Ο Θεός σείει και ποτίζει
Η 26η Δεκεμβρίου είναι μια μέρα όπου άνθρωποι σε πολλά μέρη του κόσμου πίνουν και γλεντούν στο όνομα των Χριστουγέννων. Είναι επίσης η μέρα που οι Ρωμαιοκαθολικές παραδόσεις τη μνημονεύουν ως «Ημέρα του Στεφάνου», μία μέρα για να θυμούνται τον πρώτο μάρτυρα της Χριστιανικής πίστης, τον Στέφανο (Πραξ. κεφ.6/ς'). Σήμερα ο δρ. Ντέιβιντ Μπάρρεττ υπολογίζει ότι υπάρχουν κατά μέσο όρο 166.000 Χριστιανοί μάρτυρες το χρόνο. Φωνάζουν οι πέτρες; Η γη του Θεού επαναστατεί; Ενδιαφέρον δείχνει το γεγονός ότι αυτή την ημέρα, την 26η Δεκεμβρίου υπάρχει ένα δραματικό ιστορικό καταστροφών:
| Έτος |
ΤΟΠΟΣ |
ΣΥΜΒΑΝ |
ΑΡΙΘΜΟΣ ΘΥΜΑΤΩΝ |
| 1939 |
Ερζινκάν-Τουρκία |
Σεισμός 7,8 |
20.000 - 30.000 |
| 1993 |
Γκιουνμρί-Αρμενία |
Πτώση αεροσκάφους Αντόνοφ ΑΝ 26 |
35 |
| 1999 |
ΒΔ Ευρώπη |
Καταιγίδα Lothar |
Πάνω από 100 |
| 2003 |
Μπαρν, Ν. Ιράν |
Σεισμός 6,6 |
41.000 |
| 2004 |
Ινδικός Ωκεανός |
Σεισμός /Τσουνάμι |
200.000 περίπου |
Το φυσικό ο καθρέπτης του υπερφυσικού
Είναι σταθερή βιβλική διδασκαλία ότι το φυσικό είναι ο καθρέπτης του υ-περφυσικού. «Το πνευματικό δεν ήρθε πρώτα, αλλά το φυσικό και μετά το πνευ-ματικό» (Α' Κορ. κεφ. 15/ιε':46). Ένας Θεός που λαμβάνει μέρος ενεργά και μάλι-στα μορφώνει τα πράγματα αυτού του κόσμου, αναμφίβολα και δεν πληροφορεί-ται μόνο για τα γεγονότα που συμβαίνουν. Είτε παθητικά επιτρέπει την κρίση, είτε ενεργά κρίνει με μέσα που έχουν προφητευτεί στην Καινή Διαθήκη ως αναγγελίες της επερχόμενης κρίσης των εσχάτων καιρών: πόλεμοι, ασθένειες, λοιμοί, σεισμοί (Ματθ. 24/κδ'7).
Ο άξονας της γης μετακινήθηκε 8 εκ.
Το τσουνάμι προξένησε αλλαγή της θέσης του άξονα της γης. Οι επιστήμονες λένε ότι μετακινήθηκε κατά 8 πόντους. Μετακινήθηκε και ο πνευματικός άξονας του Χριστιανισμού; Ο Θεός εξέρχεται από την κατοικία Του για να τιμωρήσει τους ανθρώπους με τη ρομφαία Του, τον Λευϊάθαν, το δράκοντα της θάλασσας (Ησα. κεφ. 27/κζ':1). «Και η γη εμολύνθη υποκάτω των κατοίκων αυτής, διότι παρέ-βησαν τους νόμους, ήλλαξαν το διάταγμα, ηθέτησαν διαθήκην αιώνιον.» Γι' αυτό «η γη θέλει κλονηθή εδώ και εκεί ως ο μεθύων, και θέλει μετακινηθή ως η καλύβη και η ανομία αυτής θέλει βαρύνει επ'αυτήν.» (Ησα. 24/κδ':5,20) Τόσο βαριά είναι η ενοχή της επαναστατικότητάς της.
Ο Θεός δεν είναι ¶η-Βασίλης
Η κουλτούρα της εκκλησίας που οδηγείται από τις ανάγκες, το κήρυγμα της απόλαυσης των γνώσεων, η φτηνή χάρη, το οικοδόμημα του εγωιστικού δογματι-σμού έχουν δημιουργήσει μία Εκκλησία που δεν έχει τη βιβλική έννοια της Εκκλη-σία πλέον. Ο σπόρος του ανθρωπισμού, του ατομικισμού, η λατρεία των δικών μας απόψεων και τα έργα των δικών μας χεριών ενδυναμωμένα με την απλή και ευρέως εξαπλωμένη ανυπακοή και επανάσταση ενάντια στο Θεό έχουν δημιουρ-γήσει μία Θρησκεία με τη μορφή της Εκκλησίας που είναι έτσι ρυθμισμένη ώστε να υψώνει τη σάρκα. Έχει ανακαλύψει τον Θεό σαν τον παγκόσμιο υπηρέτη μας, που το καθήκον Του είναι να παρέχει τα πάντα, από υγεία μέχρι πλούτη, καλοπέ-ραση, δουλειά και συζύγους (αν το αισθανόμαστε έτσι, ακόμα και περισσότερο από ένα) και οικόπεδα, διαφορετικά αλλάζουμε εκκλησία.
Ο απελευθερωμένος Χριστιανισμός του «κάνε ό,τι σ' ευχαριστεί», δεν έχει μόνο εκθρονίσει τον Θεό από Βασιλιά και Κύριο. Λατρεύει δύο νέους θεούς: Τον ατομικισμό και την αποκαλούμενη ελευθερία, το «κάνε ό,τι θέλεις». Κατά πα-ράβαση, εγκαθιστά την προσωπική καλοπέραση ως νέο θρόνο κρίσης και απορρίπτει βιβλικά πρότυπα, νόμους και διατάγματα, αθετεί κάθε υγιή μαθητεία και κάθε πρότυπο οικοδόμησης. Φυσικά διαμαρτύρεται έντονα ακόμα και στον παραμικρό υπαινιγμό για μια παρούσα ή μελλοντική κρίση του Θεού ως τρόπος διαπαιδαγώγησης των μικρών παιδιών.
Είναι μεθυσμένη με την εικόνα του ανεξάρτητου ανθρώπου με την υλική επιτυχία, που ευλογείται χωρίς τέλος από έναν πανάγαθο Θεό που κρατιέται μακριά από την καθημερινή μας ζωή, από έναν αξιαγάπητο, καλό και περιθάλποντα παπ-πούλη, που καπνίζει την πίπα του καθισμένος στην κουνιστή καρέκλα του και δίνει φιλανθρωπικά δώρα. Ονομάζω αυτό το πράγμα «ο θεϊσμός του ¶η-Βασίλη», την ειδωλολατρική θεωρία που λέει ότι ο Θεός μετά που δημιουργεί τον κόσμο δεν εμπλέκεται πλέον ενεργά στις υποθέσεις του. Η καρικατούρα του Θεού δεν είναι μόνο μια διαβολική διαστροφή του αληθινού Θεού, αλλά εξυπηρετεί στο να κρατά δισεκατομμύρια ανθρώπους στην άγνοια και την αμαρτία. Αυτή η καρικατούρα δεν θα βαστάξει τους ανθρώπους. Θα σκάσει σαν σαπουνόφουσκα, ειδικά όταν έρθει μια κρίση.
Τέτοιες εγωκεντρικές, ηλιόλουστες θεολογίες και συστήματα εκκλησιών που ενισχύουν το Αμερικάνικο όνειρο δεν θα μπορέσουν να δώσουν σταθερές απαντή-σεις στα όλο και αυξανόμενα ερωτήματα που αντιμετωπίζουν οι κοινωνίες μας. Γιατί όλος αυτός ο πόνος, τα διαζύγια, τα ναρκωτικά, οι εθισμοί στην πορνεία, οι παθολογικές καταθλίψεις, τα ξεσπάσματα της οργής και του φόβου, το AIDS, η δυστυχία, η ανεργία, η τρομοκρατία, ο δαιμονισμός και η ανασφάλεια; Και θα μας πλανήσουν και θα μας απογοητεύσουν. Δεν θα δώσουν ένα αληθινό, ασφαλές μονοπάτι για το μέλλον, ιδιαίτερα σ' αυτή τη Νέα Εποχή της Έμπνευσης που έ-χουμε μπει.
Κάθε σοβαρή στατιστική ματιά στον σύγχρονο παραδοσιακό Χριστιανισμό θα μας δείξει ότι σείεται σε βάθος. Και πολλοί Χριστιανοί ακούνε αυτές τις στατιστικές! Σαν αποτέλεσμα κινείται μια αλλαγή παγκοσμίων διαστάσεων σε μέγεθος μεταρρύθμισης. Τι θα γίνει όμως μ' εκείνους που δεν θα αλλάξουν; Προσωπικά πιστεύω για πολλούς λόγους ότι τα κατάλοιπα του παραδοσιακού Χριστιανισμού θα μείνουν για πάντα. Αυτά τα απομεινάρια θα έχουν μία από τις δύο επιλογές: Είτε θα μπουν ακόμα πιο βαθιά στην πνευματική λήθη και θα βρίσκονται μέσα στην υπερσυντηρητική, καθυστερημένη και βασικά φοβερή φούσκα της θρησκευ-τικής αυτοσυντήρησης για όσο διαρκέσουν οι χρηματικοί πόροι.
Είτε οι παραδοσιακές εκκλησίες θα ενωθούν μ' εκείνα τα ρεύματα που ρέ-ουν μέσα στον ωκεανό της θρησκευτικής και εγωκεντρικής οικουμενικότητας. Εκεί οι άνθρωποι εν τέλει θα πιστεύουν τα πάντα εφόσον αυτά δεν είναι γραμμένα μέσα στην Αγία Γραφή. Εκεί ο Θεός μειώνεται σε ένα μακρινό συγγραφέα μιας σει-ράς από ενδιαφέροντες αλλά όχι και δεσμευτικούς «παγκόσμιους ηθικούς νόμους» κι επειδή όλα είναι τόσο εύκολα στην πράξη, οι άνθρωποι γίνονται υπερ-απασχολημένοι με την έννοια της εκκλησιαστικής έκδοσης των Ηνωμένων Εθνών. Αφού ο Θεός φαίνεται νεκρός, όλο το έργο πρέπει να το κάνουν οι άνθρωποι. Κι έτσι πολεμούν τη φτώχεια με τα μέσα του Μαμμωνά, γίνονται ακτιβιστές με ατε-λείωτα πολιτικά και θεωρητικά προγράμματα και όλοι χωρίς να ξέρουν είναι ρυθ-μισμένοι να στρώσουν το θρησκευτικό κόκκινο χαλί στον ψευδο-Μεσσία, τον Αντί-χριστο. Τουλάχιστον κάποιος θα πρέπει να καλωσορίσει αυτό το άτομα με ιαχές από αλληλούια και δόξα.
Τσουνάμι χάρης και κρίσης
Και την ίδια στιγμή, μπορούμε να δούμε, αν κοιτάξουμε, μια νέα μέρα, μια μέρα πνευματικού θερισμού αληθινά βιβλικών διαστάσεων με νέα φυντάνια και σπόρους που ο Θεός θα βλαστήσει, θα αυξήσει και θα ανθίσει. Δεν υπάρχει μόνο «τσουνάμι κρίσης», υπάρχει και «τσουνάμι χάρης» και πρέπει να τα δούμε και τα δυο, διαφορετικά θα γίνουμε ανισόρροποι και άρρωστα φανατικοί. Βλέπω μία σχέση ανάμεσα στο φυσικό τσουνάμι της 26η Δεκεμβρίου 2004 και το πνευματικό τσουνάμι του Θεού που πολλοί υγιείς προφήτες για το οποίο έχουν δει και μιλήσει τα τελευταία χρόνια.
Το τσουνάμι του Θεού κάνει δύο πράγματα: Να παρασύρει μακριά ό,τι δεν έχει σταθερό θεμέλιο. Αυτή είναι η τρομερή όψη της κρίσης και τους καθαρισμού. Και δυστυχώς πολλοί Χριστιανοί, αυτό έχει προφητευτεί και μπορείτε να το δείτε να συμβαίνει μπροστά στα μάτια σας, θα παρασυρθούν και παρασύρονται μαζί μ' αυτό, όχι γιατί ο Θεός το θέλει όλο αυτό, αλλά επειδή είναι φορτωμένοι οι ίδιοι με πολύ βάρος από τα δικά τους πακέτα, είδωλα, αποσκευές και σκουπίδια που δεν θέλουν να τα αφήσουν να φύγουν όταν τα κύματα έρχονται. Ή οδηγούνται σε λάθος δρόμο από ψεύτικους ποιμένες προβάτων που υπηρετούν τους εαυτούς τους. Ή δεν έχουν διδαχτεί την υπακοή, αλλά έχουν οικοδομήσει το κάστρο της ζωής τους πάνω στην άμμο (Ματθ. Κεφ. 7/ζ'). Κι έτσι παρασύρονται από την ίδια τους την επιλογή, όχι επειδή έτσι ο Θεός το έκανε.
