ONZE HAMSTERS

TARZAN

Onze eerste hamster moest een zeer bijzondere naam krijgen. Het moest er een zijn die direct opviel en die men nou juist niet zou associëren met een hamster. Welke naam lag daarvoor meer voor de hand als ‘Tarzan’?’ Het kleine langharige diertje dat wij aanschaften bleek een rustige, zachtaardige Tarzan. Toen wij hem in de dierenwinkel tussen alle andere hamsters zagen was het voor ons direct duidelijk dat hij onze hamster zou worden. Hiij keek ons zo nieuwsgierig aan en leek er totaal niks tegen te hebben dat hij zijn oude verblijf met de pas gekochte kooi die wij voor hem hadden gekocht moest inruilen. Van het begin af aan was hij tam, vriendelijk en vol ontwapende vertrouwen ten opzichte van ons. Het leek erop dat hij nog nooit een slechte ervaring in zijn leven had opgedaan. Wij hebben er ook van alles aan gedaan hem in dit geloof van vertrouwen te laten. Zelfs onze kat die hem onder toezicht van buiten de kooi af mocht bekijken leek hij te kennen en steeds vreugdevol te begroeten. Urenlang kon hij ’s avonds met ons op de bank zitten en als wij de woning verlieten tastten wij onbewust naar onze borstzakken, want Tarzan hield ervan daarin te slapen. Zijn eetgewoontes waren niet bepaald hamsterachtig. Hij negeerde zijn leven lang dat hamsters in de regel graag wortels eten, maar griste daarentegen geestdriftig stukjes chocolade uit onze handen. Op een dag merkten we tot onze ontsteltenis dat Tarzan een tumor aan zijn keel had. Het was vreselijk te zien hoe hij moest lijden. Op een lentedag, na een slapeloze nacht, hebben wij hem laten inslapen en begraven met een boeketje rode rozen.

VERMIE

Dat Vermie Vermie heet kan verklaard worden door het feit dat wij hem na een vakantie in Värmland (Zweden) hebben gekocht. Vermie was een uitdaging! Een angsthaas is hij in velerlei opzichten nog steeds, maar als jonge hamster leek hij alleen maar uit angst te bestaan. Toen hij in de dierenwinkel voor ons uit de kooi gepakt werd schreeuwde hij hartverscheurend, zo erg, dat wij bijna zonder hem naar huis waren teruggekeerd. In de eerste weken konden we herhaaldelijk zijn geschreeuw horen; bijvoorbeeld toen wij hem met moeite onder ons bed tevoorschijn haalden nadat hij ons met een enorme snelheid uit onze handen was ontglipt. Uiteindelijk leek hij dan toch te geloven dat wij hem niks wilden doen en begon hij ons te vertrouwen. Hij ontwikkelde zich tot een extreem nieuwsgierige en attentte hamster die alles om zich heen onderzoeken moest en tot een opmerkelijk handige klimmer. Hij kent ons precies en als je zijn naam roept, dan komt hij vriendelijk naar je toegelopen; tenminste…als hij zin heeft. Eén keer hebben we een stukje met hem in de auto gereden. Hij ontpopte zich toen als een ware toerist. Het leek of hij niets wilde missen, sliep tijdens de tocht niet éénmaal maar keek de hele tijd met verbazing naar buiten. Zelfs komische neigingen denken wij bij hem te hebben ontdekt. Wanneer hij zich gadegeslagen voelt, draait hij zich op zijn rug en als wij hem laten zien dat wij het leuk vinden , herhaalt hij dat een paar keer.
Vermie houdt van wortels en (dure) hamsterscrackers, maar het lijkt beneden zijn waardigheid zijn wangzakken met eten vol te stoppen. Als men hem buiten de kooi iets te eten aanbiedt, dat knaagt hij er slechts even aan om het daarna te laten liggen want hij is er zeker van dat hij het snel in zijn kooi zal terugvinden. Eén gewoonte heeft hij lang behouden: in zijn rad draaide hij alleen dan als wij niet in de kamer waren. ’s Avonds kwam hij in de regel om 10 uur uit zijn slaapvertrek, ging dan in een hoek zitten en keek ons aan alsof hij zeggen wilde’ het wordt langzaamaan tijd voor jullie naar bed te gaan!’ Nauwelijks hadden wij het licht uitgedaan of we hoorden hem in zijn rad lopen. Of hij zich daarvoor schaamde? In ieder geval veranderde dit gedrag op slag toen Janie bij ons kwam. Nu doen beiden wedstrijdje waarbij Vermie niet zo fanatiek lijkt als Janie.

JANIE

De zwarte temperamentvolle Janie, die een witte streep over de lengte van haar buik heeft, is in veel opzichten een echte hamster. Zij houdt van wortels en stopt haar eten in haar wangzakken zoals hamsters nu eenmaal behoren te doen. Wij wilden deze graag een keer een vrouwtjeshamster hebben, maar alsof de duvel er mee speelde waren er uitgerekend in de periode dat wij er eentje wilden aanschaffen vrouwtjes moeilijk te krijgen. Pas in de vijfde dierenwinkel hadden ze er een paar. Janie toonde geen tekenen van angst; op de eerste dag dat ze bij ons was sprak ze ons zelfs toe. Ze keek ons aan en bracht minutenlang piepende geluidjes uit. Het leek erop alsof ze zich wilde voorstellen en waarschijnlijk vond ze het tamelijk onbeleefd dat wij dat niet deden. Toen ze nog klein was verplaatste ze zich graag ruggelings tegen de onderkant van de tralies. Dit noemden wij ‘vleermuisje spelen’. Is ze nu te dik en daarmee te zwaar geworden voor deze sport? Of heeft ze geconstateert dat men een deur niet kan openen wanneer men met zijn eigen gewicht in tegengestelde richting trekt?

TOP

Index