ΞΕΡΩ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΤΙ

  Οι διακοπές τέλος, τα κεφάλια μέσα. Μέσα σ' αυτήν τη ρουτίνα από την οποία ούτε σα φοιτητής δε μπορώ να ξεφύγω. Όλη η ζωή μου μια επανάληψη μέσα σε καλά ορισμένα πλαίσια. Είναι όντως ζωή αυτή; Δε νομίζω. Όχι γι' αυτόν που έχει ξεφύγει έστω και για μια στιγμή. Ούτε και γι' αυτόν που δεν έχει καταφέρει ποτέ να ξεφύγει αλλά έχει δει ανθρώπους γύρω του να το πετυχαίνουν. Αυθόρμητος, ειλικρινής στον εαυτό μου, πράγματα που δεν έγινα ποτέ. "Κάποια μέρα θα ζήσω!" Έτσι είπα φέτος το καλοκαίρι. Έχω πει και άλλα πραγματα στη ζωή μου όμως. Υπεροπτικές απόψεις για το καλοκαίρι, κάποια σχόλια για τα κινητά... Το καλοκαίρι ήταν στην πράξη για μένα ελεύθερο, μια εμπειρία δυνατή, που μου δίδαξε πολλά για τον εαυτό μου και τους άλους γύρω μου. Ένα από αυτά, να μην ανοίγω το στόμα μου μέχρι να μάθω τον κόσμο γύρω μου και να τον καταλάβω. Κι όσο για το κινητό, δεν δικαιούμαι πια να μιλάω γι' αυτό το ζήτημα... Ξεφεύγω όμως. Πάλι. Μπορώ να ζήσω πραγματικά μέσα σ'αυτά τα πλαίσια που πριν από πολύ καιρό επέτρεψα να μου θέσουν; Και τί θα πει να ζεις πραγματικά; Ο υπερβολικός ορθολογισμός σε καταδικάζει να μη μπορείς να συνειδητοποιήσεις αυτό που γίνεται μέσα σου, αφού δε μπορείς να το εκφράσεις με ακριβείς όρους. Ξέρω σίγουρα ότι ελευθερία και ίσως μαζί της και αυτό το Κάτι Παραπάνω που ψάχνω -ηλίθιοι συνειρμοί για αυτό το Κάτι που θέλει εκείνη η ηλίθια να μη γίνονται παρακαλώ- κατακτάται με συνεχή πάλη απέναντι σε όλους. Όλους. Μία στιγμή επανάπαυσης και θα χρειαστεί πάρα πολύς καιρός να ανακτήσεις τα χαμένα. -Διάλειμμα για τσιγάρο- Hey kid, where are you? Nobody tells you what to do -believe me... Ελέυθερος άνθρωπος δεν ήμουν ποτέ. Θα γίνω όμως. Όσο φαφλατάς και αν έχω καταντήσει, όσες φορές και αν με έχει προδώσει η βεβαιότητα των προβλέψεών μου για το μέλλον, αυτή τη φορά ξέρω ένα πράγμα. Θα προσπαθήσω.