Ο Πατέρας Του είναι και δικός μας Πατέρας.
Ο Ιωάννης μας δίδαξε ότι : «Πας όστις αμαρτάνει, παραβαίνει το Νόμο.» Όμως ο Ιησούς «εμφανίστηκε για να απομακρύνει τις αμαρτίες μας. Και εν Αυτώ δεν υπάρχει αμαρτία.» Επομένως: «Κανένας ο οποίος ζει εν Αυτώ, δεν συνεχίζει να αμαρτάνει. Κανένας που συνεχίζει να αμαρτάνει δεν Τον έχει δει ή γνωρίσει.» Θα μπορούσε να είναι πιο ξεκάθαρος; «Αυτός που πράττει αμαρτία είναι από το διάβολο.» Όμως, «ο λόγος που φανερώθηκε ο Υιός του Θεού ήταν για να καταστρέψει τα έργα του διαβόλου.» Επομένως: «Κανένας που γεννήθηκε από το Θεό δεν θα συνεχίσει να αμαρτάνει, διότι το σπέρμα του Θεού μένει μέσα του. Δεν μπορεί να συνεχίσει να αμαρτάνει, διότι γεννήθηκε από το Θεό.» (Α' Ιωαν. 3/γ':4-9). Όποιος γεννήθηκε από το Θεό, έλαβε μια νέα φύση. Ο πυρήνας του είναι διαφορετικός. Είναι «αλλαγή» με την πιο αληθινή έννοια της λέξης. Πνευματική αφύπνιση σημαίνει μεταστροφή και αλλαγή.
Οι Ρωμαίοι πιστοί ήταν σκλάβοι της αμαρτίας πριν. Όμως δεν ήταν πλέον οι ίδιοι. Γράφει ο Παύλος:
«Αλλά τώρα ελευθερωθέντες από της αμαρτίας, και δουλωθέντες εις τον Θεόν, έχετε τον καρπόν σας εις αγιασμόν, το δε τέλος, ζωήν αιώνιον.»
(Ρωμ. 6/ς':22)
Οι Κορίνθιοι ήταν κάποτε ένοχοι σε κάθε είδους διαφθορά. Όχι πια όμως!
«αλλά απελούσθητε, αλλά ηγιάσθητε, αλλ' εδικαιώθητε, δια του ονόματος του Κυρίου Ιησού. (Α' Κορ. 6/ς':11)
Δεν έπρεπε ούτε καν να συντρώγουν με υποτιθέμενους πιστούς που βάδιζαν στις παλιές οδούς της σάρκας. Οι μέρες των χοντρών αμαρτιών βρίσκονταν πίσω τους.
Στους Εφεσίους γράφτηκε: «Διότι ήσθε ποτέ σκότος, τώρα όμως φως εν Κυρίω. Περιπατείτε ως τέκνα φωτός» (Εφεσ 5/ε':8). Δεν υπήρχε άλλη οδός γύρω από τα απλά γεγονότα. Οι σωσμένοι έπρεπε να διαφέρουν από τους μη σωσμένους ως η μέρα από τη νύχτα.
«Και αύτη είναι η επαγγελία, την οποία ηκούσαμεν απ' αυτού και αναγγέλλομεν προς
εσάς, Ότι ο Θεός είναι φως, και σκοτία εν αυτώ δεν υπάρχει ουδεμία.
Εάν είπωμεν ότι κοινωνίαν έχομεν μετ' αυτού, και περιπατώμεν εν τω σκότει, ψευδόμεθα και δεν πράττομεν την αλήθειαν.
Εάν όμως περιπατώμεν εν τω φωτί καθώς αυτός είναι εν τω φωτί, έχομεν κοινωνίαν μετ' αλλήλων, και το αίμα του Ιησού Χριστού του Υιού αυτού καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας. »
(Α' Ιωαν. 1/α':5-7)
Δεν υπάρχει μέση οδός. Ο Παύλος υπενθύμισε στον Τίτο:
«Διότι είμεθα ποτέ και ημείς ανόητοι, απειθείς, πλανώμενοι, δουλεύοντες εις διαφόρους επιθυμίας και ηδονάς, ζώντες εν κακία και φθόνω, μισητοί και μισούντες αλλήλους.
Αλλ' ότε εφανερώθη η χρηστότης και η φιλανθρωπία του Σωτήρος ημών Θεού, ουχί εξ έργων δικαιοσύνης, τα οποία επράξαμεν ημείς, αλλά κατά το έλεος αυτού έσωσεν ημάς, δια λουτρού παλιγγενεσίας, και ανακαινίσεως του Αγίου Πνεύματος,
Το οποίον εξέχεε πλουσίως εξ' ημάς, δια Ιησού Χριστού του Σωτήρος ημών. » (Τιτ. 3/γ':3-6)
Τι ένδοξη μεταμόρφωση!
Αυτό είναι που πρέπει να κάνουμε για να δούμε μια τέτοια ριζική αλλαγή. Ο ίδιος κανόνας εφαρμόζεται για τον αμαρτωλό και τον άγιο. Πρέπει να ακολουθήσουμε το παράδειγμα του Δαβίδ:
Πρέπει να παραδεχτούμε πλήρως την ενοχή μας. - «Διότι τα ανομήματά μου εγώ γνωρίζω, και η αμαρτία μου ενώπιόν μου είναι διαπαντός.".
Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι αμαρτήσαμε στο Θεό. - «Εις Σε, εις σε μόνον ήμαρτον και το πονηρόν ενώπιόν Σου έπραξα.»
Πρέπει να διακηρύξουμε ότι ο Θεός είναι απόλυτα άμεμπτος.. - «διά να δικαιωθής εν τοις λόγοις Σου και να ήσαι άμεμπτος εις τας κρίσεις Σου.»
Πρέπει να αποκηρύξουμε όλες τις αξιώσεις για δική μας δικαιοσύνη.. - «Ιδού, συνελήφθην εν ανομία, και εν αμαρτία με εγέννησεν η μήτηρ μου.»
Πρέπει να παραδοθούμε στην εκζήτηση του Κυρίου και να εγκαταλείψουμε την αμαρτία.. - «Θέλω διδάξει εις τους παραβάτας τας οδούς Σου, και αμαρτωλοί θέλουσι επιστρέφει εις Σε.»
Πρέπει να ταπεινωθούμε μπροστά στον Πλάστη μας.. - «Θυσίαι του Θεού είναι πνεύμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην, Θεέ, δεν θέλεις καταφρονήσει.»
Πρέπει να ζητάμε και να περιμένουμε έλεος.. - Αυτή είναι η ουσία ολόκληρου του ψαλμού. (Ψαλμ. 51/να')
Η αληθινή μετάνοια λέει: «Θεέ μου, Εσύ έχεις δίκιο κι εγώ άδικο. Εσύ δεν με απογοήτευσες, ενώ εγώ Σ' έχω απογοητεύσει. Αξίζω την κρίση Σου και θα ήσουν απόλυτα δικαιολογημένος να εκχέεις την οργή Σου πάνω μου. Όμως με ταπείνωση κι ευλάβεια Σου ζητώ να με ελεήσεις, να με καθαρίσεις και να με κάνεις ακέραιο, ν' αλλάξεις την καρδιά μου και ν' ανανεώσεις τη διάνοιά μου, να μου δώσεις τη χάρη να υπακούω ώστε να μην ξαναπάρω τον ίδιο δρόμο, κατά την πλούσια αγαθότητά Σου! Κύριε, εγκαταλείπω την αμαρτία μου.»
Η αληθινή μετάνοια πάντα θα φέρνει πολύ καρπό. Στην πραγματικότητα, το αληθινά μετανοημένο άτομο δεν θα έχει καμία αντίρρηση να δοκιμαστεί η μετάνοιά του. Αν είναι κάποιος ηγέτης, που έχει πέσει σε σοβαρό παράπτωμα, με ευγνωμοσύνη θα υποταχθεί στην πειθαρχία και την αποκατάσταση, διότι ο αληθινά μετανοημένος άνθρωπος είναι ταπεινός και όχι δύστροπος και οργίλος. Ευλογείται μόνο που γνωρίζει ότι έχει συγχωρηθεί και είναι αποδεκτός. Θα κάνει όλα τα απαραίτητα βήματα για να κερδίσει ξανά το σεβασμό των ανθρώπων. Γνωρίζει ότι ο θερισμός των καρπών μπορεί να πάρει χρόνο.
Έτσι θα πρέπει να είναι και με τον καινούριο πιστό. Όποιος έχει αληθινά σωθεί (με τη βιβλική έννοια της λέξης) δεν θα συνεχίσει να ζει την παλιά ζωή, εφόσον ενημερωθεί ότι είναι αμαρτία. Τώρα ανήκει σε ένα νέο Κύριο! Θα έχει θέληση να διδαχτεί και θα είναι πεινασμένος για καθοδήγηση. Μετά απ' όλα αυτά θα πρέπει να είναι χαρούμενος πέρα απ' αυτά που μπορούν να εκφράσουν τα λόγια (αν έχει μετανοήσει αληθινά κι έχει γίνει παιδί του Βασιλιά, αν έχει αντιληφθεί ότι ο Θεός ο Παντοκράτορας τον έχει δεχτεί κι έχει λάβει αιώνια ζωή). Η σωτηρία για τους χαμένους μέσω της μετάνοιας και της πίστης είναι μια πράξη
ποιότητας. Και η απελευθέρωση μέσω της μετάνοιας και της πίστης για τους δέσμιους πιστούς είναι κι αυτό ένα αποτέλεσμα που διαρκεί.
Δυστυχώς πολλοί άνθρωποι του Θεού απέτυχαν να ξεχωρίσουν τη μετάνοια, ένα δώρο από το Θεό που γεννά μια αλλαγή που διαρκεί, από τη μεταμέλεια, ένα ανθρώπινο συναίσθημα που ποτέ δεν πάει πέρα από την ενοχή και τη λύπη. Ζουν μέσα σε δεσμά για χρόνια, παρόλο που «μετανοούν» αμέτρητες φορές. Η μετάνοια όμως ελευθερώνει τους δέσμιους. Και «Εάν λοιπόν ο Υιός σας ελευθερώση, όντως ελεύθεροι θέλετε είσθαι.» (Ιωαν. 8/η':36).
Τι γίνεται με σένα; Βαδίζεις στην ελευθερία ή .στη ματαιότητα;
Είναι ώρα να γίνετε σκληροί με την αμαρτία!
Η αμαρτία φθείρει και καταστρέφει, δηλητηριάζει και μολύνει, φέρνει κατάρα και κάνει κακό. Είναι ένας επικίνδυνος δολοφόνος, ένας πανούργος εκτελεστής. Κι όμως συχνά νομίζουμε ότι είναι γλυκιά. Πόσο απατηλές μπορούν να είναι οι απολαύσεις της αμαρτίας. Υπάρχει μόνο ένας τρόπος να αντιμετωπίσεις την αμαρτία και αυτός είναι ΝΑ ΤΗΝ ΑΠΟΚΟΨΕΙΣ!
«Ηκούσατε ότι ερρέθη εις τους αρχαίους, 'Μη μοιχεύσης.'
Εγώ όμως σας λέγω, ότι πας ο βλέπων γυναίκα δια να επιθυμήση αυτήν, ήδη εμοίχευσεν αυτήν εν τη καρδία αυτού.
Εάν δε ο οφθαλμός σου ο δεξιός σε σκανδαλίζη, έκβαλε αυτόν, και ρίψον από σου, διότι σε συμφέρει να χαθή εν των μελών σου, και να ριφθή όλον το σώμα σου εις την γέενναν.
Και εάν η δεξιά σου χειρ σε σκανδαλίζη, έκκοψον αυτήν, και ρίψον από σου, διότι σε συμφέρει να χαθή εν των μελών σου, και να ριφθή όλον το σώμα σου εις την γέενναν.» (Ματθ. 5/ε':27-30)
Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο θέλει ο Ιησούς να ατενίζουμε την αμαρτία: «Θα ήμουν πρόθυμος να κάνω αυτή την πράξη αν ήξερα ότι θα μου κόστιζε τον ουρανό; Θα αμάρτανα αν αυτό σήμαινε ότι θα ριχνόμουν στο πυρ της κόλασης;» Αν όχι, τότε μην την κάνεις! Αυτό είναι το μήνυμα του Κυρίου σε μας. Σύμφωνα με τον William Gurnall, Πουριτανό συγγραφέα του 17ου αιώνα, «ο Χριστιανός καλείται να διακηρύξει και να εκτελέσει ένα αδιάλλακτο πόλεμο ενάντια στις επιστήθιες αμαρτίες του. Εκείνες τις αμαρτίες που βρίσκονται κοντύτερα στην καρδιά του, πρέπει τώρα να τις πατήσει κάτω απ' τα πόδια του.»
Ο Θεός διέταξε τον Αβραάμ να προσφέρει το γιο του, τον Ισαάκ, το μονάκριβό του, τον οποίο αγαπούσε (Γεν. 22/κβ':2). Εμάς μας διατάζει κάτι περισσότερο:
«Ψυχή, πάρε την επιθυμία σου, τη μονάκριβη επιθυμία σου, που είναι γόνος της αγάπης σου, τον Ισαάκ σου, που ήταν η αιτία για περισσότερη χαρά και γέλιο, με την οποία υποσχέθηκες να δώσεις στον εαυτό σου τη μεγαλύτερη απόλαυση και το μεγαλύτερο όφελος. Καθώς θα κοιτάς πάντα το πρόσωπό Μου για παρηγοριά, θέσε τα χέρια σου επάνω της και πρόσφερέ τη σε Μένα. Χύσε το αίμα της ενώπιόν Μου. Μπήξε το μαχαίρι της θυσίας ή τη νέκρωση μέσα στην ίδια της την καρδιά. Κι αυτό να το κάνεις ελεύθερα, με χαρά, διότι δεν είναι ευάρεστη η θυσία που προσφέρεται με μια θλιμμένη ηρεμία και ιδιαίτερα τώρα που θα πρέπει να την αγκαλιάσεις για μια τελευταία φορά. Ειλικρινά αυτό είναι ένα δύσκολο κεφάλαιο, διότι αίμα και σάρκα δεν μπορούν να αντέξουν αυτά τα λόγια. Η επιθυμία μας δεν θα παραμείνει πάνω στο θυσιαστήριο υπομονετικά, όπως ο Ισαάκ, ή όπως «το Αρνίο, που εφέρθη επί σφαγήν ήτο άφωνον», αλλά θα ουρλιάξει και θα στριγκλίσει. Θα τινάσσεται ακόμα και θα ξεσκίζει την καρδιά με τις απαίσιες κραυγές της.» (Gurnall).
Μερικοί από μας είμαστε όπως ο άνθρωπος που αναφέρει ο Josh Billings, «εκείνος που αφιερώνει τη μισή του ζωή στο να αμαρτάνει και την άλλη μισή του στη μετάνοια.» Θέλουμε να αλλάξουμε, αλλά έχουμε αδύναμο θέλω. Μοιάζουμε μ' εκείνους που «συχνά μετανοούν, αλλά ποτέ δεν διορθώνονται. Είμαστε σαν τον άνθρωπο εκείνο που βαδίζει πάνω σ' ένα επικίνδυνο μονοπάτι, που ξεκινά και σταματά συχνά, αλλά ποτέ δεν επιστρέφει.» (Bonnell Thornton) Κάτι δεν πάει καλά με τη μετάνοιά μας!
«Αν τώρα βρίσκεις τη δική σου μετάνοια υποκριτική και ότι δεν έχεις μετανοήσει σωστά, τακτοποίησε αυτό που έκανες λάθος. Όπως στο σώμα, αν ένα κόκαλο έχει δέσει στραβά, ο χειρούργος δεν έχει άλλη οδό, παρά να το σπάσει ξανά για να δέσει σωστά. Έτσι πρέπει να κάνεις και με τη μετάνοια. Αν δεν έχεις μετανοήσει σωστά, πρέπει να σπάσεις ξανά την καρδιά σου με ένα θείο τρόπο και να πενθήσεις πιο βαθιά για την αμαρτία απ' ότι έχεις κάνει ποτέ.» (Thomas Watson).
«Κανένας άνθρωπος δεν έχει μετανοήσει ειλικρινά, αν η αμαρτία του δεν τον έχει πληγώσει, αν η πληγή δεν τον έχει συντρίψει και νικήσει και δεν έχει εκβάλλει από μέσα του όλη την πάλη και την πεποίθηση στον εαυτό του κι αν δεν έχει δει τον εαυτό του σαν εκείνον που κάρφωσε το Σωτήρα πάνω στο ξύλο του σταυρού.» (A. W. Tozer).
Μερικά χαρακτηριστικά της αληθινής μετάνοιας
Η αληθινή μετάνοια δεν σταματά με τον πόνο των τύψεων. Μια αληθινά μετανοημένη γυναίκα που ζούσε στη μοιχεία θα αποδεσμευτεί από την αμαρτωλή σχέση της άσχετα με το πόσο θα πληγωθεί ο μοιχός εραστής της. Ένας αληθινά μετανοημένος κοκαϊνομανής θα εγκαταλείψει τη συνήθειά του άσχετα με αυτό που του λέει το μυαλό του και το σώμα του ότι το έχει πάρα πολύ ανάγκη.
Η αληθινή μετάνοια είναι απότομη με την αμαρτία και σκληρή με τη σάρκα. Αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα στους πιστούς που έχουν ευγνωμοσύνη και σ' εκείνους που σέρνονται, ανάμεσα στην απελευθέρωση και το ολίσθημα. Οι τύψεις για τις αμαρτίες, το αίσθημα ενοχής και αηδίας ακόμα και αποστροφής μερικές φορές των πράξεων που έγιναν, μπορεί να φέρει λύπη και πένθος. Όμως μερικές φορές οι τύψεις φέρνουν λύπη κατά κόσμο, μια λύπη που εμφανίζεται μόνο εξαιτίας των άσχημων συνεπειών της αμαρτίας χωρίς να αναγνωριστεί ποτέ η ασχήμια της ίδιας της αμαρτίας. «Και η λύπη του κόσμου γεννά θάνατον.» (Β' Κορ. 7/ζ':10). Η μετάνοια δεν είναι μόνο τύψεις!
«Ποτέ μην συγχέεις τις τύψεις με τη μετάνοια. Οι τύψεις θέτουν απλά τον άνθρωπο στην κόλαση ενώ είναι ακόμα στη γη. Δεν φέρνει μαζί της καμία ποιοτική διόρθωση και αποκατάσταση, τίποτα που να κάνει τον άνθρωπο καλύτερο.
Η μετάνοια δεν είναι αντίδραση, ενώ οι τύψεις είναι. Οι τύψεις είναι αυτό που λέμε, δεν θα το ξανακάνω (αλλά είναι μόνο ένα προσωρινό συναίσθημα χωρίς καμία δύναμη αλλαγής). Η μετάνοια είναι ότι γίνομαι συνειδητοποιημένα το αντίθετο απ' αυτό που ήμουν. . Η φύση του Υιού του Θεού μπορεί να εισέλθει στη ζωή μου μόνο δια της οδού της μετάνοιας.» (Oswald Chambers)
Η αληθινή μετάνοια εισχωρεί μέχρι πολύ βαθιά. Δίδεται από το Θεό σ' εκείνους που τα έχουν ειλικρινά με την αμαρτία, που δεν μπορούν να ζήσουν μαζί της πια. Πρέπει απόλυτα, κατηγορηματικά και αμετάκλητα να ελευθερωθούν. Καλύτερα να μη ζουν καθόλου, παρά να ζουν μια μη άγια ζωή. Πρέπει να καθαριστούν με κάθε κόστος ή με οποιαδήποτε θυσία.
Όμως ο διάβολος μπορεί να είναι τόσο πανούργος! Έχεις βρεθεί ποτέ παγιδευμένος; Μέρες, βδομάδες ή ακόμα και μήνες περνούν κι εσύ συνεχίζεις να γλιστράς και να πέφτεις. Κάποιες αμαρτίες γίνονται συνηθισμένες στη ζωή σου. Δείχνουν να σε σκλαβώνουν και να σε τραβούν προς τα κάτω. Κι όμως συνεχίζεις να λες στο Θεό ότι λυπάσαι. Λες: «Κύριε, θέλω να απαλλαχτώ!» Όμως ακόμα συνεχίζεις να κάνεις το λάθος. Τίποτα δεν φαίνεται ν' αλλάζει.
Ποιο είναι το πρόβλημα; Πολλές φορές είναι η επιφανειακή μετάνοια. Μετανοούμε επιπόλαια όταν η καρδιά μας δεν έχει αποστραφεί από την αμαρτία. Δεν είμαστε πλήρως ελεύθεροι, διότι δεν θέλουμε στην πραγματικότητα να ελευθερωθούμε! Υπερασπιζόμαστε ακόμα την επιλογή μας να κάνουμε την ίδια αμαρτία ξανά (ίσως αν το επιτρέπουν οι περιστάσεις;). Δεν έχουμε αποκηρύξει αληθινά τη βρώμικη συνήθεια για πάντα. Ακόμα μας προσελκύει τόσο πολύ. Ο William Gurnall είχε απόλυτο δίκιο όταν έλεγε: «Ο Θεός δεν θα απομακρύνει ποτέ την ενοχή εφόσον απολαμβάνεις την αμαρτία. . Είναι φοβερή ανοησία να επιθυμείς ο Θεός να συγχωρήσει αυτό που σκοπεύεις να πράξεις.» Ο Κύριος κοιτάζει την καρδιά. Νοιάζεται περισσότερο με το πώς ανταποκρινόμαστε στον πειρασμό σήμερα παρά με το τι υποσχόμαστε να κάνουμε με τον πειρασμό αύριο.
Αλλά αν έπρεπε να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, θα έπρεπε να πούμε ότι δεν είναι πάντα εύκολο να απομακρύνεις την αμαρτία! Μερικές φορές πιανόμαστε στο δίχτυ της. Ο εχθρός μας έχει παγιδεύσει.
Φυσικά με το Θεό υπάρχει πάντα ο τρόπος για να ελευθερωθούμε. Μερικές φορές καθώς «φρονούμε εαυτούς» ότι είμαστε «νεκροί κατά την αμαρτίαν, ζώντες δε εις τον Θεόν, δια Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών» πιανόμαστε γερά από την πραγματικότητα της δύναμης του Θεού. Ξετινάζουμε από πάνω μας παλιές αμαρτίες, όπως ο σκύλος ξετινάζει τα νερά από την πλάτη του. Η αμαρτία δεν βασιλεύει πλέον μέσα μας. (Ρωμ. 6/ς':11-12). Είμαστε ελεύθεροι και αληθινά ελεύθεροι! Στην πραγματικότητα, πουθενά μέσα στη Γραφή δεν λέει ότι οι πιστοί πρέπει να είναι σκλάβοι στην αμαρτία. Μελέτησέ το και δες το μόνος σου. Ο Λόγος είναι εντελώς ξεκάθαρος.
Όμως μερικοί πιστοί βρίσκονται ακόμα σκλάβοι και τίποτα απ' αυτά που κάνουν δεν δείχνουν ότι σπάνε οι αλυσίδες τους. Εδώ εφαρμόζεται ο λόγος του Παύλου στον Τιμόθεο:
«Ο δε δούλος του Κυρίου δεν πρέπει να μάχηται, αλλά να ήναι πράος προς πάντας, διδακτικός, ανεξίκακος, διδάσκων μετά πραότητος τους αντιφρονούντας, μήποτε δώση εις αυτούς ο Θεός μετάνοιαν, ώστε να γνωρίσωσι την αλήθειαν. Και να ανανήψωσιν από της παγίδος του διαβόλου, υπό του οποίου είναι πεπαγιδευμένοι εις το θέλημα εκείνου.» (Β' Τιμ. 2/β':24-26)
Όταν τα μάτια κάποιου ανοίξουν, όταν κράξει στο Θεό και το εννοεί, όταν είναι αποφασισμένος να αλλάξει, ο Κύριος χαρίζει ένα πνεύμα μετάνοιας και μετά είναι κι εκείνος ελεύθερος.
