Iemand die hier ervaring mee heeft is Kathy Dezeeuw (43), een Amerikaanse hulpverpleegster. Zij was 16 jaar toen ze werd verkracht en zwanger raakte. "Na die tijd voelde ik me dood vanbinnen. Alles binnen in me lag totaal overhoop. Die jongen had iets van mij gestolen wat ik nooit meer terug zou krijgen."

Maandenlang zweeg Kathy hierover en huilde zich avond na avond in slaap. Na verloop van tijd verraadde haar dikke buik de situatie. In plaats van hulp te geven, leverde iedereen kritiek. Haar ouders stuurden haar naar een opvanghuis. Daar zou ze de baby moeten afstaan. Kathy: "Ik was ontzettend eenzaam. De enige die ik had was dat kleine mensje in mijn huik. Naarmate de maanden verstreken, kreeg ik er een band mee. Ik voelde het trappen en het was mijn kind. Het behoorde niet langer toe aan die verschrikkelijke man die mij verkracht had."

Een jongetje wordt geboren en Kathy's ouders besluiten dat de kleine Patrick bij zijn moeder mag blijven. Vrienden en kennissen hebben daar absoluut geen begrip voor. Kathy raakt steeds meer verbitterd en ontvlucht haar ouderlijke woonplaats.

De nachtmerrie wordt alleen maar groter. Ze raakt verslaafd aan drugs en alcohol. Nu zegt ze over die tijd: "Het was vreselijk. Ik kan niet anders zeggen dan dat God me gered heeft uit die situatie. Ik trouwde en kreeg nog twee jongens. Mijn huwelijk was lang niet makkelijk, want eigenlijk haatte ik mannen."

Wordt ze niet voortdurend herinnerd aan die verkrachting als ze Patrick ziet?

"In het begin bekijk je je kind inderdaad zo. Maar je gaat toch van zo'n hummeltje houden. Ik had dat nooit verwacht en wilde dat ook niet. Wel besefte ik dat ik hem de schuld niet mocht geven. Die verkrachting kan niet ongedaan gemaakt worden, ook niet door abortus. Eigenlijk is het Patrick geweest die me geholpen heeft mijn verbittering kwijt te raken en zijn vader te vergeven. Zelf probeer ik anderen nu te helpen. Tot mijn spijt moet ik zeggen dat abortus vaak veroordeeld wordt door mensen die verder niets doen. Dat lost ook niets op. Als er meer begrip, meer hulp zou zijn, werd er minder gepraat."

Patrick Dezeeuw is intussen 27 jaar. Negen jaar geleden hoorde hij voor het eerst van het drama. Hoe reageerde hij toen?

Patrick: "Mijn hele wereld stortte in. Alleen mensen die hetzelfde meegemaakt hebben, kunnen begrijpen in welke crisis je dan terechtkomt. Jezus heeft me geholpen mijn vader te vergeven. Daarna kon ik mezelf pas weer accepteren. Ik weet dat dat goedkoop klinkt voor buitenstaanders omdat ze zich dat niet kunnen voorstellen. Voor mij is God een realiteit."

Hoe denkt Patrick over abortus en verkrachting?

"Als er iemand recht van spreken heeft over dit onderwerp, ben ik het wel. Als ik geaborteerd was, zou ik hier nu niet zitten. Dan begrijp je wel waarom ik ertegen ben. Er zijn al wonderlijke momenten geweest waarop ik mijn verhaal kon laten horen. Misschien is het mijn taak om moeders als mijn eigen moeder te helpen."