De Wintereik is een tot 40 meter hoge boom
waarvan de stam vaak tot in de boomkruin doorloopt.
De bast van de jonge boom is grijsgroen en heeft een zwakke glans.
Wanneer de boom ouder wordt krijgt hij een dikke
diepgegroefde schors die grijsbruin van kleur is.
De bladeren zijn omgekeerd eirond gevormd met 4 – 8 lobben
aan elke zijde en een wigvormige tot zwak hartvormige voet.
De bladsteel is 1 – 3 cm lang en loopt door in een middennerf.
Slechts zelden lopen er zijnerven naar de
inbochtingen tussen de lobben.
Aan de onderzijde van het blad bevinden zich
haarbundeltjes langs de middennerf.
In de winter blijven de bladeren nog lang
aan de boom hangen, ook als ze al lang bruin zijn.
Hieraan dankt de boom zijn naam.
Vanaf april/mei begint de bloei.
De vrouwelijke bloemen zitten op de twijgen of zijn slechts kort gesteeld.
Ze vormen groepjes van 1 – 6 exemplaren.
De mannelijke, slap hangende katjes zijn geelgroen van kleur.
De eikels verschijnen in september en oktober.
Ze zitten in met 1 – 6 bijeen in dichte, kort- of ongesteelde trossen.
De eikel is 2 – 3 cm lang waarbij het onderste gedeelte
is omgeven door een geschubde vruchtbeker.
In eerste instantie is de vrucht groen, bij rijpheid kleurt hij bruin.
Met name de vlaamse gaai en de eekhoorn zorgen voor de verspreiding
van de vruchten die ze ingraven om een voorraad voor de winter aan te leggen.
De Wintereik is een boom van de loofbossen met halfschaduw
waarbij hij de natte bodems vermijdt.
In Nederland komt hij van nature niet veel voor.
Zowel de wintereik als ook de nauw verwante Zomereik Home
hebben veel last van parasieten zoals rupsen van diverse vlinders.
Deze kunnen grote schade aanrichten door vraat aan het loof.
Daarnaast is er nog de schimmelziekte, eikenmeeldauw,
dat bechadigingen aanbrengt aan loof en twijgen.
De boom heeft echter een groot regeneratievermogen en kan
uit slapende knoppen gemakkelijk opnieuw uitlopen,
zodat de schade meestal vrij snel wordt hersteld.
Terug naar:
Groene Planten
Bomen en struiken
Loofbomen
