Het geslacht van Kaïn
De Heilige Schrift is vandaag actueler dan ooit. Vooral de eerste hoofdstukken van Genesis zijn op onze rug geschreven. God gaf aan de mens de vrijheid om de schepping te beheersen en van alle vruchten in het paradijs te proeven, behalve de vrucht die de mogelijkheid biedt om soeverein te bepalen wat goed is en wat kwaad. Met andere woorden de absolute macht, de absolute hoogmoed die zichzelf tot God wil verheffen en een vrijheid veroveren waaraan niets of niemand enige beperking kan opleggen, was verboden. Het gevolg van die zucht naar totale vrijheid was de moord op Abel.
Abel, het eerste slachtoffer van de geschiedenis, werd vermoord door zijn broeder Kaïn. De totale miskenning van Gods wil door de mens leidt in de eerste generatie reeds tot een daad van vernietiging. De houding van Kaïn die denkt dat hij God kan bedriegen door Hem te behandelen alsof Hij te verwaarlozen is, is een duidelijke afbeelding van onze tijd. Ook nu tracht men God en de mensen te bedriegen door het gebruik van dubbelzinnige woorden of het dubbelzinnig gebruik van de bestaande terminologie. De Franse Revolutie, het communisme, het nationaal-socialisme en het kapitalisme zijn hedendaagse bevestigingen van het voorchristelijk Romeins gezegde: homo homini lupus, d.w.z. de mensen zijn wolven voor elkaar. De geschiedenis wordt dan ook met bloed geschreven.
Laten wij even alle oorlogvoering terzijde om ons te beperken tot moord in vredestijd. Te allen tijde heeft de mens uitvluchten gevonden voor zijn moordende activiteit. Van het antwoord van Kaïn “ben ik soms de bewaker van mijn broeder” tot de euthanasie “uit medelijden” van de 21ste eeuw. De beproefde procedure om het geweten te bedriegen bestaat erin, de gekozen slachtoffers te degraderen tot minderwaardige mensen, niet helemaal mensen, mensonwaardig leven… Door de kandidaat-slachtoffers van geoorloofde moord onder te brengen in een aparte categorie van levende wezens slaagt men er blijkbaar in, dankzij de media, om elk gevoel van solidariteit uit te doven. Door de te doden mensen voor te stellen als mensonwaardig, dus geen mens meer, laat men het publiek geloven dat er niets verkeerds aan is iemand te doden die nooit mens geweest is, of die zijn mens-zijn verloren heeft. De Romeinen handelden volgens hun gezegd: “Vae Victis” (wee de verliezer), want wie de oorlog verliest is minderwaardig en heeft zijn recht verbeurd om mens te zijn. Hij werd slaaf en verloor alle rechten, inbegrepen het recht op leven.
In dictatoriale regimes beschikt de dictator willekeurig over leven en dood van zijn ondergeschikten. In dit opzicht zijn democratieën niet beter dan dictaturen. Met het principe “alle macht komt uit het volk” evolueert men snel naar de mening dat alle macht betekent almacht. Vandaar de godslasterlijke toeëigening van de titel “dieu” (god) door ex-minister president van Wallonië Spitaels en de Franse ex-president Mitterand en meer recent Berlusconi. De meester beschikte vroeger over leven en dood van zijn slaven, omdat zij minder mens waren alleen door het feit dat zij de oorlog verloren hadden en verkocht waren als oorlogsbuit. Een duidelijke variant van het recht van de sterkste.
In het midden van de vorige eeuw kreeg in het politieke denken de mening de overhand dat de maatschappij voorrang had boven de mens. En derhalve meende men het mensdom een weldaad te verlenen door alle mensonwaardig leven te verwijderen uit de maatschappij en het daardoor vrijgekomen budget beter te gebruiken. De dood van nutteloze mensen zonder levenskwaliteit werd en wordt aangezien als een offergave aan de maatschappij die zin gaf aan hun overigens zinloos bestaan. Dit werd achteraf met afgrijzen afgewezen door heel de beschaafde wereld, maar enkel voor wat de joden aangaat. Door het verzwijgen van de genocide der gehandicapten, wordt de basisdoctrine van de Nazi’s, namelijk het verdelgen van economisch waardeloos en eventueel politiek vijandig leven, buiten schot gehouden. Opzettelijk? Door alle aandacht uitsluitend toe te spitsen op de shoa van de joden, worden deze laatsten postuum misbruikt om de aandacht af te leiden van het algemeen verderfelijk principe van het recht van de sterkste, en dat betekende: ballast-mensen mogen (moeten?) vernietigd worden.
Het Neurenberg tribunaal zag het gevaar en formuleerde de rechten van de mens. Maar mensen alleen schijnen niet in staat te zijn om elkaars kwade neigingen af te remmen. Het duurde dus niet lang of de mensheid herbegon: het ongeboren kind was nog geen mens en dus… Deze nieuwe toepassing van de almacht over leven en dood door een beslissing van het volk, ditmaal niet gesteund op racistische of politieke basis, maar op egoïsme en welvaart, leidde al snel tot onovertroffen massamoorden. Men raamt het aantal kindermoorden door abortus op 30 tot 50 miljoen per jaar. Abortus is een moord om een probleem op te lossen. Verkrachting, kindmoeders, uitwerkende paren, prenataal gediagnosticeerde handicaps enz… Het is een wettelijke gemotiveerde moord. Abortus functioneert als crypto-genocide in Europa, waar onze volkeren langzaam dood gaan bij gebrek aan kinderen. Het probleem dat dus geschapen wordt door abortus, namelijk de vergrijzing van de bevolking en de daaruit volgende financiële overlast voor de sociale zekerheid, roept een nieuwe moord op: euthanasie. Vroeg of laat stelt zich immers het probleem van de onbetaalbaarheid van pensioenen en bejaardenzorg in het kader van onze welvaartsmaatschappij. Met het toelaten van euthanasie zet men een eerste stap naar de oplossing van dat probleem. Ook hier spreekt men over mensonwaardig leven, maar men vergeet er aan toe te voegen dat dit leven enkel onmenselijk is omdat het liefde mist in zijn omgeving. Goed opgevangen gehandicapten zijn gelukkiger dan veel normale mensen.
Er bestaat quasi unanimiteit bij experts in de verzorging van gehandicapten, ongeneeslijk zieken, dementen en depressieven, over de vraag dat euthanasie zelden uitgaat van de patiënt. En wanneer zij uitgaat van de zieke is dat te wijten aan een gebrekkige medische verzorging en/of een liefdeloze omgeving. Mijn persoonlijke 20-jarige ervaring met terminale kankerlijders en psychogeriatrische terminale zorg bevestigt dit. De hardnekkigheid echter van sommige families om zo snel mogelijk euthanasie te krijgen voor hun zieke laat vrezen dat een bureaucratisch correcte moord veilig kan doorgaan voor euthanasie zonder dat iemand de papieren leugen ooit zal verraden. Het volstaat immers om alle administratieve voorschriften na te leven. De jurisprudentie in Nederland toont reeds aan dat euthanasie in de ruimste zin van het woord geïnterpreteerd wordt. Wat vroeger passieve euthanasie genoemd werd, wordt nu normaal medisch handelen genoemd. Men heeft voor het systematisch uithongeren of uitdrogen een christelijke term geleend: “versterving”. Men gaat hier al te gemakkelijk uit van het postulaat, dat wie niet klaagt ook niet lijdt. Het tegendeel is waar. Ervaring leert dat veel bejaarden die aan hevige pijn lijden toch niet klagen. Het zijn mensen die hun familie en de maatschappij niet willen lastig vallen. Hun vraag naar euthanasie moet kritisch benaderd worden. Indien men hun een aangepaste pijn- en depressiebehandeling geeft, hen opvangt in een liefdevolle omgeving, dan verdwijnt de vraag naar euthanasie in geen tijd. Maar waarschijnlijk is dit alles te veel gevraagd in onze egoïstische maatschappij.
Euthanasie beschermt de artsen, niet de patiënten. Wie dementen en gehandicapten liefdevol benadert staat vreemd tegenover de moderne woordenschat waarmee men deze mensen uit de maatschappij bant. Een dementerende bijvoorbeeld evolueert terug naar een infantiel stadium. Waarom zijn kleine kinderen dan zo lief en bejaarde dementen niet. Waarom aanvaardt men de agressiviteit van kinderen, en niet die van dementen? Bovendien wordt die agressiviteit meestal veroorzaakt door de omgeving. Kortom, het volstaat bejaarden, zelfs nog geen-dementen, slecht te behandelen, en hen goed te laten voelen hoe hinderlijk ze wel zijn voor iedereen, om hen tot de vraag naar euthanasie te dwingen.
De houding van de Nederlandse artsen in dezen is dan ook moeilijk te begrijpen voor hun collega’s uit andere landen. Zowel de Wereld Artsen Bond als het Permanent Comité voor Artsen van de EU, als de conferentie van de ordes (disciplinaire organen) van de artsen van Europa zijn het, op de Nederlanders na, allen eens dat euthanasie strijdig is met de medische ethiek. De Wereld Artsenbond heeft dat in de loop van 2002 nog eens bevestigd, bij gelegenheid van de evaluatie van de toestand in Nederland en België. Dit stelt onze tuchtraden voor problemen die volgens onze nationale (Belgische en Nederlandse) wetten euthanasie moeten dulden, terwijl dit volgens de rest van de wereld (inbegrepen de Belgische artsen) strijdig is met de medische ethiek. De wetgever heeft in onze beide landen een schizofrene situatie geschapen tegen het geweten in van een meerderheid van artsen die zich bovendien duidelijk gemanifesteerd hebben.
Kan een nationale wet de medische ethiek naar zijn hand zetten? Is de nationale wetgeving almachtig? De verbodsbepaling in de medische ethiek is gekend sinds meer dan 2450 jaren uit de bekende eed van Hippocrates. Indien de artsen zich zo streng uitdrukten in een tijd dat pijnbestrijding quasi onbestaand was en de kankertumoren zich destructief door alle weefsels heen vraten, dan moeten zij daar wel zeer goede redenen voor gehad hebben. En die redenen bestaan nu, 2450 jaren later, nog steeds. Eerst en vooral is het ondenkbaar dat men de opdracht om zieken te doden toevertrouwt aan artsen die als enige taak hebben hun patiënten te verzorgen en te genezen. De arts wordt hier van overheidswege in een conflicterende situatie gedwongen die de relatie met zijn patiënt vervalst. Euthanasie is niet alleen strijdig met de medische ethiek, maar ook met de moraal van alle godsdiensten en a priori met de katholieke moraal. Euthanasie en abortus waren 50 jaar geleden nog zware misdaden. Terecht zei Simon Wiesenthal dat de propaganda het ergste was voor de jodenvervolging. Wie beschikt over de media kneedt de gewetens van de massa.
De artsen beschikken bij de uitoefening van hun beroep over efficiënte middelen om patiënten te doden zonder een spoor na te laten. Het is dus van primordiaal belang dat de artsen strikt opgeleid en begeleid worden met een geconditioneerde reflex om in alle omstandigheden levensreddend op te treden en nooit toe te geven aan de bekoring om (wettelijk?) te doden. Euthanasie ondermijnt dit reflex en meteen het geweten. Waar eindigt de ontrouw aan de eed van Hippocrates? Wie moord toelaat, en dan nog aan een hele beroepsgroep, weet waaraan zij/hij begint maar niet waarmee hij/zij eindigt. Het gaat hier overigens zoals met de vraag naar euthanasie: men kan met externe factoren de mensen ertoe brengen deze dingen te vragen die zij nooit uit zichzelf zouden vragen. Bij patiënten is dat liefdeloosheid, bij de artsen zijn dat de arbeidsvoorwaarden. In beide gevallen speelt ook de macht van de media. De arts staat ondanks zichzelf steeds aan de kant van het leven, omdat hij zelf dagelijks geconfronteerd wordt met het ultieme verlangen van elke mens om te overleven.
De medische research met als doel het leven te verlengen en te verbeteren is de drijvende motor van de wetenschappelijke vooruitgang, van de kleine aspirine tot en met de ruimtevaart. Het economisch belang wordt maar al te graag vergeten. Euthanasie is voor de arts een terugkeer naar de middeleeuwen, een uiting van de “Selbstvernichtungsdrang” van Freud. Om iemand te doden moet men daarenboven geen arts zijn. De aanwezigheid van een arts is noodzakelijk om de dood als leven te vermommen. De vraag naar euthanasie is een noodkreet, een signaal van de zieke, maar betekent nog niet dat de patiënt dat ook in werkelijkheid wil. Indien men de arts bij de patiënt roept, geeft men onbewust nog hoop aan de zieke, dat de beschermer van het leven nog iets kan doen om het lijden te verminderen. En dat is zijn taak. Het zal er in feite meestal op neerkomen dat de arts het samen met de zieke moet opnemen tegen de omgeving. Onze wetgevers durven het blijkbaar niet aan om professionele killers op te leiden tot euthanasie en ze als zodanig los te laten op het publiek, zoals men dat met de artsen gedaan heeft. Nochtans zou de kans op misbruik of verruiming kleiner zijn. Iedereen zou weten waarvoor de “professional” zou staan. De schizofrene toestand van de arts die voortdurend heen en weer geslingerd wordt tussen leven en dood, waardoor de grens tussen beide vervaagd, is psychisch onhoudbaar. Malraux schreef reeds dat de eerste moord telt. Zij verandert de mens zodanig dat hij niet meer om het leven (van anderen) geeft.
Hoe waar dit is kan men zien in de media waar men al aan het rekenen is hoeveel besparingen euthanasie kan opleveren op het budget van de ziekteverzekering. Dit alles kan ook een berekende zet zijn van de overheid, die op alle mogelijke terreinen tracht de mens te isoleren en te ontwortelen door de bespreekbaarheid van euthanasie te stimuleren en door wantrouwen te zaaien tussen diegenen die een steun zouden kunnen zijn voor mensen in nood, de bedienaars van de eredienst, de rechtbanken en de politie, voorts de school en het gezin en tenslotte de artsen. De “almachtige” staat wordt dan de enige toeverlaat in landen waar zonder de politiek niets kan en met de politiek alles. Wij botsen in onze lekenmaatschappij steeds meer op mensen die zelf God willen spelen in naam van het mandaat van het volk, dat ALLE macht verleent. De vraag wordt steeds prangender: is een democratie levensvatbaar zonder godsdienst?
Men kan terecht de vraag stellen of de overheid zelf geen oorzaak is van depressies en zelfmoorden. “Godsdienst is het vitaal principe van de wereld gezien hij de eerste oorsprong is van alle geluk”. Met deze zin begint de Kalpa Sutra, een van de voornaamste heilige boeken uit India die hun oorsprong vinden in de 7e tot 6e eeuw vóór Christus. Dat dit nog steeds waar is blijkt uit de vreugdeloze maatschappij waarin wij leven. Er komen steeds meer mensen die het niet meer zien zitten en die zelfmoord plegen. Wat is er gemakkelijker dan de zelfmoord onder de benoeming euthanasie te depenaliseren. Maar depressies en zelfmoord kunnen behandeld en voorkomen worden. Men zou moeten gaan geloven dat men in onze landjes niet veel kaas gegeten heeft van depressie en pijn-behandeling. In een uitstekende Amerikaanse multi-center studie over “assisted suicide” (en euthanasie) zeggen de betrokken universiteitsprofessoren geen hoge dunk van de Nederlandse artsen te hebben.
Het aantal zelfmoorden, vooral bij jongeren ligt in onze landen zeker hoger dan de officiële statistieken. Daar zou men aan moeten toevoegen, de onverklaarbare dodelijke verkeersongevallen, de overdoses aan drugs en alle andere vormen van risico gedrag waarbij de kick en de sensatie als vervangmiddel dienen voor de puinhoop van het gevoelsleven. Dertig jaren geleden hield de vertegenwoordiger van de farmaceutische industrie in België een uiteenzetting waarin hij ondermeer voorspelde dat in 2000 nagenoeg de totaliteit van de bevolking een of ander geneesmiddel zou moeten innemen om in onze steeds meer gesofistikeerde (lees gelaïciseerde) maatschappij te kunnen overleven. Katholiek geloof, hoop en liefde helpen de mensen over alle moeilijkheden heen, tot en met het sterven. Het evangelie is een blijde boodschap, een boodschap van eeuwig leven. Onze maatschappij daarentegen dweept fanatiek met de dood. Tegenover de positieve houding van de Kerk met betrekking tot de seksualiteit als bron van leven, staat de maatschappij klaar met seks en dood als oplossing voor alle problemen. Pim Fortuyn heeft ondervonden waartoe deze aard van oplossingen in extremis kunnen leiden. Voor ongelovigen is de dood het einde van alles. Voor hen is de dood door euthanasie de laatste en belangrijkste beslissing die zij kunnen nemen, samen met de lijkverbranding om te ontsnappen aan de wormen. Maar er zijn ook ongelovigen die moedig hun lot aanvaarden en die samen met ons ten strijde trekken tegen de euthanasiewetgeving. Zij voelen zich niet geroepen om te vechten tegen een God die volgens hen toch niet bestaat.
Dit bewijst uiteraard dat het gevecht voor euthanasie een gevecht is tegen God. Satan boekt hier winst over heel de lijn. Het uitschakelen van de natuurwet en het gebruik van zedeloosheid, als breekijzer om definitief God te bestrijden, heeft naast een verminderde kerkgang ook een toename van alle vormen van criminaliteit tot gevolg. Een paar jaren geleden zag ik op de Nederlandse TV een quiz met o.m. de vraag, noem de 10 geboden? Ondanks het feit dat het publiek mocht helpen, slaagden de twee meisjes op het podium er niet in om ze op te sommen. Niettemin kregen zij de punten toegekend (typisch Nederlands). Hoe wilt ge dat de aankomende generaties hun vrijheid gebruiken als ze de regels van het spel niet kennen. Trouwens de belangrijkste rechten van de mens worden ook al door onze bestuurslieden aangevreten. Door het toestaan op grote schaal van abortus en euthanasie is het laatste signaal, het laatste referentiepunt voor de moraal, nl. respect voor het leven, weggevallen. Hoe zal men in de toekomst de maatschappij overeind houden?
Het is duidelijk dat de overheid uitsluitend de enige verstrekker van goederen en geluk wil zijn. Alle andere personen en structuren die aan de mens ook mentale steun verlenen worden uitgeschakeld, in naam van de vrijheid en de tolerantie. Met al onze democratische vrijheid zijn wij in een maatschappij terechtgekomen waarin alles met wantrouwen benaderd wordt en de overheid elke vorm van privacy schendt. Uit wantrouwen. De gevolgen vertonen zich aan de wand. Het ontbreekt meer en meer aan leraren, priesters, artsen, verpleegsters, rechters enz… Hun problemen kunnen niet met geld noch met logica opgelost worden maar door een fundamentele ommekeer in onze maatschappij. Beroepen waarin vertrouwen centraal staat, lopen leeg.
In een wereld waarin de staat de rol van almachtige God speelt is geen plaats voor geloof, hoop en liefde en vertrouwen. Alleen de dode letter van de wet en de voorgeschreven procedure van de rechtspraak regelt de relaties tussen de mensen. Het aantal nieuwe wetten en wetswijzigingen, die jaarlijks op ons afkomen middels 50 000 bladzijden staatsblad, schept zodanig veel verwarring bij de burgers dat het wantrouwen van de overheid bij de burger enkel nog angst oproept, agressie en depressie. Het is ook in dit kader dat men de euthanasiewetten moet zien, want het zijn juist angst en depressie die de hoofdoorzaken zijn van de vraag naar euthanasie. Als gelovigen weten wij dat moord en zelfmoord zware zonden zijn die onze eeuwige zaligheid in gevaar brengen. De verantwoordelijkheid van een overheid die bij middel van wetten de gewetens misvormt, en van moord een geoorloofde daad maakt, is dan ook enorm. Bovendien leidt elke wettelijke chaos tot willekeur. Politici zeggen soms, als gij u niet met politiek bezig houdt zal de politiek zich met u bezig houden. Maar als politici zich geen zorgen maken over het hiernamaals, zal dat toch niet beletten dat zij na hun dood rekenschap zullen moeten afleggen, of ze er in geloven of niet.
De bevolking gaat gebukt onder een warboel van soms tegenstrijdige wetten die als een zwaard van Damocles boven haar hoofd hangen. De katholieke Kerk heeft een blijde booschap te bieden, gesteund op het dubbel gebod van liefde, voor God en voor de mens; en een reeks geopenbaarde levensregels die de mens in alle vrijheid kan naleven, en niet uit schrik voor astronomische geldboetes. Zijn de tien geboden en vooral het liefdesgebod van Christus geen zoeter juk om dragen? Wij zien uit naar God die liefde is en leven. De hedendaagse opiniemakers beloven enkel het recht op dood en verbranding (de meeste ketters en heksen werden ook eerst gewurgd voor ze verbrand werden). Terecht denkt men hier aan de boutade van Voltaire bij de ontbinding van de jezuïeten in 1767 door de Franse koning: “Wij hebben te rap gelachen met de vernietiging van de jezuïeten, wij hebben de vossen verjaagd en nu heeft men ons uitgeleverd aan de wolven.”
De moderne politici willen ons bevrijden van het (zoete) juk van de Kerk om ons te onderwerpen aan een wetgeving die gesteund is op argwaan, leugen, uitbuiting, hoogmoed en de dood voor onschuldigen. De vorstenhuizen die Paus Clemens XIII verplicht hadden om de jezuïeten te ontbinden hebben hun ogenblik van glorie gekend. Maar zij hebben dat geen 30 jaren overleefd (Franse revolutie 1789).
Homo Homini Lupus