Site hosted by Angelfire.com: Build your free website today!

ΕΥΤΥΧΙΑ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ

Απόσπασμα από το βιβλίο του Λευτέρη Παπαδόπουλου «Όλα είναι ένα ψέμα» (εκδ. Καστανιώτη).

Ευτυχία Χατζηγεωργίου - Οικονόμου, κατόπιν Νικολαΐδου και τελικά Παπαγιαννοπούλου, από το Αϊδίνι της Μ. Ασίας (1893), που ήρθε στην Ελλάδα το 1922 με δίπλωμα δασκάλας, χωρίς ποτέ να εξασκήσει το επάγγελμα, έγινε ηθοποιός (1926-1942) και μετά (1949) άρχισε να γράφει
τραγούδια ακατάπαυστα ως το τέλος της (1972).

«Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου... Τη θυμάμαι πάντοτε, μ' ένα μαντίλι στα μαλλιά, να με κοιτάζει με το πονηρό της βλέμμα και ξάφνου να μου πετάει ένα δίστιχο, όπως "Σαράντα μέρες και άλλη μια /περπάτησα στην ερημιά", για να δει, από την έκφραση των ματιών μου, αν μου άρεσε και πόσο. Και άλλοτε να με βρίζει, επειδή μου είπε, με τη βραχνή, τσακισμένη απ' το τσιγάρο φωνή της,' "Νά 'ταν ο πόνος άνθρωπος / να 'ρχόμαστε στα χέρια", κι εγώ έμεινα απαθής. Και άλλοτε, πάλι, να μου επαναλαμβάνει ένα ολόκληρο πρωινό δύο στίχους για να μου μαλακώσει την ψυχή, επειδή ήμουν σεκλετισμένος: "Πέράσα νύχτ' απ' τη ζωή / και με κλειστά τα μάτια..."
Δεν ξέρω ποια θα ήταν η διαδρομή μου στο τραγούδι - και αν θα υπήρχε καν διαδρομή - αν, από τα πρώτα βήματά μου, από την "Απονη ζωή" και τη "Φτωχολογιά", δεν έβγαίνε η Παπαγιαννοπούλου με το κύρος της, να με στηρίξει δημόσια, λέγοντας, αυθόρμητα, καλά λόγια για μένα. Δεν μπορώ να ξεχάσω τη γενναιοδωρία της. Γενναιοδωρία που εκφράστηκε σ' ένα χώρο, όπου κυριαρχούν ο ναρκισσισμός, τα μίση, οι τρικλοποδιές, τα πάθη, το ψεύδος, η διαβολή, το "τσατσιλίκι". Πέρασα, από τη μεριά που τη γνώρισα ως την ώρα που μας αποχαιρέτισε από ένα κρεβάτι του "Γενικού Κρατικού", ατέλειωτα "τέρμινα" μαζί της. Την άκουσα να μου απαγγέλλει στίχους, να μου βρίζει συνθέτες και τραγουδιστές, να μου εκθειάζει άλλους - ανάλογες με τα κέφια της και οι βρισιές και οι "θωπείες" - να μου λέει καλαμπούρια, να μου κλαίγεται για τα μπατιριλίκια της. Ποτέ όμως δεν μου είπε ούτε μία λέξη για το μεγάλο πάθος της. Τη χαρτοπαιξία. Το πάθος που την ανάγκασε να δανείζεται - δανεικά και αγύριστα - απ' όλο τον κόσμο και να αδιαφορεί - αυτή, που υπήρξε μια αρχόντισσα - για την αξιοπρέπειά της.
Όλ' αυτά τα χρόνια, που τη συναντούσα και κουβεντιάζαμε, μου είπε πάρα πολλά για τη ζωή της. Ουδέποτε, όμως, με μια σειρά. Πάντοτε αποσπασματικά. Ευτυχώς, όταν έφευγα από κοντά της και γύριζα στο σπίτι μου, κρατούσα κάποιες σημειώσεις από τις αφηγήσεις της. Χάρη σ' αυτές τις σημειώσεις, μια πολύωρη συνέντευξη που πήρα από την κόρη της, Καίτη Πολυζωγοπούλου, και τις συζητήσεις που είχα με τον αγαπημένο της εγγονό και φίλο μου, τον δικηγόρο Αλέξη Πολυζωγόπουλο, κατάφερα να φτιάξω το πρόπλασμα γι' αυτό το βιβλίο. Δεν άρκεσαν, όμως, αυτά. Χρειάστηκε και έρευνα. Σε ιστορικά, θεατρικά και άλλα βιβλία. Αλλά και σε αφηγήματα και μαρτυρίες από τις Χαμένες Πατρίδες».
ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΕΤΕΙ τους τίτλους από περίπου 400 τραγούδια της με βάση τα στοιχεία της ΑΕΠΙ - εκατοντάδες άλλα έχουν κυκλοφορήσει χωρίς το όνομα της ή με... άλλων ονόματα -, ενώ υπάρχουν και οι στίχοι αρκετών από αυτά: «Δύο πόρτες έχει η ζωή», «Είμαι αητός χωρίς φτερά», «Τα καβουράκια», «Σε τούτο το παλιόσπιτο», «Γυάλινος κόσμος», «Στου Αποστόλη το κουτούκι», «Αντιλαλούνε τα βουνά», «Είμαστε αλάνια», «Πετραδάκι - πετραδάκι», «Πάρε το δάκρυ μου», «Ηλιοβασιλέματα», «Πήρα τη στράτα κι έρχομαι», «Περασμένες μου αγάπες», «Μου σπάσανε τον μπαγλαμά», «Γκουλμπαχάρ» και πολλά, πολλά άλλα...

Επιστροφή στα "άρθρα"

Επιστροφή στο αρχικό μενού