Ik heb mijn ouders gebelde en hun het goede nieuws verteld...ze waren zeer gelukkig, maar tegelijkertijd waren ze ook een beetje droevig om dat ze wisten dat ik in de toekomst waarschijnlijk voorgoed naar Canada zou verhuizen. Mijn ouders dachten al dat ik niet meer naar huis zo komen, ze dachten dat ik nu al in Canada ging blijven! Neen, ik moest wel terug naar Belgie, ik had mijn job daar nog en veel papier werk te regelen voordat ik zou kunnen verhuizen. Michael en ik wisten nog niet wanneer we zouden gaan trouwen, maar dat maakte allemaal niet uit. We wilden eerst een tijd samenwonen voor om te zien hoe dat zou gaan tussen ons (ja, het zal toch heel anders zijn dan de vakantie wat ik hier nu heb) en we wilden ook zien of ik wel zou kunnen aarden in Canada! Eerst wilden proberen uit te zoeken hoe ik naar hier zou komen en wat de mogelijkheden waren! We wilden dus allebei enorm graag gaan samenwonen, maar dat is niet zo simpel als je beiden van een ander land bent. We hebben daar vele serieuze gesprekken over gehad en we wisten dat we wel een oplossing zouden vinden.
Ik wilde heel graag naar Canada verhuizen omdat ik zo erg genoot van de tijd die ik met hem doorbracht. Ja, het is niet niks om zo maar even naar een ander land te verhuizen. Het zou niet gemakkelijk zijn om zo zonder mijn familie en vrienden zijn...maar ik moest een keuze maken die mij gelukkig zou maken. Als verpleegster zou het niet al te moeilijk zijn om een job te vinden, maar ik moet mij registreren als verpleegkundige in British Columbia (dat is de provincie waar Michael woont). Ik zou dan natuulijk ook proberen om een permante verblijfsvergunning te krijgen zodat ik dan niet ongerust moet zijn dat ze mij terug naar Belgie zouden sturen.
Wij waren allebei zo verdrietig en hoe meer we bij elkaar waren, hoe meer we bij elkaar wilden zijn. De gedachte om terug naar Belgie te gaan was enorm moeilijk, voor ons allebei, maar we moesten erdoor. Ik had nog vanalles dat ik moest regelen in Belgie voordat ik zou kunnen verhuizen. De dag van mijn vertrek was daar, allebei zo verdrietig bracht Michael mij naar de luchthaven. We hadden al afscheid moeten nemen in Belgie toen Michael terug naar Canada moest en nu ging het weer gebeuren! Het deed zoveel pijn vanbinnen omdat we niet meer zonder elkaar wilden zijn. We knuffelden en kusten elkaar en konden niet stoppen met huilen. Het was zo hartbrekend en pijnlijk...maar we moesten sterk blijven en zoveel mogelijk positief denken. We hielden ons vast aan de gedachte dat ik zo snel mogelijk weer zou terug komen, maar deze keer zou ik voorgoed komen. We wisten nog niet wanneerm, maar we zouden wel zien eens als ik terug in Belgie was. Tijd om te gaan...ik moest naar door de douane en Michael kan vandaar niet meer met mij mee! We keken naar elkaar en hadden het zo moeilijk...moest ik nu echt gaan en hem achterlaten??
We hielden in gedachten dat we vlug weer samen zouden zijn. We gaven elkaar nog een dikke kus en knuffel want ik moest nu echt gaan. Nadat ik voorbij de douane was keek ik nog vlug even om en we wuifden naar elkaar. Ik ben dan naar het toilet gegaan voordat ik naar de gate ging waar mijn vliegtuig zou vertrekken en ik kon niet meer stoppen met huilen. Ik was zo verdrietig, maar ik moest mijn moed bij mekaar rapen en moedig zijn! Mijn vlucht terug naar Belgie was goed meegevallen, ik had al de foto’s die ik getrokken had in Canada laten ontwikkelen en ik heb zo keer op keer bekeken tijdens mijn vlucht. Toen ik aankwam in Brussel waren mijn ouders op mij aan het wachten, het was goed om hen terug te zien...maar ik was zo verdrietig omdat ik Michael zo erg miste. Toen ik thuis aankwam heb ik de telefoon opgenomen en onmiddellijk naar Michael gebeld...hij voelde zich zo leeg en alleen omdat ik niet bij hem was. Hij miste mij enorm en hoopte dat ik snel weer terug kon komen. Ik zei tegen Michael dat ik alles zo vlug mogelijk zou regelen zodat ik bij hem kon gaan wonen. Ik miste hem ook zo erg, maar het maakte onze liefde wel sterker, wat ook wel goed is!
Ik heb dan met mijn ouders gesproken over mijn plannen om naar Canada te verhuizen. Ze waren wel blij met mijn beslissing, maar natuurlijk zouden ze mij enorm missen en het liefste zouden ze mij hier houden. Maar mijn ouders wisten dat Michael mij enorm gelukkig maakte dus ze stonden volledig achter mij, wat mij zo gelukkig maakte. Tja, ik ben altijd hun kleine meid geweest, mijn broer is 10 jaar ouder en is al 14 jaar getrouwd met 2 kinderen. Dus nadat mijn broer getrouwd was zijn ze erg gewoon geworden aan mij. Het zal we moeilijk zijn voor hen als die lawaaimaker er niet meer is! Het zou natuurlijk ook wel hard zijn voor mij, maar op een andere manier want ik begin een nieuw leven. Voor de rest van het verhaal klik hier beneden voor het volgende deel.
Voor de rest van mijn verhaal
---> KLIK HIER --->
