"Het probleem met Rosie, tenminste op dit moment, is dat ik er niet met een onbevangen blik naar kan kijken. Ik heb de film een keer in de bioscoop gezien, maar omdat ik er zelf zo intens mee bezig ben geweest, weet ik natuurlijk heel goed wanneer de muziek begint en ophoudt. Ze klinkt me dus veel luider in de oren dan ze eigenlijk is en voor mij brengt dat de film voortdurend tot stilstand. Heel vervelend, want ik vind Rosie een uitstekende film."

Heeft het Patrice Toye, als totaal onbekende Vlaamse cineaste, veel moeite gekost om Parish tot samenwerking te overtuigen?

"Nee, het kostte haar vooral veel moeite me op het spoor te komen (lacht). Ze trachtte contact met me te leggen via Island, Polly’s platenmaatschappij. Maar je weet hoe dat gaat in zulke grote bedrijven: ze wisten niet wie Patrice was, wisten amper wie ik was en niemand nam de moeite om het uit te vlooien. En toen Patrice me, na drie maanden zoeken, eindelijk te pakken kreeg, zat ik in Tucson, Arizona, voor de productie van de nieuwe Giant Sand. Maar toen ik haar opbelde, leek ze er heilig van overtuigd dat ik de man was die ze nodig had voor haar film. Ze had veel naar Dance Hall At Louse Point, mijn duoplaat met Polly, geluisterd en wilde muziek die een soortgelijke sfeer uitademde. Als muzikant ben ik zelf niet zo bekend; het feit dat Patrice zich de moeite getroostte een obscure vogel als ik achterna te zitten, was voor mij een teken dat ze heel goed wist waar ze mee bezig was. Bovendien beviel de gepassioneerde manier waarop ze over haar film praatte me. Het minste dat ik kon doen was dus met een open geest naar de rushes kijken. En hoewel ik niets van de dialogen begreep was ik zeer onder de indruk van de acteerprestaties. Ook het onderwerp sprak mij aan. Ik zei dus ja. Later kwam Patrice naar Bristol en keken we een weekend lang naar een ruwe montage van Rosie. Daardoor kreeg ik meer zicht op de verhaallijn en de dialogen. Qua timing was die film een geschenk uit de hemel. Ik had immers net een reeks instrumentale stukken geschreven en wist niet goed wat ik ermee aan moest. Ik liet Patrice een paar dingen horen om haar een idee te geven van waar ik mee bezig was en bij twee ervan zei ze meteen : die wil ik gebruiken, verander er alsjeblieft geen noot meer aan. Het hoofdthema van Rosie bestond dus al voor ik ooit van de film had gehoord. Vreemd hé ?

Rosie is een vrij somber verhaal, dat soms om extreme muziek vroeg. Maar tegelijk zijn de hoofdpersonages zeer kwetsbaar en fragiel. Ik heb dus geprobeerd de muziek zo dicht mogelijk bij de atmosfeer van de film te doen aansluiten. Terwijl ik fragmenten bekeek, rotzooide ik wat in mijn studio om uit te vissen welke geluiden, ritmen en instrumentencombinaties werkten en welke niet. Een trial & error-proces. Soms vroeg Patrice iets specifieks: zo is er een passage waarin twee personages samen een slow dansen. Tijdens het draaien deden ze dat op Albatross van Fleetwood Mac. Dus moest ik iets verzinnen met precies dezelfde beat en sfeer. Een plezierige uitdaging."

John Parish speelt op de soundtrack van Rosie zo goed als alles zelf. Maar voor Pretty Baby de enige echte song sloeg hij de handen in elkaar met Mauro Pawlowski.

"Ik had al van Evil Superstars gehoord, omdat een goede vriend van me, de studoptechnicus en producer Head, er de mond van vol had van die groep. En toen bleek dat Patrice ook een gezongen nummer nodig had. Ik dacht meteen aan de stem van Alison Goldfrapp, die ook met Tricky had gewerkt. Het probleem was: zo’n song heeft ook woorden nodig en zelf ben ik een uiterst trage tekstschrijver. Dus stelde ik Patrice Mauro voor. De eerste tekst die hij me doorstuurde had de juiste toon nog niet helemaal te pakken, maar een dag later liep er een herwerkte versie binnen en die was perfect."