ΧΥΜΑΕΙ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ

Χυμάει το σκοτάδι να κατασπαράξει τα πράγματα /
μα η νύχτα πηδά και οργανώνει το χώρο /
τα μάτια συνηθίζουν και χαράζουν γραμμές /
ανάμεσα σε μαύρη θάλασσα και μαύρο ουρανό /
ανάμεσα σε κουρασμένη μέρα και ανήσυχο ύπνο.
Και εκεί που που υπάρχει το όριο /
αρχίζει η συνείδηση /
και αν η γαλανή θάλασσα είναι ο καθρεύτης ενός ανέφελου ουρανού /
τότε η μαύρη θάλασσα σηκώνει το πέπλο που καλύπτει τα προσχήματα /
και το αλμυρό νερό εισχωρεί στα στεγανά του εαυτού μας /
συσσωρεύεται αλάτι στις φλέβες /
και τα όργανα ανατριχιάζοντας στέλνουν ερεθισμούς στον εγκέφαλο /
πως κάτι δεν πάει καλά /
πως κάτι μέσα ξεχειλίζει /
και δυο τρόποι υπάρχουν να γλυτώσεις αν το θες /
να κατουρήσεις στη φορά του ανέμου /
ή να χύσεις γαμώντας /
α! και ένας τρίτος /
να ξεράσεις τα υπέρχειλα υγρά και τα ποτά /
που ήπιες σ΄ ένα πάρτυ άγριο βράδυ /
απλώνοντας χέρια προς ένα κορίτσι /
μια γαλήνη /
ένα στεναγμό ανακούφισης /
πως διακόπηκε η ροή του χθες προς το αύριο /
και πως κάπου σκάλωσες /
παραδομένος στον άνεμο.
Ξεκουράσου και σήκω το άλλο πρωί πιο καλά /
είναι ένας αγώνας που κάνουμε κάθε μέρα της ζωής μας /
δεν ξεκίνησε χθες ή προχθές, ούτε καν πριν χίλια χρόνια /
μα όσο υπάρχει η σκέψη τη καρδιά θα ματώνει /
αίμα προς αυτή ή από αυτή προς τα πάντα /
βρέφη που γεννιούνται σε ποτάμια από δαύτο /
ονειρεμένες επαναστάσεις που ζωγραφίζουμε με κατακόκκινες παλέτες /
ω! σταματήστε! πολλά λόγια είναι αυτά για ένα βράδυ /
να κλείσω τα μάτια για λίγο ζητώ /
να ανοίξει η κάνουλα του ονείρου /
να γεμίσω από αυτή το ποτήρι /
και ύστερα να το σηκώσω και να πιω στην υγειά σου /
να σου πω πως "σ΄ αγαπώ" και πως αύριο πιο θαραλεος από πάντα θα ξυπνήσω.

7/2001