ASUR DEVLETİ ile savaşan SUBARTU (SUBAR ÜLKESİ anlamına gelir) gibi bir de İMARTU(İMARTA) devleti vardı. İMAR kelimesi DÎVAN-I LUGAT-IT TÜRK'te İMİR olarak yer alır, EYMÜR diye de bilinir. OĞUZLAR'da "karanlıkla aydınlığın birbirine karışması" anlamına gelirdi. Ayrıca "kırağı, sis" demekti. AMASYA TARİHİ adlı kitap ise, "İMİR, sürülerle koyun sahibi zengin demektir. İMAR, İMUR şekilleri de vardır.," diyor, M, V, B değişimlerinden dolayı da İBER, İVER, İMER şekillerine girdiğini belirtiyor.
AHMET REFİK adlı kişi de ANADOLU'DA TÜRK AŞİRETLERİ adlı kitabında İMİR'le başlıyan pek çok oymak sayıyor. İMİR YUSUF, İMİR KARAGÖZ, İMİRZE gibi..
M. FAHRİ KIRZIOĞLU ise KARS TARİHİ adlı eserinde KARAPAPAK aşireti içinde bir İMİR oymağı bulunduğunu bildirir ve şöyle der:
-"En kaba TÜRKÇE ile konuşan bu oymak, halı ve kilimlerinde UYGUR yazısına benziyen 12 HARF'i süs olarak kullanmakta olduklarını keşfettim."
Blindiği gibi ÖZBEKİSTAN'da özerk bir bölgede yaşıyan bir KARAKALPAK boyu vardır.
Bütün bunlar bize İMARTULAR'la ANADOLU'nun, KAFKASLAR'ın, ve ORTAASYA'nın nasıl birbirine bağlı olduğunu gösterir. Tıpkı SÜMERLER ile SUBARLAR'ın nasıl ANADOLU'da, KAFKASYA'da, RUSYA içlerinde, ve SİBİRYA'daki uzantılarını gösterdiği gibi!..
Yine M.Ö. 2000'li yıllarda MEZOPOTAMYA'da görülen ARAŞTU (ARAŞ ÜLKESİ) devletinin uzantıları da ANADOLU'da görülür. ŞAVŞAT'ta bir köy mahallesi olarak ARAŞ-AR vardır. AR-ER-UR bilindiği gibi TÜRKLER'de BOY ve OYMAK adı ekidir.
Sonraları Ş-S değişimi olmuş, kelime ARAS'a dönüşmüştür. ARAS ırmağından başka, PASİNLER'de ve DİYADİN'de birer ARAS köyü vardır. DİYARBAKIR- KULP'ta bir ARAS-KAN, VİRANŞEHİR'de de bir ARASBEY köyü bulunur.
Ermeniler AĞRI dağı gibi, ARAS ırmağına da sahip çıkarlar. Kürtler ise bahsi geçen ilçelerden dolayı ARAŞ-ARAS adlarınnın "kürtçe"yle ilgisi olduğunu öne sürebilir. Ancak TÜRKİSTAN'da UYGUR bölgesinde ALTIN sıradağlarında bir ARAŞ dağı, bir de BABAHATUN bölgesinde bir ARAŞ dağı vardır.
Yani, bizim inancımıza göre, SÜMERLER'in dağılmasıyla ortaya çıkan SUBARTU, İMARTU, ARAŞTU gibi TÜRK kökenli devletlerinin uzantıları SUBAR, SİBİR, İMİR, ARAŞ gibi adlarla ANADOLU'dan DOĞU TÜRKİSTAN'a kadar yayılmıştır.
Bölgede bir de MURTTAŞ veya MURDAŞ diye bilinen bir topluluk vardır. Acaba bu ekin bizim şimdi kullandığımız YURT-TAŞ, ARKA-DAŞ kelimelerindeki eklerle bir rabıtası olabilir mi?
Büyük araştırmacı EDİP YAVUZ'un eserinden, ve onun dayandığı DİYARBAKIR TARİHİ adlı kitaptaki bilgilerden şu sonuca vardık:
BABİL'e hükmeden hükümdârlardan bazılarının adlarının sonunda TAŞ-DAŞ ekleri vardır. KUŞLU hükümdârlarında ise bu ek YAŞ şeklindedir. KOMUKLAR'da ise DAŞI şeklinde görülmektedir. Bu ekin ETİLER'in (HATİLER) şimşek çaktıran Tanrısı TEŞUP'tan geldiği, ve GÜÇ SAHİBİ anlamı verdiği aşikârdır. Bizdeki YURT-TAŞ kelimesi YURDUNDAN GÜÇ ALAN, YANİ TÜRK OLMAKTAN GÜÇ ALAN anlamına gelir. ARKA-DAŞ ise ARKAMDA BULUNMASINDAN GÜÇ ALDIĞIM KİŞİ demektir. KARIN-DAŞ (KARDEŞ) ise aynı ANNEDEN DOĞMANIN VERDİĞİ GÜÇ' e işarettir.
MURT kelimesi, Derleme Sözlüğü'nde TORTU, MERSİN AĞACI MEYVESİ olarak yer alır. MURTLAMAK ise ÇİMLENMEK, FİLİZLENMEK anlamındadır. MURTLAK, ALTIN ZİNCİR demektir. Kelime Farsça'da MÜRT olarak bulunursa da ÖLÜ anlamına geldiği için ANADOLU'da rastlanan köy adları ile bağlantısı gene TÜRKÇE anlamlarıyla olsa gerektir. MARAŞ'ta MURTLU, SİLİFKE'de MURTLUCA, GÜLNAR'da MURTÇUKURU (ki bu işte belki ÖLÜ ÇUKURU olabilir), ANTALYA'da MURTANA köyleri vardır.
Bu topluluk adını MURT kelimesinin hangi anlamından aldı, bilemiyoruz ama,
Farsça MÜRT-ÖLÜ kelimesinden bile almış olsa, DAŞ takısıyla ancak TÜRKÇE'de bir
anlam kazanmaktadır. MURT-DAŞ; GÜCÜNÜ ÖLÜLERDEN (RUHLARDAN) ALAN demektir.
Bilindiği gibi, BÂBİL
dönemi artık dillerin
ayrılmaya, sonra tekrar birbiriyle karışmaya başladığı dönemdir.