Dieren die de mogelijkheid tot scharrelen hebben, hebben een vrijer en gezonder leven dan hun soortgenoten in de bio-industrie. Ze hebben meestal de mogelijkheid om naar buiten te gaan en in plaats van op betonnen roosters te moeten liggen hebben ze een stal met stro. Ook het voer dat ze krijgen is gezonder. Het voer bevat geen antibiotica of groeihormonen. Er is in Nederland scharrelvlees van varkens, kippen en runderen te koop.
Het scharrelvarken.
In Nederland zijn er ongeveer 145 scharrelvarkens en er komen er steeds meer bij. De zeugen mogen niet worden vastgebonden en ze leven in groepen. Ze kunnen naar buiten behalve in de kraamperiode. Ze hebben buiten minimaal 30 vierkante meter per varken en
d
e uitloop moet voor minstens tweederde onverhard zijn. Zogende varkens hebben samen met hun biggen een uitloop van 200 vierkante meter. Wel is het toegestaan dat de uitloop van de zogende dieren mag worden overkapt. De biggetjes worden pas als ze zeven we
ken oud zijn bij de moeder weggehaald. Het is in de scharrelindustrie verboden om hormonen om de zeugen drachtig te krijgen aan de zeugen toe te dienen.
Ook de mestvarkens staan in groepen. Het hok is groot genoeg om in te liggen en lekker rond te wandelen
. Er ligt stro op de vloer waar ze lekker in kunnen liggen en wroeten. Het knippen van de staart en hoektanden is bij scharrelvarkens verboden. Normaal mesten de varkens niet op hun ligplaats maar in de bio-industrie is dit door gebrek aan ruimte noodzakelijk. In de scharrelindustrie kunnen ze naar buiten om op de uitloop hun behoefte te doen. Het voer van scharrelvarkens moet voor minstens
tien procent bestaan uit ruwvoer en er mogen geen zware metalen en antibiotica aan het eten worden toegevoegd.
Scharrelkippen en hun eieren.
Er zijn nu al weer een tijdje scharrelkippen. Vanaf de leeftijd van vier weken hebben de kippen de mogelijkheid om naar buiten te gaan. Buiten staan bakken met zand waar ze een stofbad in kunnen nemen of ze kunnen lekker genieten van het zonnetje (als die
er is!). Ook zijn er zitstokken waar ze op kunnen zitten en staan er balen met stro waarmee ze kunnen spelen. Het is verboden om bij de scharrelkippen hen snavels af te snijden. Het voer van de kippen moet bestaan uit minimaal 70 procent granen wat natuurlijk veel lekkerder en gezonder voor de kippen is. In de bio-industrie is de slachtleeftijd van de kippen 48 dagen terwijl in de scharrelindustrie de minimum slachtleeftijd 70 dagen is. Het leven van een scharrelkip is dus niet alle
n plezieriger dan een bio-kip maar ook langer. De boeren die een scharrelbedrijf hebben maken gebruik van een
kippenras die minder snel groeit waardoor de kippen minder snel bezwijken onder hun gewicht en minder snel pootgebreken krijgen. In Nederland word
en er geen scharrelkippen gehouden, die worden allemaal geïmporteerd vanuit Frankrijk. De kippen vanuit Frankrijk worden gecontroleerd.
Scharreleieren,
Als je de situatie van een scharrelkip vergelijkt met die van een batterijkip dan hebben de scharrelkippen het een stuk beter. In plaats van 23 kippen per vierkante meter bij de bio-industrie zitten er in een scharrelschuur maar zeven kippen per vierkant
e meter. De scharrelkippen die voor de eieren worden gehouden mogen niet naar buiten. Ook worden hun snavelpunten nog steeds afgebrand.
Scharrelrunderen.
In Nederland bestaat er voor de mestkalveren geen diervriendelijk alternatief. Ook de groepskalveren hebben de toets der kritiek niet doorstaan. Groepskalveren leven in een groep van vijf kalveren in een hok van 2.5 bij 3 meter. Ze krijgen elke dag een klein beetje ruwvoer maar het is nog steeds te weinig. De groepskalveren hebben absoluut geen prettig leven en hun leven verschilt niet zo heel veel van de leven van kistkalveren. De groepskalveren krijgen uit een emmer kunstmelk te drinken. Maar hun zuigbehoefte wordt niet bevredigd. Daarom gaan de kalfjes aan elkaar sabbelen of drinken ze
elkanders urine. Om dit te voorkomen worden de dieren de eerste tien weken toch nog gescheiden gehouden. Ze doen dit door hout
en schotten tussen hun in te zetten. De groepskalfjes staan op houten roostervloeren en zien nooit het daglicht. Net zoals de kistkalveren leiden de groepskalveren aan bloedarmoede.
Er is bij een klein aantal scharrelslagers nu ook scharrelrundvlees te koop. Hierbij mogen de kalfjes tot aan de leeftijd van zes maanden bij hun moeder blijven. In de zomer staan de moeder en kalfje in de wei en
s winters wonen de dieren in een stal waarvan een kant open is. Deze koeien hebben het wel beter dan de koeien in de bio-industrie en de groepskalveren.
Controle.
Scharrelvlees wordt gecontroleerd door de ISC. ISC staat voor de Internationale scharrelvlees Controle. De ISC is in 1986 opgericht en is geholpen door de actiegroep Lekkerdier In het begin hield de ISC zich vooral bezig met varkensvlees, maar nu is dat niet meer zo. De ISC houdt tegenwoordig ook bij scharrelkippen, scharrelrunderen en groepskalveren een oogje in het zeil. Ze controleren zowel op de boerderij als in de slagerij. De ISC controleert of degene die te maken hebben met de bio-industrie, bv. de boer of de slager, de opgestelde regels naleven. Slagers die scharrelvlees verkopen hebben het ISC beeldmerk op hun deur of etalageruit.
Voor en nadelen.
Dieren op stro lijken beter te groeien dan dieren op r
oosters, dus dat is een voordeel voor de boer. De stookkosten voor een stal waarin
bodembedekking ligt zijn ook veel lager dan een kale betonnen stal. Dat een zeug het fijner vindt om los te zijn in plaats van aan een ketting te liggen, blijkt uit het feit dat ze meer biggen per jaar werpt.
Nadelen voor de boer zijn dat hij de stallen moet uitmesten. Ook moet hij voor ruwvoer of granen zorgen en dat kost dan meer geld. De boer heeft meer land nodig dan voor de bio-industrie. Omdat scharreldieren meer energie gebruiken, eten ze meer. In het algemeen is een scharrelboerderij duurder dan de bio-industrie. Daarom is scharrelvlees duurder. Maar 86 % van de Nederlanders vindt dit geen probleem. Ze vinden het niet erg om voor scharrelvlees wat meer geld uit te geven.
