ต่อ
เป็นวันที่ 4 ผมถูกถามคำถามเดิมๆติดต่อกันมา 4 วันแล้ว
" ปานนี่ มีมาตั้งแต่เกิดรึเปล่า " ทหาร ร่างสูง คนที่พาเรามาที่นี่ถาม
" ใช่ " ผมตอบแบบนี้มาหลายครั้งแล้ว ไม่รู้ว่ามันมีอะไรน่าสนใจนักกับการถามคำถามซ้ำๆ
" ในความฝัน คุณว่าคุณถูกยิงที่หน้าผาก แสกหน้า คุณตายคาที่ใช่มั้ย "
" ตาย แต่ทันทีรึเปล่าไม่ทราบ "
" ผู้ชายที่ยิงคุณในความฝัน ข่มขืนคุณใช่มั้ย "
" ........ม..ไม่ทราบ " เขาถามเรื่องแบบนี้หน้าตาเฉยได้ยังไง
" คุณน่าจะจำได้ ตอนที่นายจ้างของคุณพยายามข่มขืนคุณ คุณกรีดร้องนี่นา คุณสลบไปแล้ว
ดังนั้นนั่นจึงเป็นเสียงที่มาจากความฝันของคุณ แสดงว่าคุณฝัน บางอย่าง "
" ผมไม่ทราบ ไม่มีใครจำความฝันได้ทั้งหมดหรอก ปกติ..คุณก็เคยลืมความฝันใช่มั้ยล่ะ
"
" พวกเราชาวดาวซาเคีย ความจำเป็นเลิศ เราไม่ลืมอะไรง่ายๆหรอก คุณ กราเซีย
ฟีรูฟ "
" นั่นไม่ใช่ชื่อผม "
" นี่เป็นชื่อคุณ นึกดีๆสิ ชื่อนี้ กราเซีย คนดังของตระกูลฟีรูฟ วีรบุรุษ
."
ราวกับเสียงขู่กรรโชก เขาขู่ บังคับ พยายามจะให้ผมนึกบางอย่างออก ผมไม่รู้ ไม่รู้เลย
ก็เหมือนเด็กทั่วไปที่จำความได้ราวอายุ 2-3
ขวบ ใช้ชีวิตอย่างปกติ เป็นซีเรีย ซัลดาเรีย ผมไม่รู้จักคนชื่อ กราเซียนั่น ไม่รู้จัก
" ตำนานของความหวัง มนุษย์ 12 คน ตั้งตัวเป็นศัตรูกับต่างดาวกลุ่มแรกที่มาเยือกโลก
ต่อสู้และตาย แต่ก่อนตายพวกนั้นฝากคำพูดไว้
' ความหวังจะกลับมา ' กบฏจะกลับมา "
" นั่นไม่เกี่ยวอะไรกับผมและกิลเลย ตำนานนั่นมาเกี่ยวอะไรกับพวกเรา "
" คุณต้องนึกให้ออกด้วยตนเอง พาออกไป เชิญมิสเตอร์ รูซินอฟ เทรเซอร์เข้ามา
"
กิลยิ้มให้ตอนที่เราเดินสวนกัน ผมกลับมานั่งอยู่ในห้องอับๆนี่เหมือนเดิม เรื่องราวไหลเข้ามาเร็วมาก
4
วันก่อนผมกับกิลยังต้องไปทำงานอยู่เลย ตอนนี้เรานั่งอยู่ในฐานใต้ดินของกองทัพ โดนไต่สวนเรื่องที่ไม่เข้าใจ
ชื่อของคนสองคนถูกใช้เรียกแทนชื่อจริงของเรา จริงๆแล้วพวกนั้นต้องการอะไร ทำไมถึงพยายามถามในสิ่งที่เราไม่รู้ ผมนั่งรอ รอ
เกิดเสียงโครมครามขึ้นด้านนอก เป็นเสียงระเบิดรึเปล่า ผมไม่ทราบแต่ถ้ามาองจากหน้าต่างออกไปพวกทหารวิ่งกันชุลมุน
มีควันไฟลามมาตามทางเดิน
" ซีเรีย ทางนี้ "
" กิล เกิดอะไรขึ้น " กิลพังประตูเข้ามา เขาไม่ได้กำลังถูกสอบสวนอยู่
เกิดอะไรขึ้น
" ฉันไม่รู้ รู้แต่มีใครบางคนวางระเบิดที่นี่ เราต้องหนีซีเรีย เร็ว ไปกับฉัน
"
เราสองคนวิ่งปะปนกับพวกทหารไปจนถึงบันไดเวียน กลุ่มควันจากดินปืนลอยคลุ้งไปหมด
กิลจับมือผมไว้แน่น แน่นจนเกินไปเสียด้วยซ้ำ
เราสองคนไม่ชินทางและก็แทบจะไม่รู้เลยว่าอะไรเป็นอะไร เสียงระเบิดดังขึ้นอีก รู้สึกว่าแรงกว่าคราวก่อน หูของผมอื้อไปหมด
ตาพร่าจากแรงสั่นสะเทือน ตอนนี้ก็ได้แต่พยุงตัวเองไม่ให้ล้มลงไปเท่านั้น กิลกับผมวิ่งตามทหารที่กรูกันขึ้นมาจากใต้ดิน
ภาพเบื้องหน้าเรา ราวกับ....นรก ห่ากระสุนมาจากทิศทางเบื้องหน้าเรา ไฟลามไปทั่ว
ไม่เพียงแต่ในกรมทหารแต่ดูเหมือนว่าสามารถจะลามไปทั่วเมืองได้ด้วยซ้ำ
" เจอแล้ว " ผู้ชายกลุ่มหนึ่งพูดขึ้น ขณะเดียวกันก็ยกปืนขึ้นจ่อที่เราสองคน
" เราพบเป้าหมายแล้ว กบฏ2คน ตรงตามรูปที่ได้มา " พวกนั้นพูด คนหนึ่งกำลังส่งวิทยุ
พวกนี้เป็นมนุษย์ต่างดาวรูปร่างต่างจากพวกที่พาเรามาที่นี่ ท่าทางดูเหี้ยมเกรียมกว่ามากด้วย
" คำสั่งเบื้องบน จับตาย "
..................................
" หมอบลง! " ผมกับซีเรียหมอบลงทันทีที่ได้ยินคำสั่ง ห่ากระสุนปืนจากคนสองกลุ่มประทะกัน เลือดกระเด็นออกทุกทิศทาง
มันเป็นความกลัว ใช่ เลือดสดๆสาดมาที่หน้าของผม ตัวของผม ...ภาพ สะท้อนอยู่ในหัว ผู้หญิงคนนั้น เธอเป็นคนออกคำสั่ง
พวกเราถูกฆ่าตายไปทีละคน สองคน ผมเป็นคนสุดท้าย ' เราจะกลับมาอีก แน่นอน ' เสียงผม ไม่สิ เสียงของเรา
เสียงเราอีกหลายๆคนก้องประสานกันในความฝัน...ภาพหลอน ที่หน้าอก...ผมถูกยิงที่หน้าอกซ้าย เหมือนกับซีเรีย
ปานที่มีมาตั้งแต่เกิดที่หน้าผาก ความฝัน ถูกยิงแสกหน้า ตาย ปาน....ที่หน้าอกซ้าย ตรงกับหัวใจ....
" กิล "
" ซีเรีย "
" ดูนั่น " ซีเรียชี้ไปที่ร่างของผู้ชายที่นอนจมกองเลือดอยู่ คุ้นตามาก
....
" คุณ ทำไมถึงช่วยเรา "คนๆนี้พาเรามาที่นี่ ราวกับประสงค์ร้าย แต่
..ทำไมถึงช่วยเรา
" หนี..หนีไป "
" คุณต้องห้ามเลือดก่อน " ซีเรียพูด
" ฉันตายแน่ ฉันรู้ดี หนีไป คุณทั้งสองคน พวกรัฐบาลกับกองทัพเอกจะไล่ล่า
จะฆ่าพวกคุณ
พวกนั้นต้องการกำจัดความหวังมวลมนุษยชาติ "
" เวลาแบบนี้คุณก็ยังพูดเรื่องที่เราไม่เข้าใจ " ผมโต้
" .....คุณสองคน คือท่านรูซีนอฟ เทรเซอร์ กราเซีย ฟีรูฟ กลับมาเกิดใหม่
ตำนานของความหวังเมื่อ 80 ปีก่อนจะเป็นจริง
รัฐบาลรู้เรื่องนี้ เรา..ต้องดักหน้าพา พวกคุณมาซ่อนไว้ แต่...สายไป พวกนั้นรู้ตัว พยายามจะฆ่าพวกคุณ "
" รู้ได้ยังไง แน่ใจได้ยังไงว่าเราคือคนสองคนที่พวกคุณต้องการ "
" ปาน " ซีเรียตอบ " ตอนตาย กราเซีย ฟีรูฟถูกยิงที่หน้าผาก ผมมีปานที่หน้าผาก
นั่นคือเครื่องยืนยันใช่มั้ย "
" ใช่ ...เรายังมีข้อมูลอื่น...ที่เราพอจะได้..คือข้อมูล..คุณ 2 คน อีก
10 ...ตามหา...พวกคุณ ต้องหา..พันธสัญญา
สัญญา...อาวุธสุดท้าย....." เขาสิ้นใจแล้ว เราไม่มีเวลาจะมัวงงอยู่หรอก ผมดึงซีเรียขึ้น เสียงระเบิดดังขึ้นอีกแล้ว เราต้องหนี
เรื่องจริงจะเป็นยังไงก็ช่างเถอะ ตอนนี้ ผมกับซีเรียต้องมีชีวิตรอดเสียก่อน
กว่า 1 อาทิตย์ ตอนนี้เราสองคนมาอยู่ที่ชายแดนระหว่างเมืองหลวงที่สามกับทางหลวงสายเก่าไปอัลกาซ่าแล้ว
ซีเรียดูจะดีขึ้นมาก
ตอนแรกเขาเอาแต่นั่งเหม่อเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ไม่ต้องเดาก็น่าจะรู้ว่าเป็น..เรื่องนั้น
" ถอดเสื้อหน่อยสิกิล "
" มีอะไรรึ "
" นายมีใช่มั้ย ปานน่ะ เมื่อก่อนฉันคิดว่ามันเล็กนิดเดียว ไม่ได้สังเกตมากนัก...
"
" เลิกใส่ใจเรื่องพวกนี้เถอะ ไว้เราไปถึงอัลกาซ่าเรื่องพวกนี้ก็ซาไปเอง
"
" นายโกหก พวกนั้นเกือบจะเผาเมืองทั้งเมืองเพื่อฆ่าเรา ฉันเชื่อว่าเรื่องที่เขาพูดก่อนตายเป็นเรื่องจริง
"
" นั่นเพราะนายอยากพิสูจน์ว่าความฝันของนายเป็นเรื่องจริง "
" ใช่ ทุกอย่างที่เขาพูดตรงกับความฝันของฉัน "
" นายถูกหลอกน่ะสิ "
" ....พูดอะไร ทั้งๆที่นายก็เชื่อเรื่องนี้ไปกว่าครึ่งแท้ๆ ตอนที่ถูกรุมยิง
อาการเหม่อของนาย นายฝัน บางเรื่องที่เกี่ยวกับ
รูซินอฟ เทรเซอร์ "
" ไม่ใช่ "
" ขอฉันดูปานของนายสิกิล นายมีปานที่หน้าอกด้านซ้าย ตรงกับหัวใจพอดี นายตายเพราะถูกยิง..ที่หัวใจ
และฉัน...ไม่สิ กราเซีย ฟีรูฟ
ตายเพราะถูกยิงที่นี่ ที่กลางหน้าผาก "
ผมอยากเถียงที่ซีเรียพูด แต่ความคับข้องใจมันประดังเข้ามา ถ้าเรื่องทั้งหมดเป็นความจริง
เราสองคนเป็นใคร เป็นแค่ตัวแทนของ 2
คนนั่นที่กลับมาเกิด เพื่อความหวังที่พวกนั้นพูดรึ ไม่เข้าใจเลย ซีเรีย...นายเข้าใจอะไร
" ฉันทนไม่ได้ ถ้าฉันไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร ฉันก็จะฝันแบบเดิมๆ ฝันว่าตัวเองถูกข่มขืน
ถูกยิงตาย ซ้ำแล้วซ้ำเล่า เป็นแบบนี้มา 10
ปีแล้วนะ ฉันมีเบาะแสแล้ว ฉันจะต้องรู้ว่าตัวเองใช่คนที่พวกนั้นบอกรึเปล่าถ้าใช่ ฉันควรจะทำอะไร แล้วถ้าไม่ใช่
ไอ้ความฝันบ้าๆนั่นมาจากไหน ทำไมฉันถึงต้องตกนรกกับเรื่องที่ไม่ได้เกิดขึ้นจริงเลยในชีวิตของฉันแบบนั้นด้วย "
ซีเรีย ...เขากำลังทรมาน บางทีฉันอาจจะเห็นแก่ตัวเกินไป ฉันไม่ได้คิดถึงความรู้สึกของเขาเลย
เขาเป็นทุกอย่างที่ฉันมี
ฉันควรจะเข้าใจเขามากกว่านี้ ยิ่งกว่านั้น.....ฉันเองก็อยากรู้ อาจจะน้อยกว่าความอยากรู้ของซีเรีย แต่ฉันก็อยากรู้ ตำนานของความหวัง
มันคืออะไรกัน
" ไปกันเถอะ ที่อัลกาซ่าเป็นเมืองใหญ่เราน่าจะพอสืบอะไรได้บ้าง "
" ขอโทษ ที่ฉันเอาแต่ใจตัวเอง " ซีเรียดูเศร้าลงทันที
" ไมรู้สิ ฉันเองก็มีบางอย่างที่อยากรู้เหมือนกัน ไปด้วยกันนะซีเรีย "
".....เราจะอยู่ด้วยกันใช่มั้ย "
" ถามแปลก นั่นน่ะเป็นของตายอยู่แล้ว ฉันเคยทิ้งนายรึยังไง "
"
..รู้สึกไหมว่าเราเคยพูดบทสนทนานี้มาก่อน " เขาถาม
"
.. "
จะเกิดอะไรขึ้นต่อไปก็ไม่รู้ล่ะ แต่ฉันไม่กลัวหรอก ขอเพียงเป็นเรื่องที่ซีเรียพอใจ
ขอให้เขามีความสุข
ให้เขาอยู่ข้างๆฉันแบบนี้....บางทีอาจจะเป็นในอดีตชาติที่ไกลแสนไกล ตอนนี้ เราอาจจะเกิดมาเพื่อพบกันก็ได้ ความรู้สึกที่ รูซินอฟ
เทรเซอร์ให้กับกราเซีย ฟีรูฟ เป็นยังไงฉันไม่รู้ เขาจะมีความสัมพันธ์กันแบบไหน ฉันก็ไม่ได้สนใจมากมายนัก
แต่ฉัน.....ต้องการแต่ซีเรียเท่านั้น
อนาคตที่มองไม่เห็นทาง อดีตที่ไม่เหลือไว้แม้แต่เงาให้ค้นหา ถ้านี่เป็นส่วนหนึ่งของการดำรงอยู่ของประวัติศาสตร์แห่งมวลมนุษยชาต
ิ ขอให้เทพเจ้า ขอให้ตำนานและประวัติศาสตร์คุ้มครองเราทั้งสองคนด้วยเถอะ
จบตอนที่ 1
