Γνωρίζουμε ελάχιστα για το Ευαγγέλιο σήμερα. Η κοσμική, υλιστική κοινωνία μας έχει μολύνει την πίστη μας έχει φέρει σύγχυση όσον αφορά τα πρότυπά μας. Η ουμανιστική σκέψη που μας περιτριγυρίζει, έχει διαστρεβλώσει εντελώς τον τρόπο σκέψης μας. Οι γραμμές που χώριζαν το σωστό από το λάθος, έχουν σβηστεί. Αυτό που φαινομενικά είναι αποδεκτό από τους πιστούς σήμερα, συχνά ήταν απλά βδελυρό για τους απίστους χθες. Είμαστε περισσότερο Εκκλησία με κατάπτωση, παρά Εκκλησία με ενέργεια.

Νομίζουμε ότι ξέρουμε ότι ο κόσμος γύρω μας είναι διεφθαρμένος και αμαρτωλός, αλλά παρ' αυτά νιώθουμε βολικά μέσα σ' αυτόν. Το μεγαλύτερο μέρος από μας, δεν εξωτερικεύουμε τη θέση μας για δικαιοσύνη. Όταν μιλάμε ή κάνουμε κάτι, γινόμαστε περισσότερο απεχθείς, παρά φέρνουμε έλεγχο. Αν διακόψουμε τη σχέση μας με το βρώμικο περιβάλλον μας, γινόμαστε άσχετοι και παράξενοι. Αν προσπαθήσουμε να εκπέμψουμε το φως ανάμεσα στην ακαθαρσία, γενικά γινόμαστε δυσάρεστοι, αν όχι φανερά βρώμικοι.

Νομίζουμε ότι ξέρουμε ότι οι άπιστοι γείτονές μας και τα μέλη της οικογένειάς μας βρίσκονται στο χείλος μιας ανέλπιδης καταστροφής, κι όμως αυτή η σκέψη φέρνει ελάχιστο ή και καθόλου βάρος στη ζωή μας. Δεν μας επηρεάζει σχεδόν καθόλου μέσα στην πρακτική καθημερινότητά μας. Να κλαις για τους χαμένους, αυτή και μόνο η ιδέα φαίνεται περισσότερο σαν μια θρησκόληπτη, κατά κάποιον τρόπο ανεπίτευκτη και σίγουρα απαρχαιωμένη σκέψη, παρά σαν μια φοβερή αλήθεια. Μιλάμε στους γείτονές μας για τον Κύριο κι εκείνοι λένε: «Πολύ ωραία όλα αυτά» και φτάνει μέχρι εκεί! Δεν υπάρχει διωγμός και δεν υπάρχει δύναμη. Αντίθετα τα παιδιά του κόσμου και τα παιδιά του Θεού συνυπάρχουν με μια εγκάρδια ειρήνη. Η διάκριση έχει αμαυρωθεί. Πώς θα δραπετεύσουμε απ' αυτό το κανάλι;

Νομίζουμε ότι οι υποσχέσεις του Θεού είναι αληθινές και η δύναμή Του μεγάλη, και παρ' αυτά είμαστε φορτωμένοι και καλυμμένοι από ένα τεράστιο σύννεφο απιστίας και περιτυλιγμένοι με ένα σάβανο αμφιβολίας. Αυτό που βλέπουμε με τα φυσικά μας μάτια μας επηρεάζει πολύ περισσότερο απ' αυτό που πιστεύουμε με την καρδιά μας. Έχουμε περισσότερη πίστη στους γιατρούς των ανθρώπων, παρά στον θείο Γιατρό. Για να λάβουμε και να διατηρήσουμε μια σημαντική θεραπεία συχνά απαιτεί σχεδόν Ηράκλεια προσπάθεια να επιμένουμε στην πίστη ή σ' αυτό που μοιάζει με τυχαία φανέρωση ή πνευματικό χάρισμα (κάτι παρόμοιο με το να κερδίζεις το λαχείο της θείας θεραπείας). Ακόμα κι όταν πρέπει να εμπιστευτούμε τον Κύριο στα οικονομικά μας, πιο εύκολα θέτουμε την πεποίθησή μας στις πιστωτικές κάρτες και στα δάνεια, παρά στην προσφορά της θυσίας και την υπερφυσική ευλογία. Είμαστε σε μεγαλύτερη αρμονία με τις αισθήσεις μας παρά με το Πνεύμα.

Πόσο αληθινή είναι για μας η αιωνιότητα; Πόσο αληθινός είναι ο ερχομός του Κυρίου; Πόσο αληθινή είναι η επερχόμενη παγκόσμια κρίση; Πόσο αληθινός είναι ο ΘΕΟΣ στη ζωή μας; Είναι στ' αλήθεια το πρότυπό Του και τα λόγια Του εκείνα που καθορίζουν αυτό που κάνουμε ή που δεν κάνουμε, ή είναι μια θρησκευτική παράδοση και μια πνευματική συνήθεια αυτά που διαμορφώνουν τον τρόπο σκέψης μας;

Ο Ιησούς είπε: «Ω γενεά άπιστος και διεστραμμένη, έως πότε θέλω είσθαι μεθ' υμών; Έως πότε θέλω υποφέρει υμάς;» (Ματθ. 17/ιζ':17) Αυτό εφαρμόζεται στην πολιτισμένη, τεχνολογική και άπιστη γενιά μας με μία ευδιάκριτη εξαίρεση: Δεν είχαμε το προνόμιο να γίνουμε μάρτυρες των δυνατών έργων του Υιού του Θεού ανάμεσά μας!

Θα ήθελα να το επαναλάβω: Γνωρίζουμε ελάχιστα για το Ευαγγέλιο σήμερα. Συμμεριζόμαστε τις ομολογίες μας με τους φίλους μας και τους συνεργάτες μας. Βάζουμε τους ανθρώπους να πουν την προσευχή του αμαρτωλού κι έπειτα τους φέρνουμε σε τάξεις να μαθητεύσουν. Αλλά πολλές φορές παραλείπουμε να κοιτάξουν την πραγματική αλλαγή, τη βαθιά μεταμόρφωση και τη γνήσια σωτηρία. Πόσοι άνθρωποι είναι εκείνοι που μας κυνηγάνε με καρδιές κομματιασμένες από τον έλεγχο, με την αυτοπεποίθησή τους εντελώς καταστρεμμένη, με ολοφάνερη την απόλυτη ανάγκη που έχουν, με μια κραυγή στα χείλη που να λέει: «Σώσε με, ειδάλλως χάνομαι!»

Πόσοι από το καινούριο γένος των «αναγεννημένων πιστών» μπορούν να συνδεθούν με τα αθάνατα λόγια του Αύγουστου Τοπλάδιου:

«Βράχε των αιώνων που σχίστηκες για μένα

θέλω να κρυφτώ μέσα Σου.

Είθε το νερό και το αίμα

Που έρευσαν από τη λογχισμένη πλευρά Σου

Να γίνουν διπλή θεραπεία της αμαρτίας.

Σώσε με από την ενοχή της και τη δύναμή της.»

Το ευαγγέλιο που κηρύττουμε σήμερα κάνει τους αμαρτωλούς (ας αφήσουμε στην άκρη τους αγίους) να κράξουν αυτά τα λόγια;

«Τίποτα δεν κρατώ στα χέρια μου

αγκαλιάζω μόνο σφικτά το σταυρό Σου.

Γυμνός έρχομαι σε Σένα να με ντύσεις.

Αδύναμος, σε Σένα ατενίζω για χάρη.

Αχρείος εγώ, ορμώ στην πηγή,

πλύνε με, Σωτήρα, αλλιώς πεθαίνω!»

Όταν ξέσπασε αναζωπύρωση πριν μερικά χρόνια, δόθηκε στην Εκκλησία η ευκαιρία να δει λίγο τι ήταν αυτά που κήρυττε και ζούσε η Καινή Διαθήκη. Το Πνεύμα ενεργούσε με δύναμη. Οι άνθρωποι έρχονταν σαν κοπάδια από χιλιόμετρα μακριά για ν' ακούσουν το μήνυμα του σταυρού κι έφευγαν από τις συναθροίσεις σταυρωμένοι ως προς τον κόσμο. Δεν λέγονταν απλά και μόνο ανθρώπινα λόγια! Μερικές φορές οι ασθενείς και οι πληγωμένοι μεταφέρονταν πάνω σε φορεία από χιλιόμετρα μακριά για να φύγουν έπειτα περπατώντας και πηδώντας από χαρά. Η βασιλεία του Θεού ήταν κοντά.

Εκείνες τις ημέρες όταν βίωναν το ευαγγέλιο από πρώτο χέρι, οι ανάγκες των ανθρώπων γινόταν τόσο πραγματικές. Το βάρος του Κυρίου έγινε τόσο έντονο. Διακεκριμένοι απόφοιτοι κολεγίου παρατούσαν το λαμπρό μέλλον τους και παρουσιάζονταν στις ιεραποστολικές ομάδες λέγοντας: «Αφήνουμε τα πάντα για τη δόξα του Θεού και για χάρη των ειδωλολατρών.» Διακονίες για τους φτωχούς ξεπηδούσαν παντού μέσα σε μια νύχτα. Η θυσία έγινε φυσικός τρόπος ζωής. Η πίστη έγινε ο φυσιολογικός τρόπος σκέψης. Φλεγόμενοι ευαγγελιστές εξορμούσαν και έφερναν τη λύτρωση στους πιο ποταπούς και χειρότερους αμαρτωλούς που μπορούσαν να βρουν. Η Αγία Γραφή ήταν ένα ζωντανό Βιβλίο.

Σήμερα όμως, όταν έχουμε ελάχιστη εμπειρία της επίσκεψης του Θεού, όταν είμαστε τόσο συνηθισμένοι σε ένα μήνυμα που δίνει εξουσία στη σάρκα, που εξαρτάται από τύπους, όταν αυτό που φαίνεται να ακούμε είναι μόνο υποσχέσεις για την «μεγάλη επερχόμενη αναζωπύρωση», όταν δεν βρισκόμαστε στην πορεία για να έρθει ακόμα μια μεγάλη συνάθροιση με ζωντανά θαύματα, τότε αρχίζει να παίρνει θέση η αποθάρρυνση.

Θα ήθελα να το πω ακόμα μια φορά. Γνωρίζουμε ελάχιστα για το ευαγγέλιο σήμερα. Γνωρίζουμε ελάχιστα για τις σαρωτικές κινήσεις του Πνεύματος. Στην πραγματικότητα, γνωρίζουμε ελάχιστα για τον Ίδιο τον Ιησού. Αν ζούσε στη χώρα μας, πού θα Τον βρίσκαμε; Στις εκκλησίες μας; Στα μεγάλα συνέδριά μας; Στο ραδιόφωνο ή την τηλεόραση; Στο δρόμο; Στη φυλακή; Στα μπαρ; Τι θα έγραφαν γι' Αυτόν τα πιο σημαντικά χριστιανικά περιοδικά μας; Πώς θα ανταποκρινόταν η κοινωνία μας σ' Εκείνον; (Συγκρίνετε με το πώς ανταποκρίνεται η κοινωνία σε μας.) Τι θα σκέφτονταν οι γείτονές μας για Εκείνον; Τι θα νόμιζαν για μας, αν εμείς περπατούσαμε μαζί Του; Υποτίθεται ότι περπατάμε μαζί Του τώρα!

Υπάρχουν δραστικές συνέπειες που Τον ακολουθούμε; Σημαίνει αυτό αναστάτωση και αλλαγή; Αν έμενε μια βδομάδα μαζί μας στο σπίτι μας (μιλάω για πιστούς) κι έπειτα έλεγε στον καθένα από μας: «Ακολούθα με!», θα ήμαστε πρόθυμοι να το κάνουμε; Θα μπορούσαμε; Θα απαιτούνταν μια πολύ μεγαλύτερη αλλαγή στον τρόπο που ζούμε, αν ήταν να Τον ακολουθήσουμε, (ήδη ισχυριζόμαστε ότι είμαστε μαθητές Του), απ' αυτή την αλλαγή που έγινε στην αρχή που «σωθήκαμε;» Τι θα απαιτούσε μια πιο ριζική μεταμόρφωση; Η αλλαγή από αμαρτωλό σε άγιο του 1990 ή η αλλαγή από άγιο του 1990 σε πραγματικό μαθητή του Κυρίου; Κάτι δεν πάει καθόλου σωστά. Μόνο ο Θεός μπορεί να το διορθώσει ξανά.

Είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι η Εκκλησία σήμερα δεν βιώνει πλήρως αυτό για το οποίο πέθανε ο Ιησούς και δεν έχει γίνει ακόμα αυτό για το οποίο προσευχήθηκε. Υπάρχει κάτι απείρως περισσότερο και εντελώς διαφορετικό απ' αυτό στο οποίο βαδίζουμε σήμερα. Υπάρχει μια δύναμη, μια καθαρότητα, μια εξουσία, ένα χρίσμα, ΜΙΑ ΔΟΞΑ, που σπάνια αγγίζουμε. Ο Κύριος έρχεται για μια πανέμορφη νύμφη. Υπάρχει ακόμα πολλή προετοιμασία, αποκατάσταση, αναδιάρθρωση που χρειάζεται να λάβει χώρα. Ο Ιησούς δίδαξε:

«Διότι όστις θέλει να σώση την ζωήν αυτού, θέλει απολέσει αυτήν, και όστις απολέση την ζωήν αυτού ένεκεν εμού, θέλει ευρεί αυτήν.

Επειδή τι ωφελείται άνθρωπος, εάν τον κόσμον όλον κερδήση, την δε ψυχήν αυτού ζημιωθή; Ή τι θέλει δώσει άνθρωπος εις ανταλλαγήν της ψυχής αυτού;

Διότι μέλλει ο Υιός του ανθρώπου να έλθη εν τη δόξη του Πατρός αυτού μετά των αγγέλων αυτού, και τότε θέλει αποδώσει εις έκαστον κατά την πράξιν αυτού. (Ματθ. 16/ις':25-27)

Αυτό απαιτεί πλήρη επαναπροσανατολισμό. Αυτό απαιτεί νέες προτεραιότητες και στόχους. Οι ζωές μας δεν μας ανήκουν. Θα δώσουμε λόγο μια μέρα. Ο Παύλος ήταν ένας άνθρωπος που κατεχόταν από το ζωντανό Θεό:

«Μετά του Χριστού συνεσταυρώθην. Ζω δε ουχί πλέον εγώ, αλλ' ο Χριστός ζη εν εμοί. Καθ' ο δε τώρα ζω εν σαρκί, ζω εν τη πίστει του Υιού του Θεού, όστις με ηγάπησε, και παρέδωκεν εαυτόν υπέρ εμού. (Γαλ. 2/β':20)

«.βαστάζω τα στίγματα του Κυρίου Ιησού εν τω σώματί μου.» (Γαλ. 6/ς':17)

Ήταν στιγματισμένος μαθητής για μια ζωή. Το κάλεσμα όμως αυτό για ολοκληρωτική παράδοση και βαθιά αφιέρωση δεν είναι μόνο για τους υπερ-αγίους. Όλοι μας «συνετάφημεν μετ' αυτού δια του βαπτίσματος εις τον θάνατον, ίνα καθώς ο Χριστός ανέστη εκ νεκρών δια της δόξης του Πατρός, ούτω και ημείς περιπατήσωμεν εις νέαν ζωήν.» (Ρωμ. 6/ς':4) Τα παλιά θα πρέπει να ανήκουν πλέον στο παρελθόν.

«Διότι απεθάνετε και η ζωή σας είναι κεκρυμμένη μετά του Χριστού εν τω Θεώ.» (Κολ. 3/γ':3)

«Διότι το πολίτευμα ημών είναι εν ουρανίς, οπόθεν και προσμένομεν Σωτήρα, τον Κύριον Ιησούν Χριστόν. Όστις θέλει μετασχηματίσει το σώμα της ταπεινώσεως ημών, ώστε να γείνη σύμμορφον με το σώμα της δόξης αυτού, κατά την ενέργειαν, δια της οποίας δύναται και να υποτάξη τα πάντα εις εαυτόν.» (Εφεσ. 3/γ':20-21)

Αυτή είναι η όραση για την οποία αξίζει να ζει κανείς. Αυτή είναι η ελπίδα για την οποία αξίζει να πεθάνει κάποιος. Αυτός είναι ο σκοπός της ζωής μας. Αυτό είναι το μέλλον που προσμένουμε.

Υπάρχει πολλή δόξα στο άμεσο μέλλον για το λαό του Θεού. Δεν είναι φυλαγμένο όμως μόνο για τον επερχόμενο κόσμο! Υπάρχει μια δόξα για τους αγίου σ' αυτή τη ζωή, αλλά πρέπει να ορίσουμε μια νέα πορεία για να τη δούμε στις μέρες μας. Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας. Ο δρόμος που είναι μπροστά μας είναι δύσκολος και η αποστολή μας απαιτητική. Πρέπει πολλές σκληρές ερωτήσεις να ερωτηθούν και να γίνει πολλή έρευνα στην ψυχή μας. Μερικές από τις απαντήσεις πονούν και ενοχλούν. Μερικές από τις αποκαλύψεις είναι δυσάρεστες και τρομακτικές. Έχουμε όμως στ' αλήθεια άλλη επιλογή; Μπορούμε να συνεχίσουμε να προχωράμε με παραστάσεις; Πόση περισσότερη απογοήτευση μπορούμε να αντέξουμε; Θα επιστρέψουμε και στη δική μας γενιά να έλθει και να παρέλθει, κληροδοτώντας στα παιδιά μας μόνο απογοήτευση;

Πρέπει ν' ακολουθήσουμε το μονοπάτι της αλήθειας, όπου κι αν μας βγάλει. Πρέπει να καρφώσουμε τα μάτια μας στον Παντοδύναμο Κύριό μας και τις καρδιές μας στέρεες στην πιστή Του αγάπη.

Θα φέρει τη δική Του οδό πάνω στη γη. Μπορεί να φέρει την οδό Του σε σένα και σε μένα; Είναι καιρός ν' αρχίσουμε το ταξίδι.

Αποκατάστησε τη δόξα Σου, Κύριε!!