 αποτελούν απλώς αριθμούς - οι οποίοι εν προκειμένω συμβολίζουν την ώρα - και έτσι αντιμεταθέτοντας και προσθέτοντάς τους δίνουν το ίδιο αποτέλεσμα.
Συμβαίνει επειδή το 8 είναι ερωτευμένο με το 7 και το 7 ερωτευμένο με το 8, βαθιά και αληθινά πολύ, τόσο που το 8 ξεχνά πως είναι 8 και νομίζει πως είναι το 7, και το 7 τα χάνει και αυτό και ξεχνά πως είναι το 7 και νομίζει πως δεν είναι άλλο από το 8, και έτσι το 7 είναι και 8 και το 8 είναι και 7, και την ίδια στιγμή το 7 δεν είναι τίποτα μονάχο του, το ίδιο και το 8, και το μόνο που τους νοιάζει είναι να είναι μαζί, ενωμένοι, ένας αριθμός, το 15.
Και στις δύο περιπτώσεις η εξήγηση ικανοποιεί αυτόν που τη δίνει και του αποκομίζει τα αποτελέσματα που θέλει σε υλικό και πνευματικό επίπεδο. Ο Μαθηματικός θεμελιώνει το θεωρητικό του οικοδόμημα πάνω σε ακλόνητες σχέσεις-βάσεις και επίσης κάνει τους υπολογισμούς του κατά τον σωστό και ακριβή μαθηματικά τρόπο.
Ο Ποιητής βρίσκει στις σχέσεις αυτές των αριθμών και την εξήγηση που τους δίνει, τη δυνατότητα να περιγράψει τα «οράματα» και τις εικόνες της φαντασίας του, και να προσφέρει σε τρίτους την γραπτή αντανάκλαση των «οραμάτων» του και της φαντασίας του, δημιουργώντας το έργο του.
Επομένως και ο Μαθηματικός και ο Ποιητής με την εξήγηση τους απαντούν στα ερωτήματα του προσωπικού τους μικρόκοσμου. Το ποια ερμηνεία θα δεχτεί ο υπόλοιπος κόσμος έγκειται σε καθαρά υποκειμενικούς λόγους (στην αναλογία των ποσοστών του Μαθηματικού και του Ποιητή που υπάρχει στον καθένα)
Στη σύγχρονη κοινωνία τα πάντα βασίζονται στις μαθηματικές σχέσεις των αριθμών. Σε μια όμως ανιμιστική κοινωνία, μια παράξενη «αρμονία» των αριθμών ερμηνευόμενη με μεταφυσικό, και όχι «λογικό» τρόπο, είναι τόσο ικανή να παρακινήσει σε δράση τον άνθρωπο, όσο ικανό είναι και ένα βιβλίο που περιέχει τις πιο πρόσφατες ανακαλύψεις των μαθηματικών.
«Όχι στη δεσποτεία των
αριθμών»
φωνάζουν οι εξεγερμένοι πολίτες
του Ζαίρ.
Πάνε 5 χρόνια που οι δείκτες του
ρολογιού είναι κολλημένοι στις 7.08 (ή
μήπως στις 8.07;)
Η στασιμότητα έχει σκεπάσει σα
πρωινή ομίχλη όλη τη χώρα. Καλύπτει
την έρημο και τη ζούγκλα, τα αστικά
κέντρα και την επαρχία.
Σαν μεσαιωνική χολέρα ή την «Πανούκλα»
του Καμύ, σπέρνει τη «σήψη» και το «θάνατο»
της αδράνειας.
Τον πρώτο καιρό, κλεισμένοι στα
σπίτια τους οι άνθρωποι, άρρωστοι
από το ρίγος του φόβου,
προσεύχονται να περάσει το κακό.
Αυτομαστιγώνονται για να
εξευμενίσουν τους λεπτοδείχτες
ώστε να κάνουν ένα βήμα μπρος, και
να λυτρώσουν τη δοκιμαζόμενη
ανθρωπότητα . Αυτόκλητοι «χρονο-ιερείς»
προσφέρουν στο Χρόνο τελετουργικές
θυσίες παρθένων θυγατέρων. Είναι
σαν οι δείκτες συνωμοτικά να
σταμάτησαν, ώστε να πάψει να κυλά το
ποτάμι του χρόνου, για να κυλιστούν
οι άνθρωποι στο βούρκο του χάους.
Ένα βούρκο από όπου θα βγουν
έχοντας απεκδυθεί τον «Ανθρωπομορφισμό»
τους, περπατώντας με τα τέσσερα και
κουνώντας τις γουρουνίσιες ουρές
τους.
Με το πέρασμα του χρόνου ο φόβος για
το άγνωστο έδωσε τη θέση του στον
αναβρασμό. Τον αναβρασμό που νιώθει
ο άνθρωπος όταν τελειώνει η υπομονή
του και αμφισβητείται η εξουσία της
λογικής πάνω στα ένστικτα του.
Αναβρασμό που ωθεί τον άνθρωπο στις
πιο βίαιες και ανεξέλεγκτες
εκδηλώσεις του. Οι κάτοικοι του
Ζαίρ πήραν τα όπλα τους και
εξεγέρθηκαν.
(Βέβαια τίποτα δε θα γινόταν αν δεν
υπήρχε ένα οργανωτικό «μυαλό» με
συγκεντρωτική εξουσία που θα
δεχόταν «ερεθίσματα» και θα
έστελνε «εντολές» στα «μέλη» του
επαναστατικού «σώματος»
-Ειρήσθω εν παρόδω το δύσκολο μα και
ωραίο αυτό ρόλο επωμίστηκε η
Πετρούλα Πετράκη-)
Αρχικά εφαρμόστηκε ο
ανταρτοπόλεμος, μα καθώς οι
επαναστατικές δυνάμεις
οργανώνονταν και ενισχύονταν με
χιλιάδες απηυδισμένους Ζαϊρινούς
πολίτες, οι συγκρούσεις
μεταφέρθηκαν σε εκτεταμένα μέτωπα.
Γρήγορα εφαρμόστηκε ο πόλεμος των
χαρακωμάτων ο οποίος όμως οδήγησε
σε αποτελμάτωση.
Έτσι σήμερα οι αρχηγοί των δυο
πλευρών συναντιόνται με σκοπό την
εξεύρεση λύσης. Έπειτα όμως από
τους χαιρετισμούς και τις
απαραίτητες φωτογραφίες, η
συνδιάσκεψη ναυαγεί.
-Είναι 7.08 υποστηρίζει ο
«Μέγας» Λεπτοδείχτης
-Όχι είναι 8.07 αντικρούει η Πετρούλα
Πετράκη
-Όχι, είναι 7.08
-Όχι, είναι 8.07
-7.08
-8.07
-7.08
-8.07
-Γιατί δεν παίρνουμε το 141; παρεμβαίνω τότε εγώ , ως «από μηχανής θεός»
……………………………………………………………………………..
-Στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι 2 και 45 και 30 δευτερόλεπτα
-Στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι 2 και 45 και 40 δευτερόλεπτα
-Στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι 2 και 45 και 50 δευτερόλεπτα
-Στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι 2 και 46 ακριβώς
-Στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι 2 και 46 και 10 δευτερόλεπτα
……………………………………………………………………………..
13-14/7/00
