Zeevetmuur heeft opstijgende stengels die een glad oppervlak hebben.
De kruisgewijs tegenoverstaande bladeren zijn lijn-
tot lintvormig en hebben een vlezig uiterlijk.
Op de stompe bladtop staat een stekeltje,
maar dit is slechts met een loep goed waar te nemen.
Een steel is niet aanwezig.
Van mei tot augustus bloeit de plant
met alleenstaande, gesteelde bloemen.
De 4 witte kroonbladen zijn korter dan de kelkbladen
en vallen dus totaal niet op.
Daarnaast vallen ze al snel af.
Het stuifmeel wordt verspreid door 4 meeldraden
en opgevangen door eveneens 4 stampers.
Deze eenjarige plant is een echte zeeliefhebber
die voorkomt op de Waddeneilanden, in het Deltagebied
en op twee plaatsen langs de Friese IJsselmeerkust.
Meestal groeit ze op hooggelegen schorren
waar in de zomer de bodem erg uit kan drogen.
Hierdoor loopt het zoutgehalte in de bodem sterk op.
Slechts enkele planten kunnen onder deze omstandigheden overleven.
Zeevetmuur is er daar een van.
Binnendijks vindt je haar wel eens op stenige plaatsen
zoals tussen straattegels en op grindpaden.
Vergelijkbaar met:
Tengere vetmuur
Home
Groene planten
Kruidachtige bloemplanten
