door Erik van Goor
Met de veroordeling van dr. Johannes Lerle, door de
rechtbank van het Duitse Erlangen, is het duidelijk wat de vrijheid van
meningsuiting waard is: niets. Deze Lutherse theoloog werd 14 juni tot een jaar
cel veroordeeld vanwege zijn vergelijking van abortus met Auschwitz. De rechter
acht dit een ontkenning van de Holocaust. En bovendien: een ongeboren kind is
volgens de rechter geen mens.
Het is merkwaardig genoeg nog niet breed in
het nieuws geweest, maar misschien komt dat nog. Terwijl rechts Nederland weent
om het heengaan van neoconservatief Joshua Livestro als columnist bij het
NPS-televisieprogra
Het meest recente geval is de veroordeling van dr. Lerle, een Luthers theoloog. De recente veroordeling is niet zijn eerste. Al zes maal eerder werd hij veroordeeld voor belediging, waaronder tot acht en een halve maand cel omdat hij abortusartsen "Berufskiller" had genoemd. De rechter achtte dit toen een zware belediging aangezien ongeboren kinderen volgens de rechter geen mensen waren, en derhalve het doden ervan niet als moord kon worden gezien.
Johannes Lerle stopte niet en gaat gewoon door. Niet omdat hij een ridder van de pen is, zoals sommige columnisten van zichzelf menen, maar omdat hij de dingen zo ziet. Volgens Lerle zijn ook ongeboren kinderen mensen en is het doden ervan moord. Degenen die deze ongeboren kinderen doden zijn dus moordenaars. Dat is een eenvoudige en normale logica van iemand die abortus verwerpt.
Maar dr. Lerle voegde daar later nog een
aspect aan toe. De abortuspraktijk is volgens hem niet alleen moord, maar ook
vergelijkbaar met de Holocaust (Auschwitz). Nu wordt de vergelijking met
Auschwitz en Holocaust vaker getrokken (zoals door socialistische politici die
voor de EU-Grondwet zijn; overigens zonder consequenties)
"Dieser Nazi-Ungeist der ständigen
Rechtsbeugungen und der Bluttaten wirkt sich z. B. darin aus, daß das
Bundesverfassungsge
Lerle wijst dus op de analogie met Nazi-Duitsland waarin een bepaalde (beroeps)groep van overheidswege (en impliciet van rechtswege) toestemming had om een bepaalde groep personen te doden. Deze conclusie kan moeilijk worden losgezien van de eerdere rechterlijke uitspraak dat ongeboren kinderen geen mensen zijn. De rechter bepaalt dat een groep (die voorheen wel mens was) opeens geen mens meer is en geeft een bepaalde beroepsgroep toestemming deze non-mensen te doden. Nogmaals: voor de echte tegenstander van abortus is dit een normale gedachtegang.
Niet volgen s de rechter in Erlangen. Het
Duitse recht verbiedt als het ware om tegen abortus te zijn. Want wie tegen
abortus is verklaart een groep non-mensen tot mens – tegen de uitspraken
rechterlijke macht in – en beschuldigt de uitvoerders ervan altijd impliciet
(of expliciet, zoals in het geval van Lerle) van moord. Tegen abortus zijn is
dus altijd impliciet strafbaar. Net als tegen euthanasie zijn op minderwaardigen,
ondraaglijk lijdenden - op alle niet volwaardige levensvormen. Mits de rechter
dit vaststelt.
Sinds de grens van de vrijheid van meningsuiting is overschreden, is tegelijk te zien dat dit recht niets meer voorstelt. Je tegen homoseksualiteit uitspreken is in een groeiend aantal landen al een misdaad (Zweden, Frankrijk), tegen immigratie zijn ook (België); tegen abortus zijn komt erbij in dit rijtje halsmisdaden tegen de moderne rechtsstaat. Waar een - volgens de liberalen afwijkende, want exclusieve - visie op het leven, op de seksualiteit of op de cultuur naar buiten treedt, reageert de rechtsstaat met criminalisering.
Waar menigeen in het westen nog steeds dweept met tweedehands strijders voor de vrije meningsuiting, zoals Hirsi Ali en Theo van Gogh, worden de werkelijke slachtoffers van de beknotting verzwegen. Hirsi Ali, Fortuyn en Theo van Gogh werden niet beknot door de staat of door de rechter, Johannes Lerle wel.
Eerstgenoemden verkondigden slechts meningen - uitingen van een publieke opinie waaraan je wel of niet waarde of geloof kunt hechten. Laatstgenoemde - dr. Lerle - laat ons zien dat het hier niet om meningen gaat, maar om een morele orde die ter discussie staat; een werkelijkheid van leven en dood die op de helling gaat. Het vrijblijvende is eruit. En heeft er nooit in gezeten, want als een ongeboren kind nu geen mens is, dan is ze dat nooit geweest. En is bovendien tegen abortus zijn altijd een vorm van onderdrukking geweest.
De vrijblijvende mening houdt daar rekening mee. Die spaart de rechtsstaat en komt er zelfs voor op. Zoals in het geval van Hirsi Ali, Fortuyn en Van Gogh, die juist opkwamen voor een doodscultuur.
Maar voor meningen en opinies sterft geen
hond; hoogstens wordt je ervoor door een gek of een crimineel gedood. Voor
levensuitingen, zoals van Johannes Lerle, sterft er wel veel. Niet door de hand
van terroristen, maar door de hand van overheden en rechters. Wat sterft er
dan? Culturen, ongeboren kinderen, morele stelsels, oude mensen en gezonde
seksualiteit.
Dit is het voorland van het Europa van Merkel en de haren. En het kan altijd erger. Het wachten is op de volgende stap van de "Richter und Henker" van het Verenigd Europa. Een Europa waarin meningsuiting niets waard is en elke vorm van levensuiting strafwaardig is.
Bronnen
[1] Deutscher
Abtreibungsgegner zu einem Jahr Haft verurteilt op Kath.net
d.d. 19 juni 2007
[2] Lebensschuetzer unschuldig wegen Holocaustleugnung verurteilt
op Kirche zum Mitreden d.d. 15 juni 2007