Εχάλασαν την στέγην...
Μαρκ.2/β':3-5 «Και έρχονται προς αυτόν, φέροντες παραλυτικόν, βασταζόμενον υπό τεσσάρων. Και μη δυνάμενοι να πλησιάσωσιν εις αυτόν εξαιτίας του όχλου, εχάλασαν την στέγην όπου ήτο, και διατρυπήσαντες, καταβιβάζουσι τον κράββατον εφ ου κατέκοιτο ο παραλυτικός. Ιδών δε ο Ιησούς την πίστιν αυτών, λέγει προς τον παραλυτικόν, Τέκνον, συγκεχωρημέναι είναι εις σε αι αμαρτίαι σου.»
Πόσο επιθυμώ να βλέπω αυτή την εικόνα! Πόσο δυνατό θα ήταν το χτύπημα στον εχθρό, αν και εμείς κρατάγαμε και κρατιόμαστε σταθερά ο ένας (σ)τον άλλο μπροστά στον Κύριο! Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν ήμαστε δεμένοι και σφραγισμένοι με πνεύμα υπηρεσίας (Χριστού και όχι εαυτού), διότι η ενότητα από μόνη της πολλές φορές είναι αρκετή να προκαλέσει έκχυση ελέους και χρίσματος με ορατό αποτέλεσμα την θεραπεία και αναγέννηση (Ψαλ. ρλγ'/133 : 1-3, Ιωα. ιζ'/17 : 21,23 κλπ.). Πόσο όμορφα θα ήταν αν μπορούσαμε να σηκώνουμε τους αδελφούς μας από τις τέσσερις γωνιές της ζωής τους, κατεβάζοντάς τους σιγά και τρυφερά στα πόδια του Ιησού. (Σήμερα μάλλον τους αφήνουμε να ...πέσουν απότομα, αποτελειώνοντάς τους!)
Πώς θα αισθανόσουν βλέποντας να σε σηκώνουν με ασφάλεια και νιώθοντας τη σιγουριά της αγάπης από τέσσερα ζευγάρια χέρια προσευχής, αφήνοντας τον εαυτό σου μέσα στα ταπεινά κίνητρά τους;
Πώς θα ήταν η Εκκλησία αν τρέχαμε με βαθύ ενδιαφέρον για τον διπλανό μας, φέροντάς τον με αγάπη και πίστη (όχι επειδή έτσι επιτάσσει ο κώδικας της θρησκευτικής μας συμπεριφοράς) μπροστά στο θρόνο του Βασιλιά;
Ω αδέλφια! Πότε θα σπάσουμε τις 'πνευματικές' βασισμένες σε ανθρώπινη σοφία οροφές που εμποδίζουν προσευχές και σταματούν κάθε αναγκαία θεραπεία σε Εκκλησία και ανθρώπους;
Πότε θα γκρεμίσουμε τα τείχη του εγωισμού και της φιλαυτίας μας, αλληλοφερόμενοι στην αιώνια χαρά και δόξα, που είναι πλέον τόσο δυσεύρετα μέσα στις τόσες ανθρώπινες δραστηριότητες, στον άκρατο ατομικισμό και τη θρησκευτικότητά μας;
Τι σηκώνουν σήμερα τα δικά μου και τα δικά σου χέρια;
Όταν όλοι μας υποταχθούμε σε Εκείνον αυτομάτως θα ανακαλύψουμε επίσης τους εαυτούς μας υποταγμένους ο ένας στον άλλον. Η ικανότητα να δημιουργείς ενότητα σχετίζεται άμεσα με την ικανότητά σου να υπηρετείς.
Η έλλειψη ενότητας και η διχόνοια γεννά θάνατο στην Εκκλησία.
Ο θάνατος στην σάρκα γεννά ενότητα.
Ο Ιησούς δεν χρειάστηκε να δει ή να ακούσει τίποτα περισσότερο: Η ομόψυχη στάση τους αναμειγμένη με τη θρασύτατη (κατά τους παρευρισκόμενους) πίστη απελευθέρωσε τη χάρη στον παθόντα. Είδε σε αυτούς και στράφηκε σε εκείνον. Σήμερα κοιτάζει την Εκκλησία για να αγγίξει τα Έθνη ...μάταια όμως! Η χάρη απελευθερώνεται μόνο μέσω μιας συντριμμένης, ενωμένης και συντονισμένης σε ένα σκοπό Εκκλησίας.
Για να δει την πίστη μας και να συγχωρήσει την αμαρτία στον κόσμο έξω εκχέοντας ζωή και μετάνοια. Η πίστη όμως καλιεργείται και αυξάνεται μονο σε ειλικρινά και συντριμμένα εδάφη (Λουκ. ιζ'/17 : 5-10). Είναι το ζωτικό δώρο για κείνους που νοιάζονται περισσότερο γιά τον λαό Του παρά για την διακονία τους, που νοιάζονται για κείνους που χάνονται καθημερινά παρά για την καριέρα τους. Ανθίζει και καρποφορεί σε κείνους που ποτίζουν με δάκρυα το πάτωμα του ταμείου τους, που τρέχουν στα πόδια Του και όχι στις άπειρες κοσμικές ψυχαγωγίες που καθημερινά μας πολιορκούν.
Δεν χορτάσαμε τις αποτυχίες;
Δεν αρρωστήσαμε από τις μεταξύ μας ασταμάτητες μάχες και έριδες;
Δεν κουραστήκαμε μετά από τόσες θεολογικές αντιπαραθέσεις;
Ενδιαφερόμαστε για τον ασθενή; Αν ναι, τότε:
• Ας Τον πλησιάσουμε, έστω και με τον πιο ανορθόδοξο τρόπο (η χριστιανική παράδοσή μας επιτακτικά παραγγέλνει την φίμωση καθε ΄περίεργης΄ και ασυνήθιστης φωνής ή κίνησης μέσα στην Εκκλησία), αφού τόσα χρόνια ανθρώπινων και εγκεφαλικών μεθόδων απέβησαν άκαρπα.
• Ας γκρεμίσουμε την σάπια στέγη της θρησκείας και τα επίπεδα του διαχωρισμού μεταξύ μας για να κερδίσουμε το ποθητό βλέμμα Του.
• Ας σηκώσουμε στο φορείο της προσευχής και της νηστείας την παράλυτη από αμαρτία και διαφθορά χώρα μας, αφήνοντας στην άκρη αυτά που ληστεύουν την ενέργεια και προσοχή μας και για τα οποία ο Κύριος πλήρως αδιαφορεί.
• Ας τη φέρουμε ΜΑΖΙ στον μόνο Άγιο που μπορεί να δωρίσει τη ζωή.
Ας Τον αφήσουμε να αγγίξει τις βαριές, άτονες και απογοητευμένες καρδιές μας για να γνωρίσουμε τη θριαμβευτική νίκη που ανυπόμονα περιμένει δίπλα, στην οδό της συντριβής και της θείας απελπισίας !
Δώσε, Κύριε, άγια, καθαρά και δυνατά πνευματικά χέρια στο λαό Σου για να βαστάσουν το βάρος της δόξας στην οποία μας καλείς!
Μάνος Παπαδάκης
