Aangekomen op de luchthaven van Beijing is het zeer chaotisch bij de visum afdeling, lange rijen met wachtende mensen. Chinezen zijn gek op administratieve handelingen, formuliertje hier en formuliertje daar, stempel hier en stempel daar en uiteindelijk het begeerde inreis stempel in mijn paspoort. Het contrast is groot op de moderne nieuwe luchthaven wanneer je naar het toilet gaat. Een soort goot zonder tussenschotten, je gaat er bovenhangen en vooral niet naar beneden kijken. Hier hoor ik ook de eerste rochel, er zullen er vele meer volgen. De bagage afhandeling verloopt vlot en vervolgens is het zoeken naar de airportbus naar het centrum van Beijing.
'You speak Chinese?'
'No.'
'You are with a tourgroup?'
'No.'
'You make any other reservations?'
'Not yet.'
Even wordt het stil in de auto.
'Wow, you are very brave!'
Ik ben nog geen vijf minuten op Chinese bodem, of een van de weinige Engelssprekende chauffeurs die ik ontmoet noemt me al dapper. Bezorgd geeft hij zijn visitekaartje.
'Zodra er problemen zijn, bellen!' Ik bedank hem en hij roept: 'Good luck!'
Enigszins verdwaasd loop ik even later door de straten van Beijing. Nergens een blond hoofd of rode krullen. Dit is het domein van de kleine mens met zwart haar, op de fiets, in hurkzit wachtend op de bus, rochelend op straat, achter de wok, of bezig met een spelletje mahjong.
Straten vol fietsers. Dat is het beeld dat al jarenlang de Chinese hoofdstad Beijing beheerst.
Je ziet ze daarom nog elke dag, op de drukke kruispunten. Op elke hoek, minstens 4, soms spelen ze dubbel! Ik weet niet welke leeftijd ik er op moet plakken, maar jong en fris geweld is het geenszins.
Alhoewel, geweld… Vooral fietsers en voetgangers
moeten het ontgelden. Zoals de fietser die iets te ver over de stopstreep stond! Te ver van wat, daar kun je vaak naar raden, maar het fluitjesconcert en het vlaggetje spreken boekdelen.
Meestal hebben de chinezen respect voor die “
kruispunt-orde-handhavers”. Ik ook trouwens, want ik weet nooit tegen wie ze het hebben. Weet ik veel of ik niet de rechte lijn volg bij het oversteken. De
lijn die zij voor mij hebben uitgestippeld… Onschuldige fietsers die via het voetpad een ‘short-cut’ willen proberen, ze komen er echt niet langs.
Smeken, vleien, vloeken of tieren, geen pardon.
Mijn eerste confrontatie met de voet- en fiets verkeers regelaars is er eentje die nog nazindert.
Stond ik daar rustig ‘s morgens op het groene licht te wachten. Opeens begint daar zo’n mannetje op zijn fluitje te blazen, vlak naast mijn oor. Als een bezetene. Bij nader inzien was het een vrij gezette dame die blies..
Dat mens zag paars en blauw, purper en geel en je zag duidelijk alle frustraties opborrelen in dat ene fluitconcert. Het was helemaal niet voor mij
bedoeld, dat had ik al begrepen, maar ik ben nog nooit zo snel een straat overgespurt. Ik heb een hele week lang een omweg gemaakt want ik wilde dat mens
onder geen beding meer bezig zien of horen.
Ik begrijp het wel. Die mensen hebben
alleen maar die enkele momenten tijdens de spitsuren om alles naar buiten te gooien wat in hun lijf zit. Sommigen doen het enkel via hun vlaggetjes die ze
hanteren als echte wapens. Jawel, ik heb ze al zien timmeren met hun vlaggetje op een onverlaat die toch een verboden doorgang wilde forceren. Of met hun vlag
stokken in de wielen steken, letterlijk…...fascinerend.
Maar hun vlaggetje en fluitje zijn hun blije metgezellen. Er zijn er die rood aanlopen bij het blazen, anderen spelen de modernste hits.
Sommigen doen verwoede pogingen om het hele geval in te slikken. Moet vast en zeker al gebeurd zijn! Nog anderen gebruiken synchroon hun fluit en hun vlag. Dat zijn uiteraard de gevaarlijkste en owee als ze een slechte nacht hebben gehad…De
psychologie van de straathoekfluiter ? Ik weet er ondertussen alles van.
Goede raad! Doe wat ze zeggen, euh
wat ze… fluiten en zwaaien en sla hun gezwaai niet in de wind. Nee, de straathoek-fluiter is je beste vrind!!!
Maar de fietsers worden verdrongen naar de parallel fiets wegen en hebben plaatsgemaakt voor auto's en verkeersopstoppingen op ring 1,2 en 3. Viaducten schieten als paddestoelen uit de grond. Gelukkig is er nog de Verboden Stad, een oase van rust ingenomen door toeristen.
Het is alweer bijna 15 jaar geleden, maar de televisiefragmenten van de onverschrokken Chinese man met een witte plastic tas in zijn hand voor een lange rij bedreigende tanks kan ik onmogelijk uit mijn geheugen wissen. Beelden uit China die in de zomer van 1989 over heel de wereld werden uitgezonden. Over het lot van deze anonieme man is niets bekend. Die plek, een uitgestrekte open ruimte in het centrum van de Chinese hoofdstad Beijing, is het Tiananmen-plein, het Plein van de Hemelse Vrede.
Het Tiananmenplein op zondag. Op de vier hoeken zijn inmens grote bloemstukken geplaatst, onder andere in de vorm van een pagode. Veel bekijks trekt ook de grote fontijn geheel computergestuurd. Grappig om te zien is dat de Chinees hiervoor vele familie kiekjes maakt. Alle gebouwen en viaducten in Beijing zijn versierd met lichtjes, de gebouwen rondom het plein hebben rode vlaggen. Duizenden mensen lopen over het plein, bij de metro ingangen is geen doorkomen aan, politie leidt de mensen massa in goede banen. Kinderen zijn druk bezig met grote, kleurrijke windvliegers. Diverse soldaten houden onverstoorbaar de wacht rond de hoge mast waaraan de Chinese vlag hangt.
Het mausoleum van Mao is gesloten. Het nabij gelegen Kentuky Fried Chicken restaurant draait op volle toeren.
Aan de ene kant van het plein ligt het Museum van revolutionaire geschiedenis en aan de andere kant het parlementsgebouw. De Grote Hal van het Volk. Enthousiast worden foto’s genomen en staart men bewonderend om zich heen. Tegen de avond wordt duidelijk dat het ook een plek is van ontspanning. De Pekinezen laten dan vele kleurige vliegers de lucht in gaan. Voor wie ‘s ochtends bij het opgaan van de zon nog in bed ligt en daarmee het hijsen van de vlag heeft gemist, kan altijd nog als afsluiter van de dag het strijken van de vlag meemaken. Die ceremonie, waar het verkeer voor wordt stilgelegd, wordt dagelijks bij zonsondergang op het plein uitgevoerd door streng gedrilde soldaten van het Volksbevrijdingsleger.
Nog even, en van het traditionele China is weinig meer over. De hutongs, oude volkswijken met lage, dicht tegen elkaar staande huizen in kronkelige smalle stegen. Je vindt er nog enkele in Beijing. In de hutong speelt een groot deel van het leven zich buiten af op de kleine binnenplaatsen of in de stegen zelf. Opa’s en oma’s die met kinderwagens van bamboe de kleinkinderen uitlaten. Oude mannen die kaarten of mahjong spelen. Oude mannen die hun zangvogeltjes in mooie bamboe kooitjes mee uitnemen naar het park. Iedereen kent iedereen.
De namen van de hutong vertellen hun eigen verhaal, sommige duiden een beroep aan, zoals de straat van fietsenmakers. Er zijn dan ook nog kleine werkplaatsen van fietsreparateurs, winkels van barbiers en kleine eet- en theehuisjes voor lokale klandizie. De hutongs ogen rommelig. Het ruikt er antiek en vaak stinkt het er, want om de zoveel meter zijn openbare toiletten die niet geschikt zijn voor fijne Westerse neuzen.
Mijn vorige hotel, Fenggyuan, stond twee jaar geleden midden in een hele gezellige hutong wijk. Vanaf het moment dat bekend werd dat de grote Olympische Spelen in Beijing gehouden zouden worden is men aan het slopen gegaan. De Hutong is verdwenen het hotel staat nu op enkele meters afstand van een prachtige rechte snelweg die naar een van de stadions voor de spelen voert. Weg hutong. De bewoners zijn verplaatst naar torenflats buiten het centrum.
Chinezen houden niet van stilte, ze zoeken mensen en geluid op. Een Chinees zal in een hotel altijd bij aankomst op zijn kamer gelijk de TV hard aan zetten en de deur open om de geslotenheid van zijn kamer te ontvluchten. En eigenlijk doen Chinezen dat overal. Op straat, in restaurants, in theaters, in bussen: nergens is het stil.
Zo ook in mijn hotel dat ik boekte op deze
site,.. waar Monyong, mijn Chinese reisgenoot zou moeten zijn maar er niet is.
Een dag voor vertrek kreeg ik een email van het door mij in Beijing gereserveerde hotel dat ik beter naar een ander hotel uit hun keten kon gaan. Dit hotel lag echter niet in de door mij gewenste omgeving en daarom is de boeking door mij afgezegd. Een ander hotel was snel gevonden en ook de email naar Monyong met het nieuwe hoteladres was snel verzonden.
Ook de volgende dag heb ik nog rust. Dan ga ik op zoek naar een internet cafe om te kijken of er een bericht van Monyong is. Ja hoor er is een bericht van Monyong dat hij me niet kan vinden in het afgesproken hotel. Hij heeft zijn mobiele telefoonnummer doorgegeven en ik kan hem dus bellen als ik daar "klaar" voor ben en lang genoeg door Beijing heb gesjouwd.
Gelukkig is er internet en Hotmail tegenwoordig. Vluchten of verdwalen kan niet meer. Overal ben je traceerbaar.Via Hotmail vonden Monyong en ik elkaar.
From : wen yong luo@..
Sent : Sunday, August 22, 2004 7:21 PM
To : erikwienese@..
Subject : I am in Beijing but couldn't fine you
Hi Erik
"I arrived in Beijing yesterday then to Beidaihe for one day trip. Today on 22th I am back and could not find the hostel that you told me. Some one told me that maybe it was gone for city renews,So I stay at a pravite hostel near fengyuan hotel, at the Jintangzi Hutong."
My mobile phone:.......
Could you tell me where you are?
Monyong
Lost in Beijing... found by Hotmail..
De volgend dag bel ik Monyong. Het eerste wat we gaan doen is Beijing eend eten. Heerlijk in een speciaal sausje met kleine dun gesneden prei en tomaat en pannekoekjes waar je het geheel in moet rollen en dan in de saus dippen.. Wel erg vet die eenden.
Map of China
In de catacomben van Beijing
De Verboden Stad, Tiantan, Zomerpaleis,Lama Tempel, Grote Muur... die heb ik nu wel gezien. Wie de volgende keer in Beijing een uurtje vrij heeft, kan naar een unieke bezienswaardigheid.
De mysterieuze tunnels van Beijing. Volgens een hardnekkig gerucht is de Beijingse ondergrondse doorkruist met een netwerk van tunnels die honderdduizenden Pekinezen gedurende maanden kan huisvesten.
Die tunnels bestaan echt, en zijn zelfs als een toeristische attractie verpakt. Beheerd door het Bevrijdingsleger. In een pittoreske hutongs. Niet ver van het Tiananmenplein, leidt een trap naar Beijing Underground City. Een vriendelijke soldaat, gekleed in een camouflagepak met felle kleuren leidt je rond in het uitgebreide doolhof van tunnels.
Revolutionaire posters tonen de heldendaden van de
Pekinezen die deze tunnels met de blote handen groeven tussen 1969 en 1979. De tunnels zijn gemaakt om honderdduizenden bewoners te huisvesten gedurende
meerdere maanden terwijl boven een atoomoorlog woedde. Er zijn scholen, bibliotheken, hospitalen en cinema's. In de kamer voor 'ontspanning van de ouderen' mocht geen Mahjiong gespeeld worden. Dat was tijdens de Culturele Revolutie een verwerpelijk tijdverdrijf uit het oude China.
Volgens mijn gids zijn de tunnels in de verschillende steden samen langer dan de Grote Muur. Dit tunnelcomplex zou zich
alvast uitstrekken tot de stad Tianjin, honderd kilometers verderop.
Overal langs het kilometerlange traject hangen posters van legermateriaal, revolutionaire posters uit de Culturele Revolutie, portretten van Communistische Leiders. Liu Shaoqi hangt zelfs prominent tussen de vele afbeeldingen van Lin
Biao. En ook Marx, Stalin en Lenin zijn van de partij.
Trouwens, niet alleen Beijing werd ondertunneld in de waanzin van de Culturele Revolutie. Ook Shanghai heeft zijn tunnels. Wie gaat lopen op de renbaan van de Jiaodong Universiteit moet eens letten
op de merkwaardige tribunetjes. Dat zijn eigenlijk trappen naar de schuilkelders gegraven midden de jaren zestig.
Adres: 62, Xi Damochang Jie.
Dat is het eerste straatje links op de avenue ten zuiden van Qianmen, de zuidelijkste poort op het Tianmenplein.
-Underground City
Wie in China echt Chinees wil reizen, moet de
volgende toeristische stelregels zeker in acht nemen:
Vermijd elke blootstelling aan zonlicht. Een
gebruinde huid wijst namelijk op lagere sociale afkomst. Wanneer je dan toch
buiten moet komen (kan gebeuren als toerist), doe het dan enkel gewapend met
parasol.
Neem een minimum aan kledij mee, en vermijd
reservekledij. Vrouwen mogen enkel op toeristische uitstap op hoge hakken,
zelfs als er bergen dienen beklommen te worden.
Doe in het hotel alsof je thuisbent. De dag
begint om 6 uur met het grondig schrapen van de keel, in decibel-competitie
met de TV. Op weg naar het ontbijt moet de deur zo hard mogelijk dicht
geslagen worden en moeten familieleden op de hoogte gebracht worden van het
vertrek. Dat kan ook via telefoon door het plaatsen van lukrake wake-up
calls.
Behandel de hotel-infrastuur zoals alle openbare plaatsen: sigarettepeuken
op het tapijt, alle zeepjes uitproberen, losse voorwerpen van plaats
verzetten.
Blijf weg van verlaten plaatsen. Plaatsen waar
geen massa's te zien zijn, moeten oninteressant zijn. Handhaaf jezelf in de
massa door de rest opzij te drukken. Gebruik daarvoor de ellebogen of het
volledige bovenlichaam.
Tourgidsen moeten de stem altijd verheffen,
vooral op intieme plaatsen als tempels en tuinen. Een megafoon kan daartoe
een handig hulpmiddel zijn. Gebruik de megafoon vooral als het gehoororgaan
van omstaanders zich op 5 centimeter afstand bevindt.
Leg nooit aan buitenlanders de procedure voor
het kopen van toegangsbewijzen uit. Verzamel een massa grinnikende
omstaanders wanneer de buitenlander het derde deel van zijn
tickettenverzameling komt aankopen.
Neem een maximum aan liquide middelen mee. Elke
bezienswaardigheid is buitensporig geprijsd, en eenmaal binnen wordt
dezelfde prijs aangerekend voor de sub-bezienswaardigheden. Doe broeken met
grote zakken aan om alle ticketjes in kwijt te raken. Verwacht je ook aan de
wet van vraag en aanbod: hoe meer de indruk van rijkdom van de vraag, hoe
hoger de prijs van transport en logement.
Vermijdt ten alle tijde niet-chinees voedsel.
Wanneer het echt niet anders kan, laat dan duidelijk merken dat het voedsel
inferieur is aan Chinees eten door de spijzen te dissecteren, bepaalde
componenten eruit te vissen (het beleg van pizza) of door na de maaltijd een
kom rijst te vragen.
Behandel de gids als een slaaf die de oorzaak
is van alle problemen die zich voordoen, zoals het slecht weer of de bus die
te laat is. Geef de gids de indruk dat het een voorrecht is om de reis met
zulk een uitgelezen gezelschap te mogen meemaken.
Tian Jin
De volgende dag gaan we al naar het station en zitten een uurtje later voor Yuan 30 in de trein T535 naar Tianjin.
Voordat je in de trein zit wordt je al 3x gecontroleerd. Zouden ze in Nederland eens moeten doen. Van Beijing naar Tianjin in zo'n 2 uur, zonder 1 stop onderweg! Je koopt hier in China ook een plaatsbewijs. Je hebt dus een vaste plaats in plaats van een veevervoerbewijs zoals in Nederland. Je bent dus altijd verzekerd van een zitplaats..handig!
De trein met verdiepingen is erg snel en luxe en twee uur later zitten we in Tianjin. Met een fietstaxi zoeken we een hotel.
Tianjin was vroeger een belangrijke havenstad
met veel buitenlandse concessies. Fransen, Belgen,
Duitsers. Overal door de stad zie je Europese huizen.
Er is ook een hele Europese wijk naast het station.
Prachtige mooie villa's. Ze staan allemaal leeg, vervallen. Volgend jaar zijn ze gesloopt en komen er weer een paar departmentstores. Weg historie.
Tianjin is niet zo erg bijzonder om te zien.
Er is een monument voor de slachtoffers van een aardbeving. De Chinese overheid vond het noodzakelijk te verzwijgen dat er in de jaren 60 een paar miljoen mensen bij een aardbeving in Tianjin omkwamen.Tientallen jaren later pas werd de omvang van deze ramp langzaam bekend in China en daarna de rest van de wereld.
We bezoeken een namaak oud dorp en een namaak oude straat met een hele hoop namaak horloges t-shirts en noem maar op. En voor 20Yuan bezoeken we de Shi Jia Da Yuan tempel.
Er zijn te weinig treinen in China en teveel
treinreizigers. Iedereen mag tegewoordig reizen. En we zitten net in de tijd dat de scholen weer gaan beginnen. Studenten reizen uit alle hoeken van het land naar de diverse scholen en universiteiten en zorgen weken lang voor volle treinen en krapte op de treinticket markt..en iedereen lijkt in onze treinen te willen gaan zitten. Druk druk druk. Ons reisschema is er behoorlijk door aangetast.
Shanghai
De enige vrij snel leverbare tickets zijn naar Shanghai. In een softsleeper met 4 bedden prive video en radio reizen we naar Shanghai met Z41 softsleeper Yuan 458.
Verder is het hier heeeeel erg heeeet. En Monyong moet
echt zijn kom rijst 3x per dag achter zijn kiezen
hebben anders stort hij in. En we gaan vandaag het
bureau van de CCP de Chinese Communistische Partij
waar alles indertijd is begonnen bezoeken...Zal wel
erg interessant zijn.
Naast de Chinese tekens, is alles ook te lezen in het romeinse alfabet (pinyin genoemd).
Taxi
De aanbiedingen voor taxis zijn legio, maar we lopen gewoon verder door naar de metro. Dan een rit met de metro naar het posthotel, duurt ongeveer een uur.
Dan een wandelingetje van het metrostation naar het hotel.
Auto's rijden kris kras, overal omheen, zigzaggend van de ene baan naar de andere. Verkeersregels lijken hier niet te tellen. Als voetganger ben je vogelvrij. Zebra of niet, de auto rijdt door.
De eerste indruk van de stad wordt bepaald door de vele hoge, gebouwen: oude, en vooral in aanbouw zijnde, nieuwe.
Verder bezoeken we de Yufo Si tempel vlakbij het station. Gaan naar Pudong met metro nummer 2. Bezoeken de St.Ignatius Cathedraal en gaan emailen in de Library. Rusten uit in de tuin van het huis van Soong Ching Ling de vrouw van Chiang Kai Check. Deze naam behoeft enige correctie..
Sightseeing
Het is zonnig en zeer warm. Het is druk op straat. Het is Zondag en ook hier is dat voor velen een vrije dag.
Je ziet regelmatig drie generaties samen wandelen: 1 kind, met de ouders en grootouders.
Frenchtown
De vroegere Franse concessie. Een wijk waar niets Chinees meer aan te ontdekken valt.
Hier staan veel huizen in neo klassieke en art deco stijl.
We drinken thee in een mooi gerestaureerde Art Deco theehuis villa.
We zitten heerlijk in de tuin. Het voelt alsof we in de koloniale tijd zijn aanbeland.
Buitenlanders, zoals wij, laten zich, net als in vervlogen tijden, op hun wenken door de Chinezen bedienen.
Yu Yuan Garden
Aangelegd door de regeringsambtenaar Pan uit de Ming dynastie (1559-1577) is het een oase van rust midden in de stad. Een tuin met veel water, rotsformaties, tempeltjes en een diversiteit aan bomen en struiken.
Deze tuin ligt midden in het oude, beschermde stadsdeel met smalle straatjes Yu Yuan Bazaar. Hier de originele Chinese huizen met erkertjes en lampions, waar de was boven de straat te drogen hangt.
De Bund
Dit is het havengebied langs de Huang Pu rivier. Een skylijn met hoge, moderne kantoorgebouwen aan de ene oever (Pudong – letterlijk westzijde van de rivier) en aan de andere kant een wandelgebied, met oude gebouwen in Neo Klassieke stijl, die laten zien dat Shanghai een wereld havenstad was en is.
De Huang Pu rivier is een brede, diepe, modderige rivier waar grote zeeschepen en veel, kleinere vrachtschepen over varen.
Ook hier weer heel veel wandelende, elkaar fotograferende Chinezen.
Weinig kinderen, dankzij het 1 kindbeleid van Mao, en veel volwassenen.
Aan de waterzijde staat een levensgroot beeld van Mao.
Zelfs in Pudong zoeken ze inspiratie in Nederlandse nieuwbouw. Kompleet met tuintjes, echt Hollands.
Voor de echt geinteresseerden: Langs de Yang Gao Bei Lu, staat een monument met een Buick erop. Daarachter is dus een stuk nieuwbouw wat wel frapant lijkt op Nederlandse buitenwijken bouw.
Ik denk dat dit een begin is van het Nederlandse dorp dat ze hier ook nog zeggen te willen bouwen, compleet met grachten.... het "dorp", want er zijn zeker zo'n 5 - 8 straten, ligt achter een gebouw wat "Sunshine European Chamber" heet en de hoofdstraat heet Jia Lin Lu en het ligt tussen Yang Gao Lu (de grote Zuid-Noor ader over Pudong-Noord) en Lao Yang Gao Lu.
Cathay-Peacehotel
Aan de Bund staat het Peacehotel, wederom in Art Deco stijl, met een stijlvolle, donkere bar waar iedere avond jazz muziek gespeeld wordt.
Hier rusten we even uit onder het genot van een biertje voor mij en thee voor Monyong.
Legend of the Sassoons
Shanghai Star. 2001-05-10
Of all the Jewish families that had prospered in Shanghai, the Sassoons were probably the most famous. They once owned the Cathay Hotel, today's Peace Hotel, which stands prominent on the Bund as a monument to Shanghai's past.
The legend of the Jewish clan can be traced back to David Sassoon (1792-1864).
Born into a Sephardic Jewish family in Baghdad, Iraq, David Sassoon set up the Sassoon company in Bombay, India, in 1833.
In 1844, he set up a branch in Hong Kong, and a year later, he set up his Shanghai branch on the Bund to cash in on the opium trade.
At that time, about one-fifth of all opium brought into China was shipped on the Sassoon fleet. They brought China opium and British textile and took away silk, tea and silver.
Very soon the Sassoons became the wealthiest family in India. Many more Sephardic Jewish people came to Shanghai seeking the same kind of business success.
Upon his death, his eldest son Abdullah Sassoon (1818-1896), known as the Old Sassoon in history, inherited the family business in China and his second son Elias Sassoon (1820-1880) set up the New Sassoon company in Bombay.
At the beginning of the 20th century the Old Sassoon's business in Shanghai declined and its position was taken by the New Sassoon company.
The Ohel Rachel Synagogue on 500 Shaanxi Beilu, formerly 200 Seymour Road, was founded by Sir Jacob Sassoon, a member of the next generation of the family, in his wife's memory and consecrated in 1920. It is well preserved and used by the Shanghai Education Commission.
Jacob's nephew Victor (1881-1961), the fourth generation of the Sassoon family, inherited the New Sassoon company in 1918. He came to Shanghai in 1923, and in the years to come, Victor Sassoon expanded his family business mainly in Shanghai and turned it into an empire.
Victor Sassoon, who once served in the British air force, became permanently lame as the result of a plane accident, earning him the sobriquet of Lame Sassoon.
Victor was a formidable man - he opened more than 30 companies and became the king of real estate in Shanghai. His properties included the Hamilton Building and Metropole Hotel at the intersection of today's Fuzhou Lu and Jiangxi Zhonglu, Cathay Cinema on Huaihai Zhonglu, Orient Hotel on Xizang Zhonglu near People's Square, the Embarkment Building on Beisuzhou Lu, the Cathay Mansions (now Jin Jiang Hotel North Building) and the enduring landmark on the Bund.
After World War II, Victor Sassoon sold most of his properties in Shanghai, channeled his money to Britain and moved his New Sassoon headquarters to Nassau on the Bahama Islands. The New Sassoon company ended its business in China in 1950 and Victor Sassoon died in Nassau in 1961.
Nanjing Donglu
Van het Peacehotel naar een groot plein met het Renmin Gongyuan (het park van het volk) loopt de Nanjing Donglu. Een brede winkelstraat met de bekende grote Europese modewinkels.
Zhujiajiao
In de omgeving van Shanghai wordt het authentieke China gerestaureerd in hetzelfde tempo als het in Shanghai zelf wordt afgebroken. Op een half uurtje ligt Zhujiajiao, een gezellig dorpje met kleine kanaaltjes en Chinese bruggetjes. Nog een halfuurtje verderop ligt het toeristischere Zhouzhuang, waar er bootjes varen naar het iets verderop gelegen Tongli. In Zhouzhuang is de 'varkensbout' (suckling porc) delicieus. Een taxirit naar Zhujiajiao enkel kost 120RMB op de meter, Zhouzhuang het dubbele.
Net als Tongli is Zhouzhuang een waterstad. Deze parel ligt bij de rivieren Nanbeichi, Houxiang, Youcheyang en Zhongshi. Uiteraard biedt ook dit stadje vele bruggen, zoals de Yongan en de Shide, of Dubbele Brug, die vele schilders inspireerde. Chen Yifei was één onder hen.
Het stadje kan ook per boot worden bezocht en ’s nachts is dat een verrukking tussen de verlaten steegjes met hun karige verlichting en stemmen op de achtergrond.
Vele gebouwen zijn 900 jaar oud en 60 procent van de woningen dateren uit Ming en Qing dynastie. Zhouzhuang is een schatkamer van de Chinese architectuur van weleer.
Grootmoeders thee is hier een specialiteit. Hij wordt geserveerd in oude kopjes, gekookt in aarden kruiken en opgewarmd op gesneden bamboe. Het is een geurige thee, die zijn naam kreeg omdat hij vroeger veel werd gedronken door de oudere vrouwtjes die zich rond het theepotje verzamelden om te keuvelen.
We maakten dit tochtje naar een soort Giethoorn en Venetie met de speciale bus 278 van af het peoples square. In bootjes kun je van af de prachtige kanaaltjes de mooie oude Chinese huizen en tempeltjes en theehuizen bewonderen. We varen onder boogbruggen en genieten van de stilte.. Er zijn door de week erg weinig toeristen en volgens de reisgids van Monyong is het dorpje eigenlijk pas ontdekt als toekomstige toeristische moneymaker. We bleven er een nacht om nog te genieten van de rust.
Omdat de introductie weken voor de nieuw studentjes zijn begonnen zijn alle treinen dagenlang volgeboekt. We bleven een paar dagen in Shanghai om te wachten op het volgende stukje trein.
Enkele staaltjes van "Chinglish"
In a Beijing hotel lobby: "The lift is being fixed for next day. During that time we
regret that you will be unbearable.
In a Hangzhou hotel: "The flattening of underwear with pleasure is the job of the
chambermaid.
In a Jilin hotel: "You are very invited to take advantage of the chambermaid."
In a Wuxi dry cleaner: " Please drop your trousers here for best results."
In my Guilin hotel:Because of impropriety of entertaining guests of the opposite sex
in the bedroom, it is suggested that the lobby be used for this purpose."
An ad by a Kunming dentist: "Teeth extracted by the latest methodists."
In the Hangzhou zoo: " Please do not feed animals. If you have suitable food give it to the
guard on duty."
In a Taiyuan bar: "Special cocktails for the ladies with nuts."
Hainan airline ticket office: " We take your bags and send them to all directions."
In a Shanghai temple: "It is forbidden to enter a woman. Even a foreigner if dressed as a
man."
In a restaurant menu in Beijing: "Salad a firm's own make; limpid red beet soup with cheesy
dumplings in the form of a finger; beef rashers beaten up in the country
people's fashion."
From a hotel in Beijing: "BE SLOPPILY DRESSED NO ADMITTANCE"
In Shanghai Railway Hotel... Braintickets for sail..
Changsha
Met een hardsleeper en een vreselijk ronkende vent naast me naar Changsa met treinnummer K137 voor 272Yuan.
We bezoeken de beroemde Yuelu Academy waar de "mandarijnen" werden klaargestoomd voor hoge regerinsfuncties.
Yuelu Academy is located at the east foot of Yuelu Mountain, being one of the oldest academies in China. It was established in the 976 during the Song Dynasty with the funds from the government. At its prime period when Zhuxi, a famous neo-confucianist in the Song Dynasty, gave lectures here, its students accounted about 1000. The academy existed through the Song, Yuan, Ming and Qing Dynasties, and was transferred to Hunan Institute of Higher.
We bezochten het grote provinciemuseum en daar lag toch even een beroemde mummie..
Ancient Mummy Brought to Life Through Pictures
Four pictures were published on Sunday, showing what a 2,200-year-old mummy found in Changsha, capital of central China's Hunan Province might have looked like when she was alive.
The female mummy, excavated 30 years ago at Mawangdui on the eastern outskirts of Changsha, has been hailed throughout the world as an archeological wonder and when found was in a remarkably good state of preservation.
Most of the hair was in its original state, the joints were still partly movable and the soft tissue still intact. The mummy was 154 cm long and weighed 34.3 kg.
Investigations have revealed that the mummy was Xin Zhui, the wife of a minister in the Western Han Dynasty (B.C 226 -- 24 A.D.). She died at the age of 50, shortly after eating muskmelons, whose seeds were found in her esophagus, stomach and intestines.
The four pictures published show Xin Zhui at her four ages in her life -- when she was seven, 18, 30 and 50 years old.
Zhao Chengwen, the expert in charge of bringing Xin to life in the images, said she was, in accordance with traditional Chinese criteria for measuring beauty, a great belle with cherry-like lips and oval eyes.
Zhao said the pictures took him 14 days to complete, using the advanced technology police are using.
(People's Daily April 29, 2002)
Shaoshan geboorteplaats Mao
In de provincie Hunan waar de grote roerganger Mao in Shaoshan is geboren. Het huisje is echt niet gering voor een landarbeiders geslacht. Ik vraag me af hoe de Mao's door de ballotage van landheer uitbuiters zijn gerold. Omdat de heilige Mao in Shaoshan geboren is hebben de grote latere roergangers er een heuse spoorlijn naar laten aanleggen. Speciale trein nummer 5366 gaat er voor 11Yuan heen. Het bedevaartsoord van weleer ligt er nu stilletjes en verlaten bij.Wij zijn de enige belangstellenden die toevallig in de buurt zijn en daarom de gelegenheid niet willen laten lopen het geboortehuis van de Chinees te bezoeken.
Wat een idee van Monyong om naar Shaoshan te gaan! Ik lees overal dat er niets te zien is! Een boerenstreek met vuile industrie die amper 20 bladzijden in de 1000 pagina dikke Lonely Planet van China in beslag neemt.
Toen we er aankwamen na 2 uur trein en een uur achterop een brommer, blijkt dat er in Shaoshan, het geboortedorp van Mao, inderdaad niets te zien is.
Mao's ouders waren behoorlijke hereboeren, het huis is groter dan waarin de meeste Chinezen vandaag de dag leven.
Het merkwaardige aan het geboortehuis is dat wat er niet is. De massa's volk die tijdens de Culturele Revolutie op bedevaart ging naar Shaoshan.
De vererering van Mao nam tussen 1967 en 1976 onvoorstelbare proporties aan, toen het rode boekje door miljoenen kinderen nagedreund werd, en de woorden
van Mao de enige houvast waren in de maatschappelijke chaos van de Culturele Revolutie. Er is zelfs 80 kilometer doodlopend spoor aangelegd naar Shaoshan, en het museum was in tweevoud, enkel en alleen om de
miljoenen per jaar te kunnen verwerken. Op filmpjes van vergaderingen van het Partijbureau in die jaren, zitten al die oude knarren onder een gigantische foto van Mao, in een mao-pakje en pet-met-rode-ster, elk met een speldje van Mao op de borst. Ver ging de verering van Mao. Vanzelfsprekend dat in zo'n klimaat niemand iets kwaad durfde te zeggen over de Grote Roerganger.
Na de dood van Mao in 1976 en het herstel van de orde onder Deng Xiaoping was Mao allesbehalve populair. Na de hysterie kwam de ontnuchtering en
slachtoffers van de heksenjacht werden gerehabiliteerd.
Shaoshan kende 20 jaar rust, maar sinds midden jaren
negentig is Mao terug: ditmaal als religieus figuur, een soort van talisman die geluk brengt. Voor psychologen moet dit een serieuze kluif zijn.
Mao's afbeelding zit zodanig diep ingehamerd het bewustzijn van de jeugd van de eerste helft van de jaren 70, dat deze na 30 jaar nog steeds naar Mao teruggrijpen.
In Shaoshan is de verering van Mao zeer zichtbaar.
De hedendaagse jeugd weet het niet zo goed: ze volgen de officiële doctrine.
Mao was 70% goed en 30% behoorlijk fout. Mao wordt vooral gezien als de bevrijder en hereniger van China na de burgeroorlog in 1949. Het is onvoorstelbaar dat de communisten erin geslaagd zijn 20 jaar strijd vol te houden tegen de Nationalisten, en dan nog eens met volle energie het land gemobiliseerd hebben en wederopgebouwd na de overwinning. Weliswaar met verschrikkelijke vergeldingscampagnes in de eerste jaren, maar dat zal wel part of the game
zijn na elke burgeroorlog, zeker in China waar het niet op een paar miljoen man lijkt aan te komen in naam van het Grote China. Maar na vijf jaren van
ongelooflijke vooruitgang begon Mao keizerlijke trekjes te vertonen en zijn beleid had desastreuze gevolgen. Mao was een betere demagoog dan econoom.
De Grote Sprong Voorwaarts resulteerde in miljoenen doden. De Culturele Revolutie ontredderde een generatie die van onderwijs verstoken bleef.
Het geboortehuis van Mao verklaart toch wel een beetje de wreedheid van de burgeroorlog en de drijfveren van Mao. Er hangen foto's van Mao Zedong's
beide broers die in de jaren twintig in de guerilla tegen de Nationalisten omgekomen zijn, en later zijn ook nog zijn eerste vrouw en kind omgebracht.
De ideale manier om met de trein te reizen is stukken van 1000 kilometer 's nachts af te leggen. Het bier in de restauratie-wagen is koud, en het geschommel wiegt je heerlijk in slaapt.En als de buurman snurkt? Nog een fles koel bier in de restauratie-wagen !
Van Shaoshan namen we de trein terug naar Changsha en toen trein nummer 2513 voor 140Yuan naar Guilin
Zie foto op weg naar Guilin,
waar in de mooie Li rivier de karstbergen spookachtige taferelen bieden.
Video van Guilin en Yangshuo
In deze video is te zien: Een ochtend in Guilin, een boottocht over de Li rivier, het planten van rijst en de maanheuvel. Dit alles in het karstlandschap
Morgen gaan we met de bus naar een minority village. Je moet een kaartje kopen om het dorp in te kunnen. Zal wat worden.
We namen een keer een bus met nummer 911. Monyong zei dat Amerikanen daar liever niet ingingen. Het duurde even voor het kwartje bij mij doorrolde. nine eleven..
Op een markt was een tekenaar bezig. Hij had de beledigende opmerking om te zeggen "I can draw your face in 5 minutes..Ik heb liever een facelift in 5 minutes.
Wuzhou, guangxi, 6 september 2004
De tocht met razende Monyong zit er bijna op. In no time doen we weer even China. Het duizelt me. Af en toe weet ik niet eens waar ik ben. Op T.V. zag ik net dat half Sichuan onder water staat en er veel mensen zijn gesneuveld. Het is gelukkig niet het gebied waar ik zit.
Met de bus gingen we vanuit Guilin na een bezoek aan het nichtje van Monyong
dat op een hotelschool studeert via Yangshuo waar ik bijna 20 jaar geleden ook al eens was naar Zhaoping.
Allemaal plaatsjes die niet op de kaart staan. Yangshuo is erg toeristisch. Twintig jaar geleden leek het al Volendam en Torremolinos tegelijk. Barstensvol toeristen. Erg veel Lao Wai, buitenlanders die koffie met slagroom. Ballen gehakt en mueslli kunnen krijgen. Ze weten niet wat ze missen als ze een paar uur verder gaan met de bus.
Wij ook niet maar volgens de reisgids van Luo gaan we een 5 sterren lokatie bezoeken. In Shanghai deden we ook een paar 5 sterren attrakties. De Chinezen hebben daar andere ideeen over dan ik.
In Zhaoping moesten we overnachten. De volgende ochtend worden we in een kleine minibus gepropt en 3 uur later staan we bij een volgend busstation. De bus laat op zich wachten want is in een ravijn gestort. De volgende bus een uur later heeft problemen met de waterkoeling. Diverse keren moet er in de bloedhitte worden gestopt om water bij te vullen. De tocht gaat via een zandweg door een prachtige bergachtige omgeving met veel theeplantages.
De Chinezen vinden de omgeving maar niets en zitten naar zo'n stomme Hong Kong moord en doodslag film te kijken of te kotsen. Links en rechts van me hangen bleke gezichten met klodders kots me door de raampjes aan te staren. De weg heet de 3000 bochten weg en we hebben het begin van de bochten nog niet eens gehad.
Aziaten hebben zwakke magen. Zodra ze op een boot de eerste golf voelen hangen ze gelijk massaal over de reling. Heerlijk frisse luchten.
Tegen drie uur s'middags komen we aan in het dorp
Huangyao
spreek uit Wangyao.
The ancient town Huangyao in Zhaoping County, southwest China's Guangxi Zhuang Autonomous Region. The town, located some 200 km from Guilin with an area of 3.6 square kilometers, has become a tourist destination thanks to its 1,000 year-history.
See Pictures Huangyao
Volgens de reisgids van grote reisleider Monyong moeten we een hoop geld betalen om het oude zogenaamd intakt gebleven oude dorp te mogen bekijken. We slaan de eerste de beste zijweg in en we staan al in het oude dorp. Uiteraard zonder te betalen. Het dorp is als je de leeftijd van de bewoners die er rondlopen in acht neemt erg oud. Monyong wijst me diverse Rode Garde Leuzen van Mao die nog op de muren geschilderd zijn.
"Vuile kapitalistische barbaren moeten om zeep worden gebracht."
"Lang leve het kommunistische paradijs op aarde".
En daar loop ik, barbaar in China, dan rond met mijn zonnebril aan een touwtje mijn cameraa'tje en mijn bezwete gezicht. Het water druppelt via mijn haar lekker alle kanten op naar beneden. Er staan huizen uit de Ming en Ying tijd en zo te zien is dat uit een periode heeeel lang geleden. De straatjes zijn erg leuk. De mensen super vriendelijk. En gelukkig kan ik veel leuke foto's maken. Het plaatsje is echt niets bijzonders en beslist niet zo een lange reis waard. De tocht erheen is aardig..Het enige voordeel is dat zelfs op zondag niemand er belangstelling voor heeft en het dus in tegenstelling tot de meeste andere "attrakties" in China niet druk is. Er loopt geen Lao Wai rond en Chinese toeristen ook niet.
Longji Titian -
Rijstterrassen
Een schitterende plek voor een weekje
echt landelijk China is een combinatie van het backpackers-paradijs Yangshuo en de rijstterrassen van Longji, beiden in de buurt
van Guilin. Over Yangshuo is overal voldoende informatie te vinden, maar ik wil
de info in verband met 1 van mijn favoriete plaatsen in China, het dorpje Ping’an toch niet onthouden.
Vanuit Ping’an zijn fantastische wandelingen te maken: eerst en vooral kan men de heuvel verder opklimmen tot aan 1
van de 2 viewpoints, heel verrassend geheten Viewpoint no.1 en Viewpoint no.2.
Wanneer men geluk heeft met het weer is het zicht adembenemend, en zonder enige
twijfel een van de mooiste uitzichten die men in China te zien krijgt. Zover het
oog reikt, zie je niets anders dan rijstterrassen, vanaf een hoogte van 1000
meter tot helemaal beneden in de vallei. In de maand mei is het zicht vooral
mooi omdat dan de rijst geplant gaat worden, en je dus overal nog
water kan zien staan in de rijsterrassen: een echte postkaart. Ik was er
vroeger ook al eens in juli en in september, en dan is het zicht minder
indrukwekkend omdat de rijstplanten groter zijn en men dus alleen een bergflank
met groene terrassen ziet.
Voor de sportievelingen zijn er nog
andere prachtige wandelingen: de ene wandeling gaat naar het dorpje Longji, een Zhuang-dorp dat nog een stuk authentieker is dan
Ping’an (reken op een wandeling van 1,5 uur). De andere richting uit gaat
tot in het dorp Zhongliu, een dorp van de Yao-minderheid. Yao-vrouwen
binden hun superlange haar op, maar tegen betaling van een kleine fooi willen
ze hun haar wel eens losmaken en kammen voor de toeristen. Honger zal je in
Zhongliu niet lijden, want altijd zijn de bewoners bereid om wat te koken
voor de toeristen, tegen een kleine vergoeding. Daar hoort een flinke
hoeveelheid zelfgemaakte rijstwijn bij. Niet de vreselijk smakende drank die we
allemaal kennen, maar een zoetere, melkkleurachtige alcohol. Alles niet volledig hygiënisch, maar wel een onvergetelijke ervaring. Na enkele
ganbei’s willen de vrouwen wel eens hun haar losmaken en kammen zonder fooi…
Ga snel naar Ping’an voor het een
tweede Yangshuo wordt. Vijf jaar terug was ik er de eerste keer, en toen waren
er 3 primitieve guest houses en geen elektriciteit. Nu is nagenoeg ieder huis een
guesthouse geworden. Toch heeft het massatoerisme Ping’an nog niet ontdekt, en
blijft een van de meest pittoreske dorpjes van China. Zelf logeerde ik in
het Li Qing Guesthouse, uitgebaat door 2 Zhuang-vrouwen, met hun
respectievelijke echtgenoten en hun beider zonen. Indien je geluk hebt, nodigen
zij je uit om samen met de familie in de keuken te eten, en ook daar hoort
rijstwijn bij (die vanuit een jerry can wordt uitgeschonken). Het eten is er
prima: men heeft al leren pannenkoeken bakken, en de frieten smaken
ook voortreffelijk.
Voor een kamer betaal je 25 Y (voor 2 of 3 bedden). Geen sanitair of douche in de kamer,
maar apart is wel een gemeenschappelijk Chinees toilet en douche met –soms-
warm water.
Hoe kom ik in Ping’an ?
Vanaf het busstation van Guilin
vertrekken bijna continu bussen richting Longsheng. Sommige bussen zijn rechtstreekse bussen met
hostess, video, Chinese krant en flesje mineraalwater. Het ticket kost 15 Y en
de bus doet er 2,5 tot 4 uur over.
Een half uur voor je in Longsheng
aankomt, splitst de weg zich: de ene tak gaat verder tot in Longsheng, de andere tak zwenkt af naar de rijstterrassen. De rechtstreekse bussen weigeren
hier te stoppen, maar voor de andere bussen kan men hier normaal wel uitstappen.
Wanneer je tot in het busstation van Longsheng in de bus blijft zitten, kan je
daar nagenoeg altijd direct overstappen op een bus richting Shuanghekou of rechtstreeks naar Ping’an –
Longji Titian. In het eerste geval moet je te voet de hele berg opklimmen ruim 2 uur trappen oplopen zeer zwaar wanneer de zon onbarmhartig schijnt, in het tweede geval heb je geluk om boven aan het dorp te worden afgezet zodat je “maar” een 600-tal trappen meer moet oplopen.
Busticketje kost tot boven 6,5 RMB, alhoewel geen enkele buitenlander dezelfde
prijs lijkt te betalen.
Op de heenreis hadden wij maar een
bus tot Shuanghekou, maar in mijn beste Chinees ben ik er toen in geslaagd om
de bus te charteren tot helemaal boven (dit kostte een 50-tal RMB extra).
Boven aangekomen, begint ook daar
het toerisme een beetje toe te slaan: vrouwtjes in traditionele Zhuang-outfit staan de toeristen op te wachten om mee te tronen naar hun eigen
guesthouse/huis.
Het dorp Ping’an bestaat uit houten
huizen waar elektriciteit pas een drietal jaar terug is uitgevonden.
Auto’s of fietsen rijden er niet. De reden is eenvoudig: het dorp heeft geen
wegen, maar alleen uit stenen trappen bestaande paadjes. Ping’an is een dorp van
de Zhuang-minderheid en nog heel wat vrouwen lopen in traditionele kledij rond.
Li Qing Guesthouse; Mr. Liao YianLi,
Ping’an Village, He Ping 541701, Longsheng, Guilin (0773/7582412)
De volgende ochtend bij het ontbijt van soyamelk, en lange oliekoek druppelt het zweet al van mijn lijf en staat het water op mijn armen. We zijn duidelijk op weg naar het zuiden naar de provincie Guangxi en de plaats waar Monyong woont, Beihai aan zee.
We nemen de ochtendbus die riant voor ons hotel stopt. De bus is vol en we hebben een staanplaats tussen rokende Chinezen en kuchende kinders. Om de 5 meter stopt de bus tot er niemand meer bij kan. Vijf kilometer verderop vertrekt onze volgende bus die ons naar Hezhou brengt. Dit is een grotere plaats waar we een airco bus nemen naar Wuzhou. In Wuzhou komen we rond 4 uur aan en voor het avondmaal gaan we, want Monyong love's it naar Mc Donalds Hamburgers en frieten eten. Ik was een keer een beetje misselijk van het Chinese eten. Na een paar keer Mc Donalds was alles weer snel in orde.
Morgen gaan we met de ochtend bus naar Yilin. Daar woont een zus van Luo. Vandaar gaan we door naar Beihai. Ik heb voorgesteld de familie van Luo uit te nodigen om in het Lu hai hotel van Luo in Beihai te gaan eten, Dan ben ik in een klap van alle plichtplegingen af en kan ik door naar Vietnam.
Beihai
5 september 2004
Via Yulin, een tussenstop op weg naar Beihai, kwamen we tegen de avond in een donderende bui regen, de eerste bui, in Bei Hai aan. In het hotelrestaurant hebben we s'avonds gegeten met de hele familie en s'ochtends weer. Het jongetje Qipeng, zoontje van Monyong is een soort Tijntje. Schele oogjes en zwart haar maar even lief en keurig opgevoed. Geen klein zeurkeizertje zoals zoveel andere Chinese kindertjes die de aandacht van de hele familie hebben.
Vader en moeder van Monyong zorgen overdag voor het kind. Hij gaat sinds kort naar de kindergarten en dat scheelt een hoop werk. Qipeng is een ondernemend baasje en ging onlangs alleen naar de markt. Vier trappen af. Twee straten door. Niemand wist waar hij was. Paniek in de familie. Nu hebben ze het joch aan een touw vastgezet.
Bij de kapper in Bei Hai
De eerste keer was ik wel zenuwachtig en dat komt omdat ik de meest intrigerende verhalen te horen heb gekregen
Het begint al bij het binnenkomen: wat moet er gebeuren? Het voordeel is dat beide
partijen weten dat je geen brood komt kopen.
Het feit alleen al dat onmiddellijk bij je binnenkomst een horde jonge hupse meisjes
recht springen om je te bedienen , kan je totaal van streek maken. De enkele chinese woorden die ik ken, mijn taxi-jargon, komen hier duidelijk
niet van pas.
Ze vragen me: Shampoo? En nu knik ik gewoon bevestigend, maar in het begin argumenteerde ik er nogal op los: ik deed knip,knip en zij vroegen:
Massage? Aangezien ik reeds duidelijk voorgeprogrammeerd was door al die verlokkelijke verhalen zei ik volmondig ‘ja’ en werd bijna naar boven gesleurd, waarop ik compleet de kluts kwijt raakte.
Het is pas na enkele keren dat je doorhebt dat de massage “boven” betekent dat ze eens graag over je body heen lopen, en … dat alles deftig blijft: steeds
met de kleren aan!
De Shampoo behandeling is heerlijk: ze masseren je hoofd in een zee van schuim en je droomt heerlijk weg onder die zachte en toch dwingende handjes van de
‘masseuse’. Na een dikke 10 minuten mag je onder de douche. Dit betekent dat je mag gaan liggen en ze wassen en spoelen je haar; soms geven ze met het water
een oogmassage waarbij je wel je ogen dicht moet houden... Hier speel ik graag komedie want terwijl je daar horizontaal ligt, komt die boezem (what’s
in a name) van de was-masseuse vervaarlijk dicht bij je gezicht: mooi moment!
Dan terug naar de stoel en dan begint het pas: kneden, wringen, wrijven of heel gevoelig masseren van hoofd, schouders, nek en rug. Soms heb je de pech een properheidsfanate aan je lijf te hebben: die begint daar uitbundig je oren uit te baggeren en legt soms triomfantelijk het ene oorstokje na het andere in de asbak: als je oorsmeer toevallig in een puike conditie is, dan ben je wel 10 minuten zoet met zo’n kind.
Maar ze doen ook wel fijnere dingen: de laatste keer had ik het geluk (of de pech)dat ze juist de lambada op de radio speelden toen de juffrouw in kwestie mijn oorlelletjes masseerde: het zijn momenten van genot en je moet stalen zenuwen
hebben om dan je zelfbeheersing te blijven controleren bij zo’n frivole muziek en al wat je je daar kan bij voorstellen.
Na een 20tal minuten mag je je vooroverbuigen en met je hoofd op de spiegelbank voor je rusten: denk maar niet dat dit het moment voor een dutje is: heb je de pech een afgepeigerde juffrouw te hebben na een lange dagtaak, of een robuuste jonge dame die op haar eentje een heel peleton krijgers de baas kan, het
massagewerk dat je dan over je rug krijgt is niet mis!
Ze leven zich op je uit vol wellust, nee eerder vernietigingsdrang met handen, knieen en ellebogen: ze gebruiken alles wat ze in zich hebben en je zult het weten ook; ze sleuren je armen uit de kom en wringen je torso in een draai
waar je jezelf nooit toe in staat had geacht.
Je bent meestal een wrak als ze je uiteindelijk vragen of je haar ook moet worden geknipt; meestal is dat ook de bedoeling wanneer ik naar de kapper ga, maar duidelijk niet zo in China.
Het
resultaat van het knippen is er ook naar: die kapper knipt er lustig op los en je moet er alleen maar op letten dat je niet een kleurshampoo over je heen
krijgt, want je kan er grijs binnen stappen, maar er heerlijk zwart of rood uit komen.
De laatste dag in China mocht ik weer alles zelf doen en dat viel best wel weer tegen. Ik kwam, door Monyong en Qipeng keurig op de bus gezet, s'middags in Nanning op het nieuwe busstation aan. Stromende regen. Van het busstation moest ik met de stadsbus naar het centrum. Na twee keer vragen zat ik al in de goede bus. In het hotel in Nanning begrepen ze niet dat ik een kamer wilde. Toen bleek het hotel zeven etages onder me verbouwd te worden en s'avonds en s'ochtends had ik geen warm water voor was en douche. Schande. Voor de rest is ook Nanning weer een bouwput. Ik geloof dat ze zo slecht bouwen dat er elk jaar weer opnieuw gebouwd moet worden.
De reis met Monyong door China ging weer snel. Ik weet niet eens waar ik overal wel en niet ben geweest. Als ik terug ben moet ik een hoop research doen om de route precies te achterhalen. Al de tijd in China heb ik geen enkele westerling gezien dus het zullen wel achtergebleven gebieden geweest zijn. Alhoewel de slaaptreinen waren niet erg achtergebleven. We hadden softsleepers met persoonlijke video schermen met alle tv netten en films die je maar wenst. Zo is reizen wel erg comfortabel. Alleen zie je s'avonds in het donker niets en kun je net zo goed met een vliegtuig gaan dan zie je ook niets anders dan het vliegveld.
Monyong is als reisleider fantastisch als je hem de juiste opdrachten geeft. s'Avonds spitte ik Lonely Planet door en schreef alle dingen op die ik de volgende dag in een stad wilde zien. Bij het onbijt pakte Luo de stadsplattegrond en schreef alle stadsbusnummers op en konden we bijvoorbeeld in snikheet Shanghai lekker in koele airco bussen van het ene naar het andere doel bussen. Monyong is een echte kommunist. Als hij geen opdracht voor iets krijgt wacht hij tot zijn rijstkom weer gevuld is en slaapt dan weer tot de volgende kom met rijst en bijlagen voor zijn neus is gezet af en toe doet hij dan zijn ogen open.
Zonder Monyong reizen is nog steeds erg ingewikkeld. De laatste paar dagen zonder Monyong in China moest ik zelf buskaartjes kopen en hotels regelen. Blijft moeilijk.
Dongxing Mong Cai
Met de stadsbus moest ik eerst naar een busstation buiten Nanning om in Dongxing bij de Vietnamese grens te geraken. Alles liep goed. Ik kocht een kaartje en zat een paar uur later in Dongxing.
De volgende ochtend via de Chinese douane die moeite heeft mijn naam in de computer te vinden en mijn stempeltjes moeten even wachten. Over de brug over de grensrivier loop ik naar Mong Cai de Vietnamese kant. Er staat een machine waar mijn bagage doorheen moet. Ik stribbel tegen omdat ik van de controleurs mijn bagagekarretje waar mijn bagage op rolt los moet halen om de bagage door de machine te krijgen. Door heel China heb ik dat altijd inclusief karretje kunnen doen. Hier in Vietnam moet de kar eraf. Nijdig ontvang ik mijn stempel en kan Vietnam in. Honderd meter verder word ik belaagd door de Motorboy's die me overal naar toe willen brengen.
Wow, Ik kan weer lezen en praten. Het is toch wel een fijn gevoel dat ik de motorboy's kan zeggen "toi khong co tien, het tien roi". Even geen geld..
Eerst naar de bank om mijn Chinese geld te wisselen. Ik weet dat de Vietnamezen geen Chinees geld wisselen maar ik wil elke keer het spelletje spelen met de vraag is dit een bank? Yes, Waarom wisselen jullie geen geld. We wisselen alleen Dollars. Waarom geen Chinees geld. En dat gaat dan een tijdje door tot ik het advies krijg om maar naar de zwarte markt tegaan.
Mijn eerste aanblik over de grens in Vietnam was een zwerf meisje. In lompen gehuld. Liggend op straat in de brandende zon haar blote kont onder de bruine korsten. Iedereen loopt er gewoon langs en laat het kind liggen. Uncle Ho zorgt toch niet zo erg goed voor al zijn volgelingen zo te zien.
Mong Cai Halong Bay
De Vietnamezen vergelijken de vorm van hun land met een lange bamboestok, met aan beide kanten een mand rijst. De bamboestok is het langgerekte midden, dat op sommige plaatsen maar vijftig kilometer breed is. De twee rijstmanden zijn de meest vruchtbare gebieden van het land: in het noorden het gebied waar de Rode Rivier doorheen stroomt en in het zuiden de delta van de Mekongrivier. Op deze plaatsen liggen de meeste rijstvelden en groeit veel groente en fruit.
Veel Vietnamezen geloven dat de ziel van een dode blijft bestaan en dat de overledene zijn familie
beschermt. Daarom vereren ze hun overleden ouders en voorouders. In veel huizen vind je een altaartje waarop foto's staan. Op feestdagen worden er door mensen wierook gebrand en fruit geofferd. De verjaardag van de dode wordt herdacht en op die dag vertellen de mensen elkaar welke verdrietige of leuke gebeurtenissen er in de familie zijn geweest.
Vietnam kent een veelheid aan religies die soms ook onderling verweven zijn. De belangrijkste zijn: boeddhisme, Cao-Dai sekte, Hoa Hoa sekte, confucianisme en katholicisme.
Ik kan direct door met de boot van 9 uur, er is een uur tijdsverschil met China, naar
Halong Bay.
In een Hydrofoil vol met goklustige Chinezen die een dag gaan gokken in Halong Bay. De tocht is prachtig. Overal zijn de mooie karstbergeilanden die uit zee oprijzen te zien. Na ongeveer twee en een half uur kom ik in Hong Gai Bay Chai Halong Bay aan.
Boottocht Ha Long Bay
De Ha Long Bay is een uniek natuurverschijnsel, door Unesco uitgeroepen tot Werelderfgoed, dat je echt gezien moet hebben.
Je kunt een boottocht makkelijk zelf boeken in Hanoi of ter plekke in Ha Long. De prijzen zijn laag, twee dagen Ha Long Bay met vervoer en overnachting had je al voor 25 euro.
Ik kan op het busstation direct door met de bus naar Hanoi voor 55.000 Vietnamese Dongen. De busreis verloopt soepel. Het is meteen duidelijk dat Vietnam iets verder ontwikkeld is wat betreft toerisme dan de andere Zuid Oost azische landen. De kaartjes
verkoper in de bus vertelde waar ik uit de bus moest en hoe ik kon voorkomen dat mijn bagage meteen gestolen zou worden, ongekende service! Maar wel een slijm actie waardoor de rest van reis activities in Vietnam hopelijk bij hen worden geboekt.
Alles in Vietnam is te doen per georganiseerde tour. Een kwestie van betalen, instappen en rondgereden worden. Daar heb geen zin in.
Na alle cultuur van de afgelopen maanden ben ik toe aan een tijdje niets doen, je kunt het je niet voorstellen maar ook travellers hebben soms vakantie nodig...!
Tegen de avond kom ik in Hanoi aan. Na de douche en het omkleden ga ik een biertje drinken en mijn eerste wandelingetje om hetHoan Kiem meer maken. Kijken wanneer Son mij ontdekt.s'Avonds is het een drukte van belang om het meer. Oude Vietnamese heren met Alpino petten op spelen Chinees schaak. Gokken. De jogging hype is lachwekkend. Volle dames lopen diverse rondjes in snel tempo om wat kilo's kwijt te raken. De motorboys racen om het hards om het meer heen. Er worden illegale wedstrijden gehouden waarbij soms doden vallen. De politie durft tegen deze voornamelijk kinderen van hoge ambtenaren weinig te ondernemen.
Hanoi
14 september 2004
Vietnam is 8 keer zo groot als Nederland en 1600 kilometer lang.Vietnam grenst aan China, Cambodja en Laos. Het land ligt, met overstap, op 15 uur vliegen van Schiphol. Hanoi is de hoofdstad van Vietnam. Er wonen meer dan een miljoen mensen, maar er hangt een relaxte sfeer vergeleken bij andere drukke Aziatische steden. Het land is erg mooi en veilig om alleen door te reizen. Op deze site vind je meer informatie over reizen in Vietnam.
Uitgaan
Hanoi heeft géén wild nachtleven. Er zijn wat bars, maar alles gaat om 12 uur dicht. Eigenlijk kun je het beste de hele avond doorbrengen met dineren. En dat lukt moeiteloos, want er zijn veel erg goede restaurants.
Eten
Het Vietnamese eten is meer dan een loempia met saus. Het is een mix tussen Thais en Chinees en Frans, met heerlijke soepen, veel vis en verse groenten. Het eten in Vietnam is goed en goedkoop. Er zijn heel veel restaurants en eethuisjes in soorten en maten. Vooral de kleine straatrestaurantjes zijn vaak erg goed.
Met een kustlijn van bijna 2600 kilometer is Vietnam een paradijs voor de visfijnproever. De Vietnamese keuken is licht verteerbaar en fris van smaak door het gebruik van basisingrediënten die niet vooraf bewerkt zijn. Door de karakteristieke kruiden, een unieke wijze van bereiden én het combineren van de meest uiteenlopende smaken.
Denk maar eens aan een overheerlijke salade van garnalen met mango en polygonum: een zeer aromatisch kruid dat in bijna ieder Vietnamees groetengerecht verwerkt wordt.
Vissaus verplicht.
Een onmisbaar bestanddeel in de Vietnamese keuken is vissaus nuoc mam, een lichtbruine heldere pittige saus met een zeer herkenbaar aroma. Door verse ansjovis met zout water in houten vaten te leggen ontstaat er na ongeveer anderhalve maand nuoc man, scherp en zout.
Verse blaadjes.
Overal in Vietnam kun je op de markt verse kruiden kopen. Munt, basilicum, koriander, padiekruid, en betelblad. Het succes van een Vietnamees gerecht staat of valt met de juiste toevoeging van verse blaadjes en kruiden.
Rijst.
In de traditionele keuken wordt het meeste voedsel boven een open vuur bereidt. De wok vind je in iedere Vietnamese keuken. Daarnaast gebruikt men een kookpot voor soep en bouillon en natuurlijk een rijstkoker. Want rijst wordt in het hele land, de hele dag door gegeten, als ontbijt, lunch en avondeten.
Er bestaan vele soorten rijst. In Vietnam eet men meestal vooral witte rijst, maar er bestaan ook bruine, gele, groene en rode rijstsoorten. Naast rijst als belangrijkste basisvoedsel wordt het ook gebruikt voor de productie van wijn en azijn, bloem en mie en banh trang, de vellen waarin de bekende Vietnamese loempia’s gewikkeld worden.
Overnachting
Een spotgoedkope tweepersoonskamer in de oude wijk van Hanoi kost je 6 euro. Met een eigen badkamer en een airco die het doet, betaal je 25 euro. En een luxer hotel met zwembad heb je vanaf 60 euro per nacht met z’n tweeën.
Festivals in Vietnam
Ik was toevallig bij het Thay Pagoda-Festival. Op deze site is een overzicht van de festivals die er in Vietnam zijn.
Waterpoppenspel in Hanoi
In het Waterpoppentheater in Hanoi worden dagelijks voorstellingen gegeven. De waterpoppen worden tot leven gebracht door poppenspelers die - onzichtbaar - tot hun middel achter een scherm in een vijver staan. Kaartjes zijn goedkoop en snel uitverkocht.
Mooi uitzicht
Voor het beste uitzicht van de stad ga je naar de Sofitel Plaza Bar. Beetje stijve bar met terras op de 20e verdieping van een te sjiek hotel.
Foute souvenirs
Kijk op de WNF-site (zoeken op foute souvenirs) welke souvenirs je beter niet kunt kopen in Vietnam of op andere vakantiebestemmingen.
Het Medisch Comité Nederland-Vietnam.
Is geen reisbureau, en je kunt er ook geen prikken halen, maar wel de moeite waard om informatie over Vietnam op te snorren: Het Medisch Comité Nederland-Vietnam. Het is een organisatie die de Vietnamese bevolking sinds de oorlog met de Amerikanen medisch hulp verleent. Als je in Vietnam reist, zie je snel dat het een erg mooi, maar arm land is. De mensen kunnen er dus veel hulp gebruiken, bijvoorbeeld om de gezondheidszorg te verbeteren. Het MCNV heeft in Vietnam allerlei projecten om te helpen: De bevolking leert om de kans op knokkelkoorts (dengue fever) te verkleinen, ze delen muskietennetten uit tegen malaria, zamelen geld in voor hulpmiddelen voor gehandicapte kinderen en hebben een kleinschalig kredietprogramma om mensen op het platteland te helpen een eigen zaakje op te zetten. In Nederland geeft het MCNV gezondheidstips voor als je naar Vietnam op vakantie gaat. Meer info vind je op de site.
De hoofdstad van Noord-Vietnam met een miljoen inwoners ligt aan de oever van de Song Hong, de Rode Rivier. Een prachtige stad waar nog vele Franse invloeden te vinden zijn. Sommigen noemen Hanoi zelfs het Parijs van het oosten. Statige ambassades, meren, boulevards en het mausoleum van Ho Chi Minh maken van Hanoi een statige stad. Met name in het voorjaar wanneer de bomen aan de boulevards in bloei staan, heeft de stad een Europees karakter. Met alle kleine winkeltjes, de marktjes, de vele meren en lokale eettentjes en stalletjes is Hanoi ook een gezellige stad.
Ondanks alle auto's, brommertjes en cyclo's is er nog niet echt een sfeer van een wereldstad. Helaas neemt het aantal auto’s en brommers ieder jaar toe. Dit maakt het oversteken van de straten zowel in Hanoi als Ho Chi Minh City tot een spannend avontuur. Het is mij een paar maal overkomen dat ik na vijf minuten wachten aan de kant van de weg, toch maar op een Vietnamees wachtte om samen mee over te steken. In principe is oversteken niet gevaarlijk, het verkeer rijdt gewoon om je heen zolang je maar rustig doorloopt. De inwoners van Hanoi staan erom bekend stugger en afstandelijker te zijn dan de bewoners van het zuiden. Desalniettemin zijn ze wel erg gastvrij. Opmerkelijk zijn alle smalle huizen die door heel Vietnam te vinden zijn. De huizen werden hier vroeger in de diepte gebouwd. Dit heeft te maken met de belasting die werd geheven over de breedte van een huis. Verder mochten de gebouwen vroeger niet hoger zijn dan het koninklijk paleis, waardoor er nu relatief nog weinig hoogbouw te vinden is.
De oude wijk
De oude wijk van Hanoi is een van de levendigste wijken van de stad. Gelegen aan de oever van de rivier is hier ooit het handelscentrum begonnen. Kleine straatjes lopen kriskras door elkaar heen. Op de stoepen staat allerlei handelswaar uitgestald. Slalommend tussen alle geparkeerde brommertjes, kan je hier alles vinden wat je zoekt.In de 13e eeuw zijn de 36 straten van deze wijk verdeeld. Voor ieder ambacht een straat. Dat is tot op de dag van vandaag nog terug te vinden. Zo is er bijvoorbeeld de schoenenstraat met alleen maar schoenenwinkeltjes. Alle straatnamen beginnen met Hang wat handel betekent, gevolgd met wat voor waren er in die straat verkocht worden. Zo wordt er op de Hang Bac zilver verkocht en op de Hang Dong koper. Een wat lugubere straat is de straat waar grafstenen worden gemaakt inclusief foto van de overledene. Op de Hang Gai kan je zijde vinden, handgemaakte souvenirs en traditionele Vietnamese kleding. Na een dagje winkelen en atmosfeer opdoen in de oude wijk, kan je de dag in dezelfde sfeer afsluiten door een bezoek te brengen aan het Waterpoppentheater (Municipal Water Puppet Theater). Dat ligt aan de oever van het Hoan Kiem meer waar iedere avond, behalve maandag, tussen acht en negen een voorstelling gegeven wordt. Op traditionele wijze schuiven marionetten door water heen, zoals de boeren dat vroeger deden op de rijstvelden, om de verveling te verdrijven in rustiger tijden. Ikzelf wist niet goed wat ik kon verwachten toen ik erheen ging, maar het was zeker één van de leukste avonden die ik in Hanoi heb meegemaakt.
Ho Chi Minh Mausoleum.
Net als Lenin in Moskou is er voor Ho Chi Minh na zijn dood een mausoleum gebouwd, waar hij in een glazen sarcofaag voor de hele wereld te bewonderen is. Het enorme gebouw met aan de voorkant een groot plein voor officiële gelegenheden is gebouwd tussen 1973 en 1975, tegen de zin van Ho Chi Minh zelf, die liever gecremeerd had willen worden. Omringd door wachters mag iedereen een voor een naar binnen om "oom Ho", die er een beetje oranje uitziet, te bekijken. Ze hebben hem in oranje/rood licht gehuld zodat het licht geen schadelijke invloed kan hebben op het lichaam (verkleuren). Om de paar meter staan er onberispelijke wachters om ervoor te zorgen dat niemand uit de pas loopt of te lang stil staat. Voor de Vietnamezen is het mogen bezoeken van het gebalsemde lichaam een enorme eer. Het is nu dan ook extra belangrijk je juist hier aan hun gewoonten aan te passen. Het is ongepast om binnen te praten, fotograferen of onthullende of aanstootgevende kleding te dragen. Vergeet ook niet om je handen uit je zakken te halen. Achter het mausoleum ligt het huis van Ho Chi Minh. Het huis is zoals zoveel huizen met name op het platteland, gebouwd op palen en is nog in dezelfde staat als waarin hij het achterliet. Om het huis ligt een tuin met een grote vijver. Het is niet echt duidelijk hoeveel tijd de leider hier daadwerkelijk doorbracht. Aan de andere kant van het mausoleum ligt het Ho Chi Minh museum. Dat een verdeling kent in een afdeling verleden en toekomst. Je loopt langzaam door de Vietnamese geschiedenis.
In Vietnam, is het toch wat makkelijker want ik kan het schrift lezen en een paar zinnige uit mijn hoofd geleerde woorden zeggen. Son is ook tot het leger der grondeigenaren en huizenbezitters toegetreden. Jaren geleden schijnt hij een stuk grond buiten Hanoi te hebben gekocht. Hij heeft er nu een huis op gezet en woont er s'nachts. Ik ga er morgen kijken. Overdag is hij s'ochtends landarbeider op zijn eigen grond. Hij verbouwt zijn eigen peultjes. Hij geeft nog lessen Vietnamees aan personeel van de Franse ambassade. Overdag is hij nog in het huis van zijn ouders in de binnenstad. Hij heeft ruzie met zijn vader. De deur gaat s'avonds om 10 uur dicht en dan komt hij er niet meer in. Leuk stel zo samen. Het is lekker weer in Hanoi. Gisteren had ik de slimheid om op zondag naar Ho Chi Minh op bezoek te gaan. Er waren meerdere mensen op het idee gekomen. Er stond een rij van een paar kilometer. Uncle Ho was very bussy dus ik ga maar op een doordeweekse dag. Om van de grote rij bij te komen ging ik in een restaurantje een biertje drinken. De specialiteit om te eten was Thit Cho, HOND.
Er lag er een volledig bruin en sappig gebraden op een tafel. Een lotgenoot was al helemaal in stukjes op bordjes uitgedeeld aan het hongerige volk. Ik wilde een foto maken. Onmiddelijk was er veel geschreeuw "No photos". Ik dacht krijg het heen en weer het is geen militair object dus deed het lekker toch. En gelukkig is er een hondje lekker smakelijk uitgestald op de foto te zien.
Van al dat vlees kreeg de kanibaal in mij ook honger. In het Sofitel van Hanoi at ik heerlijk biefstuk met aardappels en uien.
Hue
24 september 2004
Met het vliegtuig is het een uurtje vanaf Hanoi. Met
de trein erg onhandig omdat de trein s'middags
vertrekt en midden in de nacht in Hue aankomt. Hue is
de plaats waar de meeste regen in deze periode in Vietnam valt en het is nu regenseizoen en dat zullen we weer weten ook.
Hue ligt zo"n 700 km ten zuiden van Hanoi. Het staat met name bekend om zijn Citadel die vierkant ommuurd is met 10 km lange, twee meter dikke muren. Het is de oude stad waar de Nguyen keizers woonden en waar vanuit ze regeerden. Binnen in de Citadel vind je de Verboden Paarse Stad. Hier zijn de koninklijke bibliotheek en wat koninklijke zalen bewaard gebleven of herbouwd. De Nguyen keizers worden herdacht door middel van plaatsing van grote koperen urnen. Deze urnen staan opgesteld in de Verboden Paarse stad, een unieke plek. De meeste gebouwen van de Citadel en Paarse Stad zijn in de Vietnamoorlog verwoest. De Citadel is een Cultural Heritage Site geworden en zal voor een groot deel weer worden herbouwd. De Thien Mu pagode in Hué is een van de meest bekende pagodes van Vietnam.
Wat de koningen hier in deze stad moesten is me
wel duidelijk. De laatste koning Bao Dai zei,
" de
meisjes van Hue zijn de mooiste van heel Vietnam".
Hij had een voorraad van 350 stuks en is toch vrij oud
geworden en pas onlangs in Parijs gestorven. De girls
zien er in hun lange traditionele Ao Dai jurken
fantastisch uit. Bao Dai schijnt wel een goede smaak
gehad te hebben. Als het niet regent is Hue een
prachtige rustige stad aan de Song Huong, de
parfumrivier. Alle beroemde universiteiten van het
land zijn hier gevestigd en de gegoede Vietnamees
stuurt zijn kinderen graag naar Hue.
Ho Chi Minh
studeerde hier en de beroemde generaal Giap, die de Amerikanen bij Dien Bien Phu in het Noorden van Vietnam versloeg, ook.
Hersens of niet een diploma kan altijd op typisch Vietnamese wijze met Vietnamese Dongen of ordinaire Dollars geregeld worden en met vriendjes en netwerken natuurlijk.
Door de airportbus werd ik ergens in de stad afgezet
en ben toen met de taxi naar het hotelletje gegaan
waar ik een paar jaren geleden ook was. "Nu
Hoang", Queen hotel. De mevrouw herkende me meteen en
wist ook nog dat ik uit Ha Lan, Holland, kwam. Na mij heeft ze waarschijnlijk geen gasten meer gehad. Ik kreeg een fiets zonder remmen van haar en een uur later stond ik in een hoosbui te schuilen. Een
klein meisje van 5 jaar kwam mij een regenjas een "ao
mui" verkopen en met het plastic om me heen ging ik
maar bij de hot toc de kapper mijn haren laten
inkorten want het is verschrikkelijk heet en vochtig
in Hue. Met een kort kopje met haar is het wat fijner.
De volgende dag is het gelukkig droog. Wel met hele
donkere wolken die weinig goeds voorspellen. Ik drink
zo hier en daar aan de parfumrivier in de vele
koffieshops de echte lekkere Vietnamese koffie met
ijs.
Na China waar de thee nog niet door koffie is
verdrongen alhoewel Starbucks wel zijn best doet om de Chinees aan de koffie te krijgen.
Een verademing om weer koffie te kunnen drinken. Lekker met ijs er in en s'avonds aan de diaree.
De oude binnenstad van Hue is ommuurd en omwaterd. Er is een soort verboden stad voor de Koningen van Vietnam. Een beetje kleiner dan in Beijing en lekker verruineerd door de grote Amerikaanse helden. De Vietnamezen hebben goed begrepen dat buitenlandse toeristen oude historie willen zien en zijn heftig alles wat oud en ingestort is opnieuw te bouwen naar oud model.
Binnen een jaar staat door het vochtige klimaat alles weer onder het mos en de groene
aanslag dus niemand die ziet dat oud niet oud is. Nep
dus allemaal. Vietnamezen zijn meesters in het bouwen
met beton en zijn dan in staat de oude vormen te
voorschijn te toveren. waarschijnlijk werkt de
betonrot leuk mee bij het oud laten lijken van de
nieuwe oude gebouwen.
De volgende dag ga ik met de bus naar
Danang
De tocht is erg mooi langs zee en we passeren de Hai Van Pas de wolken pas. Op de top zitten we in de wolken dus het bergje doet zijn naam eer aan.
Da Nang is een prettige, rustige stad zo een 1000 kilometer ten noorden van HCMC in het midden van Vietnam. Qua grootte is het de vierde stad van Vietnam. Het is met name een doorvoerstadje. Hiervandaan vertrekken veel toeristen met het vliegtuig, de trein en de bussen naar Hué, Hanoi en het stadje Hoi An. In de omgeving (11 km zuidelijk) liggen de bekende Marble Mountains waar veel grotten zijn te bezichtigen. In Da Nang kun je naar het Ho Chi Minh Museum, het Cham Museum of een stukje gaan varen op de Han rivier.
Danang is niet zo toeristisch omdat er op het beroemde
Cham Museum na niets is te zien. De Cham zijn een volk
dat vroeger in Vietnam mooie beelden maakte. De
toeristen bezoeken het museum en gaan snel verder naar
Hoi An waar veel meer ouds is te zien. Danang is een
rustige havenstad en je kunt aan de vriendelijk hello
zeggende mensen merken dat er niet veel van die
westerlingen met grote neuzen komen. Zo nu en dan
maken mensen zich vrolijk om mijn grote lange neus.
Jaloers zijn ze met die kleine mopsneusjes. Toen
Vietnam nog vriend van de Russen was en er veel Russen
in Vietnam rondliepen werden die al gauw Linxo,
langneus genoemd. Deze linxo loopt heerlijk rond in
Danang en moet na een half uur het regen pak alweer
aan en een koffietent induiken om te schuilen voor
noodweer.
Nha Trang
De volgende dag ontvlucht ik de regen en ga ik met het vliegtuig naar Nha Trang. Vorig jaar was het vliegveld van Nha Trang nog naast mijn hotel in het centrum van Nha Trang prachtig aan zee..
Er is nu een nieuw vliegveld dat dichter bij het zuidelijker Cam Ranh ligt dan bij Nha Trang dat grotere vliegtuigen met meer toeristen kan ontvangen. Er is een prachtige weg langs zee. De vlucht
duurt 2 uur en de weg van vliegveld naar Nha Trang een
uur. Met de airportbus ga ik naar de stad en vind vrij
snel een leuk hotelletje, Ha Quynh. Het weer in Nha
Trang is uitstekend. Overdag zeer veel zon. s'Middags
wind en s'avonds heet.
Ik zit heerlijk in Nha Trang. Vanochtend ontbijt aan
zee. Een kollosale regenbui van een kwartier en daarna
weer droog. Nu is het weer zonnig en zeer heet. Ik
loop of fiets van de ene koffietent naar de andere
biertent.
Nha Trang ligt op zo’n 450 km noordelijk van HCMC aan de kust. Het is een echte badplaats. De Vietnamezen liggen vooral ’s ochtends vroeg en in de avonduren op het strand. Vooral op de andere tijden liggen de meeste toeristen op het strand te bakken. Nha Trang heeft een breed strand en het is betrekkelijk eenvoudig hier een strandbedje te regelen. Vaak hoef je alleen maar een drankje te bestellen bij de strandtentjes en je mag de hele dag op het bedje liggen. Het is mogelijk te duiken in Nha Trang; er zijn meerdere duikscholen aan de Tran Phu boulevard. Enkele duikscholen worden geleid door Europeanen. Een duik kost ongeveer 50 à 60 USD. Het is gebruikelijk in Nha Trang te worden aangesproken door iedereen die wat aan je wilt verdienen.
De volgende dingen worden aan je gevraagd: krant, massage, manicure, drinken, fruit, vis, ijs, ontharingsbehandeling en boeken. Teveel om op te noemen want er komen ook regelmatig meisjes langs die je pamfletten geven van de restaurantjes waarop de menu’s staan geschreven. Soms zijn er ook gewoon bedelaars die om geld vragen. Kortom je hoeft je niet te vervelen op het strand. Qua uitgaansleven is er genoeg te doen in Nha Trang. Er zijn meerdere gezellige kroegjes om uit te gaan. Let wel op dat als je een mix besteld, je meer sterke drank krijgt dan cola. Cola is namelijk duurder dan (de lokaal gestookte) drank. Het is heel populair om een dagje mee te gaan met een boot om de hele dag te gaan varen rond de eilandjes in zee. Je kunt dan de hele dag drinken, snorkelen, zonnen en eten. Het zeewater bij Nha Trang is niet al te helder.
De tweede dag in Nha Trang zit ik s'avonds aan zee op
een bankje te mijmeren en te staren naar de golfjes.
Hello Erik... het is weer zover de rust is over. Thinh
uit Nha Trang verwelkomt me en de volgende dag zit ik
al achter op de brommer voor een tocht van 2 uur
noordelijk naar Ninh Hoa waar zijn ouders wonen en
waar wij heerlijk worden verwend. Dan gaat de tocht
naar een beach resort "Doc Let" waar we een nachtje van de rust genieten, we zijn er de enige bezoekers.. Ik wil wel langer maar dat stadsmens Thinh zegt na een uur al dat hij Nha Trang mist. Dus de volgende dag weer terug in Nha Trang.
Het is knoert heet maar aan zee waait een lekker windje.
Nha Trang, 29 september 2004
Gisteren was het volle maan half herfst, mid autumn, en een gekkenhuis in Nha Trang. De kindertjes zijn door het dolle heen want met de leeuwen dans kunnen ze met mid autumn een hoop Dongen verdienen.
Kinders in een leeuwenpak met een levengrote drakenleeuwenkop gaan onder hevig getrommel de straat op en gaan winkels in en er pas weer uit als er geld is gegeven. De straten staan zwart van de mensen met kleine kindertjes die naar de leeuwen dans kijken. De kindertjes met lampionnetjes en hoog roode blosjes op hun wangetjes.
De pagodes en de tempels zien zwart van de mensen en overal stinkt het naar wierook. De motorbicycles rijden rijen dik door de straten. Het is erg ongezond in Nha Trang met al die uitlaatgassen.
Ik word lekker bezig gehouden door Thinh en zijn vrienden. Gisteren gingen we over de pachtige nieuwe rustige weg langs de zee naar het nieuwe vliegveld in noordelijke richting naar Camh Ranh. Vroeger was daar een marine basis van de Russische vrienden. Sinds die
niet meer zo vriendelijk waren is het een verlaten vervallen bende. Er is wel een prachtige schone baai. We gingen daar wat eten.De schalen krab kreeft inktvis en vieze enge schelpdingen bleven maar aangesleept.
De twee kratten bier onder de tafeltjes werden steeds leger en de flessen ruoi, rijstwijn, gingen ook snel leeg. Die Vietnamezen weten wel van parties vieren. Onder de tafel was het een troep van jewelste want alle overtollige waar gaat onder tafel. Na het eten zwemmen en toen in Cam Ranh uitgerust.
Tegen de avond had iedereen weer honger en voor we de terugreis op de brommer naar Nha Trang maakten moest er eerst gegeten worden. Lau Bo Barbecue met veel ruoi, rijstwijn. Het glas rijstwijn werd telkens volgeschonken en ging dan naar het volgende slachtoffer dat het dan leeg moest drinken. Het glas van mijn motorrijder pakte ik telkens af en dronk het leeg. Ik wilde wel graag heelhuids in Nha Trang terugkomen en niet in het ravijn in zee belanden.
Tegen twee duister gingen we op weg op highway number one van Cam Ranh naar Nha Trang begeleid door toeterende vrachtwagens die in de koelte van de avond ook weer aan het rijden gingen. Onderweg moest er in een koffieshop nog koffie gedronken worden. s'ochtends om 8 uur zijn de koffieshops al vol met mensen die vroeg zijn begonnen met werken en aan koffie toe zijn. s'Avonds zijn die koffieshops weer bomvol met meest koffiedrinkende schreeuwende Vietnamezen. Net als de Chinezen houden de Vietnamezen niet zo van stilte. Lawaai overal. Je ziet dan iemand overdag heerlijk slapen onder de luidsprekers van een vreselijk luidruchtig ding.
Slapen gaat ook uitstekend langs een drukke weg op de komfortabele zitting van je brommer of in een cyclo.
Het nachtleven in Nha Trang is na 10 uur s'avonds al afgelopen. De meeste mensen slapen vroeg en staan ook weer vroeg op om te gaan sporten. Ik zie soms al mensen om 3 uur in de morgen langs het strand huppelen of badmintonnen.
Ik ga dan nog lekker weer slapen. Het is vreselijk warm in Nha Trang de ene dag druppelt het zweet van mijn lijf en de andere dag schijnt het wat koeler te zijn dan ga ik de dag door zonder druppels.
Thinh had zijn baan in Saigon opgezegd omdat zijn Moeder graag had dat hij in Nha Trang ging werken. Hij krijgt nu een baan bij een bank in Nha Trang maar moet daarvoor eerst een studie in Saigon volgen. Dat hij een nieuwe baan heeft werd dus door een stel vrienden van hem gevierd. Ik geloof dat hij gelijk een lening bij die bank moest afsluiten.
Maar eerst moet ook nog de bruiloft van de zus van Thinh gevierd worden.Er zijn 12 kinderen in de familie en voor de zonen moet de vader van Thinh al een vermogen aan bruiloftskosten hebben betaald.
Thinh moet nog maar houdt nog steeds het meest van zijn brommer terwijl hij met zijn bloedmooie vriendin en prachtig pak bij de ingang van het restaurant de gasten ontvangt en waar ik om 5 uur keurig opgedoft achter op een brommer van een van de vele vrienden van Thinh aankom.
Er staat een haag van dames voor de ontvangst in prachtige ao dai's, de traditionele Vietnamese jurken voor de dames. De bruid en bruidegom staan er ook en de bruidegom kijkt een beetje bleek.
Zo'n bruiloft kost een vermogen en waar dat geld blijft zie je als je het restaurant binnenkomt. Tientallen grote ronde tafels beladen met drank en hapjes. Als de meeste gasten zijn geariveerd komen bruid en bruidegom samen met ouders en Thinh en zijn vriendin lopend onder een baldakijn en onder luid geknal van vuurwerk om de boze geesten weg te jagen de zaal binnen.
De flessen roze champagne knallen open en het feest dat al is begonnen kan beginnen. Bij alle tafels is het een herrie. Vietnamezen kunnen goed drinken vooral op een bruiloft.
Het is mot, hai, ba jooo en dan moeten de glazen tegen elkaar worden geknald en het glas leeg gedronken. Het een twee drie joo gaat van tafel naar tafel en de stemming zit er van af het begin goed in.
Vrienden van Thinh houden me de hele tijd goed bezig en ik moet heel wat keer een, twee, drie jooohen en er wordt goed opgelet of ik het glas wel helemaal goed leeg drink.
Ondertussen zijn er twee zangeressen Vietnamese songs aan het zingen. De zangeressen worden afgewisseld door zingende gasten en zit ik te wachten tot ik Tulpen uit Amsterdam kan gaan zingen.
Gelukkig zien ze me over het hoofd.
Er komt een kolonne serveersters binnen met schotels volgeladen met lekkers. Eerst koude worstjes. En ondertussen gaat het een twee drie jooo steeds harder van tafel tot tafel. We eten inktvis, garnaal, krab, vis kip en chips en een soort barbecue aan tafel en ondertussen doet Thinh met een stel anderen een discodansje.
Wat kunnen die Vietnamezen drinken en lawaai maken. Het mot hai ba jooo is steed harder van alle kanten te horen. De bruid en bruidegom moeten van tafel naar tafel ook lekker mee joohen. De bruidegom ziet al een beetje glazig.
Gelukkig is de gene die me thuis moet brengen een keurige Vietnamees die netjes elke keer zijn glas helemaal tot de bodem leegdrinkt. De flessen stapelen zich onder de tafels op en ik krijg elke keer als er gejooohed wordt de opdracht Madam, een oudere Vietnamese dame in een prachtige geborduurde ao dai en haar dochter ook te bejoohen. De dames nippen dan voorzichtig aan hun glas en glimlachen naar die vreemdeling.
Tegen 8 uur is het eten op.
De gasten worden bedankt en in no time is de zaal leeg. De bruid en bruidegom schudden handjes en vragen zich af wie ik ben.
Thinh gaat nog naar de disco. Ik stort zowat in en ik laat me lekker thuisbrengen en slaap heerlijk.
Vandaag heb ik een afspraak met een monnik die ik een paar dagen geleden tijdens een fietstochtje bij zijn pagode ontmoette. Bij zijn vriendin in de buurt huurde hij een brommer en zat ik achterop de brommer van Boeddha. Beter kan niet. We bezochten alle pagodes in Nha Trang. Het opperhoofd van de
hele boel in gele gewaden bad voor mijn ziele-heil. Ik denk dat hij daar wel hoofdpijn van zal krijgen. Toen gingen we naar de karaoke van zijn zuster. De
monnik dacht dat hij een mooie stem had en dat ik het mooi vond. Vreselijk.
Hij heeft een uur lang liefdesliedjes zitten kwelen. In het familiewinkeltje werd ik vakkundig belazerd door de hele familie. Voor de goede Boeddha
moet je wel wat over hebben. Maar ik heb nu wel alle pagodas van Nha Trang gezien.
Ho Chi Minh City
Saigon 6 oktober 2004
Gisteren met het vliegtuig van uit Nha Trang in HCM aangekomen. De vlucht duurt een uur.DE tocht naar het vliegveld in Cam Ranh gaat langs een pas geopende weg langs zee, ca 30 km. Met de bus en of trein naar Saigon is het ongeveer 12 uur. Het is wel een mooie tocht langs de kust met een plasstop in Ca Na aan zee en een eetsstop in Mui Ne een nieuw searesort, maar die 12 uur is een beetje vermoeiend. In Ho Chi Minh City natuurlijk direkt naar het postkantoor om een brief te halen. Gelukkig kon de postjuf na enig zoeken wat vinden. Jammer dat ik de brief in Hanoi niet heb gekregen.
Tot 1975 heette Ho Chi Minh Stad Saigon, een naam die nu nog steeds wordt gebruikt. Saigon is een stad met ongeveer 5 miljoen inwoners. Veel van het leven speelt zich op straat af, vooral in het centrum bij de rivier, de Saigon en in Cholon, Saigon’s Chinatown. Er zijn ongelofelijk veel brommertjes en cyclo's en weinig auto's. Overal zijn markten stalletjes met eten en restaurantjes. Af en toe lijkt het wel of de Vietnamezen altijd maar aan het eten zijn.
In Saigon leven vele 'illegale' Vietnamezen. Vaak zijn dit mensen die tot 1975 in de stad woonden, maar na de bevrijding geen vergunning meer kregen om in de stad te blijven wonen. Over de jaren heen zijn veel van deze mensen toch teruggekeerd en leven nu op straat. Daarnaast zijn er velen met wie het wel goed is gegaan. De salarissen liggen hier drie keer hoger dan het gemiddelde salaris in Vietnam. Je ziet ze in pak en gsm over straat gaan. Het is fascinerend om er rond te lopen, te fietsen of de stad per cyclo te bekijken. De stad is ingedeeld in 17 stadsdistricten en 5 plattelandsdistricten. De stadsdistricten zijn onderverdeeld in nummers. Zo is er bijvoorbeeld district 1, het eigenlijke centrum van Saigon en district 5, Cholon. Deze nummers staan vaak aangegeven op de huizen, zodat je makkelijk op de kaart kan vinden waar je bent.
Tempels en pagodes
De stad heeft een aantal interessante tempels en pagodes (heiligdommen). Een van de oudste pagodes is de Giac Lam pagode in district 10. Deze is gebouwd in 1744 en voor het laatst gerestaureerd in 1900. Tien monniken leven nu nog in deze Vietnamese pagode. Absoluut een bezoek waard. Vlakbij ligt de Giac Vien pagode, gelegen in een iets rustigere omgeving. Ook hier wonen nu nog monniken. Deze pagode is ongeveer tweehonderd jaar oud. Veel nieuwer is de Dai Giac pagode die is gebouwd in de jaren '60.
In het heilige gedeelte vind je een twee en een halve meter hoge Buddha met een neon aureool.
In Cholon staat de Thien Hau pagode, gewijd aan de Chinese godin van de zee. Dit is op dit moment een van de meest bezochte pagodes van HCMC.
De Jade Keizertempel, een prachtige tempel waar gelovigen hun wierookstokjes komen branden. Dit is een van de kleurrijkste en grootste tempels in HCMC, vol met beelden van goden, waaronder ook de Jade keizer zelf.
Cholon
Cholon, de Chinese wijk van Ho Chi Minh City. Letterlijk betekent Cholon 'grote markt'. Cholon werd een wijk van betekenis toen er vele Chinese immigranten zich hier begonnen te vestigen vanaf 1778. Door de antikapitalistische en anti Chinese campagne in 1978-79 zijn er tegenwoordig in de wijk veel minder Chinezen dan vroeger. Met het openen van de grenzen komen veel Chinese zakenlui nu weer terug. Gelukkig is het nog wel steeds een bruisende wijk, vol met leven op straat. Er wordt overal volop handel gedreven. Een bezoek aan de Binh Tay markt, vlakbij het busstation, is zeker de moeite waard.
Op deze site vind je alle informatie over eten in Vietnam.
Alles is bereikbaar met de bus van af Le Loi Boulevard of de bushaltes bij het Rex hotel.VND 2500.
De Vietnamoorlog
In Ho Chi Minh Stad zijn veel musea te vinden die je een beeld geven van de Vietnamoorlog. Deze oorlog wordt door de Vietnamezen 'The American War' genoemd. Als eerste is er het War Remnants Museum. Buiten het museum staat een kleine verzameling bommen en een helikopter. Binnen hangen foto's van alle gruwelen die in de oorlog hebben plaatsgevonden. Ook zijn er foto's van de effecten die Agent Orange heeft gehad. Het is goed hier enigszins op voorbereid te zijn, want de foto's laten niets aan je fantasie over.
Het Revolutie museum neemt je mee door verschillende periodes van oproer in Vietnam. Foto's van het verzet tegen de Franse kolonisatie gaan langzaam over naar foto's tegen het Amerikaanse geweld. Er zijn kledingstukken uitgestald van Vietnamese helden. Het commentaar in het museum zelf is summier aan het Vietnamees, maar het meeste spreekt voor zichzelf als je een beetje inzicht hebt in de recente geschiedenis van Vietnam. Het symbool van het einde van de Vietnamoorlog is het Reunification Palace. Tot het einde van de Vietnamoorlog fungeerde het paleis als een thuis voor de heersers van Zuid Vietnam. Dit is de plek waar de eerste communistische tanks binnen reden op 30 april 1975. Nadat ze door de ijzeren hekken waren heen gereden werd de Viet Cong vlag vanaf het dak gehesen en de macht overgenomen door de communisten. Het gebouw verkeert nog steeds in dezelfde staat en is geopend voor toeristen. Er zijn rondleidingen in het Engels, die je ook de bunker in de kelder laten zien. Deze werd gebouwd door president Ngo Dinh Diem, die zo gehaat werd door zijn eigen leger, dat ze hem in 1962 probeerden te vermoorden. Helaas voor Diem maakte het bouwen van een bunker voor zijn veiligheid geen verschil. In 1963 slaagden zijn troepen er toch in hem om te brengen.
In Saigon is het erg vochtig warm en de lawaaierige stinkende motorbikes maken het minder aangenaam dan in Nha Trang waar aan zee altijd een windje waaide.
In Saigon zie ik in een winkel iets leuks en wil het van dichtbij bekijken.
Ik ga naar binnen en een Vietnamees laat me zijn winkel zien.
In een oud groot huis in het centrum heeft hij een paar verdiepingen volgeladen met mooie tafels stoelen en vooral antiek, Chinees porcelijn, Boeddhabeelden, Lakwerk, tapijten.
Minh, zo heet de verkoper eigenaar, is op 8 jarige leeftijd naar Frankrijk gegaan en is na een studie biochemie in antiek gaan handelen en heeft daarmee een behoorlijke hoeveelheid geld weten te verdienen.
Hij heeft in een huis buiten Saigon nog een mooiere kollektie oude dingen en die moet ik beslist zien. We gaan erheen met de taxi. een leuke tocht door een stuk Saigon waar ik nog nooit ben geweest.
We komen in Di An een klein gat net iets buiten Saigon. Via een klein zandweggetje bereiken we het huis van Minh. Van de weg af is er niets te zien. Er is een hek een muur en 6 waakhonden die mij erg aardig vinden.
Het hek gaat open en daarna doet een van de vijf bediendes een poort in de muur open. We komen in een fantastische botanische tuin. Minh verzameld niet alleen als een gek meubels en tapijten en porcelijn maar ook planten. Zijn tuin staat vol papayas mango's palmen passieflora's bougainvillea's en vele andere tropische planten.
Er zijn hokken met fazanten pauwen krieljavanen en hollandse krielen. Er is een Guesthouse met 2 volledig ingerichte kamers volgeladen met antiek. Er is een huis voor de servants volgeladen met antiek.
De tuinman is bezig met het bewateren van de grasvelden om een huis. Je gelooft je ogen niet een fantastisch mooi traditioneel in Vietnamese stijl gebouwd huis met een grote verandah eromheen. Op de veranda allerlei zitjes en antieke vazen met lotusbloemen die in Holland een fortuin kosten. Het huis is volgeladen met antiek en boedabeelden en de slaapkamers zijn ware museum kamers.
De keuken is een apart huis aan het zwembad waar we thee drinken geserveerd door een van de slavinnen.
Als je ziet hoe Vietnamezen hun personeel behandelen. Alsof het geen mensen zijn. Heel onaardig soms. Het personeel is ook voornamelijk lui oneerlijk en niet te vertrouwen. De vrouw van Minh is in Parijs waar ze ook een optrekje hebben. Zijn twee dochters van rond de 20 zijn beeldschone wezens in hun traditionele Vietnamese Ao Dai zien ze er fantastisch uit. De dochters zijn nog niet getrouwd maar al wel uitgehuwelijkt aan een goede partij. Of ze het er mee eens zijn weet ik niet want de dochters vertrekken naar kostschool in Frankrijk en mijn kans is alweer voorbij.
We drinken thee aan het zwembad. De thee wordt gebracht door een soort slavin. De theepot is een oude Chinese en de theekopjes daar durf ik haast niet uit te drinken. Ik krijg een kamer met badkamer aparte w.c. kleedruimte en koelkast. Het bed in mijn slaapkamer is een antiek Vietnamees hemelbed met klamboe die niet nodig is want er zijn geen muggen in het huis. Buiten in de jungle tuin daar lusten de mugjes mijn bloed graag.
Minh werkt s'ochtends in zijn tuin. Dat gaat als volgt. Minh knipt een takje af en laat dat op de grond vallen alwaar de tuinman komt aansnellen om het takje op te ruimen. Er staan grote bamboeplanten in de tuin, een meter of 10 hoog. Diverse worden er gekapt en ik mag ze wegslepen. Z'on tropische tuin is toch wel een beetje anders dan een tuintje in Europa.
Na een regenbui staan er allerlei bloemen te bloeien die de vorige dag nog niet te zien waren. Het blad van de bomen valt elke dag en moet ook elke dag worden geveegd anders komer er slangen of ratten in.
Als kompost kan het blad niet worden gebruik dus wordt er de brand in gestoken. Ik geniet met volle teugen, Het is hier bloedheet en om de hitte te weren zijn er nevelaars die fijne straaltjes water sproeien om het wat koeler te maken. Ik hoop dat die enge bacterie legionella of salmonella daar niet in zit.
Lopen in Saigon is erg ongezond als ik de motorboys moet geloven die op elke straathoek en daartussen ook nog me staan op te wachten om me naar de meest spannende bestemmingen te brengen. De bestemming voor mij is vanochtend de Cambodiaanse Ambassade. Achter op de motor was ik er zo. Hello Welcome to you zegt de vriendelijke Cambodiaanse visum man. Daar kunnen de Vietnamezen nog wat van leren. Ik moet een formuliertje invullen en vanmiddag kan ik het visum en mijn paspoort afhalen. Ik ga terug lopen. Verdwaal... en heb weer een motorboy nodig die me keurig bij het postkantoor afleverde.
Uitgezwaaid door de Lim familie.
Ze wilden perse dat ik met hun auto met chauffeur naar Chau Doc in de Mekong Delta vlakbij de grens met Cambodia zou gaan. Ik heb het jammer genoeg niet gedaan. En dat heb ik geweten ook.
Vanaf het busstation Ben Thanh in Saigon duurde het 8 uur voor ik via een prachtige maar drukke tocht in Chau Doc aankwam. Na een stuk of 5 keer overgeladen te zijn in steeds rottiger minibusjes.
Had ik toch die mooie limousine van Minh maar genomen. In Chau Doc brengt een brommer me naar een hotel aan de rivier en koop ik direkt een kaartje voor de boot naar Phnom Penh de volgende dag. Chau Doc is een heerlijk rustig plaatsje en er is niet zoveel brommerverkeer als in Saigon. Ik loop wat rond en bezoek de markt en een paar tempels en ben dan te moe om nog wat te doen. Ik ben aan vakantie toe..
De boottocht naar Phnom Penh is heerlijk. Met twee Amerikanen zit ik alleen in de boot. De Vietnamese douane is langzaam en nors en de Cambodiaanse is vlug en vriendelijk.
Cambodja wordt steeds toegankelijker voor toeristen die een rondreis willen maken door de prachtige waterrijke natuur, oude monumenten tempels, paleizen en tombes van de Khmer en schitterende steden als Phnom Penh en Angkor. Het arme Cambodja heeft daarnaast fraaie overblijfsen uit de Franse tijd en de opvallende Khmer cultuur.
Phnom Penh is de hoofdstad van Cambodja, fraai gelegen aan 3 rivieren, chaotisch door de verkeersdrukte, maar veel rustiger dan Ho Chi Minh in Vietnam. Bezienswaardig zijn de Khmer-tempels, de huizen uit de Franse koloniale tijd, musea Toul-Sleng Museum gelegen in een oude gevangenis van de periode Pol Pot, het koninklijke paleis, vele bazaars zoals de Russiche markt en vele andere Khmer heiligdommen. Opvallend is de zilveren vloer van de Pra Keo tempel.
Het Nationale Museum heeft een grote collectie Khmer kunst. De fietstaxi of motohub is een uitstekend vervoermiddel is Phnom Penh. Nabij Phnom Penh bezoek ik de Killing Fields van Choeung Ek. Hier werden in de jaren '70 gruwelijke bloedbaden aangericht door de Rode Khmer. Eveneens niet ver van Phnom Penh liggen op een heuveltop de ruïnes van de pagode Phnom Udong.
In de nachtelijke uren hoef je je in Phnom Penh ook niet te vervelen.
In Phnom Penh brengt een brommer me naar een hotel en na de douche ga ik op stap langs de rivier.
Hoewel het guesthouse was aanbevolen, bleek weer dat
smaken kunnen verschillen. Ik ben uiteindelijk in het Asia beland. Een hotel met Chinese invloeden. Overal trouwens in Cambodja zie je dat Chinezen er de handel voeren. Ik ging eerst naar het
Koninklijk Paleis en de Zilveren Pagode. Niet lelijk, maar zeker niet zo indrukwekkend als de tempels van Bangkok. In de meeste gebouwen mag je trouwens niet naar binnen, waardoor je na enkele uren al klaar bent... Toen naar de Psar Centrale markthal vlak bij mijn hotel. De dag erop naar het Tuol
Slengmuseum(S 21) geweest. Een harde confrontatie met het schrikbewind dat er tussen 1975 en 1979 is geweest door de Rode Khmer. Het museum is gelegen in een dichtbevolkte wijk en je moet echt zoeken naar de ingang. De methoden van marteling, intimidatie en moord leken erger dan de praktijken in de
vernietigingskampen van de nazi's. De vele foto's aan de muren getuigen van de angst en de kwellingen van de slachtoffers. Was het nu door de schokkende
beelden, of de tentoongestelde marteltuigen, maar hoe langer ik er binnen was hoe zieker ik me voelde in de
brandende zon(35 graden)
Daarna als uitje naar Choeng Ek geweest, beter bekend als de Killing Fields. Het was het vernietigingskamp van de Rode Khmer en het ligt ongeveer 15 km buiten de stad.
De weg er naar toe is erg Cambodiaans met hobbels en bobbels en stof
maar het is maar 15 km achter op de brommer er naar toe.
Het kamp is eigenlijk al even aangrijpend als het museum. Het is een aaneenschakeling van massagraven(129!) waarvan er 43 zijn geopend. De schedels die hierbij zijn opgegraven, zijn tentoongesteld in een glazen toren in de vorm van een herdenkingsstoepa. Eigenlijk is er niet zoveel te zien in dit
vernietigingskamp, maar het roept enorm veel vragen op over hoe het mogelijk is dat minder dan 15 jaar geleden zulke praktijken bestonden. Uiteindelijk
ben ik stilletjes vertrokken.
s' Avonds naar de Sisowath Qai aan de Bassacrivier laten brengen er waait daar een heerlijk warm windje en veel mensen komen er flaneren. Verkopers van kokosnoten, sprinkhanen, wormen en inkvissen komen langs. Iedereen smult van de meest enge dingen.
In Phnom Penh zijn ze al net zo gastvrij en vriendelijk als in Thailand. De manager van het hotel Asia aan de Monivong Boulevard zegt als hij ziet dat ik alleen ben dat hij wel een paar ladys naar mijn kamer stuurt. De ober de volgende ochtend heeft ook wel een paar ladys voor mij. De tientallen motormaffia boys hebben ook van alles in de aanbieding. Het leven is zo onaardig nog niet in Phnom Penh, als je wat geld hebt. Maar voor veel Cambodianen is het allemaal niet zo aardig. De meest erge mijn ontplof slachtoffers zie je hier. Kinders met dunne armpjes en beentjes vanwege gebrek aan goede voeding.
Sihanoukville
Vandaag 5 november ga ik met de bus van half 1 naar Sihanoukville.
Aan de golf van Thailand vind je prachtige stranden, een heldere zee en de stralende zon. Sihanoukville groeit uit tot de belangrijkste badplaats van Cambodja. Aan de golf van Thailand heb je verder prachtige watervallen bij Bokor.
Van Phnom Penh met de bus van half 1 naar Sihanoukville aan zee. Tegen half 5 was ik daar en ging direkt lekker naar het strand gebarbecuede inktvisjes eten. Morgen ga ik met de boot over zee naar Koh Kong vlak bij de Thaise grens. Als ik daar op tijd aankom moet ik met een brommer naar de grens en dan met een busje naar de grotere plaats in Thailand Trat. Vandaar ga ik als het niet te laat is nog door naar Bangkok.
'No.'
Je ziet ze daarom nog elke dag, op de drukke kruispunten. Op elke hoek, minstens 4, soms spelen ze dubbel! Ik weet niet welke leeftijd ik er op moet plakken, maar jong en fris geweld is het geenszins.
Die tunnels bestaan echt, en zijn zelfs als een toeristische attractie verpakt. Beheerd door het Bevrijdingsleger. In een pittoreske hutongs. Niet ver van het Tiananmenplein, leidt een trap naar Beijing Underground City. Een vriendelijke soldaat, gekleed in een camouflagepak met felle kleuren leidt je rond in het uitgebreide doolhof van tunnels.
Shanghai Star. 2001-05-10
Wat een idee van Monyong om naar Shaoshan te gaan! Ik lees overal dat er niets te zien is! Een boerenstreek met vuile industrie die amper 20 bladzijden in de 1000 pagina dikke Lonely Planet van China in beslag neemt.
Van Shaoshan namen we de trein terug naar Changsha en toen trein nummer 2513 voor 140Yuan naar Guilin
Zie foto op weg naar Guilin,
waar in de mooie Li rivier de karstbergen spookachtige taferelen bieden.
dat op een hotelschool studeert via Yangshuo waar ik bijna 20 jaar geleden ook al eens was naar Zhaoping.
The ancient town Huangyao in Zhaoping County, southwest China's Guangxi Zhuang Autonomous Region. The town, located some 200 km from Guilin with an area of 3.6 square kilometers, has become a tourist destination thanks to its 1,000 year-history.
See Pictures Huangyao
Longji Titian - Rijstterrassen
Monyong is als reisleider fantastisch als je hem de juiste opdrachten geeft. s'Avonds spitte ik Lonely Planet door en schreef alle dingen op die ik de volgende dag in een stad wilde zien. Bij het onbijt pakte Luo de stadsplattegrond en schreef alle stadsbusnummers op en konden we bijvoorbeeld in snikheet Shanghai lekker in koele airco bussen van het ene naar het andere doel bussen. Monyong is een echte kommunist. Als hij geen opdracht voor iets krijgt wacht hij tot zijn rijstkom weer gevuld is en slaapt dan weer tot de volgende kom met rijst en bijlagen voor zijn neus is gezet af en toe doet hij dan zijn ogen open.
De Ha Long Bay is een uniek natuurverschijnsel, door Unesco uitgeroepen tot Werelderfgoed, dat je echt gezien moet hebben.
Je kunt een boottocht makkelijk zelf boeken in Hanoi of ter plekke in Ha Long. De prijzen zijn laag, twee dagen Ha Long Bay met vervoer en overnachting had je al voor 25 euro.
Ik kan op het busstation direct door met de bus naar Hanoi voor 55.000 Vietnamese Dongen. De busreis verloopt soepel. Het is meteen duidelijk dat Vietnam iets verder ontwikkeld is wat betreft toerisme dan de andere Zuid Oost azische landen. De kaartjes
verkoper in de bus vertelde waar ik uit de bus moest en hoe ik kon voorkomen dat mijn bagage meteen gestolen zou worden, ongekende service! Maar wel een slijm actie waardoor de rest van reis activities in Vietnam hopelijk bij hen worden geboekt.
Ondanks alle auto's, brommertjes en cyclo's is er nog niet echt een sfeer van een wereldstad. Helaas neemt het aantal auto’s en brommers ieder jaar toe. Dit maakt het oversteken van de straten zowel in Hanoi als Ho Chi Minh City tot een spannend avontuur. Het is mij een paar maal overkomen dat ik na vijf minuten wachten aan de kant van de weg, toch maar op een Vietnamees wachtte om samen mee over te steken. In principe is oversteken niet gevaarlijk, het verkeer rijdt gewoon om je heen zolang je maar rustig doorloopt. De inwoners van Hanoi staan erom bekend stugger en afstandelijker te zijn dan de bewoners van het zuiden. Desalniettemin zijn ze wel erg gastvrij. Opmerkelijk zijn alle smalle huizen die door heel Vietnam te vinden zijn. De huizen werden hier vroeger in de diepte gebouwd. Dit heeft te maken met de belasting die werd geheven over de breedte van een huis. Verder mochten de gebouwen vroeger niet hoger zijn dan het koninklijk paleis, waardoor er nu relatief nog weinig hoogbouw te vinden is.
Wat de koningen hier in deze stad moesten is me
wel duidelijk. De laatste koning Bao Dai zei,
De tweede dag in Nha Trang zit ik s'avonds aan zee op
een bankje te mijmeren en te staren naar de golfjes.
Hello Erik... het is weer zover de rust is over. Thinh
uit Nha Trang verwelkomt me en de volgende dag zit ik
al achter op de brommer voor een tocht van 2 uur
noordelijk naar Ninh Hoa waar zijn ouders wonen en
waar wij heerlijk worden verwend. Dan gaat de tocht
naar een beach resort "Doc Let" waar we een nachtje van de rust genieten, we zijn er de enige bezoekers.. Ik wil wel langer maar dat stadsmens Thinh zegt na een uur al dat hij Nha Trang mist. Dus de volgende dag weer terug in Nha Trang.
Het is knoert heet maar aan zee waait een lekker windje.
Ik word lekker bezig gehouden door Thinh en zijn vrienden. Gisteren gingen we over de pachtige nieuwe rustige weg langs de zee naar het nieuwe vliegveld in noordelijke richting naar Camh Ranh. Vroeger was daar een marine basis van de Russische vrienden. Sinds die
niet meer zo vriendelijk waren is het een verlaten vervallen bende. Er is wel een prachtige schone baai. We gingen daar wat eten.De schalen krab kreeft inktvis en vieze enge schelpdingen bleven maar aangesleept.
De twee kratten bier onder de tafeltjes werden steeds leger en de flessen ruoi, rijstwijn, gingen ook snel leeg. Die Vietnamezen weten wel van parties vieren. Onder de tafel was het een troep van jewelste want alle overtollige waar gaat onder tafel. Na het eten zwemmen en toen in Cam Ranh uitgerust.
Thinh moet nog maar houdt nog steeds het meest van zijn brommer terwijl hij met zijn bloedmooie vriendin en prachtig pak bij de ingang van het restaurant de gasten ontvangt en waar ik om 5 uur keurig opgedoft achter op een brommer van een van de vele vrienden van Thinh aankom.
De keuken is een apart huis aan het zwembad waar we thee drinken geserveerd door een van de slavinnen.
Slengmuseum(S 21) geweest. Een harde confrontatie met het schrikbewind dat er tussen 1975 en 1979 is geweest door de Rode Khmer. Het museum is gelegen in een dichtbevolkte wijk en je moet echt zoeken naar de ingang. De methoden van marteling, intimidatie en moord leken erger dan de praktijken in de
vernietigingskampen van de nazi's. De vele foto's aan de muren getuigen van de angst en de kwellingen van de slachtoffers. Was het nu door de schokkende
beelden, of de tentoongestelde marteltuigen, maar hoe langer ik er binnen was hoe zieker ik me voelde in de
brandende zon(35 graden)
