Er moet veel meer aandacht komen voor het bevorderen van de
vruchtbaarheidsbeleving van vrouwen én mannen. Die kan bijdragen aan stabielere
gezinslevens en een verkleining van het ‘abortusdrama’.
Luc Kiebooms
Ruim 33.000 abortussen geregistreerd in Nederland en zo’n 18.000 in België is niet niks. De Nederlandse cijfers zijn dan nog opgepoetst door de ‘overtijdbehandeling’. In harde euro’s uitgedrukt zijn de kosten voor abortus in België jaarlijks vijf miljoen euro voor verwijzingen naar o.a. Nederland voor ongeveer 20.000 abortussen. Tegelijk wordt 15 miljoen euro uitgegeven aan medisch geassisteerde vruchtbaarheidsbehandelingen, goed voor 2000 kinderen per jaar. Dit is de prijs van ‘zelfbeschikking’: het nutteloos vernietigen van tienmaal zoveel kinderen dan er met veel inspanningen en kosten tot leven worden gebracht (overigens ook ten koste van de vernietiging van minstens 10.000 embryo’s).
Lichtzinnig
De ‘noodsituatie’ is herleid tot ‘een vrouw die geen kind wil’. Misschien moet toch wat scherper onder de aandacht worden gebracht dat ondanks de massale propaganda voor en het gebruik van anticonceptie nog steeds de helft van de vrouwen die om een abortus verzochten, geen anticonceptie had gebruikt, terwijl de andere helft zegt dat die niet werkte. Dit leren de werkzaamheden van een Belgische parlementaire commissie. Het is dus niet bewezen dat ‘anticonceptie abortus terugdringt’. Het tegendeel wordt vastgesteld in de cijfers. Trouwens, de instructies op gebied van gebruik van anticonceptie in de abortuscentra zelf lijken de inefficiëntie aan te tonen, gezien het recidief karakter van abortus: veel vrouwen ondergaan het tweemaal en zelfs driemaal. Waarom wordt anticonceptie dan aangeprezen als dé (enige) oplossing? Waarom wordt het gebruik van anticonceptie gelijkgesteld met een verantwoorde vruchtbaarheidsbeleving?
In de (Belgische) parlementaire commissie werd daarom een bijkomend advies aan het anticonceptiegebruik toegevoegd. Deze bestaat uit twee facetten: enerzijds het algemeen aanleren bij jonge meisjes en vrouwen van vruchtbaarheidsbewustzijn en verantwoord ermee omgaan, anderzijds een grondige evaluatie van de counceling die met name een waardig alternatief voor abortus moet aanbieden, zoals de wet voorschrijft.
Dit advies gaat uit van de vaststelling dat 96,5 procent van de vrouwen die zich voor een eerste consult in een abortuscentrum meldt, ook effectief een abortus ondergaat. Nochtans zouden daar twee aspecten, vrije wil en een alternatief voor abortus, grondig moeten worden doorgenomen.
Hoe vrij zijn deze vaak buitenlandse vrouwen die door mannen worden gedwongen? Welk alternatief wordt aangeboden voor de grootste groep die zich bijvoorbeeld in financiële of relationele moeilijkheden bevindt? Hoe verklaart men de belangrijke toename van abortus van een tweede kind?
De lichtzinnige verwijzing door huisartsen die zelfs de moeite niet nemen de ‘vrije wil’ van de vrouw te onderzoeken, noch een echt alternatieve oplossing voor abortus te vinden, is dramatisch.
Vruchtbaarheidsbewustzijn betekent een individuele begeleiding die het meisje
ertoe brengt haar eisprong en de vruchtbaarheid echt te ervaren. Dit moet
ingebed zijn in een klimaat van eerbied voor de vruchtbaarheid als gave en
opgave. Ook de jongens moeten erbij betrokken worden, opdat ze op een positieve
manier vruchtbaarheid benaderen. Dit houdt in dat elk meisje echt haar
verantwoordelijkheid over haar eigen vruchtbaarheid kan en dan ook moet
opnemen. We zijn hier ver van het huidige model van anticonceptiepropaganda en
doe-maar-raak-zolang-het-geen-kwaad-kan, lees: zwangerschap veroorzaakt.
Het spijtige is dat de overgrote meerderheid van opvoeders
en ook geneesheren slechts pil en condoom kennen, en niet in staat zijn
individuele begeleiding voor vruchtbaarheidsbewustzijn te verschaffen. Ook
binnen onze gezinnen is deze kennis niet aanwezig omdat vrouwen en moeders
vanaf het prille begin als het ware worden volgestopt met de pil. Dit belet
uiteraard alle toegang tot het verantwoord samen beleven van de eigen
vruchtbaarheid in het jonge gezin. Nochtans zou deze (positief) beleefde
ervaren vruchtbaarheid gunstig kunnen inwerken op de vrouwen die zich aanbieden
voor abortus en die hoe dan ook geen anticonceptie namen of zullen nemen.
Verder kan een dergelijk vruchtbaarheidsbewustzijn aanleiding zijn tot
voortdurende dialoog met de partner, liefst man of vader, over een bewust samen
beleven van de vruchtbaarheid, op verantwoorde wijze en met eerbied voor
elkaars lichaam. Zo kan Natural Family Planning (zie www.nfp.be of www.nfp-europe.org)
een bijdrage zijn tot een stabieler gezinsleven en, laat ons hopen, tot een
verkleining van het abortusdrama.
De omvang van abortus en de banalisering ervan bedreigen de leefbaarheid van onze samenleving. Dan spreken over een ‘recht’ ligt toch wel erg moeilijk. Dan een project ‘abortusboot’ opzetten, is al helemaal niet te verstaan. Bovengeschetst alternatief is niet gemakkelijk en strijkt tegen de haren in, maar verder afglijden zal met het huidige aanbod niet worden tegengegaan. In tegendeel.
Luc Kiebooms is arts te Genk.
(oorspronkelijk verschenen in Katholiek Nieuwsblad, 11
mei 2007)