Και εναγκαλισθείς αυτά...

Μαρκ. 10/ι':13-16 «Και έφερον προς αυτόν παιδία, δια να εγγίση αυτά, οι δε μαθηταί επέπληττον τους φέροντας. Ιδών δε ο Ιησούς ηγανάκτησε, και είπε προς αυτούς, Αφήσατε τα παιδία να έρχονται προς εμέ, και μη εμποδίζετε αυτά, διότι των τοιούτων είναι η βασιλεία του Θεού. Αληθώς σας λέγω, Όστις δεν δεχθεί την βασιλεία του Θεού ως παιδίον, δεν θέλει εισέλθει εις αυτήν. Και εναγκαλισθείς αυτά έθετε τας χείρας επ' αυτά και ηυλόγει αυτά.»

Σχεδόν πάντα παίρνουμε τα παιδιά μας στις μετακινήσεις μας και είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό και διδακτικό πως αυτά αντιδρούν υπό διάφορες συνθήκες. Πολλές φορές όταν σε κάποιο χώρο μαζευτεί και στριμωχτεί το πλήθος οι αντιδράσεις των παιδιών είναι δύσκολα προβλέψιμες. Η θέα που έχουν εκεί κάτω είναι ελάχιστη γύρω από μια θάλασσα από σώματα και ρούχα, με τον ουρανό συρρικνωμένο σε ένα μικρό κομμάτι ακριβώς πάνω από τα μικρά τους κεφάλια. Γρήγορα αυξάνεται η ανησυχία και η νευρικότητά τους, αφού με το ύψος που διαθέτουν δεν μπορούν να δουν για να καταλάβουν. Αμέσως τεντώνουν τα χεράκια τους προς εμάς εκλιπαρώντας με έντονο βλέμμα να τα πάρουμε στην αγκαλιά μας, σηκώνοντάς τα ψηλά.

Η ελπίδα τους μέσα στην επερχόμενη απελπισία είναι ο μπαμπάς τους. Έχουμε ποτέ αναρωτηθεί πώς είναι η θέα για ένα 5χρονο παιδί μέσα σε ένα ασφυκτικά γεμάτο ασανσέρ; Δεν μπορώ να ξεχάσω την έκφραση των ματιών τους όταν λένε: «Μπαμπά, πάρε με στην αγκαλιά σου. Δεν μπορώ να δω από εδώ κάτω!» Όταν τα σηκώσουμε στο επίπεδο της ορατότητάς μας, παύει κάθε πρόβλημα. Φαντάζομαι να λένε στον εαυτό τους: «Τώρα βλέπω όπως και ο μπαμπάς μου.»

Ο Κύριος με αγωνία περιμένει να δει τα δικά μας χέρια στραμμένα στον ουρανό για να μας σηκώσει από τη σαρκική και κοντόφθαλμη αντίληψή μας σε ένα επίπεδο πίστης και αφιέρωσης, εκεί που δεν μπορούν να επιβιώσουν προβλήματα. Είναι ύψιστη η λατρεία όταν η καρδιά σου επιζητά τη ζεστή και ασφαλή αγκαλιά του Δημιουργού. Η κατανόηση της πραγματικότητας, όπως τη βλέπει ο Πατέρας είναι ζωτικής σημασίας για να γίνουμε μέτοχοι της αλήθειας και να χαραχτεί αυτή με το Πνεύμα Του μέσα στην καρδιά μας.

Μόλις ο ουράνιος Πατέρας μάς σηκώσει τα πράγματα αλλάζουν. Τα προβλήματα και η ανασφάλεια μικραίνουν όσο η Δεξιά Του μας ανεβάζει.

Θα σε σηκώσει μακριά από την καθημερινότητα, τη μιζέρια της σαρκικότητας, την κακία, την υποκρισία κτλ. Αυτή η αγκαλιά θα σε θεραπεύσει από πληγές του παρελθόντος, απογοητεύσεις και απιστία. Θα σε φέρει στην αποκάλυψη της αλήθειας, καθαρίζοντας το τοπίο μπροστά σου από την ομίχλη του συμβιβασμού και τη σκόνη της κοσμικότητας. Είναι η αγκαλιά που τόσο ίσως στερηθήκαμε από τους γήινους πατεράδες μας και που τόσο απλόχερα μοιράζει ο ουράνιος Πατέρας. Είναι η αγκαλιά μέσα στην οποία ο λαός Του θα περάσει την αιωνιότητα, που μεταδίδει ωριμότητα και αιώνια γνώση μακριά από θεολογικές συγχύσεις, φανατισμό και διαστρεβλωμένες αντιλήψεις που δημιουργούνται κάτω από τα πανταχού παρόντα αυταρχικά θρησκευτικά καθεστώτα. Τα τρυπημένα χέρια του Ιησού ζητούν να μας αγγίξουν και έχουν τόσα πολλά να μας πουν...

Μόνο η αγκαλιά που συνοδεύεται από βουρκωμένα μάτια και δακρυσμένα πρόσωπα μπορεί να αποκαταστήσει σε Θεό και αγγέλους το φαινομενικά αγεφύρωτο χάσμα των προβληματικών και φθαρμένων διαπροσωπικών σχέσεων σε οικογένειες και εκκλησίες! Φέρνει κοντά Θεό και ανθρώπους, γη και ουρανό, επισκευάζει ερείπια, διορθώνει χαλάσματα και είναι το ευώδες θυμίαμα σε μία ευπρόσδεκτη θυσία. Γεφυρώνει διαφορετικούς κόσμους και ενώνει γενιές. Ισοπεδώνει μίση και κατάρες που δρουν ανενόχλητα αντλώντας 'ζωή' και εξουσία από την αδιάκοπη σπορά αμαρτίας των ιδίων αλλά και μακρινών προγόνων μας.

Η γνώση που εμπνέει η αγκαλιά είναι ανώτερη, θεία και διεισδύει στο σημείο που πρέπει για να χαράξει χαρακτήρα και ιστορία. Δημιουργεί μαθητές και όχι συσσωρευτές πληροφοριών που αδυνατούν να κατανοήσουν στο ελάχιστο την εσωτερική οδύνη που πέρασε ο Ιησούς στο σταυρό. Χτίζει τους αποστόλους του μέλλοντος που θα βαδίσουν πάνω στα ίχνη του Γολγοθά και θα ανοίξουν τις πύλες της ζωής πάνω στην κατακυριευμένη από το σκοτάδι Ελλάδα. Απελευθερώνει την φυλαγμένη για μας ευλογία που η εγωιστική μας νοοτροπία (βαπτισμένη σε εδάφια!) μετά σπουδής κρατά μακριά. (Ήταν πάλι μια αγκαλιά που έδειχνε τον δρόμο του ουρανού στους φιλόνικους και περήφανους μαθητές - Μαρκ. Θ'/9 : 33-36)

Οι νέοι πιστοί στις εκκλησίες, όπως τα παιδιά, δεν χρειάζονται «σοφά» λόγια ή αποστήθιση θρησκευτικών δογμάτων και καταστατικών, αλλά την αίσθηση της επιβεβαίωσης της στοργικής αγκαλιάς του Ιησού. Δεν χρειάζονται ανάλυση εδαφίων ή ατελείωτα βιβλικά κολέγια, αλλά την αποκάλυψη της εν Χριστώ ζωής που θα αρπάξουν, αφού τους στείλουμε στη ζεστασιά Του και αρνηθούμε τη συνήθεια να τους δένουμε χειροπόδαρα κάτω από τη διακονία μας... (Μην ξεχνάτε! Ο Ιησούς αγανάκτησε όταν οι ίδιοι οι μαθητές Του εμπόδισαν τα παιδιά να πλησιάσουν. Αλίμονο σε μας!)

-- Περνούν τις πόρτες των εκκλησιών μας για μια αγκαλιά.

-- Η ανάστατη ζωή τους είναι η αδιάκοπη εκζήτηση του προορισμού τους μέσα στην οδυνηρή έλλειψη επιβεβαίωσης από τον κρύο και αφιλόξενο κόσμο.

-- Κουρασμένοι και συγχυσμένοι ζητούν κάπου να ακουμπήσουν, να σταθούν...και να αγαπήσουν!

Ο αμαρτωλός και ο άρρωστος δεν έχουν ανάγκη από θεολογία, αλλά από τη μοναδική, ζωντανή δύναμη που θα τους φέρει σε μετάνοια. Μετάνοια, που ταπεινά προσκαλείται από την βροντερή φωνή μιας αγκαλιάς, διότι αληθινή αγάπη δεν έχει γνωρίσει ο κόσμος τούτος και ο εκκωφαντικός θόρυβος της ανυπόκριτης αγάπης σπρώχνει τον άνομο στο μεγαλύτερο ραντεβού της ζωής του, στο σημείο του σταυρού για να συναντήσει τον Κύριό του!

-- Δώστε τους τη θέα που ζητούν (και έχουν ανάγκη).

-- Σηκώστε τους για να ατενίσουμε όλοι μαζί το λαμπρό Πρόσωπο που είναι στραμμένο στην Εκκλησία.

-- Ανασηκώστε τους ώστε πατώντας πάνω στους ώμους μας να βγουν ακόμα ψηλότερα...

Μάνος Παπαδάκης