Η ανάπτυξη ηγεσίας μέσα στην παραδοσιακή ισχύουσα δομή των εκκλησιών μας σημαίνει πολλές φορές για εμάς την αύξηση ενός προσώπου με σκοπό να ταιριάξει μέσα σ' αυτή τη δομή, να τη διατηρήσει και επιπλέον, αν είναι δυνατόν, να την επεκτείνει. Ο ηγέτης, πολλές φορές, είναι "κατασκευασμένος" με δοσμένες προδιαγραφές, "διατεταγμένος" να φέρει κάτι συγκεκριμένο σε πέρας.
Σε πολλές χώρες αυτού του είδους η εξουσία είναι αρκετά, έως πολύ ύποπτη. Πολλοί έχουν δει πολιτικούς ή θρησκευτικούς ηγέτες να στάζουν μέλι τα χείλη τους, αλλά παράλληλα κρατούν ένα μαστίγιο στο χέρι τους.
Μία απ' αυτές τις ομάδες που αμφισβητούν τέτοιους είδους διακυβέρνηση είναι οι ονομαζόμενοι "γενιά Χ" (Generation X), το κύριο μέρος της παρούσας νέας γενιάς κυρίως στο δυτικό κόσμο. Το τελευταίο είδος εξουσίας που η γενιά εκείνη, όπως και οι άνθρωποι στη μετά-κομμουνιστική Ρωσία ( στην ομάδα αυτή βεβαίως ανήκει και ο κάθε πληγωμένος, σκανδαλισμένος, αδικημένος και απογοητευμένος χριστιανός από ηγεσίες και διάφορες διακονίες, η οποία ομάδα στην χώρα μας είναι ανησυχητικά μεγάλη ) θα δεχθούν είναι αυτή η εγκατεστημένη και παραδοσιακή εξουσία προδιεγραμμένη από "πάνω". Είναι εξουσία που χρειάζεται μία ιδιαίτερη δομή στην άσκησή της και βασίζεται αρκετά πάνω σε τίτλους, εμβλήματα, "μετάλλια" και "στολές".
Φανταστείτε ένα τροχονόμο, που στον ελεύθερο χρόνο του στέκεται πάνω σ' ένα σταυροδρόμι χωρίς τη στολή του, προσπαθώντας να βάλει τάξη στην κυκλοφορία. Σίγουρα οι οδηγοί θα τον αγνοήσουν, θα γελοιοποιηθεί, αλλά μπορεί να μπει και σε κίνδυνο ακόμα και η ζωή του, διότι απλά δεν φοράει τη στολή του. Πολλές εκκλησίες νιώθουν σαν τον άτυχο αυτό τροχονόμο, καθώς αισθάνονται ότι οι πιστοί δεν παίρνουν και τόσο στα σοβαρά τις θρησκευτικές ενδυμασίες, τα επίσημα πουκάμισα και κοστούμια κλπ.
Οι άνθρωποι νιώθουν ότι η ζωή στην εκκλησία, όπως τη γεύονται και βιώνουν, δεν ταιριάζει τόσο με το επαναστατικό του Ευαγγελίου, που μερικές φορές ακούν. Σαν αποτέλεσμα παίρνουν την ελευθερία και αγνοούν θρησκευτικές ενδυμασίες και εξουσίες, προορισμένοι και διατυπωμένοι από μία μακρινή και δύσκολα προσεγγίσιμη δομή.
Με άλλα λόγια, απαιτούν μία ηγεσία, η οποία να είναι ένθερμη και σοβαρή ανάμεσά τους, προικισμένη με πραγματικά χαρίσματα και ιδιαίτερα να υπάρχει το χάρισμα της υπηρεσίας, αν είναι δυνατόν σε καθημερινή βάση.
Παραδοσιακά λέμε στον Κύριο "να αποστείλει εργάτας εις τον θερισμόν αυτού" (ΜΑΤΘ. θ':38), διότι έχουμε ανάγκη από περισσότερους εργάτες. Μόλις οι δώδεκα απόστολοι υπάκουσαν και προσευχήθηκαν γι' αυτό το θέμα, οι ίδιοι έγιναν αμέσως η απάντηση στη δικό τους αίτημα.
ΜΑΤΘ. ι':1 - "Και προσκαλέσας τους δώδεκα μαθητάς αυτού, έδωκεν εις αυτούς εξουσίαν κατά πνευμάτων ακαθάρτων, ώστε να εκβάλλωσιν αυτά, και να θεραπεύωσι πάσαν νόσον και πάσαν ασθένειαν."
Ο Κύριος δεν τους δίδαξε να προσεύχονται για να αποσταλούν οι ίδιοι, αλλά περισσότερο για να σηκώσει ο Θεός άλλους ανθρώπους, οι οποίοι τελικά, όπως είδαμε, ήταν οι ίδιοι. Πιστεύω ότι, ο Ιησούς ήθελε να τους μεταφέρει κάτι πολύ σημαντικό, το οποίο λείπει από τη νοοτροπία της σημερινής ηγεσίας. Πάνω από τις όποιες φιλοδοξίες μας, πρέπει να επιθυμούμε με οποιονδήποτε τρόπο να εξαπλωθεί η βασιλεία του Θεού ακόμα και αν αυτό γίνει από άλλους εργάτες. Πρέπει να γίνουμε το ίδιο χαρούμενοι, αν σηκώσει ο Ιησούς κάποιον από δίπλα μας και αρχίζει να θερίζει στον αγρό Του.
Η αλήθεια είναι ότι, πολλές φορές δεν μπορούμε να φανταστούμε θερισμό, χωρίς την ηγετική και ενεργή συμμετοχή μας σ' αυτό. Κάπου θέλουμε να εισπράξουμε τα παράσημα, αλλά αυτό το κίνητρο, ίσως δεν είναι το πρέπον και το καλύτερο που θέλει ο Θεός να καλλιεργήσουμε. Αν όμως, διαθέτουμε πραγματικά μία καθαρή καρδιά και επιθυμούμε αγνά να εμπλακούν και άλλοι άνθρωποι στο έργο Του, παίρνοντας κι εκείνοι σημαντικές υπευθυνότητες, τότε θα δούμε και τους εαυτούς μας να γινόμαστε χρήσιμοι μέσα στη διαδικασία του μεγάλου θερισμού.
Γι' αυτό το σκοπό εμείς σήμερα οργανώνουμε συνέδρια για νέους, βλέποντάς τους να ενδίδουν στο κάλεσμα για αφιέρωση, κανονίζουμε διάφορες εκδηλώσεις, οργανώνουμε μουσικά events, γίνονται εκπαιδευτικά σεμινάρια για το θέμα της ηγεσίας, ιδρύουμε βιβλικά σχολεία, διαβάζουμε βιβλία και μελέτες γι' αυτό το θέμα κλπ.
Αυτά είναι καλά, αλλά αρκουν;
Το κυριότερο σημείο της πνευματικής ηγεσίας στην Καινή΄Διαθήκη δεν είναι η εγκεφαλική γνώση, ή κάποιες άλλες σωματικές ικανότητες, ή ακόμα και η επιθυμία για επισκοπή, αλλά μία αθώα και αγνή ικανότητα για υπακοή προς τον Κύριο. Κάποιος υπεύθυνος ενός βιβλικού σχολείου εξέφρασε το πρόβλημά του: "Έχω μόνο ένα πρόβλημα με την παρούσα εκπαίδευση χριστιανών ηγετών. Δεν εκπαιδεύει ηγέτες." (Greg Groh - World Leadership Council).
Όπως δείχνουν οι διακονίες του Παύλου με το Βαρνάβα, του Παύλου με τον Τιμόθεο και του Ηλία με τον Ελισσαιέ, η αποστολική και προφητική διακονία παράγει νέους ανθρώπους, που είναι περισσότερο πατέρες για να γεννούν "υιούς και θυγατέρες". Ο Παύλος γράφει προς τους Γαλάτες:
ΓΑΛ. δ':19-20 - "Τεκνία, διά τους οποίους πάλιν είμαι εις οδύνας, εωσού μορφωθεί ο Χριστός εν υμίν, ήθελον δε να παρευρίσκομαι μεταξύ σας τώρα, και να αλλάξω την φωνήν μου, διότι απορώ διά σας."
Δεν τους ονομάζει ή τους σημειώνει σαν σπουδαστές ή μαθητές του, αλλά σαν παιδιά του. Αυτό είναι πραγματικά μία σημαντική αλήθεια μέσα στην Καινή Διαθήκη, αλλά και στους σύγχρονους αποστόλους. Βρίσκονται συνεχώς σε πνευματικό αγώνα με οδύνες γέννας. Δεν είναι βέβαια φυσικό σε έναν άνδρα να γεννά παιδιά, αφού αυτό είναι ένα γυναικείο δώρο. Όμως άνθρωποι ξαναγεννιούνται από το Άγιο Πνεύμα και υποθέτω πως γεννιούνται και μέσα στην υπηρεσία από το ίδιο Πνεύμα. Κάθε υπεύθυνος βιβλικού σχολείου θα συμφωνούσε ότι η μηχανική διαδικασία σε ένα σπουδαστή, ο οποίος δέχεται κάποιον συγκεκριμένο τρόπο εκμάθησης και βιώνει μία μεταφορά από εγκεφαλική γνώση, δεν παράγει δυνατή και υγιή ηγεσία. Υπάρχει κάτι πολύ περισσότερο το να είσαι πνευματικός πατέρες σε πνευματικούς υιούς και θυγατέρες. Το θέμα βρίσκεται εδώ.
Εμείς εκπαιδεύουμε νέους ηγέτες, αλλά ο Θεός, ο Πατέρας θέλει απλά να αναθρέψουμε πνευματικούς υιούς. Η ανατροφή και το μεγάλωμα υιών είναι πολύ πιο σημαντικό από το να τους διδάξεις μόνο μερικές σειρές μαθημάτων. Όσοι έχουμε παιδιά, ξέρουμε ότι δεν μπορούμε να είμαστε γονείς χωρίς πόνο και κόπο. Πολλές φορές ένας γονιός μπορεί να νιώσει απογοήτευση, αλλά σε γενικές γραμμές είναι γεμάτος χαρά. Τα παιδιά θα σε κάνουν να πέσεις στα γόνατα, ή να θυμώσεις πολύ, να κλάψεις ή να γελάσεις και συνήθως, καταλήγεις σαστισμένος με τον εαυτό σου και τα παιδιά σου, όπως ο Παύλος. Είναι η πιο ευχάριστη αποστολή που ξέρω. Είναι το κόστος που πρέπει να πληρώσουμε για την επερχόμενη νέα γενιά. Είμαστε έτοιμοι γι' αυτό; Φτηνές μέθοδοι και εκπαίδευση που κόβουν δρόμο για να συντομεύσουν τη δουλειά με σεμινάρια ακαδημαϊκής γνώσης δημιουργούν πενιχρά αποτελέσματα, χωρίς δύναμη για να επιδράσουν μέσα και έξω από την εκκλησία.
Ένας όρος, που πρέπει να κατέχει ο πρεσβύτερος είναι ο εξής:
Α' ΤΙΜ. γ':4 - "κυβερνών καλώς τον εαυτού οίκον, έχων τα τέκνα υατού εις υποταγήν μετά πάσης σεμνότητος."
Το πρώτο τεστ για την αυθεντικότητα του χαρακτήρα και της προσωπικότητας κάποιου είναι τα ίδια του τα παιδιά. Ο όρος αυτός είναι θεμελιώδης και αστειευόμενος λιγάκι πάνω σ' αυτό θα μπορούσα να πω ότι, η εξάπλωση της βασιλείας του Θεού αρχίζει μέσα από το παιδικό δωμάτιο. Υγιή παιδιά σέβονται την αληθινή εξουσία, αλλά στο φυσικό τομέα αγνοούν μία άδεια συμπεριφορά εξουσίας και τον κρύο δικτατορισμό χωρίς το σωστό χαρακτήρα. Αν κάποιος πατέρας κάνει το λάθος να απαιτεί και όχι να ασκεί υπακοή, έχει χάσει τα παιδιά του ακριβώς σ' αυτό το σημείο. Καμία δόση από πεισματικές απειλές και τιμωρίες δεν θα φέρει πίσω τη χαμένη εμπιστοσύνη. Μόνο αληθινή συντριβή, ταπεινά δάκρυα και ζητώντας συγχώρηση από το ίδιο σου το παιδί μπορεί να αλλάξει την κατάσταση.
Παρόλο που ο Ιησούς, αλλά και άνθρωποι όπως ο Τιμόθεος και ο Παύλος, δεν ήταν παντρεμένοι, ο Θεός έκλεξε γενικά η εγκαθίδρυση της βασιλείας Του να γίνει μέσα από πατέρες και μητέρες, των οποίων οι ζωές έχουν αποδειχθεί μέσα στην πραγματική κοινωνία. Αυτοί οι πατέρες αντανακλούν το ζεστό και ζηλότυπο καρδιοκτύπι του ουράνιου Πατέρα προς τους νέους, που τώρα αρχίζουν να κινούνται μέσα στο έργο Του.
Ένας καθηγητής, που διδάσκει επιμελώς τους σπουδαστές τους, αλλά δεν εμπλέκεται στις ζωές τους, διαφέρει ριζικά, από ένα πατέρα και τους πνευματικούς υιούς του. Οι πατέρες δεν εκπαιδεύουν τους μαθητές τους με την τεχνική και στερεότυπη έννοια του όρου. Τους γεννούν, τους αναθρέφουν, όπως έκανε και ο Ιησούς με τους μαθητές Του, εκχέοντας το Πνεύμα Του μέσα στις ζωές τους. Μπορεί κάποιος να έχει καθίσει κάτω από φημισμένους και ξακουστούς καθηγητές και δασκάλους, αλλά να μη θυμάται ούτε μία λέξη από τα λεγόμενά τους. Θυμάται όμως τη συμπεριφορά και τον τρόπο, που δίδασκαν και αυτό είναι που μένει στον άνθρωπο. Καθώς ο δάσκαλος και ο μαθητής μοιράζονται τη ζωή και όχι τα ξερά 45λεπτα μέσα σε μία αποστειρωμένη αίθουσα κάθε βδομάδα, είναι σε θέση να ανοιχτούν, να παρηγορήσουν, να αγαπήσουν, να ελέγξουν και να ενδυναμώσουν ο ένας τον άλλο!! Κάνουν τους εαυτούς τους τρωτούς μπροστά στους άλλους. Αυτό χρειάζεται για να μορφωθεί ο μαθητής και το να κάνεις μαθητές είναι μία από τις κύριες εντολές που δίνει ο Ιησούς.
Δεν μπορούμε να εξουσιοδοτήσουμε αυτή την τόσο σημαντική αποστολή σε χαρτιά ή σε ένα πρόγραμμα, ή κάνοντας μέσα από ένα ραδιοφωνικό πρόγραμμα, ή εξαγγέλοντάς το πάνω από ένα άμβωνα ή από μία θέση διευθυντή. Ένα πρόγραμμα δεν μπορεί να κάνει κάποιον μαθητή, όπως ακριβώς μία μηχανή δεν μπορεί να κάνει παιδιά. Η μαθητεία έχει να κάνει με ανθρώπους, που εμπλέκονται ο ένας με τον άλλο, ανακαλύπτουν ο ένας τον άλλο και επακολουθεί μία διαδικασία απελευθέρωσης και ωρίμανσης. Οι πνευματικοί υιοί δεν θέλουν να γίνουν μέρος του ωραίου σου προγράμματος, αλλά θέλουν εσένα!! Η άσχημη νοοτροπία και οι αυτοματοποιημένες ιδέες μας έχουν δημιουργήσει μεγάλο πρόβλημα στους χώρους της ηγεσίας, το οποίο επηρεάζει όλη την εκκλησία και δημιουργεί στην πραγματικότητα μία κατάρα, πολύ πιο επικίνδυνη από ότι τολμούμε να σκεφτούμε.
Πολλοί από τους ηγέτες της παλιότερης γενιάς χριστιανών είναι σε αγωνία, για το που βρίσκονται οι νέοι και ικανοί, που θα προχωρήσουν με βήμα πίστης και θα αναλάβουν την ευθύνη για το έργο. Μήπως ο φόβος και αυτή η ανησυχία σχετίζονται με τον τρόπο που οι δύο γενιές, μεγαλύτερη και νεότερη έχουν συσχετιστεί και με μία επικοινωνιακή απόσταση που έχει δημιουργηθεί, εξαιτίας του ευαίσθητου θέματος της εξουσίας; Μήπως έχει αναδυθεί ένας τρόπος, ένα μοντέλο, όπου η συνήθεια έχει γίνει αμαρτία και αποτελεσματικά κάνει τους νέους, αλλά και παλιότερους ηγέτες να διαχωρίζονται επικίνδυνα οι μεν από τους δε, πριν καταφέρουν καν να συνεργαστούν; Ή ακόμα χειρότερα: Έχει υπερισχύσει μία κατάρα, που εμποδίζει την ομαλή και αποτελεσματική μεταβίβαση της σκυτάλης από τη μία γενιά στην άλλη για να δούμε το έργο του Θεου να προχωράει;
