Παρατηρώντας τα χρόνια που πέρασαν, μπορούμε να δούμε ότι η πνευματική κατάσταση στον τόπο μας σε γενικές γραμμές περισσότερο χειροτερεύει παρά καλυτερεύει (δόξα στο Θεό υπάρχουν και εξαιρέσεις). Οι εκκλησίες είναι γεμάτες προβλήματα και κυριαρχούν οι έριδες και η καχυποψία στις μεταξύ τους σχέσεις. Συνεχώς άνθρωποι πληγώνονται και γυρνάνε στον κόσμο, μη έχοντας μέλλον και θέση στο σχέδιο του Θεού. Πολύ περισσότερο οι άνθρωποι έξω δεν ακούν το Ευαγγέλιο και καθημερινά ψυχές χάνονται στην κόλαση. Είναι μια ζοφερή εικόνα, η οποία δεν πρέπει να αφήσει ήσυχο το λαό του Θεού στις μέρες μας.
Πιστεύουμε ότι ο Θεός μας καλεί σ' αυτό το χρονικό σημείο, όχι για να παρατηρούμε και να σχολιάζουμε επί του ασφαλούς, στα σαλόνια μας αυτές τις καταστάσεις, αλλά να εμπλακούμε δυναμικά και με εκζήτηση του προσώπου του Κυρίου να αντιστρέψουμε αυτή την κατάσταση.
Πιστεύουμε επίσης ότι, ο Λόγος είναι αδιάψευστος και οι υποσχέσεις του Θεού στέκονται εκεί, περιμένοντας εμάς να τις αγκαλιάσουμε, να τις πιστέψουμε πραγματικά και να γίνουμε «έγκυοι» με αυτή την αλήθεια.
Με την αγανάκτηση του Γεδεών και την ανησυχία που προκαλεί η παραπάνω εικόνα, θέλουμε να δούμε τη χάρη του Κυρίου να φέρνει μετάνοια μέσα στις εκκλησίες, να ενώνει εργάτες, να κατεδαφιστούν χωρίσματα, να επέλθει μία πνευματική ενότητα με σύνδεσμο τον Ιησού, ώστε να δούμε την παρουσία του Κυρίου να κατεβαίνει και να αγγίζει ακόμη και το πιο απομονωμένο χωριό στον τόπο μας.
Μετά από τόσες ανθρώπινες προσπάθειες είναι ώρα να καταλάβουμε ότι είμαστε σε ένα κρίσιμο σημείο και αν δεν παραχωρηθούμε πλήρως στη μετάνοια, στη συντριβή, αν δεν θυσιάσουμε τους εαυτούς μας στο θυσιαστήριο με αυταπάρνηση, δεν θα δούμε τη γη αυτή ν' αλλάζει.
«Αν ο λαός, στον οποίο ονομάστηκε το όνομά Μου, ταπεινώσουν τον εαυτό τους, και προσευχηθούν, και εκζητήσουν το πρόσωπό Μου, και επιστρέψουν από τους δρόμους τους, τους πονηρούς, τότε εγώ θα εισακούσω από τον ουρανό, και θα συγχωρήσω την αμαρτία τους, και θα θεραπεύσω τη γη τους.» (Α' Χρον. 7/ζ':14)
Δεν προωθούμε κάποια διακονία και δεν διαφημίζουμε κάποιο συγκεκριμένο έργο. Δεν υπάρχουν άνθρωποι ικανοί και ανίκανοι στο έργο του Θεού. Δεν είναι μια πρωτοβουλία κάποιας συγκεκριμένης εκκλησίας, αλλά όραση πολλών αδελφών από διαφορετικές εκκλησίες και δόγματα. Δεν διακρίνουμε, ούτε επιλέγουμε άτομα ή εργάτες. Είναι ευπρόσδεκτοι όσοι θελήσουν να προσευχηθούν και να πενθήσουν μαζί μας για να έρθει η δόξα του Θεού στον τόπο μας. Δεν έχουμε ανακαλύψει κάποιο καινούριο κόλπο, ή κάποια επαναστατική μέθοδο, ώστε να βιώσουμε την πολυπόθητη αναζωπύρωση, που τόσο πολύ όλοι προσδοκάμε, διότι δεν υπάρχει κάτι τέτοιο. Γνωρίζουμε όλοι ότι, το μόνο που ζητάει ο Κύριος είναι καρδιές, οι οποίες ακούν την καρδιά του Θεού. Ίσως έχουμε ξεχάσει, σαν λαός του Θεού, να εκχύνουμε την καρδιά μας ενώπιόν Του. Τώρα όμως είναι η ώρα να επιστρέψουμε σαν παιδιά και να γνωρίσουμε για ακόμα μια φορά τι σημαίνει δέηση και ικεσία, που πηγάζει μέσα από τα σπλάγχνα του Θεού.
Πίσω από το κάλεσμα για προσευχή δεν κρύβεται κάποιος υπέρ-ικανός άνθρωπος, ή με κάποιες ιδιαίτερες γνώσεις. Το κάλεσμα για προσευχή είναι μία επιθυμία, ένας πόθος καρδιάς απλών, καθημερινών χριστιανών, οι οποίοι έχουν βαρεθεί να ζουν μία μίζερη και χωρίς καρπό ζωή. Είναι μία δίψα μιας ομάδας χριστιανών, στων οποίων τις καρδιές υπάρχει αναμμένη η φλόγα για προσευχή και εκζήτηση του προσώπου του Κυρίου. Είναι μία όραση, όπου ο λαός του Θεού επιθυμεί να έρθει σε κοινωνία με άλλα αδέλφια διαφορετικών εκκλησιαστικών αποχρώσεων. Ζητάμε την ενότητα από το Πνεύμα του Θεού στις εκκλησίες, ώστε αυτό να προκαλέσει μία έκχυση χρίσματος, που θα μας οδηγήσει σε υψηλότερα επίπεδα λατρείας και αφιέρωσης, με αποτέλεσμα αύτη η βαθιά κοινωνία θα προκαλέσει την σωτηρία των άνθρωπων στον τόπο μας.
Υπάρχει ανάγκη να αγγίξει ο Κύριος τις καρδιές όλων των ανθρώπων Του σε όλες τις εκκλησίες, ώστε να ενεργηθεί μία βαθιά μετάνοια, αποκηρύσσοντας κάθε πράξη διαχωρισμού, πικρίας ανάμεσα σε ανθρώπους. Υπάρχει ανάγκη για εσωτερική θεραπεία της καρδιάς μας, γιατί έχουν συσσωρευτεί πικρίες που θέτουν σε κίνδυνο κάθε υγιή προσπάθεια του λαού του Θεού. Επιθυμούμε να δούμε την Εκκλησία στο σύνολό της να καίγεται από φωτιά, η οποία θα κατακάψει κάθε υποκρισία και είδωλο, πρώτα από μέσα μας και έπειτα έξω στον κόσμο.
Δεν προσευχόμαστε απλά επειδή δεν έχουμε τι να κάνουμε ή από συνήθεια. Αποφασίζουμε να τοποθετηθούμε επάνω στις υποσχέσεις του Θεού, τολμάμε να τις πιστέψουμε και προσκαρτερούμε μέσα από την εκζήτηση να δούμε να αλλάζει πρώτα η Εκκλησία κι έπειτα θα είναι ικανή να αλλάξει και το κοινωνικό περίγυρό της. Είναι μία προσπάθεια συμπροσευχής και συμπαράστασης μεταξύ αδελφών οπουδήποτε αν αυτοί βρίσκονται και οποιοδήποτε δόγμα αν έχουν ασπαστεί. Όσο κι αν νομίζουμε ότι είμαστε πλήρεις μέσα σε μία συγκεκριμένη εκκλησία ή δόγμα, δεν παύει να υπάρχουν κι άλλοι αδελφοί, οι οποίοι έχουν εξίσου ανάγκη από προσευχή, όπως κι εσύ κι ας μην ανήκουν στο ίδιο περιβάλλον με σένα. Ο Παύλος, όταν δίδασκε τους Εφεσίους τον πνευματικό πόλεμο, φέρνοντας ως παράδειγμα τα στοιχεία που αποτελούν την πανοπλία ενός στρατιώτη, στο τέλος αναφέρει το σπουδαιότερο παράγοντα, που μας κάνει να είμαστε στρατιώτες του Ιησού Χριστού. «Προσευχόμενοι εν παντί καιρώ μετά πάσης προσευχής και δεήσεως διά του Πνεύματος, και εις αυτό τούτο αγρυπνούντες με πάσαν προσκαρτέρησιν και δέησιν υπέρ πάντων των αγίων. Και υπέρ εμού διά να δοθή εις εμέ λόγος .» (Εφεσ.6/ς':18-19) Προσέξτε ότι στα παραπάνω εδάφια (6/ς':10-17) τα όπλα στα οποία αναφέρεται ο Παύλος έχουν αμυντικό χαρακτήρα. Τα εδάφια 18 και 19 προσδίδουν ένα επιθετικό χαρακτήρα και φανερώνουν την επεκτατική τάση της βασιλείας του Θεού. Αν δεν μάθουμε να προσευχόμαστε με όλη μας την καρδιά για όλους τους αγίους τοπικά, αλλά και εθνικά, στεκόμαστε ουσιαστικά ακάλυπτοι στα βέλη του εχθρού.
Πώς θα ένιωθες αν διωκόσουν και είχες θλίψη για την πίστη στον Ιησού, ενώ οι πνευματικοί σου αδελφοί και αδελφές απολαμβάνουν ανέσεις και ευκολίες και δεν σκέφτονται καν να προσευχηθούν για σένα που βρίσκεσαι σε ανάγκη ; Πώς θα ένιωθες αν ήξερες ότι, ενδιαφέρονται για τα τελευταίες ειδήσεις, τα αθλητικά, για υπολογιστές και για άλλα χόμπι και έχουν εντελώς ξεχάσει τη θλίψη που περνάς ; Πώς θα ένιωθες αν είχαν χαρές και γλέντια κι εσύ κάθεσαι εντελώς μόνος; ( 1 Κορ.ιβ/12:26 )
"Στις 19 Ιανουαρίου 1888 η εκκλησία Knox Church από το Τορόντο έστελνε ιεραποστόλους. Ήταν να στείλουν ένα νεαρό ζευγάρι σε ένα αφρικανικό 'αγρό' γνωστό ως 'Τάφος του Λευκού'. Ο άντρας είπε: 'Η γυναίκα μου κι εγώ νιώθουμε ένα παράξενο φόβο και δεν μπορούμε να πάμε. Νιώθουμε σαν να πηγαίνουμε μέσα σ' ένα λάκκο. Είμαστε πρόθυμοι να πάρουμε το ρίσκο και να πάμε, αν εσείς εδώ, ο οικογενειακός κύκλος μας, μας υποσχεθείτε ότι θα μας ενισχύετε σταθερά στην προσευχή.' Ένας-ένας και όλοι μαζί υποσχέθηκαν.
Πέρασαν λιγότερο από δύο χρόνια όταν η γυναίκα του και το μικρό που ο Θεός τους είχε χαρίσει υπέκυψαν από ένα φοβερό πυρετό. Πολύ σύντομα και ο ίδιος καταλάβαινε ότι οι μέρες του ήταν μετρημένες. Χωρίς να περιμένει να στείλει ειδοποίηση ότι επέστρεφε, γύρισε πίσω αμέσως και έφτασε την ώρα που είχαν τη συνάθροιση για προσευχή της Τετάρτης. Γλίστρησε μέσα χωρίς να τον αντιληφθούν και κάθισε σ' ένα κάθισμα στο πίσω μέρος. Στο τέλος της συνάθροισης πήγε μπροστά. Ένας φόβος τους κατέβαλε, βλέποντας το θάνατο γραμμένο πάνω στο πρόσωπό του. Τους είπε: 'Είμαι ο ιεραπόστολός σας. Η γυναίκα μου και το παιδί μου είναι θαμμένοι στην Αφρική και εγώ ήρθα πίσω στην πατρίδα για να πεθάνω. Απόψε άκουγα ανυπόμονα, καθώς προσευχόσασταν, κάποια αναφορά στον ιεραπόστολό σας για να δω αν κρατούσατε την υπόσχεσή σας, αλλά μάταια! Προσευχόσασταν για οτιδήποτε αφορούσε τους εαυτούς σας και την τοπική εκκλησία σας, αλλά ξεχάσατε την ιεραποστολή σας. Τώρα βλέπω γιατί απέτυχα σαν ιεραπόστολος. Είναι διότι αποτύχατε στην τήρηση της υπόσχεσής σας!'" Τι κατηγορία εναντίον μας!! (Michael Brown-How saved are we?)
Μπορούμε να δούμε την ανάγκη για αλληλοπροσευχή (Ιακ. ε/5:16) μέσα στο ευρύτερο Σώμα του Κυρίου; Η έλλειψη δέησης για τους αγίους δημιουργεί μία παθητικότητα και η Εκκλησία αδυνατεί να εκπληρώσει το σκοπό της. Όταν ο Ηρώδης συνέλαβε τον Πέτρο βάζοντάς τον στην φυλακή, το Άγιο Πνεύμα ωθούσε την εκκλησία σε "...ακατάπαυστος προσευχή προς τον Θεόν υπέρ αυτού." (Πραξ. ιβ/12:5) Το αποτέλεσμα της προσευχής ήταν να λύσουν τα δεσμά της φυλακής και ο Πέτρος διέφυγε χωρίς να πάρει κανείς είδηση! Εάν εγκάρδια αγκαλιάσουμε με δεήσεις και ικεσίες τους αγίους θα δούμε λιγότερα θαυμάσια από τον Κύριο; Ο Παύλος λέει προς του Κορίνθιους: "σεις συνεργείτε υπέρ ημών δια της δεήσεως..." ( 2 Κορ. α/1:11 ) Δεν είναι λοιπόν τυχαίο, που η Γραφή συνέχεια μας υπενθυμίζει να προσευχόμαστε για τους αγίους. Άγιοι είναι εκείνοι που ο Θεός δέχεται, λυτρώνοντάς τους με το πολύτιμο αίμα Του και αναγεννώντας τους μέσα στην παρουσία Του. Δεν τους διαλέγει κάποιος υπεύθυνος, αλλά ο ίδιος ο Θεός. Ιδιαίτερη ανάγκη, όπως αντιλαμβανόμαστε έχει η διωκόμενη Εκκλησία. Εκτιμάται ότι πάνω στον κόσμο διώκονται για τον πίστη στον Ιησού περίπου 200.000.000 Χριστιανοί! Ο Παύλος λέει: "Ενθυμείσθε τους δεσμίους, ως συνδέσμιοι, τους ταλαιπωρουμένους, ως όντες και σεις εν σώματι." (Εβρ. 13/ιγ':3) Βλέπε: Φωνή των Μαρτύρων - Ιστορία
Το σώμα του Χριστού δεν είναι αυτό, που εσύ κι εγώ ορίζουμε, αλλά είναι αυτό που ο Θεός βλέπει μέσα από το θρόνο Του. Είναι οι καρδιές όλων εκείνων που ποθούν να έχουν κοινωνία με τον Πατέρα και είναι πολύ περισσότεροι απ' ότι ίσως νομίζουμε εμείς.
Το δεύτερο στοιχείο που παρατηρούμε από την παραπάνω περικοπή είναι η επίγνωση του αποστ. Παύλου, όσον αφορά τη δομή της Εκκλησίας. Ζητάει πρώτα προσευχή για τους υπόλοιπους και μετά για τον εαυτό του. Δεν είναι ένα θαυμαστό στοιχείο, που μας δείχνει την πατρική καρδιά Του απέναντι στα παιδιά του Θεού; Δεν είναι αυτή η στάση, που πρέπει να δούμε και στους σημερινούς υπεύθυνους, να ενδιαφέρονται πραγματικά, πρώτα για τους πιστούς κι έπειτα για τον εαυτό τους;
Κηρύττουμε πόλεμο «εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις.» (Εφεσ. 6/ς':12) Δεδομένου ότι, η αποστολή της Εκκλησίας δεν είναι να φουσκώνει με γνώση, ούτε να κάθεται άπραγη απολαμβάνοντας την παρέα μέσα σε τέσσερις τοίχους, επιδιώκουμε να επανέλθει στην αποστολή που της έδωσε ο Κύριος. Ζητάμε την επιστροφή του χρίσματος που χάθηκε για να γίνει ξανά «φως κειμένη επί όρους».
Ο Ιησούς ήρθε για να γιατρεύσει τους συντριμμένους στην καρδιά, να κηρύξει στους αιχμαλώτους ελευθερία, προς τους τυφλούς ανάβλεψη, να αποστείλει τους συντεθλασμένους εν ελευθερία. Η Εκκλησία δεν έχει διαφορετικό δρόμο. Θα την επιστρέψουμε εκεί που πρέπει;
Προσκαλούμε κάθε αδελφό που επιθυμεί να πέσει η δόξα του Θεού πάνω στον τόπο αυτό. Προσκαλούμε κάθε πιστό, που πεινάει για κοινωνία μετ' αλλήλων, που βρίσκεται «σε οδύνες γέννας» με την όραση του Κυρίου. Προσκαλούμε καθένα που είναι αγανακτισμένος από το πυκνό σκοτάδι που τυλίγει ακόμα και την ίδια την Εκκλησία και καθέναν που επιθυμεί να δει την εκπλήρωση της προσευχής του Ιησού: «διά να ήναι πάντες εν» (Ιωάν. 17/ιζ':21)
Σαλπίζουμε ένα κάλεσμα για προσευχή, για νηστεία και εκζήτηση του προσώπου του Θεού, ο οποίος είναι ένας αγώνας χωρίς όρους και καταστατικά, χωρίς καλούπια και δογματικές προκαταλήψεις. Ζητάμε απλές καρδιές που θα κράξουν και θα εκχύσουν την ψυχή τους ενώπιον του Κυρίου για έλεος και χάρη. Σε καιρούς που η πραγματική δέηση και ικεσία έχουν αντικατασταθεί από τυπικές και συμβολικές πράξεις, πρέπει να επανέλθουμε στο σημείο που θέλει ο Θεός να σταθούμε. Στα γόνατα.
Σήμερα υπάρχει η τάση να διαλέγουμε το ευκολότερο κι εκείνο που αποφέρει τη λιγότερη ταλαιπωρία. Κάνουμε συνέδρια, οργανώνουμε σεμινάρια και με ελάχιστες πράξεις και προσπάθειες τείνουμε να αντικαταστήσουμε το ζωτικό στοιχείο της εγκάρδιας μεσιτείας και μεσολάβησης, με ''πνευματικά'' υποκατάστατα. Σ' ένα κόσμο, όπου όλα πρέπει να ετοιμάζονται γρήγορα (fast food, φούρνος μικροκυμάτων κλπ) κάπως έτσι νομίζουμε ότι μπορεί να γίνει και στο έργο του Θεού. Βαθιά μέσα μας όμως, γνωρίζουμε ότι δεν είναι η καρδιά του Θεού σε όλα αυτά που κάνουμε. Ο χρόνος μας, η καρδιά μας, τα υπάρχοντά μας, η ευαισθησία μας πρέπει να εκτείνονται σε ενεργητική εκζήτηση για να αρπάξουν το θέλημα του Θεού, με βία (Ματθ. ια'/11:12) αν χρειαστεί για να μπορέσουμε τελικά να γίνουμε σκεύη τίμιας χρήσεως. Η Ιστορία μας διδάσκει πως όλοι οι εργάτες, που ο Θεός χρησιμοποίησε για να φέρει αναζωπυρώσεις σε διάφορες περιοχές πάνω στον κόσμο, ήταν άνθρωποι ανιδιοτελείς, με αυταπάρνηση, δοσμένοι ολοκληρωτικά στην προσευχή, στη νηστεία, μην επιτρέποντας με κανένα τρόπο να επηρεαστούν από τις συνήθειες και το φρόνημα του κόσμου! Όλοι αυτοί τώρα και όλοι μαζί οι άγιοι Παλαιάς και Καινής Διαθήκης μας περικυκλώνουν ως "νέφος μαρτύρων" περιμένοντας να απορρίψουμε κάθε χλιαρότητα, αμαρτία και υποκρισία και να τρέξουμε την τελευταία στροφή του αγώνα που εκείνοι άρχισαν. Είναι η σειρά μας και αν δεν το έχουμε αντιληφθεί η σκυτάλη βρίσκεται στα χέρια μας. Ας σταματήσουμε να παίζουμε στο γρασίδι, έξω από τις γραμμές του αγωνιστικού χώρου και ας μπούμε στη μάχη, που όλη η κτίση μας καλεί.
Ο προφήτης Ησαϊας είχε μία σημαδιακή αποκάλυψη από το Θεό κάποια στιγμή στη ζωή του. Είδε το Θεό να κάθεται σε θρόνο υψηλό και αγγέλους γύρω απ' Αυτόν να ψάλλουν.
"Και έκραζε το εν προς το άλλο (τα σεραφείμ), και έλεγεν, Άγιος, άγιος, άγιος ο Κύριος των δυνάμεων, πάσα η γη είναι πλήρης της δόξης αυτού. Και οι παραστάται της θύρας εσείσθησαν εκ τη φωνής του κράζοντος, και ο οίκος επλήσθη καπνού." (Ησα. 6/ς':3-4)
Βλέπουμε στην παρουσία Του οι άγγελοι να ψάλλουν ο ένας προς τον άλλο. Δεν έψαλλε καθένας ξεχωριστά προς το Θεό, αλλά ο ένας προς τον άλλο! Σαν αποτέλεσμα ήταν να γίνει σεισμός και να γεμίσει ο οίκος από καπνό, δείγμα ότι ο Θεός δεχόταν τη λατρεία. Σεραφείμ σημαίνει "φλεγόμενος", κάτι που έχει άμεση σχέση και με μας, το λαό του Θεού. Είναι τόσο σημαντικό να διακηρύττει ο ένας προς τον άλλο τα ελέη του Κυρίου. Να προσεύχεται και να ψάλλει ο ένας προς τον άλλο. Τότε είναι που θα σειστούν οι πύλες και ο Κύριος θα εκχέει ένα χρίσμα για να μπορέσουμε να εξαπλώσουμε τη βασιλεία Του. Λογικά η λατρεία των σεραφείμ θα έπρεπε να απευθύνεται στον Κύριο, όπως τόσες φορές το βλέπουμε στην Αποκάλυψη. Όμως αυτή η εκφρασμένη αγάπη μεταξύ των παιδιών Του λειτουργεί σαν λατρεία προς τον Ίδιο! Η χαρά έρχεται, όταν ο Πατέρας βλέπει τα παιδιά Του να καλύπτουν και να προστατεύουν το ένα το άλλο.
Αυτή η αποδοχή του ενός αδελφού προς τον άλλο είναι θεμελιώδης αρχή για το Θεό. Φανταστείτε, σ' ένα τραπέζι, όπου παρίσταται όλη η οικογένεια για το γεύμα, μεταξύ των οποίων και παιδιά, όπου είναι γνωστό ότι μεταξύ τους τα παιδιά αντιμάχονται και ανταγωνίζονται. Ακόμα κι αν υπάρχουν καλά παιδιά στο τραπέζι, ο πατέρας πάλι θα παραμένει σκυθρωπός στην περίπτωση όπου έστω και ένα από τα παιδιά είναι ανυπάκουο και προκαλεί τα υπόλοιπα. Το θέμα είναι να έρθει συμφιλίωση και αποκατάσταση σε όλη την παραβρισκόμενη οικογένεια. Τότε είναι που θα λάμψει το πρόσωπο του πατέρα. Τότε θα δούμε τον ουράνιο Πατέρα μας, όπως ποτέ δεν Τον έχουμε γνωρίσει. Θα νιώθουμε κάθε μέρα το ζεστό και γεμάτο αγάπη χαμόγελό Του, να αγκαλιάζει την Εκκλησία Του. Τα δώρα θ' ακολουθούν το ένα το άλλο και θα χορταίνουμε από τις ευλογίες Του. Το θέμα όμως παραμένει. Θα μάθουμε να καθίσουμε αγαπημένα στην τράπεζα του Κυρίου όλοι μαζί; Θα σταματήσουμε να ζούμε σε ανταγωνισμό, για να ευαρεστήσουμε επιτέλους τον ουράνιο Πατέρα μας; Ας αρχίσουμε να ψάλλουμε ο ένας προς τον άλλο, η μία εκκλησία προς την άλλη, το ένα δόγμα αν θέλετε, προς το άλλο και θα ανακαλύψουμε τα βάθη του Θεού μας.
