Η δική μου ιστορία αρχίζει πολύ πριν του Μάνου. Είναι απόλυτα συνυφασμένη με την ιστορία της οικογένειάς μου, καθώς εκείνοι με οδήγησαν στον Κύριο σε μικρή ηλικία. Φυσικά μεγαλώνοντας είχα τη δική μου εμπειρία με τον Κύριο. Γεννήθηκα το 1974 στο Ηράκλειο Κρήτης.

Οι γονείς μου αν και παντρεύτηκαν από αγάπη, μετά το θάνατο του μοναδικού αδελφού του πατέρα μου σε τροχαίο σε νεαρή ηλικία, τα πράγματα άλλαξαν κάπως. Τότε ήμουν μόλις 3 μηνών. Οι γονείς του πατέρα μου μετακόμισαν στο σπίτι των νιόπαντρων γονιών μου Από την άλλη, ο πατέρας μου άρχισε να πίνει και έγινε μανιώδης καπνιστής. Το ποτό του έγινε φοβερό πάθος, καθώς περνούσαν τα χρονια. Αυτό, όπως είναι φυσικό, δημιουργούσε πρόβλημα σ'όλη την οικογένεια. Όταν συνάντησε τον Κύριο σε ηλικία 33 ετών, κάπνιζε τρία πακέτα την ημέρα σκληρά τσιγάρα και ήταν πλέον αλκοολικός, πλήρως εξαρτημένος από το ποτό.

Η μητέρα μου από την άλλη, έκανε υπομονή μ' αυτή την κατάσταση, αν και πολλές φορές την είχα δει να κλαίει. Αυτό τραυμάτιζε την παιδική μου ψυχή, καθώς βέβαια και η έλλειψη του πατέρα μας που δεν τον βλέπαμε σχεδόν καθόλου στο σπίτι. Δεν έφταναν αυτά μόνο. Πριν γεννηθώ εγώ η μητέρα μου είχε χάσει ένα αγοράκι. Μετά που γεννήθηκα εγώ, έμεινε πάλι έγκυος και πάνω στη γέννα έχασε το δεύτερο αγοράκι της. Η κατάσταση χειροτέρεψε όταν δημιουργήθηκε κάποιο γυναικολογικό πρόβλημα και οι γιατροί της απαγόρευσαν να μείνει ξανά έγκυος γιατί κινδύνευε η ζωή της.

Οι γονείς μου και οι οικογένειές τους δεν ήταν ποτέ θρήσκοι. Εκκλησία πήγαιναν μόνο το Πάσχα, άντε και καμιά φορά τα Χριστούγεννα. Τώρα όμως με τις δυσκολίες αυτές, όπως γίνεται συνήθως, η μητέρα μου γύρισε προς τα θεία. Πήγε στην εκκλησία και έκανε ένα τάμα. Είπε στο Θεό, ότι αν της έδινε κι άλλο παιδί, εκείνη θα διάβαζε όλη την Αγία Γραφή. Μάλιστα ξεκίνησε αμέσως. Πράγματι έμεινε έγκυος τη δεύτερη αδελφή μου. Με τη χάρη του Θεού γέννησε χωρίς κανένα πρόβλημα και δύο χρόνια περίπου μετά γέννησε το τρίτο παιδί, άλλο ένα κορίτσι.

Κράτησε την υπόσχεσή της και διάβαζε με ζήλο το Λόγο Του. Τότε όμως άρχισαν τα ερωτηματικά. Αυτά που έβλεπε από το θρησκευτικό κατεστημένο διέφεραν από αυτά που έλεγε μέσα το Ευαγγέλιο. Πήγε και βρήκε κάποιους ιερωμένους. Οι απαντήσεις τους ήταν κάθε άλλο παρά ικανοποιητικές. Γύρισε προς τους καθολικούς. Ούτε εκεί απάντηση. Μετά πήγε σε κάποιες άλλες συναθροίσεις διαμαρτυρομένων που υπήρχαν στην πόλη, όπως και στους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Τίποτα! Έβλεπε όμως πως ο Λόγος του Θεού άλλαζε τη ζωή της. Άρχισε να νιώθει αναγέννηση. Τότε δεν γνώριζε βέβαια πώς να ονομάσει αυτή την αλλαγή στον εσωτερικό της κόσμο.

Τότε ήταν που, καθώς πήγαινε στο χωριό με το λεωφορείο, βρήκε στο κάθισμα ένα φυλλάδιο από κάποιον ευαγγελιστή. Το μήνυμα απλό, αλλά αυτό που την άγγιξε, ήταν ότι έλεγε ότι μπορούσε να δώσει απαντήσεις σε ερωτήσεις από την Αγία Γραφή με αλληλογραφία. Ξεκίνησε λοιπόν η μητέρα μου αυτή την αλληλογραφία και είδε ότι ο Λόγος του Θεού είχε τις απαντήσεις σε όλα τα θέματα και λύθηκαν όλες οι ερωτήσεις της. Τώρα η ζωή της ήταν τελείως αλλαγμένη και έβλεπε τα πράγματα μέσα από τη σκοπιά του Λόγου του Κυρίου. Κάποια στιγμή θα μπορέσει να ομολογήσει και η ίδια μέσα από αυτή τη σελίδα και να πει με λεπτομέρειες το θαυμάσιο έργο που έκανε ο Κύριος Ιησούς μέσα της.

Έτσι ήρθε το Ευαγγέλιο στο σπίτι μας. Η μητέρα μου πάλεψε με προσευχή και νηστεία και λίγο καιρό μετά πίστεψε πρώτα η γιαγιά μου και έπειτα ο πατέρας μου. Έπειτα προστέθηκε και ο παππούς μου. Όλοι ήρθαν κοντά στον Κύριο, έπειτα από φοβερά θαύματα που είδαν στη ζωή τους. Τα θαύματα του Κυρίου ήταν τόσο απλόχερα στη ζωή μας, αν και τόσο ανάξιοι. Η χάρις Του όμως μας ελέησε και είμαστε ευγνώμονες γι' αυτό.

Όταν η μητέρα μου και ο πατέρας μου στερεώθηκαν στην πίστη και άφησαν πίσω τους την παλιά κοσμική ζωή, εγώ ήμουν περίπου 10 χρονών. Μ' άρεσε να πηγαίνω στην εκκλησία, μ' άρεσε το Κυριακό, οι ιστορίες από τη Γραφή, οι ύμνοι, καθώς και να μαθαίνω εδάφια. Όμως έπρεπε να έχω τη δική μου προσωπική εμπειρία με τον Κύριο. Όχι πως δεν πίστευα ότι εκεί που βρισκόμασταν ήταν η αλήθεια, ότι ο Κύριος ήταν κοντά μας. Έβλεπα το μεγαλείο της ύπαρξής Του σε κάθε πτυχή της ζωής μας σαν οικογένεια. Χρειαζόμουν όμως τη δική μου αναγέννηση.

Τον Αύγουστο του 1985, σε ηλικία 12 χρονών ένιωσα για πρώτη φορά αυτή την υπέροχη εμπειρία της παρουσίας Του. Στις 14 Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους με επισκέφτηκε με το σημείο των γλωσσών με μία πρωτοφανή εμπειρία και ενώ ζητούσα το Πνεύμα Του συνεχώς για καιρό. Δόξα στο όνομά Του! Το Νοέμβριο βαπτίστηκα στο νερό. Είχα δώσει πλέον τη ζωή μου σ' Εκείνον και ήμουν αποφασισμένη ότι δεν υπήρχε τίποτα άλλο για μένα στη ζωή μου.

Αυτή η εμπειρία με βοήθησε πολύ καθώς έμπαινα στο Γυμνάσιο και καθώς περνούσα την περίοδο της εφηβείας μου με τα τόσα προβλήματα που περνάνε οι έφηβοι. Η χάρη Του με βοήθησε και αυτό το διάστημα της ζωής μου. Αγαπούσα να κλείνομαι στο δωμάτιό μου και να διαβάζω με τις ώρες το Λόγο Του και να προσεύχομαι. Ένιωθα ευτυχισμένη, γεμάτη χαρά. Η μελαγχολία που είχα από μικρή, εξαιτίας της οικογενειακής κατάστασής μας, άρχισε να φεύγει σταδιακά.

Άρχισα να ομολογώ τον Κύριο στο σχολείο, σε καθηγητές και συμμαθητές μου. Βέβαια υπήρχαν διωγμοί, όμως ένιωθα τόσο πλήρης με τον Κύριο, που τίποτα δεν με άγγιζε.
Ευχαριστώ το Θεό, γιατί φεύγοντας απο το Γυμνάσιο για να μπω στο Λύκειο, ο Κύριος μου χάρισε ένα πολύτιμο καρπό από το Γυμνάσιο. Η καλύτερή μου φίλη, όντας πολύ σκεπτικίστρια και ψάχνοντας πάρα πολύ μέσα σε φιλοσοφίες να βρει κάτι που να την γεμίσει, δεν μπόρεσε ν' αντισταθεί στην αγάπη Του, όταν Εκείνος ήρθε και την επισκέπτησε στο σπίτι της, καθώς Του το ζήτησε. Ευχαριστώ το Θεό, γιατί μέχρι τώρα μένει στον Κύριο και Τον υπηρετεί με αγάπη μαζί με τον άνδρα της.

Οι μεγάλοι διωγμοί ξεκίνησαν στο Λύκειο. Με είχε καλέσει ο Λυκειάρχης στο γραφείο του με απειλές ότι θα με διώξουν από το σχολείο και από όλα τα σχολεία του νομού με την κατηγορία του προσηλυ-τισμού. Καθώς επέστρεφα από το σχολείο στο σπίτι, η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά, όχι από αγωνία ή θλίψη. Ήταν η χαρά του Πνεύματος. Πάθαινα για Εκείνον που αγαπούσα τόσο πολύ! Δεν με ένοιαζε κι αν με έδιωχναν. Η χαρά και η εμπειρία με τον Κύριο ήταν πάνω απ' όλα τα σχολεία του κόσμου. Για απλή ενημέρωση ρώτησα βέβαια και ένα δικηγόρο και έμαθα ότι δεν είχαν το δικαίωμα να το κάνουν αυτό, όπως και ότι δεν υφίστατο θέμα προσηλυτισμού. Έτσι κι έγινε!

Η νίκη πάνω σ' αυτό ήταν ότι, μετά από επιθέσεις όλων των καθηγητών, από του θεολόγου μέχρι και του φυσικού παραδέχτηκαν ότι διέφερα από τα άλλα παιδιά και σίγουρα προτιμούσαν έτσι όπως ήμουν εγώ, απ' ότι οι άλλοι συνομήλικοί μου. Όλη η δόξα ανήκει στο Σωτήρα μου!

Από μικρή είχα μία απορία μέσα μου, παιδιάστικη ίσως. Πιστεύω όμως ότι αρκετοί χριστιανοί έχουν σκεφτεί παρόμοια σε κάποια φάση της ζωής τους, αλλά ντρέπονται να το ομολογήσουν.
Είχα ακούσει πολλές φορές σε κηρύγματα για εκείνη τη θαυμάσια μέρα της αρπαγής, όπως και ότι μετά θα είμαστε πάντοτε με τον Κύριο. Αυθόρμητα ερχόταν στο παιδικό μυαλό μου η εξής ερώτηση: "Τι θα κάνουμε στον ουρανό τόσα πολλά χρόνια;"
Πολλές φορές ζητούσα στην προσευχή μου από τον Κύριο να μου δείξει τον ουρανό Του. Πώς θα είναι τότε. Ομολογώ πως νόμιζα ότι θα ήταν κάπως βαρετά. Σίγουρα καλύτερα από την κόλαση, αλλά ... υπήρχε αυτή η σκέψη.

Όταν ήμουν 15 ετών βρέθηκα στο Μόναχο (Γερμανία) σε ένα συνέδριο για την πίστη. Τότε κήρυξε ένας ευαγγελιστής από την Αμερική, που ήταν φιλοξενούμενος. Πιστέψτε με, ποτέ ξανά δεν είχαν ακούσει το όνομά του και ομολογώ πως δεν άκουσα λέξη από το κήρυγμά του. Καθόμουν στην καρέκλα μου και ήμουν αλλού. Η παρουσία του Κυρίου ήταν τόσο διάχυτη σε ολόκληρη την αίθουσα, που σίγουρα και κάποιοι άλλοι θα είχαν παρόμοια εμπειρία με μένα.

Το μόνο που ήθελα ήταν να δοξάζω και να ευλογώ τον Κύριο. Όταν τελείωσε το κήρυγμα, ζήτησε να σηκωθούμε να προσευχηθούμε. Δεν μπορούσα να σταθώ στα πόδια μου από τη δύναμη του Πνεύματος του Αγίου και έπεσα κάτω. Από εκεί και πέρα δεν θυμάμαι τίποτα. Ήμουν στον ουρανό! Δεν ήθελα με τίποτα να γυρίσω από εκεί.
Ναι, άξιζε τα πάντα αυτή η στιγμή! Κατάλαβα γιατί οι πρώτοι χριστιανοί δεν φοβόνταν να πεθάνουν. Κατάλαβα γιατί άντεχαν τα βασανιστήρια. Εκεί ήταν η απελευθέρωση από το βρώμικο σαρκίο που εμποδίζει τη μεγαλοσύνη Του να αγγίξει τον άνθρωπο! Ήταν έτοιμοι να πάνε κοντά Του και να Τον υμνούν για πάντα!!
Είναι υπέροχο να γνωρίζεις ότι θα λατρεύεις αιώνια τον Ύψιστο!!

Όταν τελείωσε η συνάθροιση και έπρεπε να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο περπατώντας (γιατί ήταν κοντά), άκουγα τους άλλους να συζητάνε και ένιωθα να μ' ενοχλούν. Με είχε πειράξει που έπρεπε να γυρίσω στη γη. Ήθελα να παραμείνω εκεί και Τον δοξάζω!

Αυτή η εμπειρία, αυτή η απάντηση στο ερώτημα που είχα για χρόνια σηματοδότησαν την υπόλοιπη χριστιανική ζωή μου. Εκείνο το βράδυ πήρα την απόφαση να δουλέψω για Εκείνον και να πάω όπου θέλει να πάω. Είχα πάρει απόφαση ν' αφήσω πίσω τα δικό μου θέλω και να κάνω το δικό Του θέλω, θέλω μου.

Αν και ήρθαν αργότερα θλίψεις, δυσκολίες, προβλήματα, διάφορες καταστάσεις που σε άλλες περιπτώσεις θα με σκότωναν, στεκόμουν πάνω στο Βράχο! Η ζωή μου πλέον δεν μου άνηκε.
Εμπιστεύτηκα σ' Εκείνον την οικογένειά μου, το μέλλον μου, επαγγελματική και οικογενειακή αποκατάσταση. Σίγουρα πέρασα βαθειές "κοιλάδες σκιάς θανάτου", όπως περνάνε οι περισσότεροι χριστιανοί για να δοκιμαστούν και να βγουν μέσα από τη φωτιά πιο καθαροί.

Ευχαριστώ τον Κύριό μου, γιατί δεν με άφησε ούτε ένα λεπτό! Ακόμα και τότε που ο διάβολος ήρθε να μου επιτεθεί με αποτυχίες, ήταν εκεί, κοντά μου και με παρηγορούσε! Χρωστάω στο Λυτρωτή μου τα πάντα. Τη ζωή μου, την υγεία μου, την οικογενειακή μου ευτυχία! Μου έδωσε περισσότερα απ' αυτό που άξιζα. Τον ευγνωμονώ μέσα από τα βάθη της ψυχής μου, γιατί αυτή η γαλήνη και η ειρήνη που υπάρχει στο σπίτι μας, δεν είναι προϊόν του χαρακτήρα μου. Ήμουν πολύ οξύθυμη παλιά!
Αυτό είναι ένα μάθημα που έμαθα μέσα στη χριστιανική πορεία μου. Ένιωθα ότι όταν έκανα το θέλημά Του, υπήρχε μέσα μου και γύρω μου φοβερή γαλήνη και ευλογία. Στην αντίθετη περίπτωση ένιωθα ότι τίποτα δεν πήγαινε σωστά.

Τέλειωσα το σχολείο, τις σπουδές μου και βρήκα δουλειά. Δούλευα μέχρι που παντρεύτηκα και φύγαμε από την πόλη που έμενα, μετά από οδηγία του Κυρίου.
Με ένα θαυμαστό τροπο, ο Κύριος μας ένωσε με το Μάνο τον Ιούνιο του 1997. Τον Αύγουστο του 1998 ο Κύριος μας χάρισε το πρώτο μας παιδί, το Γιώργο - Δανιήλ, που ήταν και είναι για μας πραγματικά μία ευλογία. Το Δεκέμβριο του 2000 ήρθε στον κόσμο η γλυκειά μας Κατερίνα - Ελπίδα.

Η ζωή μας κυλάει ήσυχα, πολλές φορές με δυσκολίες και προβλήματα. Εξάλλου ποτέ δεν είπε ο Κύριος ότι ο δρόμος του χριστιανού θα είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Μάλιστα μίλησε για στενή και τεθλιμμένη οδό. Όμως ο Κύριός μας είναι πιστός. Ποτέ δεν μας έχει αφήσει. Ποτέ δεν μας έχει εγκαταλείψει και ούτε πρόκειται να το κάνει. Εφόσον βέβαια εμείς δεν Τον εγκαταλείψουμε.

Σαν οικογένεια πλέον, έχουμε βάλει σαν στόχο μας να βοηθήσουμε ανθρώπους να βγουν από την αμαρτία και να τους οδηγήσουμε στη βασιλεία του Κυρίου. Μέσα σ' αυτές τις βρώμικες και θλιβερά λασπωμένες μέρες που ζούμε, χρειάζεται να σταθούμε πάνω στο Βράχο, ώστε να μη σαλευθούμε όταν οι πλημμύρες θα έρθουν, αλλά ταυτόχρονα να δουλεύουν τα χέρια μας να βγάζουμε ανθρώπους μέσα απ' το νερό, να μην πνιγούν.

Τώρα είναι η ώρα! Όχι αύριο! Όχι αργότερα! Ο καιρός πλησιάζει!
Τώρα είναι καιρός ευπρόσδεκτος! Τώρα είναι ημέρα σωτηρίας! (Β' Κορ. ς':2)
Ο Κύριος να σας ευλογεί όλους!

ΡΩΜ. η':35-39
Τις θέλει μας χωρίσει από της αγάπης του Χριστού;
Θλίψις, ή στενοχωρία, ή διωγμός, ή πείνα, ή γυμνότης, ή κίνδυνος, ή μάχαιρα;
Καθώς είναι γεγραμμένον ότι ένεκά Σου θανατούμεθα όλη την ημέραν.
Ελογίσθημεν ως πρόβατα σφαγής.
Αλλ' εις πάντα ταύτα υπερνικώμεν διά τους αγαπήσαντος ημάς.
Επειδή είμαι πεπεισμένος ότι ούτε θάνατος, ούτε ζωή, ούτε άγγελοι, ούτε αρχαί,
ούτε δυνάμεις, ούτε παρόντα, ούτε μέλλοντα,
ούτε ύψωμα, ούτε βάθος,
ούτε άλλη τις κτίσις θέλει δυνηθή να χωρίση ημάς από της αγάπης του Θεού
της εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών."

(Αυτά τα εδάφια είχα γράψει σε μία κόλλα χαρτί και τα είχα κολλήσει στον τοίχο του δωματίου μου για να μην ξεχνάω ποτέ !!)