12 İMAM DÖNEMİ, TANIMLAR
)
Böyle bir yakınlık iddia ederek HİLAFET ve SALTANAT
mücadelesine girenleri biz, ŞİA değil; Şİİ sayarız... Gelişmelerden gayet
bariz olarak görülüyor ki, 12 İMAM'ın ŞİİLİK'le alakası yoktu. Bizim
ALEVİLER ile BEKTAŞİLER'in çok sevdiği EBA MÜSLİM-İ HORASANİ dahi 12
İMAM'ın, yani ALİ OĞULLARI'nın değil ABBAS OĞULLARI'nın ŞİA'sı idi!...
Yani ŞİA, ALİ TARAFTARI anlamına bile
gelmez. Belki ALİ
ŞİA'sı diyebiliriz ama, o zaman da ALİ'NİN YAKINLARI anlamına gelir. Yani
böyle bir ifade kullanıldığında ALİ'Yİ ŞAHSEN TANIYANLAR, ALİ'NİN DE
ŞAHSEN TANIDIĞI KİŞİLER anlaşılır...ŞİA, asla bir MEZHEP anlamı da
taşımaz!
Bu bizim uydurmamız değil; İMAM CAFER-ÜS SADIK
Hazretleri'nin kendi tarifidir...
Az önce "EBA MÜSLİM, ŞİA değildi" dedik, yani 12 İMAM'ın
ŞİA'sı değildi, demek istedik. Daha doğrusu
İMAM CAFER Hazretleri'nin sözünü naklettik. Çünkü ikisi de birbirini
tanımazdı... Ama İMAM EBU HANİFE, ŞİA'dır!... Çünkü İMAM CAFER'i, ailesini,
EHL-İ BEYT'i tanırdı. Oturup sohbet etmiş, onlardan irfan almıştı!
İşte CANLAR!..Görüldüğü gibi, TARİHİ olaylara yakından
bakınca; duya duya alıştığımız, ama doğruluğunu asla araştırmadığımız
hususlara eğilince gerçekler tüm açıklığı ile karşımıza çıkmaktadır.
18- TÜRKİYE'de ALEVİLER arasında bir CAFERİ "Mezhebi"nden
söz edilir. ALEVİLER'in en en yaygın kitabı da İMAM CAFER BUYRUĞU diye
bilinen kitaptır. Aslında ikisinin de İMAM CAFER ile, İMAM CAFER'in
yazdıkları ve öğrettikleri ile alakası yoktur!
CAFERİ MEZHEBİ tabirini ilk kullanan ŞAH İSMAİL'den çok
sonra, ve başka bir TÜRK boyundan gelen 1600'lerde yaşamış NADİR ŞAH'tır.
Kendisi İRAN'daki ŞİİLİK uygulamasının hem TÜRKLER hem de MÜSLÜMANLAR
arasında büyük bir bölünmeye yol açtığını görmüş; ve bunu kaldırmak için
dönemin OSMANLI PADİŞAHI ve MÜSLÜMANLAR'ın HALİFE'sine başvurmuş,
- "Bizdeki
uygulamaya CAFERİ MEZHEBİ deyip 5. MEZHEP olarak kabul edin, böylece
sürtüşme ortadan kalksın,"
diye haber göndermiştir. Eğer OSMANLILAR kabul
etseydi, pek çok sorun ta o zamandan önlenebilirdi.
BUYRUK adlı kitap ta İMAM CAFER'den en az 700 yıl sonra
bir TÜRK tarafından hazırlanmıştır. Yazarı, derleyeni, yararlandığı
eserler belli değildir. Sadece TÜRKİYE'deki ALEVİLER'ce bilinir ve
uygulanır. İRAN ŞİİLERİ (oradaki ALEVİ AZERİ TÜRKLERİ'nin büyük kısmı da
dahil olmak üzere) her ikisini de kabul etmezler.
Burada hemen belirtelim ki, ŞİİLİK pek çok kolu olan bir
MEZHEP'tir. Ama ALEVİLİK, hiç bir zaman MEZHEP olmamıştır. ALEVİLİK,
ALİ'NİN YOLU'dur, olsa olsa bir TARİKAT sayılabilir. BEKTAŞİLİK,
MEVLEVİLİK, MELAMİLİK gibi... Ama en doğrusu, bizce ALEVİLİK bir
MEŞREP'tir, bir hayat tarzıdır. Pek çok çeşidi vardır. TÜRKİYE'nin içinde
bile bir grup ALEVİ'nin tarzı, bir diğerininkine uymaz. Çoğu eski TÜRK
DİNİ ŞAMANİZM'den özellikler taşır. Bir kismı da yahudilikten,
hıristiyanlıktan etkilenmiştir. Bazıları da bizim MAKBUL saymadığımız
tarzda gelişmiştir. Hatta ALİ'ye bağlı olduğunu söylemelerine rağmen,
kendilerini MÜSLÜMAN saymıyan küçük bir grup dahi vardır... ALEVİLİK'te
ölçü MUHAMMED-ALİ YOLU'nda olmaktır!
19- Biz ALEVİ-SÜNNİ sürtüşmesinin ARAP AİLE
KAVGALARI'ndan çıktığını defalarca belirttik. Şimdiye kadar anlattığımız
bütün olaylar yakın amca oğulları ile uzak amca oğulları ve akrabalar
arasında geçmiştir. ÜMEYYE OĞULLARI ve HAŞİM OĞULLARI gibi... İşte EMEVİ
saltanatının yıkılması ile bu sefer EBU TALİB OĞULLARI ile ABBAS OĞULLARI
arasında bir çekişme görülmektedir. Her ikisi de PEYGAMBERİMİZ'in
amcasıdır. İkisi de Hz. MUHAMMED'i hep desteklemişler, yardımcı
olmuşlardır.
Bir hususu da hatırlatmak gerekir. ABBAS, PEYGAMBERİMİZ
hayatta iken MÜSLÜMAN olmuştu. Ama daha önce vefat etmiş olan EBU TALİB
olmamış, son nefesinde kendisine İSLAM teklif edilince, "EBU TALİB korktu
da, ölmeden önce MÜSLÜMAN oldu, derler" diye kabul etmemişti... Yine de imanını
ALLAH bilir.
Ancak bizim burada vurgulamak istediğimiz, bizim ALEVİ ve
BEKTAŞİ kardeşlerimiz EBU TALİB'i, PEYGAMBERİMİZ'e arka çıkması ve ALİ'nin babası olması hasebiyle çok
severler, ABBAS'ı da soyu HİLAFET'i ele geçirdi, ALİ'nin hakkını yedi diye
pek sevmezler. Halbuki o zatın bunda bir günahı yoktur ki!.. Kendisi
yıllar önce ölüp HAK'kın rahmetine kavuşmuştur. TÜRKLER'in bu iki amcanın
oğulları arasında meydana gelen olaylarla hiç bir alakaları yoktur. 12
İMAM'ın da yoktur. Yani, ne Hz. ALİ'nin ne de oğulları HASAN ve HÜSEYİN'in
ABBAS ile bir sürtüşmesi olmamıştır!.. İMAM CAFER'den ve sonrakiler de
zaman zaman zulme uğramışlarsa da, ABBAS SOYU'na kız vermiş, kız
almışlardır. Yani ABBASİ HALİFELERİ'ne rastgele söğen bir ALEVİ veya
BEKTAŞİ, ayni zamanda Hz. ALİ'nin TORUNLARI'na da söğer duruma gelir!..
Bundan mutlaka kaçınmak gerekir!
Kaldı ki, teferruatıyla anlattık, İMAM CAFER
Hazretleri'nin ve ondan sonra gelen 5 İMAM'ın ABBASİLER'in HALİFE olmasına
bir itirazları olmamış, hiç bir zaman mücadeleye girmemiş, ayaklanan başka
ALİ OĞULLARI'na destek çıkmamışlardır. Bu yüzden artık bizim de
ABBASİLER'e duygusal bir tepki ve düşmanlık beslememiz düşmanlık olmaz.
Hatalarını elbet ele alır, değerlendiririz. Ama İMAMLAR'ın göstermediği
düşmanlığı bizim göstermemiz, en azından o İMAMLAR'a saygısızlık olur.
20- HALİFE MEMUN'un İMAM RIZA'yı kendisinden sonra HALİFE
yapmak istemesi üzerine ayaklanan ABBASİLER'in, MEHDİOĞLU İBRAHİM'i HALİFE
yapmaları ortaya çok enteresan bir durum çıkarmaktadır.
Bir tarafta SÜNNİ sayılan HALİFE ve İMAM RIZA
var... ona
karşı da ABBAS OĞULLARI ve Şİİ inançlı İBRAHİM var... Yani İBRAHİM, ALİ
YOLU'nda olduğunu iddia ediyor ama, ALİ OĞULLARI'ndan birinin HALİFE olma
ihtimali karşısında ayaklanıyor!!!
Öte yandan SÜNNİ sayılan ABBASİLER, iktidar elden
gitmesin diye, ALİ YANLISI olduğunu iddia eden kendilerinden birini HALİFE
yapıyorlar!!!
İşte CANLAR, DİN ve MENFAAT böyle birbirine karışmıştır.
Bu konunun ALİ'yle MUHAMMED'le ilgisi yoktur!.. TÜRKLER'le de yoktur.
Ortada sadece AİLE ve İKTİDAR KAVGASI vardır.
21- Görüldüğü gibi HALİFE MÜTEVEKKİL, İMAM NAKİY
Hazretleri'ni sofrasına çağırıyor, ve ŞARAP ikram ediyor. İMAM içmiyor!...
12 İMAM'ın hiç biri ŞARAP içmemiştir!.. Bu konuda
KUR'AN'a ve Hz. MUHAMMED'in SÜNNET'ine uymuşlardır. EHL-İ BEYT'in hemen
hiç biri içmemiştir. İRANLI ŞİİLER de bu konuda SÜNNİLER gibi davranır ve
ALKOLLÜ İÇKİLER'i HARAM sayarlar... Onlar çok daha ileri gider ve TASAVVUF'u
da kabul etmezler. Ama
bunu bizim ALEVİ ve BEKTAŞİLER'imiz bilmez. İRAN'daki ŞİİLİK uygulamasını
hâlâ TÜRK HÜKÜMDARI ŞAH İSMAİL'in HATAYİ mahlası ile yazdığı şiirlerdeki
gibi sanırlar. Hiç te öyle değildir! 1880'lerden itibaren
İran'da durum çok değişmiştir... Bunu da ilerde anlatacağız.
Öyle olmayan bir başka husus, ŞARAB, DOLU, MEY, BADE, DEM
gibi tabirlerin ve SEMAH, SAZ, GÜLBANK uygulamaların 12 İMAM'dan çok sonra
ALEVİLİK içinde yer aldığı, onlarla hiç bir bağlantısı olmadığıdır!
Bunların büyük bir kısmı HORASAN'dan ve TÜRKLER'le birlikte gelmiş, CEM ayininde
yer almaya başlamıştır. ALEVİ meşrepli şair ÖMER HAYYAM'da, HAFEZ'de vardır,
SELÇUKLU döneminde başlamıştır, ama AHMED YESEVİ ve HACI BEKTAŞ'ta
yoktur!... HACI BEKTAŞ da DEM almaz, DOLU içmez, SEMAH yapmazdı!
Bunları ilerde daha teferruatıyla göreceğiz. Şimdilik
sadece ALEVİ ve BEKTAŞİ kardeşlerimize, 12 İMAM DÖNEMİ'nde SÜNNİ
sayılanlar ile ALEVİ sayılanlar arasında İNANÇ bakımından bir fark
olmadığını göstermek istedik. Eğer ŞARAP içmek insanı ALEVİ yapsaydı,
MÜTEVEKKİL ALEVİ olurdu. İMAM NAKİY de içmediği için SÜNNİ!..
ŞARAP ve DOLU konusunda kendi düşüncemizi de söyliyelim:
KUR'AN'da üç aşamada HARAM kılınmış olan ŞARAP, EHLİNE HELÂL, NAEHLİNE
HARAM'dır!.. Yani içtiği AŞK ŞARABI olan, her türlü aybı, kusuru, farkı
görmekten kurtulan kişi için HELÂL'dir. HARAM'sa, günahı bize olsun!..
Delilimiz de CENNET'teki KEVSER ŞARAB'ıdır. Yüce ALLAH, ŞARAP demiş, ŞURUP
dememiş ki!.. BEKTAŞİLER bunu bildikleri için DEM alırken, AŞK OLSUN,
derler...
Ama içtikçe sapıtan; ayba, günaha batan için KATRESİ
HARAM'dır.
O zaman İMAMLAR, HACI BEKTAŞ niye içmezdi, diye soranlara
deriz ki, onların İLAHİ AŞKI duymaları için ŞARAB'a, MEY'e, DEM'e
ihtiyaçları yoktu ki!..Onlar tepeden tırnağa HAK ÂŞIĞI olmuş, O'ndan başka
şey göremez olmuşlardı zaten!
22- TÜRKLER, HALİFE MUTASIM zamanından itibaren İSLAM
içindeki yerlerini almaya başlamışlar ve o tarihten itibaren de İMAMLAR
ile irtibata geçmişlerdir. (842) İMAM NAKİY, İMAM HASAN-ÜL ASKERİY ve İMAM
MUHAMMED MEHDİ ile birlikte, aynı şehirde yaşamışlar, onlardan feyz
almışlardır. Hele bu son 3 İMAM döneminde HALİFELER ile bir sürtüşme söz
konusu değildir. Birbirlerinden kız alıp vermişlerdir. İMAM NAKİY'in
namazını da HALİFE MUTEMED'in kıldırdığını da unutmayalım.
Yani HİLAFET'in İNANÇ açısından ALEVİ-SÜNNİ sürtüşmesinde
bir yeri yoktur... ALİ OĞULLARI ile ÜMEYYE OĞULLARI'nın ve ABBAS
OĞULLARI'nın zaman zaman karşı karşıya geldikleri olmuştur ama, bu olay
ALİ OĞULLARI'nın kendi içinde de vardır. Hemen sıralamak gerekirse, İMAM
MUSA-L KÂZIM'ın öz kardeşi MUHAMMED, ÖZ KARDEŞİ İSMAİL'in oğlu MUHAMMED,
İSMAİL'in diğer oğlu ALİ, İMAM HASAN-ÜL ASKERİY'in kardeşi CAFER kendi
adlarına İMAMLIK mücadelesine girmişlerdir.
Nasıl ki onların bu mücadelesinin ALEVİLİK-SÜNNİLİK'le
alâkası yoksa, HALİFELER'in kötü davranışlarının da politikadan başka bir
özelliği yoktur.
23- MEHDİ kelimesi KURTARAN, YARDIM EDEN demektir.
ALLAH'ın isimlerinden olan HÂDİ'den gelir. O da DOĞRU YOLU GÖSTEREN
demektir. MEHDİ, ALEVİ, BEKTAŞİ ve Şİİ inancında dünyanın son günlerinde
tekrar dünyaya inip İNANANLAR'ı kurtaracak kişidir, ve bu son
12. İMAM'dır.
Gerçek odur ki,
kimseyi kendi gönlündeki MEHDİ'den başkası kurtaramaz!. Kurtarsaydı, 124.000 peygamber insan
soyunu kurtarmaya kâfi gelirdi!
Açıkça belirtelim ki, Hz. MUHAMMED'den dünyanın sonu ve MEHDİ hakkında rivayet
edilen HADİSLER hep tartışmalıdır. Çünkü aralarına İSRAİLİYAT karışmıştır.
Yani İSLAM'ı istemeden kabul eden YAHUDİLER'in bilerek ve dinimizi
YAHUDİLİK şekline sokmak amacıyla uydurdukları HADİSLER vardır aralarında.
Çünkü YAHUDİLİK'te bir MESİH kavramı vardır. Hz. İSA aslında MESİH idi.
Yani dokunmasıyla ölüyü DİRİLTEN idi. Ancak YAHUDİLER onu kabul etmediler,
hatta ölümüne sebep oldular.
İSA'nın mezarından kaybolması olayı bu sefer
HIRİSTİYANLIK inancına bir SAVIOR-KURTARICI kavramı getirdi. Yani dünyanın
sonunda İSA MESİH tekrar inecek, kendi kırallığını kuracak ve kendine
inananları kurtaracak diye inanıldı. Hem YAHUDİLİK'teki MESİH, hem de
HIRİSTİYANLIK'taki KURTARICI inancı, ROMA topraklarını fetheden
MÜSLÜMANLAR'a da bir şekilde geçti. FİLİSTİN, SURİYE, IRAK, ANADOLU'ya
yerleşen MÜSLÜMAN ARAPLAR ve TÜRKLER bu inançlardan etkilendiler, MESİH ve
KURTARICI onlar arasında SÜNNİLER'de İSA; ALEVİ, BEKTAŞİ ve ŞİİLER'de
MEHDİ'ye dönüştü. İRAN'a, hatta ta HORASAN'a kadar İMAM MEHDİ'nin
ölmediği, gaybe karıştığı ve kıyametten önce döneceği inancı yayıldı.
MEHDİ'de tecelli eden de Hz. ALİ olacaktı. Bir ALEVİ şairimizin "ALİ'm, ne
yatarsın, günlerin geldi" dediği, gibi MEHDİ ve ALİ beklenir oldu.
Bizce ALLAH her şeye KAADİR'dir. Elbette ki, istese
İSA'yı da, MEHDİ'yi de sonsuza kadar yaşatır. Ama KUR'AN'da çok açık bir
şekilde belirttiği ve BEKTAŞİ ileri gelenlerinin de inandığı gibi Hz. İSA
ölmüş, sonra HAKK'a yükselmiştir. KUR'AN'da KIYAMET ile ilgili pek çok
ayet vardır ama, ne onun, ne de MEHDİ'nin geleceğine dair en ufak bir ima
dahi yoktur.
MÜSLÜMANLAR arasındaki hem Hz. İSA'nın, hem de MEHDİ'nin
dönüp geleceği beklentisinin hiç bir sağlam dayanağı yoktur. Buna ihtiyaç
ta yoktur. İSA'nın yerine MUHAMMED'i gönderen ALLAH; eğer gerekse dünyanın
sonu geldiğinde elbette bir başkasını gönderebilir. Sonra niye MUHAMMED
dururken İSA'yı göndersin??? Bunların tutarlı bir yanı yoktur. Dediğimiz
gibi İSRAİLİYAT VE HIRİSTİYANİYAT'tan ibarettir.
Ama burada eklememiz gereken bir husus var: Bir
KURTARICI yok mu? Çıkıp ta bize DOĞRU YOLU GÖSTERECEK yok mu? Elbette
var!.. O KURTARICI ve HİDAYETE ERDİRİCİ ancak ve ancak Yüce
ALLAH'tır!... Ve zaten herkesin gönlünde gizli durmaktadır. Ne zamanki kişi
gerçek İMAN'a erer, TANRI'nın HİDAYET'i kendini gösterir, RUH'unu EBEDİ
HAYAT'a DİRİLTİR. Gerçek MEHDİ, her insanın
gönlündeki TANRI NURU'dur!.. Ne mutlu o ışığı bulabilene!..
İşte bizim MEHDİ (HİDAYETE ERDİREN) ve MESİH (DİRİLTEN)
inancımız budur!
NOTLAR - 2
24- 10 MUHARREM KERBELÂ FACİASI'nın yıldönümünde ŞİİLER
toplu olarak ellerinde kılıçlar, zincirler ile sokaklarda, meydanlarda
dövünürler. Son 5-10 yıldır bu âdet İSTANBUL'a yerleşmiş olan ve
kendilerini CAFERİ olarak adlandıran grup tarafından da uygulanmaktadır.
Bu dövünme, bazı ALEVİ ve BEKTAŞİ kardeşlerimizin sandığı
gibi HÜSEYİN'in acısından dolayı değildir!.. Yazımızda belirttiğimiz gibi,
KÛFELİLER'in "HÜSEYİN'i çağırdık, ama sonra yalnız bıraktık, ŞEHİT
olmasına sebep olduk" düşüncesiyle bir "pişmanlık" ifadesidir ve SÜLEYMAN
BİN SARD'ın ayaklanmadan önce Hz. HÜSEYİN'in mezarında yaptığı gösteriyle,
685 yılında başlamıştır. Ondan sonra da âdet haline gelmiş, KÛFELİ
olmayanlar arasında da yayılmıştır. İRAN'da pek aşırıya giderler, ölenler
bile olur... Ancak TÜRKLER ile alâkası yoktur.
O daveti yapmamış, HÜSEYİN'i yarı yolda yalnız
bırakmamış, hele KUFELİ olmayanın, ARAP olmayanın, hele 1300 sonra
İSTANBUL'da yaşıyanın böyle bir DÖVÜNME'ye başvurması için ortada bir
sebep yoktur.
Bu dövünmenin ne HÜSEYİN'e, ne de dövünene yararı
vardır!.. İSLAM'da DÖVÜNME değil; TÖVBE vardır!
Üstelik 12 İMAM'dan hiç biri, hatta diyebiliriz ki,
EHL-İ BEYT'ten hiç biri bu döğünmelere katılmamıştır.
25- MUTEZİLE, ayrılanlar anlamındadır. 720'lerde ortaya
çıkmış olan bir MEZHEP'tir. Mezhebin ileri gelen isimleri EBU-L HUZEYL,
NAZZAM, CAHIZ ve CÜBBAL'dır. MUTEZİLE mezhebi 830'larda güçlendi, ancak
910'larda EŞ'ARİ ve MATURİDİ'nin tenkitlerine cevap veremez hale gelince
zayıfladı. BUVEYHİLER (930-1055) zamanında tekrar güçlenir gibi olduysa
da, halen YEMEN'de ZEYDİ diye bilinen grubun dışında bir etkisi yoktur.
TEVHİD ve ADALET'in dahil olduğu 5 ESAS üzerine kurulmuştur. Ayrılığın
temelini de "BÜYÜK GÜNAH işleyen MÜSLÜMAN'ın durumu" üzerine sürdürülen
tartışma teşkil eder. HARİCİLER'e göre bu kişi KÂFİR iken, MUTEZİLE
mensuplarına göre FÂSIK'tır. HANEFİLER'e göre de ZINDIK olur.
26- RÂFIZİ, reddetmek anlamına gelen kelimeden
türemiştir. EBUBEKİR ile ÖMER'in HİLAFET'ini kabul etmeyen kişiye denir.
Şİİ mezheplerdendir. İlk defa Hz. HÜSEYİN'in torunu ZEYD ayaklanınca
ortaya çıkmıştır. ZEYD'in etrafına toplananlar ona EBUBEKİR ve ÖMER'i
sormuşlar, o da: "Onlar hakkında İYİLİK ve HAYIR'dan başka bir şey
bilmiyorum," diye cevap vreince onu terketmişlerdir!.. İşte bu terkedenler
sonradan RÂFIZİ diye anılmaya başlamıştır.
Görüldüğü gibi ayaklanan ALİ OĞULLARI'nın bile EBUBEKİR
ve ÖMER'le bir alıp veremediği yoktu!.. Ama kendini Şİİ, yani ALİ YAKINI
sayanlar ise bu konuda aşırıya gidip ALİ OĞULLARI'nı bile terketmişlerdir.
*****
