Eind 1999 kon men zich niet indenken dat het meerderheidsvoorstel in zake euthanasie toch op een sterke weerstand zou stoten.. Het medisch beroep kwam in verzet, gesteund door de paramedici. De oppositie van de medische stand en het totaal veronachtzamen van de aanbeveling van de Europese Raad wijst op de belangrijke ideologische draagwijdte van de voorgelegde voorstellen.

Vermeldenswaard is tevens dat het order dat in Duitsland in 1939 aan de medische fakulteiten toeliet zieken en geesteszieken te euthanasiëren, door Hitler in 1941 opgeschort werd na het protest van een paar lutherse bisschoppen en vooral van Mgr. von Galen, rooms-katholiek bisschop van Munster.

De houding van de CVP is merkwaardig. Zij heeft helemaal de moed niet meer nog voor eigen filosofie uit te komen en deze te verdedigen. Aan de andere kant wil zij niet meelopen met de meerderheid omdat haar standpunt te vrijzinnig is. Daarom steekt zij zich weg achter een aantal procedures die eigenlijk niets anders zijn dan ficties. Hieruit blijkt hoe hopeloos de christelijke partij afgedreven is van haar basis..

Uit de debatten kan men leren dat de medische deontologie vooral een vertrouwenscontract is tussen de dokter en de zieke. De weigering van de meeste dokters rust op deze deontologische band. Hypocrates was duidelijk en sloot elke euthanasie uit.

De pijn, het lijden en het naderen van de dood blijven ervaringen die sedert de oudheid niet veranderd zijn.

Reeds in juni 1999 gaf de raad van Europa duidelijke aanbevelingen tegen euthanasie. België begeeft zich op een eigenaardig pad en negeert deze Europese aanbevelingen totaal. Dezelfde houding doet zich voor inzake de Europse Conventie over de bio-ethiek. België vindt dat de E.C. te dwingend is vooral daar waar de productie van embryo's voor wetenschappelijke doeleinden wordt verboden. (Zie wetsvoorstel van Colla.)

Zoals in de zaak van de abortus gaat het er voor de vrijzinnigen vooral om het legaal bastion te doen springen omdat het verbod tot doden eigenlijk, terecht of ontrecht, als katholiek werd aanzien. De artsen verzetten zich,zelfs de vrijzinnigen onder hen. Het lijden, de dood en de angst voor het sterven zijn immers geen ideologische kwesties. Zijn zijn onafscheidelijk met ons mens-zijn verbonden.