Een steeds weerkerende nachtmerrie: “Waarom, mama, waarom?”

Het was een vriendschap zoals vele andere, en ze begon net als andere relaties. Maar de onze eindigde gruwelijk. Het was geen liefde op het eerste gezicht, want wij kenden elkaar reeds een hele tijd. Onze relatie kende ups en downs, maar dit is normaal in iedere relatie. Tot op de dag dat mijn leven totaal veranderde…

Tijdens de zomer was er een feest in een nabijgelegen dorp – ook wij gingen. Ik stak een handje toe en van die gelegenheid maakte mijn vriend dankbaar gebruik om veel alcohol te drinken. Toen het feest afgelopen was, gingen wij weg. Op deze avond hebben mijn vriend en ik met elkaar geslapen. Wij hadden weliswaar een condoom, maar het scheurde. Nu kwam het tot datgene waarvoor wij beiden grote schrik hadden – ik werd zwanger.

Het was voor alle buitenstaanders onmiddellijk duidelijk dat ik dit kind niet mocht op de wereld zetten, want dit zou ‘een schande’ zijn. Mijn vriend was twee jaar jonger dan ik. En wat zouden de mensen wel zeggen? Mijn vriend liet mij met deze beslissing totaal alleen. Hij zei: “Dat moet je zelf uitmaken, wat je moet doen of laten. Ik kan deze beslissing niet van je afnemen.” Met deze belasting liep ik wekenlang rond en ik wist niet wat ik moest doen. De druk van alle ‘partijen’ werd steeds groter en ik werd regelrecht in een hoekje gedreven. Tenslotte namen ‘zij’ voor mij de beslissing.

Mijn vriend en ik bezochten toen een consultatiebureau. Na een zeer lang gesprek en lang heen en weer getwijfel, besloot ik naar de dokter te gaan. Deze verwees mij naar een privé-kliniek, die de ingreep zou doen. De artsen waren erg aardig, maar ik voelde mij zo ellendig en vuil, zo hulpeloos en alleen. Toen ik ontwaakte uit de narcose, zat mijn vriend wel naast mij, maar ik was niet meer ‘ik’. Ik was iemand anders en ik voelde mij eenzaam. Deze eenzaamheid is tot op heden gebleven.

Ik heb mijn kind laten aborteren. Zoals mijn kind is gestorven, is er ook iets in mij gestorven dat nooit meer levend kan gemaakt worden. Ik zou het vandaag nooit meer doen, eender hoe mijn omgeving reageert, want ik leef alleen nog met angst en ik kan dit niet verwerken. In mijn nachtmerries zie ik hoe een klein meisje met uitgestrekte armen naar mij komt gelopen en mij altijd opnieuw vraagt: “Waarom, mama, waarom?” Daarna ontwaak ik steeds badend in het zweet. Deze droom en die blik van het meisje achtervolgen mij sedert ik de ingreep heb ondergaan.

Ik ben ondertussen zeer succesvol in mijn beroep, maar mijn privé-leven is kapot. Mijn baby zou nu één jaar geworden zijn. Ik treur om mijn kind, want ik weet dat ik een fout begaan heb en deze fout is niet meer te herstellen. Alleen ik word hiervoor gestraft, niet mijn vriend, ofschoon hij er ook bij betrokken was. Ik hoop alleen dat mijn baby geen te zware doodstrijd heeft gekend. Ik hoop dat mijn baby mij deze misdaad vergeeft en begrijpt waarom ik het heb gedaan. Vandaag ben ik helemaal alleen, want mijn vriend heeft mij kort daarna verlaten. Hij wilde zijn vrijheid terug.

Ik schrijf dit verhaal voor alle jonge meisjes en vrouwen die in dezelfde situatie verkeren als ik toen. Denk er goed, zeer goed over na wat je doet. Er kwellen jullie dromen, je denkt dat er altijd iemand naar je kijkt. Jullie zijn alleen met je eenzaamheid. Verdriet en pijn overvallen jullie wanneer jullie een jonge moeder met haar kind zien. Jullie moeten alle lasten en gevolgen van die ingreep alleen dragen, niet je vriend of je man. Deze kan jullie de angst, het verdriet of de eenzaamheid niet wegnemen. Hij staat erbij, maar hij kan niet helpen. Denk er echt goed over na en laat je niet tot iets dwingen. Jullie leven wordt hierdoor kapot gemaakt. Er bestaan organisaties, die jullie helpen en raad geven. Maak niet dezelfde fout als ik!

(getuigenis van Patricia in het tijdschrift “Jongeren-Aktie” Nr. 133, febr. 2002, uitgegeven door vzw Pro Vita – Gezin & Leven)