Πολλοί ίσως παρεξηγήσουν τη μετάνοια. Εκλαμβάνεται ιδιαίτερα από ανθρώπους που έχουν κάποια ηγετική θέση ή διακονία μέσα στην εκκλησία, σαν κάτι που θα προκαλέσει αρνητική εικόνα στη δημόσια εικόνα τους, ενώ αυτό που τώρα χρειαζόμαστε, κατά τη γνώμη τους, είναι να φαίνονται όλα θετικά. Από εκεί μπορούμε να καταλάβουμε πόσο σημαντική είναι η στάση της ηγεσίας. Επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό την πορεία της εκκλησίας. Απ' αυτούς εξαρτάται, αν θα βαδίσει το ποίμνιο σε μετάνοια και ειλικρινή συντριβή, ή θα ζήσουν μέσα σε μία έξυπνα καλυμμένη αυτοδικαίωση, απομακρυνόμενοι από την αναζωπύρωση, την οποία μόνο στα λόγια σημειώνουν. Συμβαίνει να αληθεύει το γεγονός ότι, βλέποντας το ποίμνιο, γνωρίζεις τον υπεύθυνο. Όταν ο ποιμένας διδάξει έμπρακτα με τη ζωή του τι σημαίνει μετάνοια, όταν το ποίμνιο γευτεί την ειλικρίνεια και την αυθόρμητη συντριβή του υπεύθυνου, τότε είναι έτοιμοι να διδαχθούν κάτι που πραγματικά θα βοηθήσει. Τότε θα είναι έτοιμοι να ακολουθήσουν τα βήματα της ταπεινότητας και όλη η εκκλησία μαζί κατευθύνεται σε ένα Γολγοθά, που στο τέλος όμως έχει ένδοξη και λαμπρή ανάσταση. Ένα τέτοιο ποίμνιο είναι βέβαιο ότι, θα γνωρίσει τη χαρά του Κυρίου. Η ευθύνη της ηγεσίας είναι τεράστια.
Μία άλλη τακτική είναι να μιλάμε πολύ για την αγάπη και τη συγχωρητικότητα του Θεού, προκαλώντας άθελά μας την απομάκρυνση της μετάνοιας. Την αγάπη και τη συγχώρηση μπορείς όμως να τις απολαύσεις μέσα από την πράξη της μετάνοιας!! Ο πιστός θα στερεωθεί και θα αυξηθεί, καθώς μαθαίνει να εκχέει την καρδιά του μπροστά στο Θεό, συντρίβοντας το σκεύος του μέσα στη χάρη Του. Αντί να οδηγήσουμε τους ανθρώπους στη θεμελιώδη βάση της μετάνοιας, προσπαθούμε να Τον συγκινήσουμε μέσα από διάφορα εκκλησιαστικά προγράμματα, σκεπάζοντας την καρδιά του προβλήματος. Πρέπει ο άνθρωπος να έρθει αντιμέτωπος με την αμαρτία του. Φαίνεται πολλές φορές ότι, κάνουμε πράγματα ακριβώς για να μη συμβεί αυτό!! Δουλεύουμε ενάντια στην προσπάθεια του Αγίου Πνεύματος για να αγγίξει τον άνθρωπο με το σωστό τρόπο. Αυτή η άκαμπτη συμπεριφορά μας έχει οδηγήσει την Εκκλησία εδώ στην Ελλάδα σε μεγάλα προβλήματα. Ενώ οι ηγέτες είναι εκείνοι που πρέπει πρώτοι να γονατίσουν και να ζητήσουν μετάνοια και χάρη, είναι εκείνοι που σκάβουν και μεγαλώνουν ακόμα περισσότερο το χάσμα μεταξύ εργατών, δογμάτων, εκκλησιών κλπ. Προφητικά μας έχει δείξει το βιβλίο της Αποκάλυψης πώς θα είναι οι τελευταίες μέρες.
ΑΠΟΚ. κβ':11 - "Όστις αδικεί, ας αδικήση έτι, και όστις είναι μεμολυσμένος, ας μολυνθή έτι, και ο άγιος ας γίνη έτι άγιος."
Νιώθουμε την παρόρμηση του Αγίου Πνεύματος να μας ωθεί σε αγιασμό και μετάνοια. Μία έντονη, και αισθητή κλήση του Θεού, ο οποίος καλεί το λαό Του πάνω σ' όλο τον κόσμο και σε μας εδώ, στην Ελλάδα να σταματήσουμε το δρόμο του εαυτού μας και να ελκυστούμε στον αγιασμό του Πνεύματος. Όσο περνά ο καιρός αυτή η κλήση δυναμώνει και επικάθεται σαν νέφος πάνω στην Εκκλησία Του. Θα γυρίσουμε για να ακούσουμε τη φωνή του Θεού προς μετάνοια και αγιασμό, ή θα συνεχίζουμε να περπατάμε μέσα στο δικό μας σχέδιο, σ΄ ένα δρόμο, όπου κυριαρχεί διαχωρισμός, έχθρα και μόλυνση;
Οι ηγέτες επιτρέπουν να υπάρχει μακροχρόνια έχθρα μεταξύ των εκκλησιών. Ολόκληρες εκκλησίες αρνούνται να συγχωρήσουν ομάδες που έχουν αποσχισθεί, τρέφουν την έχθρα και τη ζήλια και παρ' όλ' αυτά, ανεβαίνουν ήσυχα πάνω στον άμβωνα και λένε ότι ο Θεός θα τους ευλογήσει! Θα χρειαστεί να αναθεωρήσουμε τις απόψεις μας για το τι είναι αγιασμός και ευάρεστο βάδισμα προς τον Κύριο. Καμία γνώση και σπουδή πάνω στο Λόγο του Θεού δεν υπερτερεί και δεν πρέπει να επισκιάσει την ταπεινότητα και τη δικαιοσύνη. Νομίζουμε ότι επειδή γνωρίζουμε πολλά, έχουμε το δικαίωμα να παραβλέπουμε το αμαρτωλό βάδισμά μας. Όμως τα μάτια του Κυρίου δεν κοιτάζουν, πόσα πράγματα έχεις αποθηκεύσει στον εγκέφαλο, αλλά συνεχώς ψάχνουν μέσα στην καρδιά σου για να βρουν το έλεος, την αγάπη και τη συγχωρητικότητα. Όλα αυτά ο Πατέρας τα έδωσε πλούσια στον Υιό Του για να τα γευτούμε κι εμείς σήμερα σε όλο τους το μεγαλείο. Δυστυχώς, ενώ ο Θεός επιθυμεί να γεύεται τον καρπό του Πνεύματος από το λαό Του, εισπράττει εγωισμό, έχθρες και ανταγωνισμό και αυτά μάλιστα, μέσα στο ίδιο Του το σπίτι που είναι η Εκκλησία.
Είθε ο Κύριος να μας δώσει την ταπεινότητα και τη συντριβή και να αρχίσουμε να εκτείνουμε χέρι συγχώρεσης ο ένας εργάτης προς τον άλλο και η μία εκκλησία προς την άλλη, ή το ένα δόγμα προς το άλλο. Σε πάρα πολλές περιοχές στον κόσμο ο Κύριος με ένα θαυμαστό τρόπο, αρχίζει να εκχέει ένα νέο πνεύμα συμφιλίωσης μέσα στην Εκκλησία Του. Οι άνθρωποι αρχίζουν να αντιλαμβάνονται πόσο μάταιο, ανόητο και ανώφελο είναι, να διατηρούν ένα οποιοδήποτε διαχωρισμό απέναντι στο υπόλοιπο Σώμα του Χριστού. Βλέπουν κάθε μέρα όλο και περισσότερο ότι, ο μοναδικός τρόπος για να έρθουν μέρες αναζωπύρωσης, για να ανοίξουν οι καρδιές των απίστων, για να έρθει η παρουσία του Θεού, για να κερδίσουμε τις πόλεις και τα κράτη μας για τον Κύριο είναι, να ανοίξουμε την καρδιά μας ειλικρινά απέναντι στον αδελφό μας, με τον οποίο υπήρχε κάποιο είδος απόστασης. Τα τείχη του διαχωρισμού πέφτουν. Το οχύρωμα των αποστάσεων σωριάζεται. Αν ο Κύριος βρει στην Ελλάδα το λαό Του ενωμένο και συντριμμένο, τότε μπορούμε δικαίως να περιμένουμε μια θαυμαστή αναζωπύρωση.
Ο Κύριος, αδελφοί, έχει δείξει μέσα στο Λόγο Του πώς να αντιμετωπίζουμε προβλήματα και διαχωρισμούς που αφορούν το λαό Του.
ΜΑΤΘ. ε':23-24 - "Έάν λοιπόν προσφέρης το δώρον σου εις το θυσιαστήριον, και εκεί ενθυμηθής, ότι ο αδελφός σου έχει τι κατά σου, άφες εκεί το δώρον σου έμπροσθεν του θυσιαστηρίου, και ύπαγε, πρώτον φιλιώθητι με τον αδελφόν σου, και τότε ελθών πρόσφερε το δώρον σου."
Νομίζω ότι αυτή την αλήθεια την έχουμε υποβιβάσει μέσα στην καθημερινή χριστιανική συμπεριφορά μας. Δεν δίνουμε την πρέπουσα σημασία στα καυτά και ζουμερά αυτά λόγια του Ιησού. Πραγματικά σκέφτομαι, πώς μπορούμε να οδηγούμε λατρείες και ευχαριστίες προς τον Κύριο, ενώ οι έριδες, η ψύχρα και η ζήλια κυριαρχούν ανάμεσα σε εκκλησίες και εργάτες. Με τι καρδιά πλησιάζουμε τον Κύριο, ενώ μέσα μας κυριαρχεί αυτή η αταξία και ο διάβολος καταφέρνει να ισχυροποιεί τα δεσμά του πάνω στην Εκκλησία ; Πιστεύω ότι εκεί υπάρχει η απάντηση στο ερώτημα, γιατί ο Κύριος δεν κινείται στην Ελλάδα, σύμφωνα με τις προσευχές μας. Γιατί ο Κύριος δεν προχωράει το έργο Του στη χώρα μας, αλλά οι ψυχές σκανδαλίζονται όλο και περισσότερο από τους υπεύθυνους. Ένα θα μπορούσα να πω. Αν δεν συμφιλιωθούμε σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Κυρίου, δεν χρειάζεται να περιμένουμε την ποθητή αναζωπύρωση. Δεν μπορείς να φτάσεις σε γη ευλογίας, αν δεν περάσεις νόμιμα το δρόμο που ο Κύριος έχει ορίσει.
Β' ΤΙΜ. β':5 - "Εάν δεν και αγωνίζηται τις, δεν στεφανούται, εάν νομίμως δεν αγωνισθή."
Ζητάμε την αναζωπύρωση, θέλουμε τις ευλογίες του Θεού, γονατίζουμε και προσευχόμαστε ο Κύριος να σώσει συγγενείς και πόλεις ολόκληρες, αλλά ξεχνάμε να περάσουμε από τη μόνη και νόμιμη πύλη της μετάνοιας και συντριβής. Είναι πρώτιστη ευθύνη των υπεύθυνων, αλλά και ολόκληρου του λαού του Θεού να επιδιώξουμε τη συμφιλίωση μεταξύ μας, κάτι που δεν γίνεται μέχρι στιγμής, διότι θα κοστίσει από τον εγωισμό μας. Ο Κύριος όμως είναι έτοιμος να αλλάξει αυτό το περιβάλλον που είναι γεμάτο με τόσους ανεύθυνους υπεύθυνους.
Αν μία εκκλησία αρνηθεί να συγχωρήσει, τα μέλη της θα μάθουν να ζουν σε δεσμά κατάρας και θα γεύονται ψήγματα της παρουσίας του Θεού. Οδηγούνται σε ένα αδιέξοδο, καθώς γεμίζουν από δικαιολογίες, προκειμένου να ζουν σε σκληρότητα και φθόνο. Πόσο έχουμε ανάγκη τη θεραπευτική και ανακουφιστική παρουσία του Θεού σήμερα μεταξύ μας! Μόνο Εκείνος θα οδηγήσει τις καρδιές μας σε ελευθερία, αρκεί εμείς να Του ζητήσουμε να μας ελευθερώσει! Αρκεί να αντιληφθούμε και να μισήσουμε την αόρατη και ύπουλη παγίδα του διαβόλου, που θέλει να τυλίξει και να δέσει την καρδιά μας με ασυγχωρησία και σκληρότητα. Πώς μπορούμε να προσευχόμαστε για αναζωπύρωση, ενώ ζούμε σε τέτοιου είδους δεσμά ; Ποσπαθούμε να αλλάξουμε την κοινωνία, ενώ δεν διαφέρουμε ουσιαστικά απ' αυτήν. Αγαπητοί αδελφοί, αν δεν μάθουμε να ζούμε καθημερινά μέσα στη χάρη της μετάνοιας και της συντριβής, θα μείνουμε στην έρημο.
Αν δεν αφήσουμε τον Κύριο να μας διδάξει την πνευματική ζωή της αυταπάρνησης όπως Εκείνος έκανε, θα σηκώσει μία άλλη γενιά από ανάμεσά μας, που θα φέρει τελικά την Εκκλησία μέσα στη Χαναάν. Η μετάνοια και η επιστροφή μας στον Κύριο θα καθαρίσει την καρδιά μας δια του Πνεύματος και τότε θα είμαστε έτοιμοι να δεχθούμε την δόξα του Θεού στην Ελλάδα. Όταν ζητάμε αναζωπύρωση, ενώ διατηρούμε τη σκληροκαρδία μας στο υπάρχον περιβάλλον, το κίνητρο δεν μπορεί να είναι παρά εγωιστικό και σαρκικό. Μερικοί ζητούν αναζωπύρωση για να φημιστεί και να δοξαστεί το δόγμα και η εκκλησία τους. Τα κίνητρά τους είναι καθαρά ανταγωνιστικά και δεν ταυτίζονται με την καρδιά του Θεού. Όταν υπάρχει μία ευλογία από το Πνεύμα του Θεού σε μία άλλη εκκλησία, απορούν πώς έγινε, αφού μόνο ...η δική τους ήταν η κατάλληλη! Μειώνουν τη σημασία και το κάθε δώρο του Θεού σε άλλη εκκλησία και συμπεριφέρονται λες και η ευλογία αυτή κλάπηκε από αυτούς. Μήπως έχετε αντιληφθεί κάτι ανάλογο και γύρω σας;
Προσεύχομαι να γεμίσει η καρδιά μας με μία άσβεστη δίψα για εκζήτηση του προσώπου Του με μία φλογερή επιθυμία να ανοίξουμε και να εκχέουμε τις καρδιές μας προς τον Κύριο και τους αδελφούς μας. Ας μην ντραπούμε να δείξουμε τις αδυναμίες μας στους άλλους. Δεν είμαστε τέλειοι και το χειρότερο θα ήταν, αν προσπαθούσαμε να πλασάρουμε τους εαυτούς μας σαν τέλειους. Η υποκρισία δεν μπορεί να θεραπεύσει τις αδυναμίες και να φέρει οικοδομή στο σώμα του Χριστού. Ζούμε σε μία εποχή, που χρειαζόμαστε ήρωες, όπως στο Χόλιγουντ. Θέλουμε να βλέπουμε υπερανθρώπους, τέλειους και η πίστη μας να βασίζεται πάνω τους. Δεν μπορούμε να στηριχθούμε στο Θεό και γι' αυτό ψάχνουμε να βρούμε τον τέλειο ποιμένα και την τέλεια εκκλησία και μόνο τότε θα είμαστε σε θέση να παραχωρήσουμε τους εαυτούς μας σ' αυτούς πλέον και όχι στον Κύριο. Ζούμε σε μία εποχή, που πολλοί Χριστιανοί κράζουν για το "Σαούλ" τους. Θέλουν να βλέπουν ένα μεγάλο, ανεπτυγμένο μυϊκά και οπτικά εντυπωσιακό βασιλιά για να νιώθουν ασφαλείς στο σπίτι τους. Η πίστη τους καθορίζεται από την επιβλητικότητα του "Σαούλ" τους και ο αγιασμός τους εξαρτάται από την εικόνα που παρουσιάζει ο ηγέτης.
Ο λαός του Θεού όμως δεν είναι έτσι. Ο Χριστός δεν έχει ανάγκη από τέλειους πιστούς, αλλά από αδύναμους και ασθενικούς ανθρώπους, που πέφτουν στα γόνατα για έλεος και καλύπτουν με τα φτερά της αγάπης τους ο ένας τον άλλο, όπως τα χερουβείμ πάνω στην Κιβωτό της Διαθήκης.
Αν ψάχνεις το Σαούλ σου, θα χάσεις τον Κύριο, όπως είπε ο Σαμουήλ στους Ισραηλίτες την εποχή εκείνη (Α' ΣΑΜ. η':7). Ο Δαβίδ είναι πολύ μικρότερος και δεν τον υπολόγιζε κανένας. Ας μη βασίζεται η πίστη μας σε ικανότητες ανθρώπων και σε ρητορείες διαφόρων εργατών, αλλά στη χάρη και το έλεος του Θεού, που είναι έτοιμο να εκχυθεί σε μια πιστή και ταπεινή καρδιά.
Το άνοιγμα των καρδιών μας στο φως έχει σαν αποτέλεσμα τη θεραπεία και τη συγχώρηση.
Α' ΙΩΑΝ. α':7 - "Εάν όμως περιπατώμεν εν τω φωτί καθώς Αυτός είναι εν τω φωτί, έχομεν κοινωνίαν μετ' αλλήλων, και το αίμα του Ιησού Χριστού του Υιού Αυτού καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας."
Αυτή είναι η βάση για την αναζωπύρωση. Όταν ζούμε με μετάνοια και είμαστε ειλικρινείς προς τους γύρω μας, εκζητώντας με ζήλο και θέρμη την παρουσία του Ιησού.
Είναι όντως τραγωδία, η Εκκλησία του Ιησού μέσα στους αιώνες να μην έχει γευθεί τη δόξα και τη χαρά που υπάρχει όταν ο Θεός επισκέπτεται το λαό Του πραγματικά. Αναρίθμητοι άνθρωποι έζησαν και πέθαναν χωρίς να αντικρίσουν έστω και μία μικρή λάμψη από το άπειρο μεγαλείο της παρουσίας του Θεού. Έζησαν όλη τη ζωή τους μέσα σε σαρκικότητα και τη μέριμνα και δεν υπήρχε εκεί κάποια ζωντανή εκκλησία για να τους μεταφέρει τα καλά νέα. Μπορεί εμείς να έχουμε κάποια γνώση πάνω στην αιώνια αλήθεια του Ευαγγελίου, αλλά μπορούμε να κοιτάξουμε μέσα στα μάτια όλους εκείνους τους συνανθρώπους μας, καθώς έχουν ανάγκη να συγχωρεθούν και να πλυθούν με το αίμα του Ιησού ; Ο σταυρός περιμένει όλους εκείνους που περνάνε καθημερινά από κοντά μας, ή συναντάμε στη δουλειά μας. Η αναζωπύρωση δεν είναι πολυτέλεια, ή κάποια πολύ ιδιαίτερη και σπάνια κίνηση του Θεού. Είναι η καρδιά Του εκχυνόμενη πάνω στους ανθρώπους. Είναι η ίδια η σωτηρία, η οποία φέρνει τον αμαρτωλό και "εχθρό" άνθρωπο στο αιώνιο σχέδιο της δόξας του Θεού.
Αναζωπύρωση είναι βαθιά και ουσιαστική συμφιλίωση, όπου όλα τα βουνά του εγωισμού λιώνουν, όλα τα φαράγγια των διαχωρισμών και της έχθρας γεμίζουν με την απέραντη αγάπη του Θεού, όπου κάθε μικρή και αόρατη αμαρτία φαίνεται σαν το μεγαλύτερο βδέλυγμα της ζωής μας, όπου τίποτα άλλο δεν μετράει, παρά μία αίσθηση μιας και μόνο στιγμής, της καταλυτικής και τρομερής παρουσίας του Ιησού. Πολλοί ίσως ονομάζουν αναζωπύρωση κάποια μεγάλη και εντυπωσιακή συνάθροιση, σε μεγάλα κτίρια με λαμπρό στολισμό και φωτισμό, με πολυμελή χορωδία, με διάσημους κήρυκες, που φέρνουν τους πιστούς σε κατάσταση συγκίνησης και ενθουσιασμού. Το επικίνδυνο είναι να θεωρούμε αυτό μία κίνηση του Θεού, που αγγίζονται περισσότερο τα συναισθήματα, αντί να έρθει η καρδιά μας σε κατάσταση μετάνοιας και συντριβής, να έρθουμε σε επαφή με την αμαρτία μας, να την αντιμετωπίσουμε και να πλησιάσουμε το θρόνο του Θεού. Κάθε μεγαλεπήβολη και φανταχτερή εκδήλωση, που δεν φέρνει στο φως την αμαρτία και δεν συστήνει μετάνοια, θα οδηγήσει το λαό του Θεού σε μία λανθασμένη οπτική και θεώρηση στο θέμα της προσέγγισης του Θεού. Κάθε πρακτική, νοοτροπία ή κίνηση, που δεν ωθεί τον άνθρωπο στην ταπείνωση, είναι αρνητικός παράγοντας και συχνά εμποδίζει το έργο του Πνεύματος.
Αν ακούσουμε τη φωνή του Θεού και επιστρέψουμε κοντά Του, θα ζήσουμε τις πιο ένδοξες στιγμές της Εκκλησίας πάνω στη γη. Θα χαρούμε, όσο δεν χάρηκε κανένα τμήμα του σώματος του Χριστού μέσα στην Ιστορία. Θα θερίσουμε έναν αγρό, που είναι τεράστιος και γεμάτος καρπούς ευφροσύνης. Θέλουμε να χάσουμε αυτή τη μοναδική ευλογία;
Υπάρχει τίποτα που να αξίζει περισσότερο απ' αυτό;
