Site hosted by Angelfire.com: Build your free website today!

    

Norte: Alá onde xace o Ulster entre espiños e verde oliva estranxeiros florece a
liberdade nas paredes. A arte feita con sangue. Imaxes de medo e carraxe.
A liberdade
vive nos valados, coma libros abertos que ninguén le.
A ilusión reflectida nun valado é un copo de leite quente ao almorzo. Dura até
o xantar e morre…
Outras pinturas hai que cegan o futuro. Fano estarrecer. Aínda.
Irlanda: icono partido polo mundo adiante sen liberdade.
Natureza viva, naturezas mortas: árbores con respiración asistida. Estampas de soños.
Dor de lágrimas e enrugas.
Bicicletas coma cabalos, crianzas nunha superficie de fondo negro dun filme coñecido.
Nenas prendidas dun altofalante que non ouven. Sentirán, día a día, mes a mes.Tamén.
A vida nunha ribeira, a vida desde a beiramar da vida. Ítaca sen camiño.
DireiCHE que venceremos entre cascallos e suor. A ruina do sorriso que non se perde.
Que non perderemos, sempre.
Ulster, mitoloxía tráxica de arestora. Territorio comanche e arames. Tamén.

Sul: O soño duna noite de verán que foi. A soberbia da fame pasada.
Dublín, pub estranxeiro.
Dublín, igrexa, deus, tríada.
Dublín, titere vivo.
Dublín: soidade infinita desenfocada.

Oeste: Era unha vez unha tribo de pedra e trevo que se esgotou coa chuvia. Durante anos  sacharon as patacas coas mans, encheron a alma de lama e teceron un fermoso conto de fadas. Despois veu o deus sol (entre outros), non sementaron patacas, nin cebolas, mudaron a lingua e o traxe e veu un coche que os levou polo río da historia (abaixo).
Diagrama diluído de brétema e notas musicais.
Que fai un porto de galegos na Irlanda que se ergue e anda?
Encherse de licor café entre a néboa. Tamén alá?
Fisterra, alá enriba, entre as rochas.
A face dos últimos furada polo esquecemento entre ovellas e a fin do mundo.      
O rosto dos cemiterios é unha cruel postal turística. É a ollada, a visión, a fotografía de
fermososas lousas coladas a nós desde o início.

Fin: O Leste non existe. Pálpase. Dá medo. É o pasado sometido. Nós coñecémolo.
Tamén.
Ollemos de vagar a dor fermosa de dona Éire, Éire unida. Tres almas dun corpo fendido pola fame violenta da Historia...
Velaquí a ollada do que foi. Da viaxe. Sempre se está duna beira ou da outra. E non se pode cruzar facilmente. Entremos nós a través das olladas de Ricardo Rodríguez Eanes no outro lado deste mundo. Desta illa-ilusión-vertixe-fin.
                                   

  Miguel Louzao